Τα παράλογα (όχι του Μάνου Χατζηδάκι)

Αν ο Keith Giffen πιστεύει ότι η επαφή με ανθρώπους των comics ισοδυναμεί με «στενή επαφή τρίτου τύπου», κάποιος πρέπει να του γνωρίσει επειγόντως την ελληνική comic book community. Σταχυολόγησα λοιπόν τα πιο εξωφρενικά, τα πλέον ευτράπελα και τα άκρως παράλογα που βρέθηκαν στο δρόμο μου από τότε που ξεκίνησα αυτή την περιπέτεια και αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας! (όχι που θα σας άφηνα να τη γλιτώσετε τόσο εύκολα)

«Ποιοι είναι αυτοί που λένε την άποψή τους;»
Έχει καταντήσει inside joke στις συναντήσεις του Comicdom, η ατάκα αυτή, την οποία μάλιστα ακούγαμε από την εποχή που βγάζαμε το έντυπο. Χρόνια μετά η ατάκα αυτή εξακολουθούσε να φτάνει στα αυτιά μας με μικρές παραλλαγές. Θα μπορούσαν βέβαια όπως αντιλαμβάνεστε να δοθούν πολλές απαντήσεις. Νομίζω όμως ότι η απάντηση έχει δοθεί από καταβολής Τύπου. Ακόμα καλύτερα από τη στιγμή που το πρώτο fanzine έκανε την εμφάνισή του. Μην κοιτάτε που το Comicdom, αποτελεί «πρωτοτυπία» για το χώρο των comics. Κάντε μία βόλτα από το Solaris που έχει μία πλούσια συλλογή μεταξύ άλλων από μουσικά, κινηματογραφικά και πολιτικά fanzines κι ελάτε να μου πείτε ότι έστω και ένας από αυτούς τους φανζινάδες έχει ακούσει το ευφυολόγημα του μεσότιτλου. Ποιοι είναι αυτοί που λένε την άποψή τους; Έλα ντε!

Δεν μ' αρέσει σου λέω! (το διάβασα στον ύπνο μου)
Κι αν αυτοί που έχουν βήμα (με δικό τους κόστος χρόνου και χρημάτων) δεν επιτρέπεται να λένε την άποψή τους, επιτρέπεται και μάλιστα επιβάλλεται να τη λέει και να την υπερασπίζεται οποιοσδήποτε διαθέτει μία εγγραφή σε εγχώριο forum. Έτσι λοιπόν όταν το comic Ύψιλον των Χειλά/Κόλλια βγήκε στα stands ο καθείς ήταν ελεύθερος να βγαίνει και να το χαρακτηρίζει κακέκτυπο, εθνικιστικό καθώς και άλλα καλοσυνάτα. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επικριτών του δεν το είχε καν διαβάσει, δεν έχει και μεγάλη σημασία (μην σας πω καθόλου σημασία). Ταλαντεύτηκα, ταλαντεύτηκα, στο τέλος όμως πάτησα κάτω την αναποφάσιστη φύση μου και πήρα κι εγώ τη μεγάλη απόφαση: Έκτοτε δεν θα διαβάζω πλέον comics. Θα πηγαίνω στα comic shops με τη φραπεδιά ανά χείρας και θα χαζεύω εξώφυλλα. Είναι πιο οικονομικό και λιγότερο χρονοβόρο. (άσε που όντας γραμμένος σε forum θα μπορώ και να λέω την άποψή μου έχοντας δει μόνο ένα εξώφυλλο) Χλιδές ρε!

Είναι καλό... είναι ελληνικό!
Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο, λέει η λαϊκή σοφία. Έτσι λοιπόν και μία μερίδα κοινού στην Ελλάδα αποφάσισε ότι πρέπει να εκσπερματώνει κάθε φορά που ένα fanzine με 4-5 ανθυποατάλαντους σκάει μύτη. «μπράβο στα παιδιά, διασκέδασα πολύ με το εκπληκτικό comic του τάδε (σ.σ. δύο κάθετες γραμμές, δύο οριζόντιες, τρεις μουτζουλιές στη μέση για το καλλιτεχνικόν του πράγματος, δύο τρία ευφυολογήματα τύπου κουλτουρέ Σεφερλή και να σου το καλό το comic).
Αυτοί λοιπόν έχουν πάντα έναν καλό λόγο να πουν για να εξυμνήσουν τη νέα ποιητική δημιουργία. Το χέρι στην τσέπη δεν το βάζουν βέβαια, αλλά το θέμα είναι να λέμε όλοι καλά λόγια για όλους! (εκτός από αυτούς που γράφουν τη γνώμη τους βεβαίως, βεβαίως. Αυτοί πρέπει να πεθάνουν!)

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω (όχι του Ντάριο Φο και σίγουρα όχι του Μάνου Χατζηδάκι)
Συνέβη σε συνεργάτη μου και έχει τρελό γέλιο. Ένα comic δημοσιεύεται σε συνέχειες σε περιοδικό. Οι δημιουργοί του παίρνουν κάποιες κουτσοπενταροδεκάρες κατά τη δημοσίευση και στη συνέχεια ο πεφωτισμένος εκδότης αποφασίζει να εκδώσει άλμπουμ με τις ιστορίες. Το λογικό (αλλιώς νόμιμο, αλλιώς δίκαιο) θα ήταν να πάρουν και οι πτωχοί δημιουργοί το επιπλέον κάτιτίς τους (βλέπε δικαιώματα αναπαραγωγής, κανένα μονοψήφιο ποσοστό...) Όμως ο εκδότης αποφάσισε ότι δεν δικαιούνται τίποτα. Και τους έβαλε και να υπογράψουν για να χει το κεφάλι και την τσέπη του ήσυχα. Θα μου πείτε ας μην υπέγραφαν οι δημιουργοί. Σωστά! Εξάλλου έχουν εκατοντάδες εναλλακτικές... Εεεεεεεε;

Τα γραπτά μένουν (ανέγγιχτα κι ασχολίαστα)
«Ήταν λάθος τους» ακούστηκε για το γεγονός ότι προ ολίγων ημερών στο section των news γράψαμε ότι η ανθολογία Subart έκανε τον κύκλο της. Βέβαια εμείς δεν το βγάλαμε από την κεφάλα μας. Το διαβάσαμε στο Deviant του Ηλία Κυριαζή, το οποίο deviant του Ηλία Κυριαζή -όπως και όλα τα deviant του μάταιου τούτου κόσμου- δεν χρειάζονται κάποιο κωδικό μέλους για να διαβάσεις τα όσα γράφονται εκεί. Ο οποιοσδήποτε έχει ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά κι αυτό σημαίνει ότι αν δεν θέλεις να δημοσιοποιηθεί κάτι, δεν το γράφεις! Όμως σύμφωνα με την προηγούμενη δήλωση, δεν ήταν σωστό αυτό που κάναμε, να αναπαράγουμε δηλαδή στον τομέα των ειδήσεών μας ένα νέο που αφορά όλη την κοινότητα! Όχι μόνο δεν ήταν σωστό, ανεπίτρεπτο ήταν! Πήραμε τα γαϊδούρια ένα κονιάκ να πάμε να συλλυπηθούμε τους ανθρώπους για τον πόνο τους; Ούτε ένα στεφάνι δεν στείλαμε στην κηδεία! Σας το ξαναλέω: Οι κριτικοί πρέπει να πεθάνουν (και να πάνε κι αδιάβαστοι, τέτοια καθάρματα που είναι)

Ο Ιονέσκο, το θέατρο του Παραλόγου και τα Comicdom Awards
- Όπως θα ξέρεις ήδη, έχεις βγει στα Comicdom Awards και το Σάββατο, θα κάνουμε ένα παρτάκι στο Jemma της Καλλιθέας όπου θα γίνει και απονομή πλακετών στους νικητές. Να σε περιμένουμε φαντάζομαι...
-Εεεε, ναι, θα προσπαθήσω να είμαι εκεί.
-Θαυμάσια. Μήπως θα μπορούσα να έχω και το κινητό σου ώστε να έχουμε πιο άμεση επικοινωνία στο μέλλον;
-Αμ, αυτό είναι λίγο δύσκολο γιατί...ξέρεις... αλλάζω κινητό αυτές τις ημέρες!

Ο κύριος που άλλαζε κινητό, είχε πει πριν από ένα μήνα σε κοινό γνωστό, ότι δεν θέλει να δίνουν το κινητό του δεξιά και αριστερά. Όπου σύμφωνα με τη «λογική» του δεξιά και αριστερά είναι το μοναδικό αμιγώς ενημερωτικό site για comics στη χώρα του, το οποίο τυγχάνει και μετά από ψηφοφορία του κοινού να τον βραβεύει. Φαντάζεστε να έκανε κάτι αντίστοιχο και ο Jim Lee για τα Wizard Awards; Θα μου πείτε δεν είναι ίδιες οι αναλογίες. Ε, αυτό λέμε κι εμείς: Δεν είναι ίδιες οι αναλογίες! Αλλά ο Τύπος είναι πάντα Τύπος. Τα σύκα είναι πάντα σύκα, η σκάφη πάντα σκάφη και τα ψώνια μένουν συνήθως για πολύ καιρό στη βιτρίνα ως εκθέματα μέχρι να τα αγοράσει κάποιος. Ε, ρε κλωτσιές που παν χαμένες (που έλεγε κι ένας φίλος μου)

Ας σοβαρευτούμε όμως...
Θα ευχόμουν όλα αυτά να είναι το παραλήρημα ενός παρανοϊκού ανθρώπου. Να μην είχαν συμβεί ποτέ, πουθενά, παρά μόνο στο κεφάλι μου. Το πρόβλημα είναι ότι συνέβησαν. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτά συνιστούν προβλήματα για μία φούχτα ανθρώπων ή αν αφορούν το σύνολο μίας σκηνής που πλήττεται από βεντετισμούς, αυθαιρεσίες, έλλειψη επαγγελματισμού και στρουθοκαμηλισμό. Ξέρω ότι αυτό το κείμενο θα προκαλέσει αντιδράσεις. Αλίμονο όμως αν αυτή η πεποίθηση μου υπαγόρευε να κάνω γαργάρα κάποιες αλήθειες. Το μόνο που θα έμενε μετά θα ήταν να το διαλύσουμε το μαγαζί. Για κάποιους από μας η αξιοπρέπεια εξακολουθεί να είναι επιθυμητή αρετή. Και ξέρω πως δεν είμαστε οι μόνοι.