Grant Morrison: Ο Ανθρωπος Που Αγαπώ Να Μισώ (Ή Μισώ Να Αγαπώ)

Είμαι από αυτούς (πρέπει να είμαστε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες) που θεωρούν τον Grant Morrison έναν από τους κορυφαίους συγγραφείς που έχουν δουλέψει στα αμερικανικά comics.

Έχει γράψει μερικά από τα πιο έξυπνα, εγκεφαλικά, πρωτότυπα και συναρπαστικά σενάρια που είχα τη χαρά να διαβάσω. Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια κυριολεκτικά έπινα νερό στο όνομα του, και θεωρούσα το όνομα του εγγύηση για την ποιότητα ενός comic.

Τα παραδείγματα, πολλά: KID ETERNITY, ANIMAL MAN, DOOM PATROL, FLEX MENTALLO, INVISIBLES και φυσικά το αριστουργηματικό run στο JLA. Μοναδική παραφωνία ήταν το υπερφίαλο και άσκοπα μπερδεμένο ARKHAM ASYLUM, που όμως λειτουργούσε -για μένα- ως η εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα. Στα δικά μου μάτια, ο Grant Morrison ήταν -σχεδόν- αλάνθαστος.

Όλα αυτά ίσχυαν -και τα υποστήριζα με περίσσια θέρμη- μέχρι το ξεκίνημα της πορείας του στο (NEW) X-MEN και το ματαιόδοξο και τραγελαφικό E IS FOR EXTINCTION. Ξαφνικά, ένας μύθος κατέρρευσε. Ο Grant Morrison ήταν ικανός να γράψει comics κάτω του μετρίου.

Προς θεού, μη νομίζετε πως είμαι κανένας από αυτούς τους κλασικιστές X-Fans, που θεωρούν πως οτιδήποτε παρεκκλίνει -έστω και ελάχιστα- από τα συνηθισμένα θεωρείται ιεροσυλία. To be honest, I couldn't give a fuck about the X-Men! Ποτέ δεν ήμουν fan του συγκεκριμένου comic (και των συγκεκριμένων χαρακτήρων, κατ' επέκταση) και οι όποιες μεταπτώσεις στην ποιότητα του τίτλου (ή «των τίτλών») με άφηναν συνήθως παγερά αδιάφορο.

Στην πραγματικότητα είχα πάψει να ασχολούμαι με τους, κατά τ' άλλα, συμπαθής (λέμε τώρα) μεταλλαγμένους από το 1994. Περιστασιακά μόνο δανειζόμουν κάποια τεύχη από τον, δηλωμένο fan του comic, Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, όχι τόσο για να ενημερώνομαι για τα τεκταινόμενα στο X-Universe, αλλά περισσότερο γιατί δεν είχα κάτι άλλο να διαβάσω.

O ερχομός του Grant Morrison όμως ήταν κάτι παραπάνω από αρκετός λόγος για να ξαναρχίσω να διαβάζω X-MEN μετά από τόσα χρόνια. Οι προσδοκίες μου ήταν τεράστιες. Η απογοήτευση ήταν αντιστοίχως μεγάλη.

Η αλήθεια είναι πως έδωσα περισσότερες ευκαιρίες στο NEW X-MEN απ' ότι δίνω συνήθως σε τίτλους που το ξεκίνημα τους είναι τόσο αποκαρδιωτικό. Συνήθως όταν το πρώτο τεύχος δεν με «πιάνει», το καλύτερο που είμαι διατεθειμένος να κάνω είναι να πάρω και το δεύτερο και αυτό όχι πάντα. Με τον Morrison άντεξα 6 τεύχη. Μετά, πούλησα και αυτά που είχα αγοράσει και αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο.

Ειλικρινά, δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω το φαινόμενο που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μου. Ο Grant Morrison γράφει μαλακίες! What is the world coming to? Τελικά, αποφάσισα πως ήταν απλά ένα fluke. Μια ατυχής συγκυρία. Το επόμενο project του Grant θα ήταν στα γνωστά επίπεδα που μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια.

Λάθος! Μέγα λάθος!!!

Το επόμενο project του Morrison, που μάλιστα σηματοδότησε και την επιστροφή του στην DC, την εταιρία στην οποία είχε μεγαλουργήσει στο παρελθόν, ήταν το βλακώδες και ασυνάρτητο SEAGUY. Τεράστια πίκρα, αδέρφια!

Αμέσως μετά, το WE3. ʼλλη πατάτα. Μήπως τελικά ο Grant Morrison είχε χάσει το touch του;

Δεν σας κρύβω πως, παρ' όλες τις απογοητεύσεις των τελευταίων ετών, δεν έχω χάσει -εντελώς- την πίστη μου στο ταλέντο και τις ικανότητες του Morrison. To VIMANARAMA βέβαια μυρίζει ψιλό-μαλακία (θα αρέσει σίγουρα στα τυπάκια που κόβουν φλέβες για τα εξυπνακίστικα Vertigoειδή που κυκλοφορούν κατά δεκάδες τα τελευταία χρόνια, αλλά εγώ έχω ξεπεράσει την ηλικία των 17 ετών προ πολλού).

Διατηρώ όμως τις ελπίδες μου για το επόμενο project του, το κοσμογονικά φιλόδοξο 7 SOLDIERS. Ο ενθουσιασμός του editor, Peter Tomasi (ίσως ο καλύτερος editor που έχει αυτή τη στιγμή η αμερικανική βιομηχανία) στη συνέντευξη του στο NEWSARAMA, με κάνει να πιστεύω πως ίσως ο Morrison να ετοιμάζει τη θριαμβευτική επιστροφή του μέσω αυτού του ογκώδους limited series.

Ελπίζω να μη διαψευστώ. Τα αμερικάνικα comics χρειάζονται τον «καλό» Grant Morrison. Όχι πως δε δουλεύουν πολλοί καλοί συγγραφείς αυτήν την εποχή. Υπάρχει πραγματική πληθώρα ικανότατων και δημιουργικών writers που διατηρούν το επίπεδο πολύ ψηλά.

Ιδιοφυίες σαν τον Grant όμως δεν περισσεύουν. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε.