Writer/Artist: Kouta Hirano

Translation: Duane Johnson

Editors: Tim Ervin & Fred Lui

Dark Horse

*Mild Spoilers*

Μετά από ενάμιση χρόνο απουσίας, λόγω της συγκέντρωσής του στο νέο anime του HELLSING, καθώς και στο manga HELLSING: DAWN (την ιστορία του Hellsing Agency στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), ο Kouta Hirano επιστρέφει δριμύτερος με τον όγδοο, πιο αιματοκυλισμένο από ποτέ και ιδιαιτέρως περίτεχνο τόμο.

Οι βρικόλακες ναζί του Letztes Bataillon έχουν αιματοκυλήσει το Λονδίνο, ο Maxwell οδηγεί την 9η Σταυροφορία μέσα στο Λονδίνο, εναντίον βρικολάκων και Προτεσταντών εξίσου, ενώ από τις δυνάμεις του Hellsing Agency έχουν μείνει μόνο η Integra Wingates Fairbrook Hellsing, η Seras Victoria και ο Alucard, ο οποίος προσγειώνεται στη μέση των αντίπαλων παρατάξεων, ενώ τον ακολουθούν ο Alexander Anderson και ο λυκάνθρωπος λοχαγός των Millenium. Η Integra δίνει τη διαταγή: "Κατάστρεψε όλους τους εχθρούς, επαναπατρίσου με κάθε κόστος, control art restriction system. Level 0. Released." Τότε, καθώς μπαγιονέτες καρφώνονται στο σώμα του από τον Anderson και το κεφάλι του συνθλίβεται από το λοχαγό, ο Alucard προφέρει: "The Bird of hermes is my Name. Eating my wings to make me tame." Τότε, κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος, κάθε θύμα του οποίου ο Alucard ήπιε το αίμα, εξέρχεται από το σώμα του, δημιουργώντας έναν απέθαντο στρατό χιλιάδων, από διάφορες εποχές, ενώ ο ίδιος παίρνει τη μορφή που είχε όταν ήταν ζωντανός του Vlad Dracula, Count of Wallachia...

Είναι ένας τόμος επανενώσεων, απέραντης αιματοχυσίας και αναμνήσεων των διαφόρων χαρακτήρων, από τον Maxwell μέχρι τον Alucard. Το σχέδιο του Hirano, με μελετημένα ιστορικά, ενδυματολογικά στοιχεία, είναι στα καλύτερά του, συνδυάζοντας το παλιό με το νέο και το νεοδημιουργηθέν, πλάθοντας ένα πεδίο μάχης αντάξιο οποιουδήποτε πολεμικού φιλμ ή ντοκιμαντέρ. Το μόνο σημείο στο οποίο ενδεχομένως χωλαίνει λίγο το manga είναι οι διάλογοι, οι οποίοι είναι πολύ λακωνικοί και δίχως πολύ λογικό περιεχόμενο, αφού σε αυτούς συμμετέχουν πλάσματα πέρα από τα όρια της λογικής, είτε είναι άνθρωποι είτε όχι. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι μικρό το κακό, αφού τα συναισθήματα και αυτά που θέλουν να πουν οι χαρακτήρες είναι ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους, ενώ -ουσιαστικά- ο μονόλογος του Alucard απέναντι στον Anderson, είναι γραμμένος με μεγάλη ψυχολογική ένταση, αποκαλύπτοντας μια πλευρά του που δεν είχε φανεί ως τώρα και η οποία συμφιλιώνει αυτό που περιμένουμε να είναι, με αυτό που τον έχει κάνει ο δημιουργός.

Ένας τόμος που δένει με απόλυτη αρμονία τα συναισθήματα των ανθρώπων και τις αναμνήσεις των τεράτων, ενώ τους φέρνει αντιμέτωπους με τον έσχατο, πανίσχυρο εχθρό, τον εαυτό τους. Σαν τελική ένσταση, το εξώφυλλο αδικεί το περιεχόμενο.