An Astonishing Panorama Of The Endtimes

Ο Gary Panter χαρτογραφεί το ταξίδι του Jimbo προς τον Παράδεισο και την υπέρβαση, βλέποντας τον ίδιο του τον εαυτό, σε κάθε στροφή, πάνω στο όρος του Καθαρτηρίου. Το υμνολόγιο του Δάντη αντικαθίσταται από τα αλλόκοτα σπαραξικάρδια άσματα του Tiny Tim και τις δαιδαλώδεις, ηχητικές αναζητήσεις ψυχής των Frank Zappa και Captain Beefheart. Η δομή των τριακοσίων τριάντα σελίδων του JIMBO IN PURGATORY δεν επιτρέπει την απόδοση εύκολων χαρακτηρισμών όπως "μεταμοντέρνο κολλάζ αναφορών" και λοιπών ψευδοακαδημαϊκών φανφάρων. Ο άνθρωπος παλεύει για την ψυχή του και το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό.

JIMBO IN PURGATORY: Being A Mis-Recounting Of Dante Alighieri's Divine Comedy In Pictures And Un-Numbered Footnotes Writer/Artist: Gary Panter Designer: Helene Silverman Fantagraphics Books

Όπως ουσιαστικά ξεκαθαρίζει και στις εναρκτήριες σημειώσεις του ο Panter, το συγκεκριμένο του πόνημα αποτελεί άλλο ένα κομμάτι του λογοτεχνικού παζλ που άρχισε να συντίθεται από την ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ του Δάντη. Την διάρθρωση των καθολικών χριστιανικών δογμάτων που επιχείρησε να κάνει ο Δάντης, αργότερα, ο Βοκκάκιος προσπάθησε να προσαρμόσει στην δική του αλληγορική, λογοτεχνική απόπειρα, το Δεκαήμερο. Η πορεία του ανθρώπου προς την θέωση και η έννοια της υπέρβασης στα πλαίσια της ανθρώπινης ύπαρξης, ακολούθως χαρτογραφήθηκαν και με μια συλλογή ιστοριών από τον Geoffrey Chaucer, υπό τον τίτλο CANTERBURY TALES. Τόσο ο Βοκκάκιος όσο και ο Chaucer, μέσω των προαναφερθέντων έργων τους, καυτηριάζουν τη στάση της Εκκλησίας και την επιβολή των δογμάτων που τόσο γλαφυρά απεικονίστηκαν από το επικό ποίημα του Δάντη. Ο τρόπος που οι συγγραφείς αυτοί συνθέτουν τα έργα τους, αντανακλώντας στοιχεία παλαιότερων έργων στις σελίδες τους, γοήτευσε τον Panter, ο οποίος κλείνει τον κύκλο αναφορών σε λογοτεχνικά έργα που αλληλοτροφοδοτούνται με το FINNEGAN'S WAKE του Joyce (στα πλαίσια του οποίου, ο Joyce "κυριεύεται" από τις φωνές πολλών, απλών ανθρώπων, δημιουργώντας ένα θηριώδες αμάλγαμα πολυσχιδούς έκφρασης).

Η φιλοδοξία του Panter με το JIMBO IN PURGATORY είναι να καθρεπτισθεί αυτό το σκέλος της ΘΕΙΑΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ μέσα στις σελίδες του (Καθαρτήριο) με βασικό χαρακτήρα τον Jimbo (μία νέα, μεταλλαγμένη εκδοχή του Everyman) και οδηγό του, αντί του ποιητή Βιργιλίου (που συνοδεύει τον Προσκυνητή, δηλαδή τον ίδιο τον Δάντη) το parole robot του Jimbo, ονόματι Valize. Οι περιηγήσεις τους σε ένα Infotainment (όπως το χαρακτηρίζει ο Panter) επίπεδο ύπαρξης είναι αυτές που θα μας απασχολήσουν. Αυτός ο κόσμος έχει δημιουργηθεί με πρώτες ύλες, λογοτεχνικές αναφορές σε ποιητές και συγγραφείς όπως οι Milton, Chaucer, Βοκκάκιος και Joyce πασπαλισμένες με ένα επίχρισμα sci-fi λεκτικού και οπτικού λεξιλογίου και θεμελιωμένες σε ένα αμιγώς ψυχεδελικό ροκ ηχητικό υπόστρωμα. Το (και αυτοαναφορικά) επικριτικό ύφος του Panter ως προς τις ακαδημαϊκού τύπου προσεγγίσεις στην δουλειά του, διαφαίνεται και στις μη αριθμημένες υποσημειώσεις του, οι οποίες υπενθυμίζουν πως όσο χαοτικές και αν φαντάζουν οι περιπέτειες του Jimbo, εντούτοις παραμένουν ριζωμένες στην διάρθρωση του (κατά Δάντη) Καθαρτηρίου και πώς οι φαινομενικά αλλοπρόσαλλες λεκτικές εκρήξεις των χαρακτήρων ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο συρραφής αλληλοσυνδεόμενων λογοτεχνικών αναφορών.

Το γεγονός πως ο Panter ήταν ο art director του PEE-WEE'S PLAYHOUSE θα μπορούσε κάλλιστα να προϊδεάσει τον αναγνώστη για αυτό που θα επιχειρούσε στα πλαίσια του JIMBO IN PURGATORY. Ένας συνδυασμός live action, animation και σχεδόν ακατάληπτου χιούμορ (πολλές φορές βασισμένου στην συρραφή pop culture references) με την ηχητική συνοδεία μουσικών όπως ο Dweezil Zappa και οι Resident, μεταξύ άλλων, το PLAYHOUSE ήταν το απόλυτα ταιριαστό breeding ground για τις μετέπειτα ιδέες του Panter και αποτέλεσε, τρόπον τινά, το Bikini Island για τις πειραματικές απόπειρες εγκεφαλικής τήξης του.

Το ότι οι περιπέτειες του Jimbo δεν αποτελούν απλά μια άσκηση ύφους ή μια ψυχρή απόπειρα γεφύρωσης των όρων "trash" και "art" (πολλοί κριτικοί προσπάθησαν να φορτώσουν μια τέτοια ταμπέλα στον Panter, χρίζοντας τον επίγονο του Warhol), γίνεται προφανές από την απλή ανάγνωση του παρόντος graphic novel. O Panter δεν επιχειρεί να "νομιμοποιήσει" καλλιτεχνικά το έργο του εντάσσοντας το στα πλαίσια ενός ευρύτερου λογοτεχνικού κανόνα. Οι αναφορές του (λογοτεχνικές ή popular culture based) δεν γίνονται με δημιουργικά στείρο τρόπο. Τουναντίον, ο Panter φαίνεται πως θέλει να αναζητήσει την ψυχή της ίδιας του της δημιουργικής έκφρασης, δημιουργώντας ένα καμβά που στηρίζεται μεν στο τριπόδι μιας συγκεκριμένης λογοτεχνικής παράδοσης, αλλά παράλληλα επιχειρεί αυτόφωτα μια προσπάθεια διερεύνησης ερωτημάτων που αφορούν την δημιουργική διαδικασία και τα κίνητρά της, αλλά και τον προσανατολισμό της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το ότι γίνεται αναφορά στον αλλόκοτο τροβαδούρο Tiny Tim (αν μπορούσε να υπάρξει blueprint για μελλοντική ταινία του Tim Burton, η βιογραφία του Tiny Tim θα αποτελούσε κεντρικό άξονα) και το ότι ένα δικό του τραγούδι ταυτίζεται με τον ύμνο που τραγουδά μια ομάδα αμαρτωλών στις ρίζες του βουνού του Καθαρτηρίου (και ταυτίζεται, στο μυαλό του Δάντη, με την αρχή της ανόδου) αποτελεί ένα παράδειγμα συγκερασμού pop culture reference και ευθείας παραπομπής σε συγκεκριμένο canto από τη ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ. Ούτε ένα τέτοιο παράδειγμα, ούτε η απαρίθμηση μουσικών (Hendrix, Elvis, Zappa κ.α.) μπορεί να μεταδώσει την αίσθηση κάθαρσης που τελικά αναδίδουν οι σελίδες του JIMBO. O ίδιος ο Panter καθιστά σαφές πως δεν έχουμε να κάνουμε με προσπάθεια εντυπωσιασμού αλλά ζωτική απόπειρα λύτρωσης. Είτε μέσω της αγάπης και αφοσίωσης σε μια σμπαραλιασμένη παιδική ανάμνηση μιας Βεατρίκης (και τη λανθάνουσα αίσθηση ερωτισμού που πηγάζει από αυτήν), είτε μέσω της περιήγησης σε κήπους που θυμίζουν την Εδέμ (αν κατοικούνταν από το καστ του FASTER PUSSYCAT, KILL! KILL!), ο Panter καταφέρνει να χαρτογραφήσει ένα σημαντικό μέρος του πολιτικοκοινωνικού πλέγματος, στα πλαίσια του οποίου δημιουργεί με ειλικρίνεια και έντονα συναισθηματικές (όσο και δαιδαλώδεις) περιγραφές. Το πόσο μπορεί να ταυτιστεί κάποιος με τον Jimbo σαφώς και μπορεί να εξαρτηθεί και από το πόσες από αυτές τις αναφορές μοιράζεται με τον Panter. Γεγονός παραμένει, όμως, πως στα πλαίσια του μέσου των comics, μια τόσο αριστουργηματική και, εν τέλει, συναισθηματικά άμεση (όσο πολύπλοκη κι αν φαντάζει αρχικά) προσπάθεια, οφείλει να αποτελεί παράδειγμα προς (γόνιμη με βάση τα όσα προαναφέρθηκαν) μίμηση.

MUSICA

Πολλές φορές, frontmen συγκροτημάτων έπαιρναν το ρόλο του Everyman (βασικού χαρακτήρα ομώνυμου θεατρικού που πρέπει να υπερασπιστεί μπροστά στο Θεό την ίδια του τη ζωή) που προσπαθεί να δαμάσει μια πληθώρα συναισθημάτων και ερεθισμάτων, προκειμένου να εκφράσει με τρόπο αγνό και δυνατό τη συλλογική αύρα του ακροατηρίου της εποχής του. Δεδομένων των συνθηκών κάθε εποχής (και χωρίς να τραβήξουμε νοερή γραμμή που να ξεκινά από τον Bon Scott, για παράδειγμα), αυτό τον καιρό, ένας τέτοιος λαμπρός νέος είναι ο vocalist των Τhe Bronx, ονόματι Matt Caughthran. Δε μπορώ να προσθέσω τίποτα άλλο παρά links:

http://www.thebronxxx.com/

και ακόμη πιο σημαντικό...
http://youtube.com/watch?v=dx00wlkdJU0

και
http://youtube.com/watch?v=-1S2lQxo5V8

Οn that note, απλά να σημειώσω ότι η στήλη έφτασε το νούμερο 100. Ελάτε και πέστε το μου στο COMICDOM CON και κερνάω. Παρεμπιπτόντως, ελάτε. Θα τα σπάσουμε. Μotherfuckers, I need your blood!

"It ain't over 'til it's over". Hope that's enough "meta" for everyone!