Βρίσκεστε στο archive.comicdom.gr. Βλέπετε το παλιό site και αρχείο του www.comicdom.gr. 2000+ άρθρα, reviews και συνεντεύξεις βρίσκονται στην διάθεσή σας. Το νέο, πλέον blog, site του Comicdom μπορείτε να το βρείτε στο http://www.comicdom.gr
Βρίσκεστε στο archive.comicdom.gr. Βλέπετε το παλιό site και αρχείο του www.comicdom.gr. 2000+ άρθρα, reviews και συνεντεύξεις βρίσκονται στην διάθεσή σας. Το νέο, πλέον blog, site του Comicdom μπορείτε να το βρείτε στο http://www.comicdom.gr
  • column info
    new stuff

    Ξ“Β“Ξ“οŸƒ ÝíΓʽ site ðïá Ξ“οŸƒΞ“Β­Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“ΞŽΞ“Β­Ξ“οŸƒΞ“Ξ„Ξ“Κ½Ξ“Β© Ξ“Β³Ξ“οŸƒ Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β¨Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“Β©Ξ“Β­Ξ“Βž Ξ“ΚΌΞ“ΒœΞ“Β³Ξ“Β§ Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β­Ξ“Κ½Ξ“Β© Ξ“Β°Ξ“Β±Ξ“Κ½Ξ“Β£Ξ“Β¬Ξ“Κ½Ξ“Ξ„Ξ“Β©Ξ“οŸ„Ξ“Βœ Ξ“οŸ‚Ξ“Β½Ξ“Β³Ξ“οŸ„Ξ“β€•Ξ“Β«Ξ“β€• Γ­Γʽ Ξ“Β°Ξ“Κ½Ξ“Β±Ξ“Κ½Ξ“οŸ„Ξ“β€•Ξ“Β«Ξ“β€•Ξ“Ξ…Ξ“Β¨Ξ“οŸƒΞ“ΒŸ Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β² ôéò Ξ“οŸ‚Ξ“Β©Ξ“Κ½Ξ“Β±Ξ“οŸ„Ξ“οŸƒΞ“ΒŸΞ“Β² Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“Κ½Ξ“Β­Ξ“οŸƒΞ“ΞŽΞ“Β³Ξ“οŸƒΞ“Β©Ξ“Β² Ξ“Β·Ξ“Ξ‰Ξ“Β±Ξ“ΒŸΞ“Β² Γ­Γʽ ôïá Ξ“οŸ…Ξ“οŸƒΞ“Ξ†Ξ“Β½Ξ“Β£Ξ“οŸƒΞ“Β© Ξ“οŸ„Ξ“ΒœΞ“Ξ„Ξ“Β©. Ï Ξ“οŸƒΞ“οŸ„Ξ“ΒœΞ“Β³Ξ“Ξ„Ξ“β€•Ξ“Ξ„Ξ“οŸƒ Ξ“Ξ…Ξ“Β°Ξ“οŸƒΞ“Β½Ξ“Β¨Ξ“Ξ…Ξ“Β­Ξ“β€•Ξ“Β² Ξ“Β±Ξ“β€•Ξ“ΒžΞ“Β² ôïá comicdom.gr, Ξ“Ξ†Ξ“Β±Ξ“β€•Ξ“Β­Ξ“Ξ„Ξ“ΒŸΞ“Β¦Ξ“οŸƒΞ“Β© Γ­Γʽ Γ³ΓʽΓ² Ξ“οŸƒΞ“Β­Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“ΞŽΞ“Β­Ξ“οŸƒΞ“Β© Ξ“οŸ„Ξ“Κ½Ξ“Β¨Ξ“Β§Ξ“Β¬Ξ“οŸƒΞ“Β±Ξ“Β©Ξ“Β­Ξ“Βœ ãéΓʽ Ξ“ΞŒΞ“Β«Ξ“Κ½ Γ΄Γʽ updates, Ξ“ΞŽΞ“Β³Ξ“Ξ„Ξ“οŸƒ Γ­Γʽ ìçí Ξ“Β·Ξ“ΒœΞ“Β³Ξ“οŸƒΞ“Ξ„Ξ“οŸƒ ðïôÝ ôçí "Ξ“Β¬Ξ“Β°Ξ“ΒœΞ“Β«Ξ“Κ½".




 Reviews 24/10: LOGICOMIX από τον Αριστείδη Κώτση.


 Reviews 23/10: SOLOMON KANE #1 από τον Ανδρέα Μιχαηλίδη.


 Reviews 22/10: THE AMAZING REMARKABLE MONSIEUR LEOTARD από τον Θωμά Παπαδημητρόπουλο.


 Reviews 21/10: BACK TO BROOKLYN #1 από τον Γιώργο Χατζηκωστή.


 Reviews 17/10: NOTHING NICE TO SAY από τον Θωμά Παπαδημητρόπουλο.


 Reviews 16/10: SUBLIFE από τον Αριστείδη Κώτση.


 15/10: Νέο strip JANE'S WORLD της Paige Braddock.


 14/10: Νέο strip ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ του Αντώνη Βαβαγιάνη.


 Reviews 13/10: AGE OF SENTRY #1 από τον Γιώργο Χατζηκωστή.


του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου
31-08-05

Aύγουστος 05

Ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση της στήλης μου, αλλά καθώς βρέθηκα να αναλαμβάνω για πρώτη φορά υποχρεώσεις που μέχρι πρότινος έτρεχε ο Δημήτρης Σακαρίδης, αποφάσισα να τελειώσω πρώτα με τις ουκ ολίγες υπόλοιπες δουλειές του site (ήτοι news, στήλες των υπολοίπων, Comicdom Files κλπ) και τότε να ασχοληθώ με τα δικά μου. Και για όσους απορούν, όχι τον Σακαρίδη δεν τον διώξαμε: Τον στείλαμε με το ζόρι διακοπές για να μην πάθει υπερκόπωση!

Σε ότι αφορά εμένα, ο χειμώνας που έρχεται έχει να δώσει έναν άνισο αγώνα στη συνείδησή μου με το καλοκαίρι που φεύγει. Γιατί ενώ το πρώτο μισό του τελευταίου σημαδεύτηκε από κακή διάθεση και μία αίσθηση ματαιότητας για -τουλάχιστον- το 80% των δραστηριοτήτων μου, ξαφνικά ο καπνός άρχισε να διαλύεται και οι λύσεις πρόβαλλαν μπροστά μου σαν να ήταν -ανέκαθεν- αυτονόητες. Λίγος καπνός ακόμα; Όσο περνάει από το χέρι μου, όχι πλέον στη ζωή. Veronica, ξέρω ότι τα ελληνικά σου δεν σου επιτρέπουν να διαβάσεις αυτό το κείμενο (χμμμ, κι άλλη μετάφραση που θα πρέπει να κάνω), αλλά σε ευχαριστώ για όλα τα σύνορα που διασχίσαμε. Τόσο εκείνα των κρατών όσο και τα ατομικά μας.

Επιτρέψτε μου αυτή την προσωπική στιγμή, αλλά κάπως έπρεπε να διοχετεύσω την υπερχείλιση συναισθημάτων που με έχει κυριεύσει τον τελευταίο μήνα. Στα καθ' ημάς τώρα: Αν δεν έχετε ήδη μάθει από τα κείμενα του Σακαρίδη για το αριστούργημα που φέρει τον τίτλο SMOKE, τότε μην παραλείψετε να μάθετε για αυτό στο Comic Book Present που ακολουθεί. Η πρόταση από το παρελθόν (Comic Book Past) μας έρχεται από τη Vertigo και την -κατ' εμέ- εξαίρετη ανθολογία GANGLAND. Το Cover Story, μας παρουσιάζει για πρώτη φορά, όχι ένα καλό, αλλά ένα πραγματικά κακόγουστο εξώφυλλο. Στο Τrack by Τrack οι πατρόνοι του FM Rock, Fleetwood Mac δημιουργούν εν έτει 1977 το πρώτο album-σαπουνόπερα στην ιστορία της μουσικής, ενώ στα Deleted Scenes, ο σκηνοθέτης John Huston, μας διηγείται με τρόπο μοναδικό την ιστορία του καταραμένου ζωγράφου Toulouse-Lautrec με φόντο το θρυλικό Moulin Rouge. Όσο για τον εφιάλτη του μήνα;...Υπομονή μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου!



Comic Book Present
Αυτή την περίοδο στα stands το...

SMOKE 1 & 2



Writer: Alex De Campi
Artist: Igor Kordey
Publisher: ΙDW Publishing

Κοινωνική σάτιρα και στιλιζαρισμένη βία σε ένα φουτουριστικό Λονδίνο που θα μπορούσε και να έχει σκιαγραφηθεί από τον Alan Moore αν η ιστορία αυτή έπαιρνε τον εαυτό της περισσότερο στα σοβαρά. Το SMOKE του πρωτοεμφανιζόμενου και πολλά -αν όχι αμέτρητα- υποσχόμενου Alex De Campi είναι μία άσκηση κυνισμού πάνω σε ένα πολιτισμό (και το συνεπαγόμενο σύστημα αξιών του) που οδεύει προς τη σήψη. Η απαισιόδοξη πρόβλεψη του De Campi για το μέλλον βρίσκει τον ιδανικό εκφραστή της στο σχέδιο του Igor Kordey που εδώ παρουσιάζεται περισσότερο ώριμο και λεπτομερές από ποτε αγκαλιάζοντας με πρωτόγνωρη θέρμη τις κλασσικές φόρμες χωρίς παρ' όλα αυτά να αφήνει τα περιθώρια στον οποιοδήποτε να το χαρακτηρίσει ρετρό ή φτωχό εκπλήξεων. Ένα potential classic που προτείνω ανεπιφύλακτα τόσο στους λάτρεις της αμερικανικής σκηνής, όσο και σε εκείνους της Ευρωπαϊκής. Συγχαρητήρια στην IDW γιατί τολμά αδιαφορώντας -εν προκειμένω- για τα trends της εποχής.



Comic Book Past

GANGLAND (TPB)



Writers: Various
Artists: Various
Publisher: DC Comics/Vertigo
Publication Date: #1-4 (1998), TPB (2000)


Τα δικαιώματα ενός ανθρώπου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα ενός άλλου. Ή τουλάχιστον κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί ο κόσμος μας, αν οι άνθρωποι δεν έβρισκαν τόσο γοητευτικό τον λάθος δρόμο. Αν το σκοτάδι, η παρανομία και η παραβατικότητα δεν μας καλούσαν σαν τις σειρήνες του μύθου. Τέτοιες ιστορίες διηγείται το GANGLAND. Ιστορίες τρομακτικές όσο και η ανθρώπινη φύση που αναζητά το φως ενός καλύτερου αύριο μέσα στο απύθμενο σκοτάδι. Που σκοτώνει για να ζήσει ή απλώς για να επιβεβαιώσει τη δική του ύπαρξη. Που κλέβει για να αποκτήσει χωρίς να σκεφτεί πως στερεί. Το GANGLAND περιέχει 14 ιστορίες από μεγάλους δημιουργούς όπως οι Brian Azzarello, Tim Bradstreet, Peter Kuper, Richard Corben, Ed Brubaker, Frank Quitely, Eric Shanower και Dave Gibbons, καθώς και pin ups (εξώφυλλα στην αρχική έκδοση) από τον μεγάλο Brian Bolland! Η ακόλουθη φράση αναγράφεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης, νομίζω όμως ότι συμπυκνώνει με τον πλέον εύστοχο τρόπο την άποψη μου για αυτή την ανθολογία: Crime has never been so entertaining!



Cover Story

ASTONISHING X-MEN #11
by John Cassaday

Παλιό, αλλά καλό ανέκδοτο: Δύο γύφτοι ετοιμάζονται να παντρέψουν ένα ζευγάρι και συζητούν για το Ντάτσουν που θα κάνουν δώρο στο ζευγάρι. "Να βάλομε και φωτάκια να αναβοσβήνουν" λέει ο ένας. "Καλή ιδεα κομπάρε" λέει ο άλλος. "Να βάλομε και γκιρλάντα γύρω, γύρω". Ενθουσιασμένος ο πρώτος! "Μπράβο κομπάρε, καλή ιδέα. Να βάλομε και χρυσά κι ασήμια, να χει ομορφιά, να σκάνει οι άλλοι από τη ζήλεια τους". Σε νέα ύψη εκτοξεύεται ο ενθουσιασμός! "Να βάλομε και μια Παναίτσα, να φυλάει το γαμπρό" λέει όλο χαρά ένας από τους δύο. Κι απαντά ο άλλος φανερά ενοχλημένος: "Ε, όχι και Παναίτσα βρε κομπάρε. Γύφτικο θα το κάνουμε;"
Δεν ξέρω γιατί (λέμε τώρα), αλλά όσο κοιτάζω αυτό το εξώφυλλο, τόσο περισσότερο το βρίσκω να ταιριάζει με αυτό το ανέκδοτο. Απ όλα έχει, δεν μπορείτε να πείτε!


Track by Track
Αυτό το μήνα το CD player του NOIZ παίζει...

Fleetwood Mac - RUMOURS (Reprise, 1977)



Υπάρχει κάποιος άλλος rock καλλιτέχνης από τα 70's να είναι εξίσου cool να λες ότι τον μισείς, όπως οι Fleetwood Mac; Υπάρχει κανείς άλλος που να έχει κατηγορηθεί περισσότερο από αυτούς για τη δημιουργία του FM Rock, του μέσου που υποτίθεται ότι κατέστρεψε τη rock στη δεκαετία του 80;
Το RUMOURS κυκλοφόρησε το 1977 και μέχρι να χάσει τα πρωτεία από το THRILLER του Michael Jackson ήταν το album που είχε πουλήσει περισσότερο απο οποιοδήποτε άλλο στην ιστορία της μουσικής (19 εκατομμύρια αντίτυπα). O λόγος; Οι Fleetwood Mac δεν έκαναν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να μεταφέρουν τη ζωή τους στο βινύλιο. Εκείνη την περίοδο, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του group Lindsay Buckingham χώριζε με την επίσης τραγουδίστρια του group Stevie Nicks. Την ίδια περίοδο, η κιμπορντίστρια και τραγουδίστρια της μπάντας Christine McVie έπαιρνε διαζύγιο από τον μπασίστα John McVie, ενώ αντίστοιχα και ο γάμος του ντράμερ Mick Fleetwood βρίσκοταν στα τελευταία του. Η ένταση που επικρατούσε μέσα στο studio ήταν απερίγραπτη. Κανείς δεν μιλούσε σε κανέναν και τα ναρκωτικά δεν βελτίωναν την κατάσταση. Τότε ήταν που ο Fleetwood πήρε την κατάσταση στα χέρια του, ζητώντας από όλους να αφήσουν τις διαφορές τους στην άκρη και να μπουν ξανά στο studio φέρνοντας ό,τι υλικό είχαν μαζέψει τα τελευταία δύο χρόνια.Κι ήταν τότε όταν η μπάντα κατάλαβε ότι όλοι είχαν γράψει για το τέλος της σχέσης που ζούσαν. Εντελώς συμπτωματικά και πέρα από τη δύναμη των στίχων, το υλικό που συγκεντρώθηκε ήταν το καλύτερο της καριέρας τους. Και κατά τη γνώμη μου, σήμερα 28 χρόνια μετά εξακολουθεί να παραμένει το καλύτερο soft rock album που έχω ακούσει.


1. Second Hand News
Ο Lindsay Buckingham σχεδόν χαιδεύει τις χορδές σε αυτό εναρκτήριο και φαινομενικά χαρούμενο κομμάτι. Φαινομενικά γιατί οι στίχοι έχουν εντελώς διαφορετικές διαθέσεις. "I know there's nothing to say / Someone has taken my place", σιγοτραγουδάει, κι όταν το τραγούδι φτάνει στο κρεσέντο του είναι σαν να παραδέχεται την ήττα του όταν επαναλλαμβάνει μέχρι το fade out, "I'm just second hand news / I'm just second hand news".

2. Dreams
H "απάντηση" της Nicks έρχεται με ένα ονειρικό mid tempo όπου τα drums του Fleetwood χτυπάνε σε ένα συγκρατημένο ρυθμό και το μπάσο του McVie παραπέμπει στην περίοδο που οι FM ήταν η blues μπάντα του Peter Green. "Now here you go again / You say you want your freedom", τραγουδάει τρυφερά η Nicks στην αρχή, για να βγάλει στη συνέχεια όλο της τον κυνισμό με το στίχο: "But listen carefully to the sound / Of your loneliness / Like a heartbeat, drives you mad". Κι όλα αυτά ενώ η slide guitar του Buckingham, για τον οποίο και έχει γραφτεί το κομμάτι, έρχεται σαν επιπλέον στίχος να "μιλήσει" για τις χαμένες ευκαιρίες που τόσο μελαγχολικά ξετυλίγονται στις νότες αυτού του τραγουδιού. Και καθώς το πράγμα οδεύει προς το τέλος του, μένει μόνο μία φράση να παίζει στο μυαλό σου ξανά και ξανά σαν ηχώ: "When the rain washes you clean... you'll know".

3. Never Going Back Again
"She broke down and let me in / Made me see where I've been" ξεκινάει να τραγουδάει ο Buckingham κι αυτή η τρυφερή μουσική βινιέτα, αποκαλύπτει την κρυμμένη δύναμή της στο ρεφρέν, όταν αποφασισμένος να απαλλαγεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος ο ερμηνευτής δηλώνει: "I've been down one time / I've been down two times / Never going back again". To συγκεκριμένο είναι από τα τραγούδια που είχα προσέξει ελάχιστα, μέχρι τη στιγμή που το διασκεύασαν οι Matchbox 20 (πρώην μπάντα του Rob Thomas) δίνοντας του μία διάσταση τόσο σκοτεινή που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να με συγκινεί περισσότερο από το πρωτότυπο.

4. Don't Stop
Η πρώτη σύνθεση της McVie έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες και πλέον διαχρονικές επιτυχίες των FM, και επιπλέον είχε επιλεγεί ως το τραγούδι της τελευταίας καμπάνιας του Clinton για την προεδρία των ΗΠΑ. Ένα χαρούμενο κομμάτι που προτιμά να βλέπει την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων μετά το τέλος της κοινής πορείας δύο ανθρώπων. "All I want is to see you smile / If it takes just a little while / I know you don't believe that it's true / I never meant any harm to you" τραγουδάει η McVie σε αυτό το γεμάτο ενέργεια κομμάτι που αποτελεί και το πρώτο -σε σειρά ακρόασης- όπου ο Buckingham αφήνει τις καλιφορνέζικες καταβολές της κιθάρας του να φέρουν στο μυαλό χαρούμενα ηχοτοπία.

5. Go Your Own Way
Αμέσως μετά, είναι σειρά του Buckingham και κυριολεκτικά "τα σπάει". Η κιθάρα του σχεδόν θυμωμένη συμπληρώνει την ένταση των στίχων δημιουργώντας το πιο ραδιοφωνικά φιλικό κομμάτι του δίσκου, ενώ τραγουδάει με αυταρέσκεια: "You can go your own way / Go your own way / You can call it another lonely day".

6. Songbird
Όταν τα πάντα έχουν τελειώσει και η θύελλα των αρνητικών συναισθημάτων έχει δώσει τη θέση της στην επίγνωση, τότε δεν υπάρχουν πολλά να πεις. Μόνο το πιάνο της Christine McVie, η φωνή της και στίχοι που κερδίζουν με την απλότητά τους. "And I wish you all the love in the world / But most of all, I wish it from myself / And the songbirds keep singing / Like they know the score / And I love you, I love you, I love you / Like never before". Ένα τραγούδι που η Carole King θα ήταν πολύ περήφανη αν είχε γράψει.

7. The Chain
Το μοναδικό τραγούδι όχι μόνο στο παρόν album και συνολικά στην ιστορία της μπάντας, που έχει γραφτεί απ' όλους (αν και κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για σύνθεση της Nicks, με συμμετοχή των υπολοίπων). Ένα συναρπαστικό κομμάτι που από τα πρώτα δευτερόλεπτα σφυροκοπάει το μυαλό με το συναυλιακό, στακάτο ρυθμό του και τις τρεις φωνές της μπάντας για πρώτη και μοναδική φορά να ενώνονται. Πρώτα και δεύτερα φωνητικά μπλέκονται σε μία πρωτόγνωρα απολαυστική μελωδία, ένα rock anthem από εκείνα που παραδέχονται ακόμα και οι μεγαλύτεροι επικριτές της μπάντας. "If you don't love me now / You will never love me again / Ι can still hear you saying / You would never break the chain" τραγουδούν και το κομμάτι φτάνει στην κορύφωσή του με ένα συναρπαστικό guitar solo. Μετά από δεκάδες ακροάσεις η πιο συγκλονιστική στιγμή του τραγουδιού παραμένει για μένα, όταν στο τέλος των κουπλέ ακούγονται όλοι, σχεδόν να "φτύνουν" τον στίχο "Damn your love / Damn your lies". Χωρίς δεύτερη σκέψη, αναζητήστε αυτό το τραγούδι.

8. You Make Loving Fun
Σχεδόν funky, με rock πινελιές και ανάλαφρη διάθεση το You Make Loving Fun είναι ό,τι χρειάζεται μετά το συγκλονιστικό The Chain. Στη σύνθεση και τη φωνή, η Christine McVie.

9. I Don't Want To Know
Λίγο pop, λίγο country, αυτό το track σε ξεγελά με την παιχνιδιάρικη ηλεκτρική κιθάρα του και τα χαρούμενα φωνητικά των Nicks και Buckingham. Τουλάχιστον μέχρι να προσέξεις τους στίχους της πρώτης: "Finally baby / The truth has come down now / Take a listen to your spirit / It's crying out loud / Try to believe / You say you love me, but you don't know / You got me rocking and a-reeling..." Δύσκολο να πιστέψεις ότι πίσω από τα αφελή hand claps και το γεμάτο θετική ενέργεια solo του Buckingham στο φινάλε (προσωπικά πάντα μου θύμιζε Byrds), κρύβεται ένα τόσο μελαγχολικό κομμάτι. Όμως αυτή είναι η μαγεία του RUMOURS. Και το I Don't Want To Know, την εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδι.

10. Oh Daddy
Κατά πολλούς το πιο βαρετό κομμάτι του δίσκου, κατ' εμέ η καλύτερη μπαλάντα που συνέθεσε ποτέ η McVie, το Oh Daddy συμπυκνώνει όλες τις αξίες του καλιφορνέζικου soft rock. Περί ορέξεως όμως δεν είναι και πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν...

11. Gold Dust Woman
Στοιχειωμένο και βραδυφλεγές, το Gold Dust Woman θα μπορούσε να είναι η θηλυκή εκδοχή των καλύτερων στιγμών του Peter Green, ένας βόμβος που γίνεται για λίγο τραγούδι χάρη στην κολασμένη ερμηνεία της Nicks, ανασύροντας στη μνήμη τη μουσική παράδοση των αυτόχθονων της αμερικανικής ηπείρου, με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Ένα αριστούργημα που κλείνει όπως του αξίζει έναν αριστουργηματικό δίσκο.

Deleted Scenes
Αυτό το μήνα το DVD player του NOIZ παίζει...

Moulin Rouge (1952)

Director: John Huston
Cast: Jose Ferrer, Zsa Zsa Gabor, Suzanne Flon, Claude Nollier, Katherine Kath, Maureen Swanson


Το Moulin Rouge η γενιά μας το γνώρισε μέσα από την ομώνυμη ταινία του Baz Luhrmann. Πριν από αυτή όμως ο μύθος του διασημότερου club στον κόσμο είχε μεταφερθεί και άλλες φορές στη μεγάλη οθόνη. Η πιο πετυχημένη ήταν κατα τη γνώμη μου εκείνη του σκηνοθέτη John Huston (Η Τιμή των Πρίτζι, Το Γεράκι της Μάλτας, Ο ’νθρωπος Που Θα Γινόταν Βασιλιάς).
Παρότι όμως ο χώρος του παρισινού club πρωταγωνιστεί σε αρκετές σκηνές της ταινίας, η ιστορία έχει ως κεντρικό χαρακτήρα της το γάλλο ζωγράφο του 19ου αιώνα, Henri de Toulouse-Lautrec, που ερμηνεύει εδώ μοναδικά ο Jose Ferrer. Η ταινία καταγράφει την αγωνία, τον πόνο και την απόρριψη που βίωνε ο καλλιτέχνης από την παιδική του ηλικία, εξαιτίας ενός τραγικού ατυχήματος που σταμάτησε το μεγάλωμα των ποδιών του. Νάνος πλέον, ο ενήλικας Toulouse-Lautrec, εκμεταλευόμενος την οικονομική ευχέρεια των ευγενών γονιών του, μετακομίζει στο Παρίσι, όπου πνίγει τον πόνο της δυσμορφιάς του ζωγραφίζοντας, πίνοντας και βουτώντας ολοένα και πιο βαθιά στη θλίψη της μοναχικότητάς του. Το Moulin Rouge με τον ερωτισμό του, τις εύθυμες γυναίκες και το ντελιριακό κέφι θα γίνει κάτι σαν δεύτερο σπίτι του και χάρη στις αφίσες που θα ζωγραφίσει ο Toulouse-Lautrec για το club, θα γίνει η αιτία για να αναγνωριστεί ο ίδιος ως ζωγράφος. Έστω και λίγο πριν το βιολογικό του τέλος.
Οι αντιθέσεις πάσης φύσεως κυριαρχούν στην ταινία του John Huston. Οι εναλλαγές από τον πολύχρωμο κόσμο του Moulin Rouge, στα σκοτεινά και βρώμικα δρομάκια της Μονμάρτης δίνουν απλώς τον τόνο για τη μεγαλύτερη αντίθεση που ο σκηνοθέτης κρατάει για το τέλος. Η σκηνή του θανάτου είναι πραγματικά συγκλονιστική, καθώς φιγούρες από το Moulin Rouge εμφανίζονται στο κρεβάτι του πόνου σφραγίζοντας με την ειρωνεία της ευτυχίας μία ζωή που σημαδεύτηκε από τον πόνο και την απόρριψη. Και είναι τέτοια η πίκρα που νιώθει ο χαρακτήρας για τη δυσμορφία του, ώστε ακόμα κι όταν ο έρωτας εμφανίζεται μπροστά του στο πρόσωπο μίας εκπληκτικής γυναίκας, που τον ερωτεύεται και βλέπει τον άντρα, πίσω από το "τέρας", εκείνος δεν το αναγνωρίζει. Όσο για την ερμηνεία του Jose Ferrer; Απλώς καθηλωτική. Αναζητήστε παντού αυτή την ταινία. Μπορεί να μην είναι ένας ύμνος στη θέληση, όπως αυτοί που συνηθίζει να μας ταϊζει το Hollywood τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι η ίδια η ζωή: Σκληρή, άδικη, με έρωτες που ίσως ποτέ να μην ευοδωθούν, ενίοτε όμως γεμάτη χρώματα, ιδιοφυές ταλέντο και μεθυστικές παραισθήσεις.

Ο εφιάλτης του μήνα
Μετά από τη χαζή χαρά και την ατέρμονη βλακεία που όπως διαπιστώσατε με χαρακτηρίζει τον τελευταίο καιρό, περιμένατε στ' αλήθεια να γκρινιάξω για κάτι πραγματικά...εφιαλτικό; Guess again! Ο κόσμος γύρω μας εξακολουθεί να δίνει αμέτρητες λαβές για γκρίνια, αλλά αυτή τη φορά επιλέγω να του γυρίσω την πλάτη και να μιλήσω για τη μόνη μανία που με ακολουθεί πιστά τα τελευταία χρόνια μαζί με τα comics: To τάβλι!
Παρότι λοιπόν αμετανόητος -σχεδόν εξαρτημένος- ταβλαδόρος δεν είχε τύχει ποτέ να μάθω τους κανόνες του τέταρτου παιχνιδιού στο τάβλι με τίτλο ΓΚΙΟΥΛ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα καν αν αυτό το παιχνίδι υπήρχε ή αν ήταν ένας ακόμα αστικός μύθος, από εκείνους που περνάνε από άτομο σε άτομο με τη φράση "έχω ένα φίλο, που ήξερε κάποιον, ο οποίος..."
Μέχρι που έμαθα τους κανόνες του ΓΚΙΟΥΛ! Και εννοείται φυσικά ότι ακόμα δεν έχω πειστεί ότι αυτό είναι το παιχνίδι για το οποίο μιλούσαν όλοι, αλλά κάτι μου λέει πως σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω παραλλαγές που το διαφοροποιούν. Anyway. Αν παίζεις τάβλι και δεν γνωρίζεις τους κανόνες, το δώρο στους ομοειδεάτες μου είναι ακριβώς αυτό. Αν πάλι έμαθες το ΓΚΙΟΥΛ με άλλο τρόπο, θα σε παρακαλούσα -με την ίδια ένταση που τα πρεζόνια ζητάνε στο δρόμο ένα ευρώ- να στείλεις στο e-mail μου τη δική σου εκδοχή. Ταβλαδόροι όλοι του κόσμου ενωθείτε και δώστε το παρόν με ΗΑΤΕ CHESS T-Shirts! H τρομοκρατία της πλήξης δεν θα περάσει!

ΓΚΙΟΥΛ- Οι κανόνες

Το ΓΚΙΟΥΛ παίζεται ακριβώς όπως το ΦΕΥΓΑ. Το ακριβώς βέβαια είναι απόλυτα ανακριβές καθώς ναι μεν στήνεται όπως το ΦΕΥΓΑ, οι ακόλουθοι κανόνες όμως το διαφοροποιούν σε βαθμό που το καθιστούν το πιο απρόβλεπτο παιχνίδι που υπάρχει εκεί έξω.

1. Ξεκινάτε να παίζετε όπως το ΦΕΥΓΑ με μόνη τη διαφορά ότι δεν χρειάζεται να περάσεις στην απέναντι πλευρά για να αρχίσεις να βάζεις δεύτερο πούλι. π.χ. Αν φέρεις 5 και 4 μπορείς κάλλιστα να βάλεις δύο πούλια στις θέσεις 4 και 5, αλλά και να το παίξεις όλο μαζί (το σύνολο 9)
2. Σε αντίθεση με το ΦΕΥΓΑ, στο ΓΚΙΟΥΛ δεν είσαι υποχρεωμένος να αφήσεις μία θέση κενή για τον αντίπαλο ώστε να μπορεί να μπει. Αν σου έρθει το κατάλληλο ζάρι, μπορείς να κλείσεις όλες τις θέσεις από το 1 μέχρι το 6, κάνοντας πολύ εύκολα εξάπορτο!
3. Μετά από τρεις φορές που θα ρίξετε αμφότεροι οι παίκτες τα ζάρια, το ΓΚΙΟΥΛ αποκτά μία ακόμα ιδιομορφία: Αν φέρεις διπλές (από άσσους μέχρι εξάρες), τότε παίζεις όλα τα διπλά που έπονται συν αυτό που έφερες. π.χ. Φέρνεις τριάρες; Τότε παίζεις τριάρες, ντόρτια, πεντάρες και εξάρες! Αν φέρεις άσσους, παίζεις από άσσους μέχρι εξάρες!
4. Τί γίνεται όμως στην περίπτωση που φέρνεις διπλές αλλά έχεις να παίξεις μέχρι ενός σημείου; Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό: Εκεί που σταματάς εσύ ξεκινάει ο άλλος! π.χ. Φέρνεις τριάρες, παίζεις τις τριάρες σου, παίζεις και μία ντόρτια και σταματάς γιατί δεν έχεις άλλα ντόρτια. Στην περίπτωση αυτή ο συμπαίκτης σου, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησεις και παίζει τα υπόλοιπα τρια ντόρτια, τις πεντάρες και τις εξάρες. Και σαν να μην φτάνει αυτό, ξαναπαίζει, μια και αν είχες εσύ να παίξεις όλες σου τις κινήσεις, λογικά θα ήταν η δική του η σειρά.
5. Σε συνέχεια του προηγούμενου κανόνα παίζει μία ακόμα ιδιομορφία. Δεν έχεις εσύ να παίξεις και παίζεις τις διπλές σου ο άλλος. Τί γίνεται όμως αν παίξει αυτός και δεν έχει ούτε εκείνος να τελειώσει τις κινήσεις; Τότε ξαναπαίζεις εσύ. Κι αν δεν έχεις ούτε εσύ ξαναπαίζει αυτός, μέχρι να τελειώσουν οι κινήσεις!
π.χ. Φέρνεις άσσους. Παίζεις τους άσσους και δεν έχεις διπλές. Πάιζει ο άλλος τις διπλές και μία τριάρες, αλλά δεν έχει άλλες. Παίζεις εσύ τις υπόλοιπες τριάρες και δύο ντόρτια, αλλά δεν έχεις άλλα; Συνεχίζει πάλι εκείνος κ.ο.κ
6.Λεπτομέρεια μεν, σημαντική δε: Εσύ μπορείς να κλείσεις όλες τις αρχικές δικές σου θέσεις (ΚΑΝΟΝΑΣ 1), αλλά οφείλεις να αφήσεις ανοικτή μία θέση εκκίνησης στον άλλον!

Με το ΓΚΙΟΥΛ δεν μπορείς να προβλέψεις ποτέ τον νικητή, μέχρι την τελευταία ζαριά. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν δεν μπορείς ποτέ να πεις ότι αυτή την παρτίδα δεν την παίζουν "ούτε στη φυλακή".




noiz archive | email the author | author's profile
back to top



|home|about us|downloads|contact|oldies|events|

The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners.
All Rights Reserved.

This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4
Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+

Get Firefox!
Powered by vi