Writer: Garth Ennis

Artist: Steve Dillon

First Published: 1995

Format: Trade paperback

DC Comics (Vertigo)

ΙΣΤΟΡΙΑ: Σε ένα diner στην αμερικάνικη δύση, γύρω από κάποιο τραπέζι, βρίσκεται μια ασυνήθιστη συντροφιά. Ο Jesse Custer, κληρικός σε μια μικρή πόλη, ο οποίος κουβαλά πλέον μέσα του ένα μυστικό βιβλικών διαστάσεων, που του προσφέρει τεράστια δύναμη, και η Tulip, μια ιδιαίτερα δυναμική και ευέξαπτη ξανθιά, η οποία κρύβει στην τσάντα της ένα όπλο που έχει χρησιμοποιηθεί πρόσφατα, είναι ένα πρώην ζευγάρι με εκρηκτική χημεία, που χώρισε υπό αδιευκρίνιστες (για τον αναγνώστη) συνθήκες. Μαζί τους και ο Cassidy, ένας οξύθυμος Ιρλανδός, με αδυναμίες και "περίεργες" συνήθειες, όπως αντιπάθεια στο φως του ήλιου και "συμπάθεια" στο ανθρώπινο αίμα.

Οι τρεις τους θα προσπαθήσουν να βάλουν σε μια τάξη όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ώρες, (μεταξύ άλλων και το πως ο Jesse έγινε ξενιστής του αποτελέσματος της "ένωσης" ενός αγγέλου και ενός δαίμονα που το έσκασε από τον Παράδεισο), λίγο πριν βρεθούν αντιμέτωποι με τον μεγαλύτερο δολοφόνο-εκτελεστή ever, και τον redneck, τοπικό σερίφη και τον γιο του. Ο τελευταίος, μάλιστα, αποφασίζει να ονομάζεται, τούδε και στο εξής, Arceface, αφού προσπαθώντας να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, διέλυσε το πρόσωπο του.

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Εξαιρετικό storytelling, με όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ο αναγνώστης, να παρουσιάζονται μέσα σε λίγες σελίδες και να χτίζουν μια επική ιστορία, που σημάδεψε την εποχή της. Ζωντανοί, "πιασιάρικοι" και συχνά πνευματώδεις διάλογοι, σε ένα σενάριο, που, από τις πρώτες του σελίδες, δημιουργεί υποσχέσεις για κάτι πολύ μεγάλο, γράφοντας την έννοια του "πολιτικά ορθού", στα παλιά του τα παπούτσια. Οι ήρωες παρουσιάζονται με τόσο συνεπή τρόπο, που γίνονται εύκολα πιστευτοί, παρά τις ακρότητες των χαρακτήρων τους, ενώ η Tulip πρέπει να είναι από τους ελάχιστους, πραγματικά ολοκληρωμένους, δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες, που να παίζουν κάποιο ουσιαστικό ρόλο στο σενάριο (πέρα, δηλαδή, από το να προσφέρει cheesy πόζες στον αναγνώστη).

Το PREACHER αποτελεί ένα κράμα πολλών ειδών, αλλά οι χαρακτήρες του μοιάζουν περισσότερο με χαρακτήρες western. Larger than life, hard-ass προσωπικότητες - άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν έρθει αντιμέτωποι με περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να αντέξουν και που συνεχίζουν από πείσμα, μέχρι τελικής πτώσης, με λίγες αξίες, οι οποίες όμως ορίζουν τις πράξεις τους.

Σπουδαία είναι η δουλειά που κάνει στο σχέδιο ο Steve Dillon, που χρησιμοποιώντας λιτές γραμμές, αποτυπώνει πολύ περισσότερα από σκηνές εντυπωσιακής βίας και εκρήξεις. Η μεγάλη ικανότητα του βρίσκεται στην αποτύπωση συναισθημάτων και σκέψεων στα πρόσωπα των χαρακτήρων και στη φυσικότητα και το δυναμισμό των κινήσεων που απεικονίζει. Εξαιρετικά είναι και τα fully painted εξώφυλλα του Glen Fabry, που βάζουν τον αναγνώστη στο mood του comic, πριν καν ανοίξει την πρώτη σελίδα.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Αυτό που προκάλεσε τις περισσότερες αντιδράσεις στο PREACHER, δεν ήταν η ακραία βία, αλλά η θεματολογία, που είχε κυρίως να κάνει με θρησκευτικά ζητήματα. Αν και, προσωπικά, δεν ενοχλήθηκα καθόλου από αυτό, πρέπει να συμφωνήσω ότι όποιοι θεολογικοί, θρησκευτικοί προβληματισμοί τέθηκαν, προσεγγίζονται από τον Garth Ennis με ιδιαίτερα επιφανειακό τρόπο και σίγουρα, αν κάποιος έχει ιδιαίτερα ευαίσθητο θρησκευτικό αίσθημα (ή μικρή αντοχή στη βία), καλό θα ήταν να αποφύγει το comic.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Το PREACHER αποτέλεσε τομή για τη Vertigo, αφού ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του imprint, που δε στηρίχτηκε στην ανακύκλωση ιδεών από το SWAMP THING του Alan Moore και το SANDMAN του Neil Gaiman. Ο Ennis, μετά τους δύο μεγάλους Βρετανούς, βάζει κι αυτός το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της Vertigo, βρίσκοντας νέες διεξόδους προς τη δημιουργία ενός πραγματικά ενήλικου comic, που μπορεί να αφορά το ευρύ κοινό. Το πρώτο αυτό storyline αποτελεί την απόλυτη εισαγωγή, καθώς και μια μικρογραφία ολόκληρου του PREACHER, αφού από εδώ ξεκινούν σχεδόν όλα τα plots και γίνεται σαφές το τι θα ακολουθήσει.

Είναι ένα κράμα western, road movie, crime story, Tarantinικού φιλμ και πολλών άλλων στοιχείων, που, λογικά, δε φαίνονται να ταιριάζουν μεταξύ τους, αλλά τελικά, κατά ένα περίεργο τρόπο, λειτουργούν εξαιρετικά. Το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως διασκεδαστικό δημιούργημα, με έντονη βία (όπως, άλλωστε, απαιτούσε η συγκεκριμένη χρονική περίοδος) και πολύ έξυπνες (και όχι απλά "εξυπνακίστικες") ατάκες, που ακόμα και όταν "σοβαρεύει", δεν πέφτει στην παγίδα να χάσει το -απαραίτητο- χιούμορ του.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Προφανώς, το υπόλοιπο run του PREACHER, που μπορεί να έχει τις καλές και τις κακές στιγμές του, αλλά, συνολικά, αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Αν θελήσετε περισσότερο Garth Ennis, μπορείτε να δείτε το HITMAN (όπου συνεργάστηκε με τον John McCrea) και το HELLBLAZER (με τον Steve Dillon), καθώς και τα μεταγενέστερα, PUNISHER (μια δουλειά που μοιάζει αρκετά με το PREACHER στο πάντρεμα μαύρου χιούμορ και extreme βίας, προσεγγίζοντας όμως και τα δύο με πολύ πιο ελαφριά διάθεση) και THE BOYS, στα οποία συνεχίζει ακόμα.

Στο ίδιο ύφος κινήθηκε και το OUTLAW NATION του Jamie Delano, που πρόσφατα επανεκδόθηκε ολόκληρο (και ασπρόμαυρο) από την Image, ενώ, προσωπικά, βρίσκω αρκετά κοινά στοιχεία και στο πιο πρόσφατο Y THE LAST MAN του Brian K. Vaughn.