Writer: Steve Gerber

Penciller: John Buscema

Inker: Steve Leialoha

First published: 1976

Format: Single issue story

Marvel Comics

ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο Howard παρέα με τη φίλη του Beverly, βγαίνοντας από ένα σινεμά όπου μόλις παρακολούθησαν μια ταινία καράτε, έρχονται αντιμέτωποι με τα δυσάρεστα επακόλουθα της μανίας για πολεμικές τέχνες που έχει καταλάβει το νεανικό πληθυσμό τη Νέας Υόρκης: Ένας ψυχωτικός νταής-martial artist, με το όνομα Count Macho, ξυλοφορτώνει αγρίως σε δημόσια θέα έναν έφηβο που έκανε το λάθος να τον «προκαλέσει», μιμούμενος κινήσεις που είδε στην ίδια ταινία.

Στην γενικευμένη συμπλοκή που επακολουθεί μεταξύ του Macho, των παλικαριών του, των θαμώνων ενός παρακείμενου μπαρ, και του Howard, που σπεύδει προς υπεράσπιση του νεαρού, κάποιος μαχαιρώνει το μικρό και όλα σταματούν εκεί. Ο Macho με τη συμμορία του αποχωρούν θριαμβευτικά και μόνο ο Howard προσπαθεί ανεπιτυχώς να τον σταματήσει αποκομίζοντας πάντως ως λάφυρο το μενταγιόν αποφοίτησης του νταή. Τη συγκεκριμένη απώλεια όμως δεν τη συγχωρεί ο Macho.

Αργότερα την ίδια νύχτα απαγάγει την Beverly και αφήνει μήνυμα στον Howard ότι μόνο αν μονομαχήσει μαζί του θα την αφήσει ελεύθερη. Μόνο που ο κακοποιός δεν έχει υπολογίσει ότι στη διάρκεια των τρεισήμισι ωρών που μεσολάβησαν από την απαγωγή μέχρι την εύρεση του σημειώματος, ο Howard φρόντισε μέσω μιας αγγελίας κι ενός καταπληκτικού master να γίνει γνώστης της πιο αποτελεσματικής πολεμικής τέχνης: του quack fu!

ΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ: Με μια πρώτη ματιά το συγκεκριμένο τεύχος θυμίζει παρωδία της υπέροχης σειράς MASTER ΟF KUNG FU και των πηγών της, δηλαδή του τηλεοπτικού KUNG FU με τον David Carradine και των ταινιών του Bruce Lee. Όμως αυτό είναι μόνο το περιτύλιγμα.

Με τη σύλληψη του Howard, του νοήμονος παπιού από έναν παράλληλο κόσμο, ο Gerber επιχειρεί ένα κοινωνικό σχόλιο και συγχρόνως ένα φιλοσοφικό στοχασμό για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Ο Howard προερχόμενος από μια άλλη διάσταση και όντας, μορφικά τουλάχιστον, ένα παράδοξο, σκέφτεται, αναλύει και ερμηνεύει, απείρως καλύτερα, γεγονότα που για μας αποτελούν άλυτο σταυρόλεξο. Μια πάπια λοιπόν, σύμφωνα με τον Gerber είναι εξυπνότερη, διορατικότερη και τολμηρότερη από εμάς, τους άτριχους πιθήκους που, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Howard, χρειαζόμαστε τη βία για να νοιώθουμε ότι είμαστε ζωντανοί.

Και εδώ είναι που επικεντρώνει την ανησυχία του ο συγγραφέας: Έχουμε δικαίωμα να εμπορευματοποιούμε τη βία σε σημείο καλλιτεχνικής αναφοράς; Γιατί αν για τον Bruce Lee και γενικώς τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών η βία είναι το ύστατο μέσο για την επίλυση οποιασδήποτε διαφοράς, μήπως η εσκεμμένη εστίαση σε αυτήν, μέσω της τέχνης, οδηγεί αυτομάτως και στην καθαγίασή της; Μήπως ο Macho -ο κάθε Macho- αποτελεί προϊόν αυτής της διαστρέβλωσης; Ακόμα κι αν διαφωνείς με τη συλλογιστική του Gerber, ακόμη κι αν πιστεύεις στο βαθύτερο νόημα των πολεμικών τεχνών, δε μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στην ευαισθησία, την ευστροφία και το ταλέντο αυτού του συγγραφέα, που σε λίγες σελίδες λέει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα για τον εαυτό μας, τους άλλους και το ρόλο που αναζητούμε στην ανθρώπινη κοινότητα, σε σημείο που σχεδόν κάθε φράση του Howard να αποτελεί αφορμή για καυτή συζήτηση.

Κι αν το σενάριο του Gerber συναρπάζει και προβληματίζει, τι να πει κανείς για την καλλιτεχνική συνύπαρξη του αείμνηστου John Buscema με τον Steve Leialoha; Θα αρκούσε από μόνη της για να αναδείξει το συγκεκριμένο τεύχος ως το κορυφαίο μιας εκ των καλυτέρων σειρών των 70's.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ: Για άλλη μια φορά, το ότι οι τρεις συγκεκριμένοι δημιουργοί δεν ξαναδούλεψαν στην ίδια σειρά μαζί. Ήταν κατάρα αλλά και ευτύχημα των 70's ότι πολλές απρόσμενες συνεργασίες που κανονίζονταν την τελευταία στιγμή, λόγω τεχνικών και άλλων δυσχερειών, είτε απέβαιναν καταστροφικές, είτε δημιουργούσαν αξεπέραστα κομψοτεχνήματα. Εδώ φυσικά συνέβη το δεύτερο και πολύ θα θέλαμε να είχε συνεχιστεί για λίγα τεύχη ακόμα.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Ήδη από την πρώτη σελίδα ο Howard αναρωτιέται μεγαλοφώνως: Πως είναι δυνατόν να αποκαλείς «διασκέδαση» το ξερίζωμα της γλώσσας κάποιου;

Τριάντα χρόνια μετά, η «διασκέδαση» συνεχίζεται με το ξερίζωμα του ματιού, ή μάλλον των ματιών κάποιου ή κάποιας, από έναν σκηνοθέτη που μεγάλωσε και επηρεάσθηκε από ταινίες του τύπου και της εποχής που σχολιάζει ο Howard. Αυτό το στοιχείο τον εντυπωσίασε, εκεί εστίασε η σκέψη του, αυτό μετέφερε με τόσο τρομακτική απήχηση και στην επόμενη γενιά. Μήπως λοιπόν όντως μεγαλώνουμε ακόμη παιδιά με την ιδέα ότι η «βία αποτελεί την υψηλότερη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης»; Μήπως εντέλει έχει δίκιο ο Howard;

Για σκεφτείτε το!

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ: Οτιδήποτε συνέγραψε ο Gerber τη γονιμότερη δεκαετία της καριέρας του, και κυρίως τα εξής: OMEGA THE UNKNOWN, το αριστούργημά του (1976), ADVENTURE INTO FEAR (with the Man-Thing) (1972), MAN-THING (1974). Αλλά και η επανεμφάνισή του στη νέα σειρά του HOWARD THE DUCK (2002) ήταν ανέλπιστα ικανοποιητική.