Whatever happened to the characters?

Όχι, ο Peter Parker του Straczynski δεν είναι ο ίδιος χαρακτήρας που δημιούργησε ο Stan Lee. Δεν θα μπορούσε να είναι ο ίδιος, όταν δεκάδες σημαντικά και μη πράγματα έχουν συμβεί στη ζωή του και έχουν εγγραφεί στην προσωπικότητά του.

Ταυτόχρονα όμως είναι ο ίδιος: Παραμένει αλτρουιστής, οξυδερκής, ανασφαλής... Και φυσικά εξακολουθεί να έχει την ίδια εξεζητημένη αίσθηση του χιούμορ!

Σε μπέρδεψα; Μην πας μακριά. Πάρε για παράδειγμα τον εαυτό σου. Είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν από δέκα χρόνια. Ή μάλλον σχεδόν ίδιος. Το χιούμορ σου κινείται πάνω-κάτω στις ίδιες συντεταγμένες. Είσαι λιγότερο αυθόρμητος και ενθουσιώδης απ' ότι ήσουν τότε (it comes with the age), αλλά δεν έφτασες και στο άλλο άκρο. Τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου παρέμειναν τα ίδια. Η ποσόστωσή τους όμως -όπως εξάλλου ήταν λογικό- άλλαξε.

Κάπως έτσι φαντάζομαι τη συγγραφική συνέπεια σε ότι αφορά σε έναν χαρακτήρα. Όταν συμβαίνουν γεγονότα στη ζωή του, και με δεδομένο ότι ο εκάστοτε συγγραφέας επιθυμεί να διατηρήσει έστω κάποια ψήγματα ρεαλισμού στην εξέλιξή του, τότε αναμφισβήτητα πρέπει να μας τον δείξει να αλλάζει. Ή μάλλον να προχωράει.

Πότε λοιπόν ένας ήρωας είναι off-character;

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο δύσκολο μου είναι να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πώς μπορούμε να κρίνουμε αν η εξέλιξη ενός χαρακτήρα είναι ορθή ή όχι, όταν τα ίδια γεγονότα εγγράφονται διαφορετικά στον καθένα μας; Πόσο μάλλον όταν εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε διαφορετικά σε δύο πανομοιότυπα γεγονότα σε διαφορετικές όμως χρονικές περιόδους!

Με άλλα λόγια, δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν για παράδειγμα ο Joss Whedon είναι off-character σε σχέση με τον Cyclops. Από το τιμόνι του συγγραφέα ο καθένας έχει το δικαίωμα να κατευθύνει τους ήρωές του προς την εξελικτική κατεύθυνση της επιλογής του.

Και όπως αυτό είναι δικαίωμά του, υποχρέωσή του είναι να τονίσει ή να υπονοήσει στην ιστορία του τα elements που συνάδουν με το «νέο» προφίλ του ήρωα.

Αντιδρούμε λοιπόν στις αυθαιρεσίες των συγγραφέων ή μήπως αντιδρούμε στη λογική εξέλιξη που θα έπρεπε να έχουν κάποιοι χαρακτήρες;

Νομίζω ότι καθώς οι περισσότεροι αναγνώστες comics τείνουμε στο να δημιουργούμε ένα είδος συμβιωτικής σχέσης με τους φανταστικούς χαρακτήρες των αναγνωσμάτων μας, πέφτουμε συχνά στην παγίδα να αντιδρούμε όπως όταν βλέπουμε έναν φίλο που γνωρίζουμε εδώ και χρόνια, να κάνει κάτι «που δεν είναι του χαρακτήρα του». Μόνο που καθώς στη ζωή τα βαθύτερα κίνητρα των ανθρώπων, σπανίως μας αποκαλύπτονται, στα comics έχουμε την πολυτέλεια να γνωρίζουμε ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας άνθρωπος. Και όπως είναι λογικό, αυτός ο άνθρωπος (συγγραφέας) γίνεται ευθύς ο άμεσος αποδέκτης των παραπόνων μας.

Αποφάσισα πως την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να διαβάσω μία ιστορία between the lines, πριν γκρινιάξω για ένα off-character element.

Σίγουρα είναι πολύ εύκολο να απορρίπτουμε, να κριτικάρουμε ή να επικρίνουμε. Προτού όμως φτάσουμε σε αυτό το σημείο, καλό θα ήταν προηγουμένως να έχουμε προσπαθήσει έστω και τυπικά να δούμε «τι θέλει να πει ο ποιητής».