Writer: James Robinson

Artists: Teddy Christiansen, Peter Snejbjerg, Michael Zulli, Steve Yeowell

First Published: 1994

Format: 3-Issue Mini-Series

DC Comics (Vertigo)

ΙΣΤΟΡΙΑ: Londinium, το Λονδίνο την εποχή των Ρωμαίων, 133 μ.Χ. Η Ursula Venicculus είναι γυναίκα ενός Ρωμαίου αξιωματούχου: όμορφη, χαρισματική, φέρουσα ευκρινώς τον αέρα της αρχόντισσας. Είναι επίσης κρυφά, μαζί με πολλές φίλες, όμοιές της στο είδος της ζωής, πιστή και ιέρεια της Εκάτης, Θεάς των Μαγισσών. Από όλες τις ιστορικές, μυθικές ή θρυλικές θρησκείες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μόνο αυτή της Θεάς με τα Τρία Πρόσωπα - της Κόρης, της Μάνας και της Γερόντισσας – είναι απαγορευμένη, η δική της. Ωστόσο τίποτα δεν εμποδίζει τις πιστές της Εκάτης να ξεφύγουν με λόγια γλαφυρά και απλά ψέματα από τους άντρες τους για να παραστούν στο τελετουργικό. Την ώρα του ιερού χορού και της μάνητας γύρω από τη φλόγα, νιώθουν ένα με τη Θέα τους, ένα με τη νύχτα και τη μαγεία, ανίκητες... Θα αρκέσει η παρουσία ενός και μόνο άνδρα, συνοδευόμενου από μια μικρή ομάδα ομοίων του, για να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις τους: ο Rafe Ban Cooth – κλέφτης, σφαγέας, άγριος – ένας εξορισμένος Πίκτης θα φτάσει στο ξέφωτο του τελετουργικού μετά από μια αιματηρή πορεία στη βρετανική ύπαιθρο. Γυναίκες που χορεύουν ελαφρά ντυμένες γύρω από μια φλόγα, σε ένα απομονωμένο ξέφωτο: εύκολη λεία για ωμότητα, βιασμό και φόνο, τα ένστικτα του ανθρώπου που θυμίζουν την ταπεινή μας καταγωγή. Καθώς οι εν Εκάτη αδελφές της πεθαίνουν ουρλιάζοντας, η Ursula, με τον Ban Cooth ακόμη μέσα της, θα αγνοήσει τα όσα της συμβαίνουν με στόχο την εκδίκηση. Λίγο πριν ο Πίκτης της κόψει το λαιμό, επικαλείται στεντόρεια και δίχως δισταγμό την οργή της Εκάτης για τον εισβολέα και ιερόσυλο που έπνιξε στο αίμα την ιερή τελετή της. Η ζωή της τελειώνει, αλλά θα υπάρξουν άλλες, καθώς μετενσαρκωμένη θα διασχίσει τους αιώνες για να πάρει εκδίκηση από τον φονιά της.

Η ειλικρίνεια, η απόγνωση και το μίσος θα γίνουν καταλύτες που θα επιταχύνουν τη φωνή της αρκετά για να διαπεράσει το φράγμα του χώρου και του χρόνου. Εκεί, ανάμεσα στα δύο, τρεις φιγούρες θα ακούσουν το τρομερό κάλεσμα γεμάτο όρκους και φοβέρα, σαν ένα σαφή ψίθυρο. Η Cynthia (η Κόρη), η Mildred (η Μάνα) και η Morganna (η Γερόντισσα) θα ακούσουν το κάλεσμα της ιέρειάς τους, οπότε και θα ξεκινήσει ο κύκλος αίματος και εκδίκησης. Η Ursula θα αναγεννηθεί ως Faith Armatage το 14ο αιώνα, ως Richard Francis Burton τον 19ο και ως Irene Cobb τον 20ο. Ο τροχός γυρνά ασταμάτητα μέχρι να ικανοποιηθεί η εκδίκηση, ο όρκος, το αίμα να ξεπλυθεί με αίμα από το χέρι του θύματος. Τι θα φέρει τέλος στην ατέρμονη επανάληψη; Η φλόγα της νιότης, η άγρια στοργή της μητρότητας ή η σοφία της ηλικίας;

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Ο συνδυασμός του εν λόγω συγγραφέα με μερικούς από τους καλύτερους καλλιτέχνες που πέρασαν ποτέ από τη Vertigo, είναι απλά... μοιραίος (με την καλή έννοια)! Όπως μοιραίο είναι, το αποτέλεσμα να φτάνει σε εμάς εξαιρετικό, αναφορικά με την προβολή της μαγείας, αφενός όπως αυτή διαφαίνεται από τη λατρεία των αρχαίων θεοτήτων, αφετέρου και υπό το πρίσμα της εκάστοτε εποχής. Αν και ο αναγνώστης ξέρει σε μεγάλο βαθμό γιατί συμβαίνουν τα όσα συμβαίνουν, ο Robinson δεν δυσκολεύεται καθόλου να μας βάλει μερικές απολαυστικές τρικλοποδιές, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλες τις 133 σελίδες της ιστορίας. Το γεγονός δε ότι κάθε καλλιτέχνης έχει αναλάβει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο στο σύνολο, κάνει την ανάγνωση ένα σπάνιο οπτικό κοκτέιλ. Ο Teddy Christiansen αναλαμβάνει αποκλειστικά αλλά και κατ’ αποκλειστικότητα (ακόμα και αν πρόκειται για ένα μόνο panel) την απεικόνιση των Hecatae στο πρελούδιο της όλης ιστορίας, καθώς και στο «φυσικό» τους περιβάλλον, εκτός τόπου και χρόνου. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Peter Snejbjerg αναλαμβάνει τον 14ο αιώνα, ο Michael Zulli τον 18ο και ο Steve Yeowell τον 20ο. Τέσσερις πάρα πολύ διαφορετικοί καλλιτέχνες, ο καθένας απόλυτα αναγνωρισμένος στο προσωπικό του στυλ (στατιστικά μιλώντας - πραγματικά αντικειμενικές απόψεις δεν υπάρχουν), δημιουργούν ένα αρμονικό (και όπου είναι αναγκαίο, δυσαρμονικό) σύνολο, απεικονίζοντας ο καθένας την εποχή (ή την απουσία αυτής) που του αναλογεί (καθώς και τη μαγεία και τη φρίκη της), απαλείφοντας όμως τις τεχνικές διαχωριστικές γραμμές που θα κατέστρεφαν το τελικό αποτέλεσμα.
Τέλος, η φιλοτέχνηση των εξώφυλλων από τον Michael W.Kaluta είναι ίσως το μεγαλύτερο κερασάκι που έχω δει ποτέ σε τούρτα.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Honestly; Εμένα τίποτα. Είναι ανάμεσα στα καλύτερα πονήματα που έχει τύχει να διαβάσω, του είδους που ονομάζω Occult/Mythology Comics. Η μαγεία αδρομερώς περιγράφεται ως ένα λειτουργικό (;) μίγμα ποίησης, πίστης, αίματος, ερωτισμού και διανόησης. Το comic αυτό αγγίζει ικανοποιητικά όλα αυτά τα σημεία. Για όσους δεν έχουν συνηθίσει στο είδος, δεν είναι ακριβώς κλοτσιά στα δόντια, αλλά απεικονίζει όπου και όσο χρειάζεται την εγγενή περιστασιακή ωμότητα της μαγείας και τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου, δίχως περιστροφές. Πιστεύω ότι για τα δεδομένα της Vertigo αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα του ύφους και της εικονικής λογοτεχνίας που προάγει. Βεβαίως αυτή δεν είναι προσφιλής σε όλους.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Μια εξαιρετική, προσεγμένη δουλειά, άξια αν όχι αποθησαυρισμού, σίγουρα πειραματισμού.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Από τον James Robinson πάλι, με μολύβια του Zulli, μελάνια του Vince Locke και εξώφυλλα του Kaluta, κυκλοφόρησε το 1998 το WITCHCRAFT: LA TERREUR. Αφηγείται την επιρροή και την παρακολούθηση των γεγονότων της Γαλλικής Επανάστασης και έπειτα της τρομοκρατίας, από τις Hecatae. Βεβαίως στο προσκήνιο πάλι βρίσκεται μια νεαρή γυναίκα που θα έρθει σε επαφή με τη μαγεία, προκειμένου να σώσει τον άνδρα που αγαπά και να ανακαλύψει μια τρομακτική αλήθεια... Βεβαίως να μην ξεχνάμε και τα BOOKS OF MAGIC, THE NAMES OF MAGIC, HUNTER: THE AGE OF MAGIC, THE WITCHING HOUR επίσης από τη Vertigo.