Writer: Alan Moore

Artists: Rick Veitch, Joe Bennett, Norm Rapmund, Al Gordon, Chris Sprouse, Dan Jurgens, J.J. Bennett, Jim Mooney, J. Morrigan, Mark Pajarillo, Keith Giffen, Kevin O'Neill, Richard Horie, Bill Wray

Format: 13 issue storyline (# 41-52Β)

First Published: 1996-1997 (TPB 2002)

Awesome Comics

ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο Supreme, επιστρέφοντας στη γη, παρατηρεί ένα περίεργο φαινόμενο. Ολόκληρος ο πλανήτης μοιάζει με διπλοτυπωμένη εικόνα. Οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν δυο εικόνες που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Τα πράγματα ξεδιαλύνονται (;) όταν συναντά τέσσερις διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του: τον Superion, τη Sister Supreme, τoν Original Supreme και τον Squeak the Mouse Supreme, οι οποίοι τον αποκαλούν "νέο Supreme" και του εξηγούν ότι αποτελεί την τελευταία αναθεώρηση του χαρακτήρα. Η αναθεώρηση αυτή είναι κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά και έχει σαν συνέπεια την εμφάνιση μιας καινούριας εκδοχής του χαρακτήρα του Supreme, κάτι που όμως κανένας από τους προηγούμενους Supreme δεν είχε αντιληφθεί, έως ότου έρθει η ώρα να αναθεωρηθεί και ο ίδιος και να αποσυρθεί στη Supremacy, τον τόπο που ζουν όλες οι προηγούμενες εκδοχές του ήρωα. Έτσι, με τις ευχές των υπόλοιπων Supreme, o "νέος" παίρνει τη θέση του στον καινούριο, αναθεωρημένο, κόσμο.

Ο Ethan Crane, o ντροπαλός καλλιτέχνης του Omniman, του πιο επιτυχημένου υπερηρωικού comic της Dazzle Comics, είναι στην πραγματικότητα, ο μεγαλύτερος ήρωας του πλανήτη, ο Supreme! Η όμορφη συγγραφέας, Dana Dane, ο μεγάλος εχθρός του Supreme, Darius Dax, η νεανική αγάπη του Kid Supreme, Judy Dench, η Suprema και ο Radar the hound Supreme, είναι λίγοι μόνο από το supporting cast του ήρωα. Ο Supreme αντιμετωπίζει απειλές από το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ανακαλύψει και να ανασυγκροτήσει τη ζωή του και ουσιαστικά και τον κόσμο του. Παράλληλα, το παρελθόν του Supreme μας αποκαλύπτεται μέσα από flashbacks που παρεμβάλλονται στις ιστορίες και έχουν την μορφή παλιών comics.

Όσο ανακαλύπτουμε, όμως, μαζί με τον ήρωα, τον κόσμο του, δημιουργούνται ερωτήματα, τα οποία και με την σειρά τους απαντώνται, όπως: Πού βρίσκονται όλοι οι παλιοί σπουδαίοι υπερήρωες; Υπάρχει κάποιος που σχεδιάζει κάτι κακό για τον Supreme και τι σχέση έχει με το παρελθόν του;

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Ο Alan Moore καταφέρνει, για άλλη μια φορά, να πραγματοποιήσει, με χαρακτηριστική άνεση, αυτό που αρχικά έμοιαζε αδύνατο. Πριν τον Moore, το SUPREME ήταν, χωρίς υπερβολή, ένα από τα χειρότερα comics όλων των εποχών, και ο χαρακτήρας μια κακοφτιαγμένη και αδιάφορη εκδοχή του Superman. Ο Moore, από το πρώτο κιόλας τεύχος, μας δίνει αυτό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι ο Superman. Προφανώς, αυτό που κάνει το SUPREME να ξεχωρίζει δεν είναι μόνο η συγκλονιστική γραφή, το υπέροχα δομημένο, αρτιότατο σενάριο και ο τρόπος που τα subplots μπλέκονται και εξελίσσονται, αλλά κάτι παραπάνω. Είναι ο αβίαστος τρόπος που έρχεται να μας θυμίσει πόσο υπέροχα, αθώα, παράξενα, διασκεδαστικά και μεγαλειώδη μπορούν να είναι τα comics.

Κάθε σελίδα του SUPREME αποπνέει μια αίσθηση μαγείας, χάρη σε όλες τις θαυμάσιες ιδέες που ξεπηδούν από κάθε καρέ: Το ουράνιο Citadel Supreme (στο οποίο ο ήρωας αποσύρεται), με τη Souvenir Gallery Supreme και το Hell of Mirrors (η φυλακή στην οποία κρατά τους super-villains), η ιδέα της Supremacy, ο Radar the Hound Supreme...

Το σχόλιο του Moore πάνω στα συνεχή revamps που δέχονται οι χαρακτήρες, την ευκολία με την οποία κάτι τέτοιο γίνεται και το πόσο αποδεκτή είναι αυτή η τακτική, είναι συγκλονιστικό. Η εικόνα του (σαν βγαλμένου από τo SIN CITY) Grim Eighties Supreme είναι η απόλυτη απάντηση στην τάση της βιομηχανίας των comics να προσπαθεί να αντιγράφει, με το χειρότερο τρόπο, το σκοτεινό ύφος των WATCHMEN και DARK KNIGHT RETURNS. Το "Supremelvin", ένα από τα flashbacks στο τεύχος 44 και ύμνος στο MAD του Harvey Kurtzman, είναι σχεδόν ισάξιο με το SUPERDUPERMAN του Kurtzman, το οποίο ο ίδιος ο Moore θεωρεί ίσως το καλύτερο comic όλων των εποχών.

Για να δημιουργήσει ο Moore μια ψευδοϊστορία γύρω από τον Supreme, παρεμβάλλει παλιότερες περιπέτειες του, σχεδιασμένες (με καταπληκτικό τρόπο που παραπέμπει σε άλλες εποχές) από τον Rick Veitch, που αποδεικνύεται άξιος συνεργάτης του. Η ικανότητα του Veitch να αλλάζει το στυλ του, έτσι ώστε να θυμίζει άλλοτε Golden Age, άλλοτε Silver Age και άλλοτε ψυχεδελικό 70'scomic, είναι μοναδική και δίνει στον ήρωα τη δυνατότητα να αποκτήσει αναδρομικά ένα background και να κτιστεί γύρω του μια μυθολογία ανάλογη με αυτή του Superman.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Δυστυχώς, ο Rob Liefeld φαίνεται πως είναι ένας άνθρωπος που δε θα αντιλαμβανόταν τη μεγαλοφυΐα, ακόμη και αν τον χτυπούσε με βαριοπούλα στο κεφάλι. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αλλιώς η συμπεριφορά του, ως προέδρου της εκδοτικής εταιρείας, απέναντι στο Moore και το αριστούργημα που δημιούργησε, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα αρχικά ο τίτλος να μεταφερθεί από την Image στην Maximum Press (που αργότερα μετονομάστηκε σε Awesome Comics - το trade κυκλοφόρησε πολύ αργότερα το 2003 από την Checker Books Publishing) και τελικά να μη δούμε ποτέ ολοκληρωμένο το τέλος του δεύτερου χρόνου και κατά συνέπεια, ολόκληρης της ιστορίας του SUPREME.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Μετά από την πολυετή απουσία του από τον χώρο των mainstream comics, o Moore επέστρεψε το 1993. Ύστερα από το καταπληκτικό "1963" και μετά από λίγους πειραματισμούς του για το τι ζητά το αναγνωστικό κοινό, ο Moore συνειδητοποίησε (όπως δηλώνει ο ίδιος) πως αυτό που πρέπει να κάνει είναι να προτείνει ο ίδιος στο κοινό το τι του αρέσει. Έτσι, έφτιαξε ένα comic για το τι είναι και το τι θα έπρεπε να είναι οι υπερήρωες, που ακόμη και σήμερα, εκδότες και δημιουργοί προσπαθούν να μιμηθούν.

Είναι σχεδόν αδύνατο να παραθέσω όλες τις αναφορές σε κλασικές ιδέες, εξώφυλλα και comics που δανείζεται ο Moore, για να τα εμφανίσει τροποποιημένα -αλλά αναγνωρίσιμα- στο SUPREME. Έχει ιδιαίτερη σημασία ότι, ενώ οι περισσότεροι δημιουργοί όταν δανείζονται ιδέες, το κάνουν αλλάζοντας το λιγότερο δυνατό, προσπαθώντας όμως ταυτόχρονα να μην είναι αναγνωρίσιμη η προέλευση της ιδέας, ο Moore κάνει φανερή αυτή την αναφορά. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι με τα στοιχεία αυτά δεν κάνει ένα ρετρό comic, αλλά συνθέτοντάς τα, κάνει κάτι πολύ φρέσκο, ένα comic αναφοράς αποτίοντας φόρο τιμής σε δημιουργούς περασμένων εποχών.

Το SUPREME δεν είναι ένα απλά ένα σχόλιο του Moore πάνω στον Superman, στην pre-Crisis DC ή τους υπερήρωες. Είναι μια πολύπλοκη, ελεγειακή μελέτη πάνω στα comics, η οποία καταφέρνει ταυτόχρονα να μπορεί να διαβαστεί και σαν μια αφελής, υπέροχη και αρτιότατη υπερηρωική ιστορία. Πρόκειται για ένα comic τόσο πολυεπίπεδο και τόσο πλούσιο σε λεπτομέρειες, που συνεχίζει κανείς να ανακαλύπτει καινούργια πράγματα, ακόμη και μετά από πολλές αναγνώσεις.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΠΡΟΤΑΣΗ: Προηγούμενες προσεγγίσεις του Moore στον Superman είχαμε στα SUPERMAN: WHATEVER HAPPENED TO THE MAN OF TOMORROW και SUPERMANANNUAL#11 ("For The Man Who Has Everything"). Ύστερα από το οριστικό ναυάγιο της Awesome, ο Moore χρησιμοποίησε πολλές από τις ιδέες που είχε για το SUPREME στην America's Best Comics και κυρίως στο TOM STRONG.