Έχει το θάρρος να παραδεχτεί τις λάθος κινήσεις του. Κυρίως όμως έχει το θάρρος να πετάξει από πάνω του κάθε ψήγμα ψευτο-μετριοπάθειας, δηλώνοντας υπερήφανος για κάποιες δουλειές του. Ο Joe Casey απευθύνεται για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό του σε μία συνέντευξη που ελπίζουμε να βρείτε τόσο ενδιαφέρουσα όσο κι εμείς.

COMICDOM: Όταν ήσουν μικρός, διάβαζες comics; Ποια ήταν τα αγαπημένα σου;

JOE CASEY: Οι AVENGERS ήταν το αγαπημένο μου comic ως παιδί. Λάτρευα τους χαρακτήρες, τα σενάρια, τα σχέδια. Τα τεύχη #100-200 ήταν μία πραγματικά κλασική περίοδος για το comic και εξακολουθούν να συγκαταλέγονται στα πιο αγαπημένα μου superhero comics που τυπώθηκαν ποτέ.

CD: Ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική δουλειά στα comics;

JC: Έκανα μία black & white, creator-owned σειρά με τίτλο THE HARVEST KING για τη Caliber Comics (για την οποία δουλειά δεν πληρώθηκα). Χάρη στον συγγραφέα James Robinson, η πρώτη mainstream δουλειά μου ήταν στο CABLE για τη Marvel.

CD: Ποιοι συγγραφείς έχουν επηρεάσει το έργο σου;

JC: Elmore Leonard, Robert E. Howard, Mike Baron, David Michelinie, Jim Shooter, Steve Englehart, Frank Miller, Howard Chaykin, Walt Simonson, Alan Moore, Grant Morrison, Garth Ennis, Douglas Rushkoff, James Robinson, Matt Wagner, Steve Seagle, Lester Bangs και πιθανόν καμία εκατοστή ακόμα από one-hit wonder συγγραφείς που έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μένα όλα αυτά τα χρόνια.

CD: Ποια είναι τα αγαπημένα σου comics σήμερα και ποιους δημιουργούς παρακολουθείς σε μόνιμη βάση; Υπάρχουν καλλιτέχνες με τους οποίους θα «πέθαινες» να συνεργαστείς;

JC: Δεν «μαραζώνω» από την επιθυμία να δουλέψω με κάποιους σχεδιαστές. Αν μου αρέσουν, προσπαθώ να δουλέψω μαζί τους. Ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτά των Chris Weston και CrissCross. Δεν ψάχνω συνήθως να «ζευγαρώσω» με τύπους από το WIZARD Top Ten artist list, όχι επειδή δεν είναι σπουδαίοι, αλλά γιατί είχα καλύτερη τύχη στην καριέρα μου με σχεδιαστές που δεν ήταν τόσο δημοφιλείς ή δεν βρίσκονταν στις λίστες των superstars. Αναμφισβήτητα οι A-list καλλιτέχνες είναι πολύ καλοί και μπορούν να φέρουν υψηλές πωλήσεις σε ένα comic, επενδύω όμως περισσότερο στο να κάνω καλά comics, είτε αυτά θα πουλήσουν, είτε όχι. Εξαιτίας των προσωπικών μου γούστων, θα προτιμούσα να δουλέψω με έναν Sean Phillips, απ' ότι με έναν Michael Turner. Και ο Turner είναι φανταστικός σχεδιαστής, απλά τυχαίνει να μου ταιριάζουν περισσότερο τα απροσμέτρητα ταλέντα του Sean.

CD: Είσαι συγγραφέας της -σύμφωνα με την πλειοψηφία των αναγνωστών- καλύτερης περιόδου του CABLE. Αν είχες τη δυνατότητα να γράψεις την τελευταία ιστορία του Cable πως θα τη χειριζόσουν;

JC: Σχεδόν το έκανα αυτό. Στην αρχή το CABLE #76 επρόκειτο να είναι το φινάλε της σύγκρουσης Cable-Apocalypse και για μένα αυτό θα ήταν ένα καλό τέλος στην ιστορία του Cable μέχρι αυτό το σημείο. Ο Ladronn κι εγώ θα ασχολούμασταν και με τους Twelve, κατά τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που τελικά τυπώθηκε. Η ιστορία ΜΑΣ τουλάχιστον έβγαζε κάποιο νόημα.

CD: Τι άποψη έχεις για τον τρόπο που τελείωσε ο τίτλος, με τον Cable ως υπερασπιστή της ελευθερίας και τα συναφή;

JC: Ειλικρινά έπαψα να διαβάζω CABLE όταν ο Ladronn απολύθηκε κι εγώ αποχώρησα εις ένδειξη αλληλεγγύης. Σπανίως νιώθω την ανάγκη να γυρίσω πίσω και να δω τι κάνουν άλλοι συγγραφείς με τους χαρακτήρες που έχω γράψει, ειδικά όταν νιώθω ότι είπα ότι είχα να πω για αυτούς κατά τη θητεία μου. Καλύτερα να προχωράς μπροστά και να ανακαλύπτεις νέες προκλήσεις.

CD: Πιστεύω ότι ο Ladronn συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχία του project. Πώς αισθάνεσαι για τη δουλειά του; Πιστεύεις ότι ήταν το αποτέλεσμα μίας καλής επαγγελματικής συνεργασίας ή η συνύπαρξη δύο πηγαίων ταλέντων;

JC: Εξαιρώντας το γεγονός ότι μου δόθηκε η συγκεκριμένη δουλειά, η συνεργασία με το Ladronn ήταν η πιο τυχερή στιγμή της καριέρας μου. Είναι εξαίρετος σε αυτό που κάνει και οι περισσότεροι comic book fans δεν ξέρουν πραγματικά πόσο καλός είναι. Αν και η δουλειά του στο HIP FLASK βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό. Αν όμως νομίζεις ότι είναι καλός τώρα, περίμενε να δεις τη δουλειά του σε, ας πούμε, δέκα ή είκοσι χρόνια. Απλά θα γίνεται ολοένα και καλύτερος. Στον «τομέα των γνήσιων ταλέντων», με ξεπερνά. Ευτυχώς εκείνος κι εγώ δέσαμε από την αρχή τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο και μία βαθιά φιλία δημιουργήθηκε που πιστεύω ότι κρατάει μέχρι τις μέρες μας.

CD: Σε ότι αφορά στο AUTOMATIC KAFKA: Ποιες ήταν οι επιρροές σου (εκτός των drugs και του DOOM PATROL);

JC: Στο AUTOMATIC KAFKA, η ζωή μου ήταν η κυρίαρχη επιρροή. Έμαθα επιτέλους πως να εμποτίζω τη δουλειά μου με προσωπικά και εφήμερα στοιχεία των εμπειριών μου. Ανακάλυψα μία νέα ελευθερία γράφοντας αυτή τη σειρά. Και τα στοιχεία αυτά τα ενέταξα σε όλες τις μεταγενέστερες δουλειές μου κι αυτά έκαναν τη διαφορά.

CD: Ήσουν ευχαριστημένος με τον αντίκτυπο που είχε το AUTOMATIC KAFKA στο κοινό;

JC: Απόλυτα. Είναι άσκοπο να γκρινιάζω για τις πωλήσεις τώρα, εξάλλου έχει περάσει περισσότερος από ένας χρόνος από όταν βγήκε το τελευταίο τεύχος. Είμαι κάτι περισσότερο από ευγνώμων που, στο τέλος της σειράς, είχαμε δέκα χιλιάδες αγγλόφωνους αναγνώστες που αγόραζαν το comic και το διάβαζαν. Αυτό ακόμα και σήμερα με εκπλήσσει. Δέκα χιλιάδες είναι πολύς κόσμος για αυτό το ιδιόρρυθμο comic. Θα ήμουν χαρούμενος ακόμα κι αν το διάβαζαν δέκα αναγνώστες!

CD: Δυσαρεστήθηκες με τη ματαίωση του AUTOMATIC KAFKA; Πιστεύεις ότι θα είχε καλύτερη πορεία ως ανεξάρτητη έκδοση;

JC: Όχι, νομίζω ότι έπρεπε να βγει ως "mainstream" κυκλοφορία. Μερικές φορές πρέπει να δοκιμάζεσαι στα δύσκολα. Ήθελα αυτό το γεμάτο πειραματισμούς comic να βρίσκεται εκεί, δίπλα στους τίτλους των X-Men και του Batman και για όσο κράτησε οι αναγνώστες του mainstream βρίσκονταν απέναντι σε κάτι που δεν έβλεπαν συνήθως. Σε τελική ανάλυση είχαν μία εναλλακτική, σε σχέση με τα «κανονικά» superhero comic books που ήταν συνηθισμένοι να διαβάζουν.

CD: Θα υπάρξει ποτέ follow up στο AUTOMATIC KAFKA; Στην περίπτωση που η απάντησή σου είναι θετική, θα ήταν καλύτερα γι αυτό να υποβληθεί σε δοκιμασία ή σε μεταμόρφωση;

JC: Έξυπνο. Για να απαντήσω όμως στην ερώτησή σου, ναι, θα υπάρξει follow-up στο KAFKA. Το δουλεύω αυτόν τον καιρό και θα είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει μέσα στο 2005.

CD: Έχω την αίσθηση ότι το να γράφεις το X-MEN: CHILDREN OF THE ATOM δεν ήταν και πολύ ευχάριστη εμπειρία. Ενοχλήθηκες από το ότι ο Steve Rude δεν τελείωσε τη δουλειά του στον τίτλο; Πώς έφτασε στ' αυτιά σου; Υποψιάζεσαι τους λόγους;

JC: Το να το γράφω ήταν μια χαρά, εκτός βέβαια από τις διαρκείς επεμβάσεις των editors που ήταν συνήθεις στη Marvel εκείνη την εποχή. Η δυσαρέσκεια προέκυψε από το γεγονός ότι ο Steve Rude απολύθηκε μετά το τρίτο τεύχος, κάτι που επηρέασε αρνητικά τις πωλήσεις. Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν δούλευε τόσο γρήγορα όσο θα ήθελαν οι editors, αλλά ειλικρινά νόμιζα ότι στη Marvel θα είχαν τη διορατικότητα να συνειδητοποιήσουν πόσο ιδιαίτερη ήταν η σειρά. Φυσικά οι άνθρωποι που βρίσκονταν τότε σε θέση ισχύος δεν είναι πλέον στη Marvel και νομίζω ότι αυτό τα λεει όλα. Πιστεύω ότι υπήρχαν κάποιες συμπαγείς ιδέες σε εκείνη τη σειρά και ο τρόπος με τον οποίο παρουσίασα τους έφηβους COTA είναι ένας άμεσος προάγγελος αυτού που πρόκειται να κάνω στο THE INTIMATES.

CD: Για το THE INTIMATES θα μας τα πεις στη συνέχεια. Ας πάμε όμως στο run σου στο UNCANNY X-MEN όπου έκανες ορισμένα πολύ πρωτοποριακά πράγματα. Πώς και έπεισες τους editors να σου επιτρέψουν το σκηνικό με τον Logan και τη Jean?

JC: Ήταν τότε η αρχή του καθεστώτος Quesada-Jemas και γι αυτό ήταν πρόθυμοι να δοκιμάσουν οτιδήποτε. Επιπλέον, είχα να ανταγωνιστώ τους Morrison και Quietly, δύο αγαπημένους μου δημιουργούς, για να μην πω φίλους μου, κι έτσι ήξερα ότι έπρεπε να προκαλέσω αίσθηση με το πρώτο τεύχος μου. Δυστυχώς ήταν ένα από τα δημιουργικά στραβοπατήματα που έκανα κατά τη διάρκεια του run μου στο UNCANNY.

CD: Μία από τις τελευταίες σου ιστορίες στο UNCANNY X-MEN, με τον Banshee και την ομάδα του να εγκαθίστανται στην Ευρώπη, είχε εξαίρετες προοπτικές. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και τι άλλο σκόπευες να κάνεις αν έμενες στον τίτλο;

JC: Ο Grant και εγώ συζητούσαμε σχετικά με το ότι οι X-Men ήταν σχεδόν σαν ένα εταιρικό franchise. Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως αφετηρία αυτή την ιδέα σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να εξερευνήσω μία πιο μιλιταριστική εκδοχή των ιδεωδών του Xavier. Παράλληλα το παρελθόν του Banshee τον καθιστούσε ιδανικό χαρακτήρα ως αιχμή δόρατος και ιδανική περίπτωση για να χειραγωγηθεί από τη Mystique και το Brotherhood. Οι μόνες ιδέες που έμειναν ανεξερεύνητες από την αποχώρησή μου ήταν η πραγματική σύγκρουση με την Church of Humanity (που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που τελικά τυπώθηκε) καθώς και η καμπάνια του Warren Worthington για να ανακηρυχθεί στον πρώτο μεταλλαγμένο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

CD: Αναφορικά με το run σου στο ADVENTURES OF SUPERMAN είχες πει κάποτε σε μία συνέντευξη "Ανακάλυψα με τον πιο δύσκολο τρόπο ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μας επιτρέπονται να κάνουμε με τον Superman στα συνηθισμένα comic books". Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος; Τι είχες στο μυαλό σου για τον Man of Steel που η DC δεν θα επέτρεπε να συμβεί;

JC: Το management της εταιρίας ματαίωσε ένα μεγάλο event, μία

CD: Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς το WILDCATS εξελίχθηκε από ένα-ακόμα-υπερηρωικό-comic-δράσης σε ένα από τα πλέον καινοτόμα comics της βιομηχανίας. Όταν ανέλαβες το Vol. 2,πως πούλησες το concept σου στη Wildstorm?

JC: Δεν χρειάστηκε να πουλήσω τίποτα. Πέρα από μία πολύ γενική κατεύθυνση, το comic δεν είχε πραγματικό concept. Απλά και μόνο διαβεβαιώνοντάς τους πως είχα ένα συγκεκριμένο όραμα για τους χαρακτήρες, δημιουργήθηκε μία σχέση εμπιστοσύνης την οποία ποτέ δεν πήρα ως δεδομένη. Πραγματικά τους πάω στη Wildstorm και ήθελα να κάνω την καλύτερη δουλειά μου γι αυτούς. Ως εδώ καλά. Ανάμεσα στα MR. MAJESTIC, WILDCATS, KAFKA και τώρα στο THE INTIMATES, νομίζω ότι πρόκειται για μία εποικοδομητική συνεργασία ανάμεσα σε συγγραφέα και εκδότη. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας τις πωλήσεις φυσικά.

JC: Γιατί ένιωθα ότι είχα δώσει στους υπόλοιπους ένα ικανοποιητικό ξεπροβόδισμα στο Volume 2. Ειδικά στους Voodoo, Maul, Emp και Warblade. Αν έχεις διαβάσει όλο το VERSION 3.0, τότε ξέρεις ότι πρακτικά κάθε χαρακτήρας έχει επιστρέψει, με κάποιο τρόπο.

CD: Σε ότι αφορά στον χαρακτήρα του Spartan τον βλέπεις ως Θεό ή ως τέρας;

JC: Τίποτα από τα δύο. Τον βλέπω ακριβώς ως αυτό που πιστεύω ότι τον δημιούργησαν να είναι: ένας υπερήρωας. Πρόκειται για ένα εντελώς αλτρουιστικό πλάσμα, γιατί αυτό ακριβώς προγραμματίστηκε να είναι. Μην ξεχνάς πως είναι ανδροειδές, κατά συνέπεια τα κίνητρά του είναι τόσο αγνά όπως μία τέλεια μαθηματική εξίσωση. Ήταν αποφασισμένος να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο χρησιμοποιώντας το πιο δυνατό όπλο που υπάρχει στη Γη: το corporation. Και θα το είχε κάνει.

CD: Παρά τις εξαίρετες κριτικές τα δικά σου WILDCATS δεν υπήρξαν top seller. Που το αποδίδεις αυτό;

JC: Στο ότι είναι σπάνιο να πουλήσει η ποιότητα. Αυτή είναι και η φύση της τέχνης. Το αν μία δουλειά είναι δημοφιλής πολύ σπάνια έχει να κάνει με την καλλιτεχνική της αξία. Υπάρχουν βέβαια και οι σπάνιοι καλλιτεχνικοί και εμπορικοί θρίαμβοι, όπως των Morrison και Quitely στο NEW X-MEN, αν το καλοσκεφτείς όμως, αυτοί δεν συμβαίνουν και πολύ συχνά. Πάντα υπάρχει ένα συστατικό στις top selling δουλειές το οποίο λείπει από μένα Υποθέτω ότι αν δεν ήταν αυτό το θέμα, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να γράψω αυτά τα top sellers. Είμαι όμως στο χώρο για την τέχνη και όχι για τις πωλήσεις. Εξ ου και το τωρινό "cult" status μου ως συγγραφέα στο mainstream χώρο. Δεν παραπονιέμαι όμως.

CD: Στο τελευταίο storyline του WILDCATS VERSION 3.0 το κομμάτι με τη Zealot έμοιαζε λίγο παράταιρο σε σχέση με το υπόλοιπο comic. Ήταν αυτό κάτι που έγινε σκόπιμα;

JC: Προφανώς δεν είχε προβλεφθεί ότι θα είναι αυτό το τελευταίο storyline. Είχα προετοιμάσει το έδαφος για το CODA WAR ONE στα τελευταία τεύχη του Volume 2, και ήταν σχεδιασμένο ώστε να οδηγήσει σε αυτή τη μεγάλη μάχη που έλαβε χώρα στο Coda temple. Πέρα από οτιδήποτε άλλο όμως, ήταν το πιο ρομαντικό storyline της σειράς γιατί αφορούσε τον Grifter σε μία αποστολή για να σώσει τη μία και μοναδική αγάπη του. Ναι λοιπόν ήταν κάτι που έγινε σκόπιμα.

CD: Υπάρχει περίπτωση να δούμε τις υπόλοιπες ιστορίες του WILDCATS VERSION 3.0 σε κάποιο άλλο format στο μέλλον?

JC: Δεν νομίζω. Βέβαια αυτές τις μέρες που ζούμε, καλό είναι ποτέ να μη λες ποτέ, δεν θα έπαιρνα όμως και όρκο. Ξέρω πως δεν θα το έκανα χωρίς τον Dustin να το σχεδιάζει, έτσι λοιπόν όλα εξαρτώνται από προγράμματα κλπ.

CD: Πώς σου ήρθε το concept του Milkman Murders; Αισθάνομαι ότι ο Milkman λειτουργεί σαν «από μηχανή Θεός» στην ιστορία. Ισχύει αυτό;

JC: Νομίζω πως όταν διαβάσεις και τα 4 τεύχη, καταλαβαίνεις το ρόλο του Milkman στην ιστορία. Υπάρχει πολύ πιο έντονο μυθολογικό θεμέλιο σε αυτήν απ' ότι αφήνουν τα πρώτα τεύχη να φανεί. Ο Milkman αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα σε αυτή τη σειρά. Το comic αυτό στοχεύει στο να ξυπνήσει μία αντίδραση στον αναγνώστη.

CD: Τι αίσθηση αποκόμισες από τη συγγραφή του AVENGERS: EARTH'S MIGHTIEST HEROES limited series; Κατά ποιο τρόπο ήταν διαφορετική αυτή η εμπειρία από το να γράφεις το CHILDREN OF THE ATOM;

JC: Ήταν μία στροφή 180 μοιρών από το COTA γιατί είμαι τρελός με τους Avengers. Ήταν το αγαπημένο μου comic book όταν ήμουν παιδί και αυτή η τρυφερότητα δεν ξεθώριασε ακόμα και σε περιόδους που το μηναίο comic ήταν εντελώς σκατά. Οπότε το να έχω την ευκαιρία να προσθέσω στην ιστορία των Avengers με έναν τόσο σημαντικό τρόπο, ήταν για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Είναι δύσκολο να εξηγήσω στους ανθρώπους τι σημαίνει το EMH για μένα και για το παιδί μέσα μου. Είναι όμως και απολύτως το μεσουράνημα της καριέρας μου γράφοντας υπερήρωες μέχρι σήμερα. Πολύ δύσκολο να σκεφτώ που θα πάω μετά, αφού κατέκτησα ένα τόσο προσωπικό ζενίθ.

CD: Πες μας κάποια πράγματα για το THE INTIMATES. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή τη σειρά και πώς έγινε η συμφωνία;

JC: Έριξα τη βασική ιδέα στη Wildstorm (και συγκεκριμένα στον Jim Lee). Πρόκειται για έφηβους υπερήρωες στο σχολείο. Αυτές οι λέξεις νομίζω ότι συμπυκνώνουν αυτό το οποίο θα πραγματεύεται το THE INTIMATES. Επιστρέφοντας στο X-MEN: CHILDREN OF THE ATOM όταν έγραφα εκείνη τη μίνι σειρά, πραγματικά συνδέθηκα με τους χαρακτήρες στις συγκεκριμένες ενσαρκώσεις τους, παρουσιάζοντάς τους ως έφηβους με έναν τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί ως τότε. Αν το COTA είχε τους οποιουσδήποτε δημιουργικούς κρυφούς κινδύνους, αυτοί ανακόπηκαν από το εντονότατο υπερηρωικό plot που εισήγαγα στην ιστορία, κάτι που ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από το να ασχοληθώ με τα αισθήματα των χαρακτήρων. Έτσι το THE INTIMATES είναι μία προσπάθεια να παρουσιάσω έφηβους υπερήρωες χωρίς τα προφανή «good vs. evil» σενάρια με τα οποία σχεδόν πάντα ασχολούνται τα υπερηρωικά comic books. Ήθελα να γράψω μία σειρά που ασχολείται με συναισθήματα, τις προσωπικές ζωές αυτών των χαρακτήρων. Το να είσαι έφηβος είναι πιθανόν η πιο δραματική, ανυψωτική εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου. Κανένα δράμα δεν είναι ασήμαντο, νιώθεις τα πράγματα σε επική κλίμακα, κάθε συναίσθημα είναι στην υπερβολή του, και η καθημερινή σου ύπαρξη, μπορεί να είναι ένας αγώνας μετ' εμποδίων που αποτελείται από κοινωνιολογικά ναρκοπέδια και αυτό-αναζήτηση επιπέδου λούνα παρκ. Στοιχεία που συνιστούν ένα πολύ καλό comic, νομίζω.

CD: Σε ποιον από τους τίτλους ή χαρακτήρες που έχεις γράψει μέχρι σήμερα ανακάλυψες τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ποιος ήταν αγγαρεία;

JC: Εκτός από τις δουλειές που δημιούργησα εκ του μηδενός, το EARTH'S MIGHTIEST HEROES ήταν ότι πιο συναρπαστικό, λόγω της έντονης αγάπης μου για τους χαρακτήρες. Νομίζω ότι το UNCANNY X-MEN ήταν το δυσκολότερο. Ήταν τόσο high profile που προσπαθούσα διαρκώς και απεγνωσμένα να βρω τη φωνή μου μέσα σε αυτό. Οι fans υπέφεραν περισσότερο, έχοντας να με ανεχθούν καθώς τριγύριζα σπασμωδικά προσπαθώντας να μην στραβοπατήσω. Νομίζω ότι στο τέλος του run το έκανα, το κακό όμως είχε ήδη γίνει και έπρεπε να ξεκουμπιστώ από εκεί.

CD: Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζουμε;

JC: Απλά να συνεχίσω να προσπαθώ και να προχωράω μπροστά. Νομίζω ότι εισέρχομαι σε μία νέα φάση της καριέρας μου κι ότι είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό να δω που θα οδηγήσουν τα πράγματα. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να προβλέψω και απλώς ελπίζω οι άνθρωποι που διαβάζουν τις δουλειές μου να περνούν τόσο καλά με αυτές όσο κι εγώ.

Ευχαριστούμε το Μανόλη Βαμβούνη για τη συνεισφορά του στην επικοινωνία με τον δημιουργό.