DeadEnders

Στο παρελθόν, το BOJEFFRIES SAGA των Alan Moore και Steve Parkhouse έχει χαρακτηριστεί ως "soap opera of the paranormal". Terraced houses, pubs, φάμπρικες και λοιπά πολτισμικά στοιχεία συνυφασμένα με την βρετανική εργατική τάξη, ενώνονται με καταλύτη το όξινο χιούμορ του Moore, σε μια διασκεδαστικά φλεγματική εκδοχή της ζωής σε ένα αστικό περιβάλλον.

THE COMPLETE BOJEFFRIES SAGA Writer: Alan Moore Artist: Steve Parkhouse Editors: Gary Leach & Paul Jenkins Tundra Publishing

Στα πλαίσια της μακροσκελέστατης συνέντευξης του Alan Moore στον George Khoury (που αποτελεί σχεδόν το σύνολο του βιβλίου THE EXTRAORDINARY WORKS OF ALAN MOORE, εκδοθέν από την TwoMorrows Publishing), στην ερώτηση σχετικά με το ποιά ήταν η πιο σημαντική από τις πρώιμες δουλειές του Moore, o Bρετανός γενειοφόρος παρακάμπτει το V FOR VENDETTA και στρέφει την προτίμηση του σε μια άλλη, παραγνωρισμένη δουλειά του, στα πλαίσια της ανθολογίας WARRIOR.

"BOJEFFRIES was important in that it was one of the most personal things that I've done."

(Παρεμπιπτόντως, κάτι παρόμοιο έχει δηλώσει και για το Α SMALL KILLING - COMICDOM FILES εδώ.)

Στο ΒOJEFFRIES συγχωνεύει τις απαραίτητες οσμές σουρεαλισμού με θύμησες από την δική του παιδική ηλικία στο Birmingham, στα πλαίσια ενός τυπικού περιβάλλοντος βρετανικής αστικής τάξης. Σύμφωνα με τον ίδιο, το quirky χιούμορ στις σελίδες του ΒΟJEFFRIES γειτνιάζει με αυτό των ιστοριών του Jack B. Quick (που αποτελούσαν μέρος της ανθολογίας TOMORROW STORIES από το America's Best Comics imprint) και πιθανότατα και στο παλαιότερο comic strip MAXWELL THE MAGIC CAT (γραμμένο και σχεδιασμένο από τον Moore). Ίχνη χιούμορ που θα γοήτευαν τον κάθε αναγνώστη του NEW SCIENTIST (με εμβριθείς αναφορές σε επιστημονικές θεωρίες) και υποδόριο πνεύμα σαρκασμού, είναι στοιχεία που στιγματίζουν τα μέλη της οικογένειας Bojeffries (μιας πιο cockney εκδοχής των Munsters, προσθέτω εδώ με βλάσφημες διαθέσεις).

Στην εισαγωγική ιστορία (ειδικά γραμμένη για την παρούσα συλλογή της Tundra, το 1992) ο πατέρας Jobremus Bojeffries και ο γιος Reth, τιμούν το αρχαίο έθιμο της οικογένειας που αφορά το ψάρεμα νυχτερίδας. Και οι δύο έχουν κατορθώσει να αποφύγουν τις άρπαγες του Χρόνου για τόσο μεγάλο διάστημα, ώστε κυκλικά επιστρέφουν σε έθιμα που οι ίδιοι ίσως έχουν ξεκινήσει. Το ίδιο το έθιμο, όπως επισημαίνει ο Reth, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Αφού πιάσεις την νυχτερίδα, της ανοίγεις το κεφάλι στη διπλανή καμινάδα. Kαθώς ατενίζεις, όμως, το περίγραμμα των σπιτιών, αρχίζεις και βρίσκεις την αρχή ενός νοήματος τόσο βαθιά ριζωμένου στο συναίσθημα όσο μια φαντασίωση που αφορά μαγικές γκουβερνάντες και καπνοδοχοκαθαριστές που τσακίζονται στο πεζοδρόμιο αρκετά μέτρα κάτω.

Την αίσθηση σουρεαλισμού που συνοδεύει παιδικές αναμνήσεις, συντηρεί ένας υπέροχος αντιήρωας και κλασικό δείγμα στριφνής βρετανικής προσήλωσης στη γραφειοκρατία (στα όρια του φετιχισμού). Ο Trevor Inchmale δουλεύει στο δήμο όπου υπάγονται οι Bojeffries. Ανακαλύπτει πως η οικογένεια έχει διαφύγει φόρους αιώνων και ερεθίζεται στη σκέψη πως θα καταφέρει να τους συλλέξει. Η μόνη άλλη σκέψη που απασχολεί το μυαλό του είναι πιθανοί τίτλοι για την επερχόμενη αυτοβιογραφία του: "The Rentman Cometh", "Rent Asunder", "Rent and Punishment", "Mein Rent" κ.ο.κ. Η σεξουαλικότητα του Ιnchmale καθορίζεται ως ανύπαρκτη και ταυτιζόμενη με το καθήκον του. Το καθήκον είναι και αυτό που θα τον οδηγήσει στο σπίτι των Bojeffries, όπου η συνάντηση με τους θείoυς Festus και Raoul Zludonty (βαμπιροειδές και λυκανθρωποειδές στρεότυπο εκ Καρπαθίων, αντιστοίχως) θα πυροδοτήσει συνάψεις που το μυαλό του ήταν αδύνατο να κάνει ως τότε. Σχεδόν σαν gags κωμικών, βρετανικών τηλεοπτικών σειρών (με το LEAGUE OF GENTLEMEN πρώτο-πρώτο στη λίστα με το μακάβριο χιούμορ του) οι σκηνές στο BOJEFFRIES ξετυλίγονται με punchlines να αιωρούνται συνεχώς, αλλά όχι με τρόπο προφανή.

Στη βεράντα που, παράλληλα, αποτελεί (δημιουργώντας ρήγμα σε κάποιο χωροχρονικό συνεχές) και τη σοφίτα, κατοικεί ο παππούς Podlasp, ένας εκ των Αρχαίων (κατά Lovecraft) οντοτήτων. Η απόφυσή του στην πραγματικότητα των Bojeffries συναντά τον Inchmale και μετά από λίγο τον μετατρέπει σε μία γλάστρα με γεράνια. Μετά από κάποιες ώρες, μία συνταρακτική σκέψη περνά από το μυαλό του πρώην Inchmale ("Ι never wanted to be a rentman anyway"). Το χιούμορ εδώ φέρνει στο νου αντίστοιχο περιστατικό γλάστρας με υπαρξιακά προβλήματα από τις σελίδες του HITCHHIKER'S GUIDE TO THE GALAXY του Douglas Adams. O συγκερασμός του παράλογου και του εξωπραγματικού με το στοιχείο της απόλυτα δυσβάσταχτης ρουτίνας φαντάζει και εδώ εξαιρετικά ταιριαστός (πάντα με έναν ξεχωριστά βρετανικό τρόπο).

H Ginda Bojeffries είναι η γοριλοειδής γυναικεία παρουσία στην οικογένεια. Έφηβη (με συμπαντικούς όρους) έχει απύθμενες γνώσεις και δυνάμεις που σμίγουν μια έκρηξη σούπερνοβα με μια μαύρη τρύπα. Στην ιστορία που περιγράφει μια σεξουαλική της εμπειρία, επιδεικνύει γνώσεις περί του αντικειμένου που τρομάζουν. Εκπληκτική η σκηνή στη pub (εξαιρετική απεικόνιση του πιο σημαντικού ίσως μέρους στην βρετανική κουλτούρα) όπου διαλέγει κάποιον μεθυσμένο με σπασμένο πόδι για να εξασκήσει τις γνώσεις της. Τα πράγματα παίρνουν μια συγκεκριμένη γραμμή όταν η warm up βιντεοκασέτα που βάζει για τον τύπο είναι ένα φιλμ αγροτικής ενημέρωσης ("Τhey're slaughtering pigs!"). Eνώ, τελικά, αυτός φεύγει πανικόβλητος, η Ginda ολοκληρώνει την εξάσκηση μόνη της. Δίχως ίχνος εύκολης χυδαιότητας, ο Moore δίνει ένα nerdish love tale... χωρίς έρωτα.

Oλοκληρώνοντας τις αναφορές στην εργατική τάξη, ο Moore μας μεταφέρει στο εργοστάσιο που δουλεύει ο Raoul. Χτύπημα κάρτας, μηδενική δημιουργικότητα, αυτοματισμός που συνθλίβει και τα τελευταία ίχνη ταυτότητας (τόσοι σωλήνες!!!) και ένα υπέροχο καστ χαρακτήρων (με πιο χαρακτηριστικούς τον punk Colin "council estate" και τον επιστάτη που όλοι φωνάζουν "Mark Of Zorro". Στη γραμμή παραγωγής, όλοι σκέφτονται το σεξ (εκτός από τον Colin, που σκέφτεται να σκοτώσει την πρωθυπουργό).

Στο δείπνο των εργαζόμενων παρίστανται όλοι: O Raoul (με αμφίεση downtrodden Travolta) o Colin (με την απίστευτη γκόμενα του, που έχει κάνει τατουάζ τη φράση "Fuck Off" στο κούτελό της), ο νάνος που παίζει σε τσόντες και το αφεντικό (που είναι κρυπτοναζί). Προς το τέλος γίνεται πανικός! Ο Raoul (που δεν έχει πληροφορηθεί σωστά για το αν έχει πανσέληνο ή όχι) μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο και όλοι είναι έτοιμοι να πλακωθούν με όλους. Εκείνη τη στιγμή μπουκάρει η αστυνομία (στην ίδια φασιστική οργάνωση με το αφεντικό) και αγνοώντας τον Raoul, συλλαμβάνει το μόνο άνθρωπο που τους μοιάζει ένοχος.

Στις σελίδες του BOJEFFRIES διχοτομείται με τρόπο προσιτό (και όχι δαιδαλώδη όπως στο FROM HELL) η βρετανική πραγματικότητα. Μαζί με τα A SMALL KILLING και BIG NUMBERS συμπληρώνει μια τριάδα κατοπτρισμού προσωπικών βιωμάτων του Moore. Το γεγονός ότι αποτελεί, ουσιαστικά, μια ρομαντικά παρανοϊκή σαπουνόπερα με διαβρωτικό χιούμορ και κοινωνική συνείδηση, είναι το στρώμα της τούρτας πάνω στο οποίο μπαίνουν τα κεράκια του πάρτι.

ΜUSICA (and other accompanying diversions)

Τα SHAUN OF THE DEAD και HOT FUZZ, από τη δημιουργική ομάδα των Simon Pegg και Edgar Wright είναι ταινίες που "εμπλουτίζουν" την, ορισμένες φορές σουρεαλιστική, φύση της βρετανικής πραγματικότητας με στοιχεία από το zombie genre και το action movie genre, αντιστοίχως. Το χιούμορ τους και η ικανότητά τους να καυτηριάζουν στοιχεία της καθεστηκυίας τάξης, τα καθιστούν τέλεια συνοδευτικά του BOJEFFRIES (κάτι που ισχύει και για την τηλεοπτική σειρά SPACED, των ίδιων δημιουργών).

Από πλευράς μουσικής, το ομώνυμο πρώτο LP των Specials (1979) προτείνεται ανεπιφύλακτα. Οργή, αγανάκτηση για τα κοινωνικά τεκταινόμενα και την τσιμεντένια ζούγκλα, καθώς και απίστευτο groove σε πρώιμες ska αναζητήσεις βυθισμένες στη μπύρα. Το χρειάζεστε απεγνωσμένα, πιστέψτε με.

http://www.myspace.com/thespecials