Writer: Andy Diggle

Artist: Jock

Colorist: David Baron

Letterer: Jared K. Fletcher

Editor: Mike Carlin

DC Comics

Δεν ξέρω αν ανήκω στη μειοψηφία, αλλά ποτέ δε με ενδιέφερε ούτε ο Green Arrow ως χαρακτήρας, ούτε και ο Jock ως καλλιτέχνης. Όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν είδα το εξώφυλλο του Jock στο ράφι, με τα υπέροχα χρώματα του David Baron, κάτι μου έκανε "κλικ".

Σε αυτή την bi-weekly 6-issue σειρά, η βραβευμένη ομάδα από το LOSERS της Vertigo, ο συγγραφέας Andy Diggle και ο σχεδιαστής Jock, θέλουν να μας δώσουν μια σκληρή και ρεαλιστική ματιά στο origin του Oliver Queen, ή αλλιώς Green Arrow. Θα δούμε την μεταμόρφωση του από επιφανειακό playboy σε σκληροτράχηλο τοξότη με αυξημένο το αίσθημα της δικαιοσύνης. Ουσιαστικά, στα έξι αυτά τεύχη θα δούμε τις 365 μέρες απομόνωσης σε ένα έρημο νησί, που μεταμόρφωσαν τον Oliver Queen σε "Emerald Archer".

Αν και το origin του Green Arrow (post-CRISIS ON INFINITE EARTHS) δεν έχει δεχθεί ιδιαίτερες αλλαγές και τροποποιήσεις, σε σχέση με αυτό που μας είχε διηγηθεί ο Mike Grell, το 1993, στο mini series GREEN ARROW: THE WONDER YEAR, και το 1995 στο GREEN ARROW ANNUAL #7, το νέο αυτό limited series έχει σκοπό να το "εκσυγχρονίσει" ελαφρώς. Έτσι, το μόνο που -φαινομενικά- αλλάζει από την τελευταία φορά που διαβάσαμε το origin του Ollie, είναι η απεικόνιση του με πιο μακρύ και περισσότερο ατημέλητο μαλλί και ένα φουντωτό μουσάκι, που θυμίζει αυτό που μόστραρε ο Roy Harper στους Titans τη περίοδο Grayson/Buckingham.

Σε αυτό το πρώτο εισαγωγικό τεύχος βλέπουμε το νεαρό εκατομμυριούχο playboy, που προσπαθεί να γεμίσει το εσωτερικό του κενό με ξενύχτια, γυναίκες και ριψοκίνδυνα εγχειρήματα, ενώ ο μόνος που εμπιστεύεται είναι ο βοηθός του, Hackett, ο οποίος ταξιδεύει παντού μαζί του. Στη συνέχεια βλέπουμε πώς παίρνει το τόξο του θρυλικού τοξότη Howard Hill (ο stuntman του Errol Flynn), ενώ λίγο μετά ανακαλύπτουμε πως ο Hackett δεν είναι τόσο έμπιστος όσο πιστεύει ο Ollie, καθώς σχεδιάζει να κλέψει τα λεφτά του αφεντικού του και με σκοπεύει να τον ξεφορτωθεί. Επειδή όμως ο Hackett μπορεί να είναι κάθαρμα, αλλά δεν είναι δολοφόνος, παρατάει τον Ollie σε ένα έρημο νησί αντί να τον σκοτώσει.

Ο Diggle είναι πολύ καλός στη σκιαγράφηση του πορτρέτου ενός χαρακτήρα που έχει αρκετά κοινά με τον Bruce Wayne, αλλά δεν έχει το τραγικό υπόβαθρο για να γίνει κάτι σαν το alter-ego του, τον Batman. Επίσης, έχει τη δύσκολη αποστολή να μας υποκινήσει το ενδιαφέρον για έναν χαρακτήρα για τον οποίο ουσιαστικά δεν έχουμε να μάθουμε κάτι καινούργιο και το πετυχαίνει, αναμιγνύοντας, με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, διάφορα γνωρίσματα της προσωπικότητας του Green Arrow, όπως τη φιληδονία του, τη κοινωνική του υπόσταση/αίσθηση/αντίληψη και τη αγάπη του για τον κίνδυνο. Αν και θα ήθελα κάτι παραπάνω στο θέμα των διαλόγων, ο γρήγορος ρυθμός με τον οποίο κινείται το τεύχος, βοηθάει ιδιαίτερα στην ανάγνωση.

Ο Jock μας αποζημιώνει πλήρως στις σκηνές δράσεις, όπως το γκρέμισμα της γέφυρας από πάγο, τον Ollie-στουπί, και στις -λίγες- γροθιές που πέφτουν. Ξέρει να χρησιμοποιεί τα άσπρα κενά και τις μαύρες σκιές με μια αξιοζήλευτη συμμετρικότητα. Οι φιγούρες του έχουν ένα δυναμισμό, ακόμη και όταν είναι ακίνητες, ενώ εντυπωσιάζει ιδιαίτερα και με την ικανότητα του να χωρίζει την ιστορία σε panels. Θαυμάσιο επίσης και το εξώφυλλο του - κλασικό, χωρίς όμως να είναι βαρετό ή παλιομοδίτικο.

Συνολικά, ένα καλό origin issue, που μπορεί να μην προσφέρει πολλά στους παλιούς αναγνώστες που γνωρίζουν ήδη την ιστορία του Green Arrow, αλλά μπορεί να αποτελέσει εξαιρετική ευκαιρία γνωριμίας για τους νέους.