Writer: Atsushi Suzumi

Artist: Atsushi Suzumi

Translation: Adrienne Beck

Adaptation: Janet Houck

Lettering: Roland Amago/Eloriaga

Editor: Adam Arnold

Seven Seas Entertainment

*Mild Spoilers*

Εντελώς συμπωματικά, πριν από μια βδομάδα περίπου, έπεσε στα χέρια μου ένα anime, το όνομα του οποίου ήταν VENUS VERSUS VIRUS. Στα screenshots που βρήκα, είδα την loligoth κοπελίτσα που φαίνεται και στο εξώφυλλο, σε διάφορες πόζες, και το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε κατακόρυφα, αλλά λόγω χρόνου, το άφησα στην άκρη για κάποια άλλη στιγμή. Κάνοντας την καθιερωμένη μου ενημερωτική βόλτα, είδα ότι κυκλοφόρησε και στην χώρα μας ο πρώτος τόμος από το ομώνυμο manga και δεν μπόρεσα παρά να το θεωρήσω καλό σημάδι και να το πάρω για review - όχι, δεν έχει απολύτως καμία λογική αυτό που λέω.

Οι γκοθο-λολίτες είναι πολύ της μόδας τελευταία και όσο για το eye patch, δεν ξέρω κατά πόσο το βρίσκετε sexy, αλλά η αλήθεια είναι ότι προσδίδει μια νότα μυστηρίου και είναι επίσης αλήθεια ότι στην διάδοσή του συνέβαλε κατά πολύ το NEON GENESIS EVANGELION, όσο κι αν πολλοί από εσάς μπορεί να διαφωνείτε. Αυτή η μόδα με τα eye patches έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις στην Ιαπωνία και μάλιστα το φαινόμενο έχει αποκτήσει και δική του ορολογία: "Kegadol" που σημαίνει Injured Idol και αποτελεί πλέον στάνταρ αξεσουάρ σε διάφορα ψιλο-φετιχιστικά cosplay.

Πίσω στην ιστορία μας. Η Sumire μοιάζει με όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, πηγαίνει στο σχολείο, ασχολείται με τα αγόρια (όταν μιλάμε για Ιαπωνία, εννοούμε ότι μαζί με τις συμμαθήτριές τους, τα κοιτάζουν από μακριά και σκέφτονται τι ωραία που θα ήταν εάν έτρωγαν παγωτό μαζί χεράκι-χεράκι) και γενικά, κάνει όλα αυτά που κάνει ένα 16χρονο κορίτσι, αλλά από το "μοιάζει" μέχρι το "είναι ένα φυσιολογικό κορίτσι", υπάρχει απόσταση πολλών χιλιομέτρων. Βλέπετε, η Sumire έχει κι αυτή μια "έκτη αίσθηση", σε αντίθεση όμως με τον απεχθή πιτσιρίκο, δεν βλέπει νεκρούς ανθρώπους, αλλά ιούς, όντα δαιμονικής προέλευσης, τα οποία προσβάλλουν έναν άνθρωπο, όπως κάνει ένας ιός, και όταν ο άνθρωπος αυτός επιτεθεί σε έναν άλλο, τον μετατρέπει κι αυτόν σε ιό.

Όλα αυτά, βέβαια, η ίδια δεν τα γνωρίζει και πιστεύει απλά ότι είναι περίεργη, μέχρι τη μέρα που ένα από αυτά τα πλάσματα της επιτίθεται. Λες και ήταν προγραμματισμένο, εμφανίζεται από το πουθενά, η Lucia, η κοπελίτσα του εξωφύλλου, και πείθει τον ιό, ότι το μεγαλύτερο συμφέρον του είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στην ανυπαρξία. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, πυροβολεί κατά λάθος την Sumire με ένα ειδικό χημικό, το οποίο σκοτώνει τους ιούς και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετατραπεί η Sumire σε ένα ζωντανό αντιβιοτικό, το οποίο εκτός από το ότι είναι πολύ δραστικό, είναι και ανεξέλεγκτο. Μετά από τα γεγονότα αυτά, η Sumire αποφασίζει να φύγει από το σπίτι της και να μείνει μαζί με τη Lucia και να τη βοηθήσει στην αποστολή/επάγγελμά της, να στέλνει διακοπές τους ιούς. Η βιτρίνα για την όλη επιχείρηση, είναι ένα μαγαζί με goth ρούχα και κοσμήματα, πράγμα που εξηγεί τις στιλιστικές απόψεις της Lucia, και όταν τα κορίτσια δεν κυνηγάνε ιούς, εξυπηρετούν πελάτες. Μαζί τους μένει και ο πατέρας της Lucia, Sōichirō, ο οποίος, τουλάχιστον στον πρώτο τόμο, δεν φαίνεται να έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες, εκτός από το να είναι cool.

Τα κορίτσια μας, λοιπόν, θα ξεκινήσουν μαζί μια περιπέτεια, με απώτερο σκοπό να ξεφορτωθούν κάθε μοχθηρό ιό, από προσώπου Γης, αλλά και να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους (πόσο, μα πόσο, κλισέ ακούγεται αυτό;). Για να πω την αλήθεια, το σενάριο πάσχει. Σου δημιουργεί μια περιέργεια, για το τί είναι τελικά αυτά τα πράματα, από πού έρχονται και τί στο καλό θέλουν (εκτός από το προφανές - να μας φάνε!), αλλά μέχρι εκεί. Ακόμα και η περίπτωση της Sumire, που θεωρητικά θα έπρεπε να μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τις νεοαποκτηθείσες δυνάμεις της, τελικά επισκιάζεται από την Lucia, έναν χαρακτήρα εντελώς fan service. Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό αυτό, άλλωστε διασκέδασα απίστευτα με το BATTLE VIXENS, από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις fan service, αλλά πιστεύω ότι οι προθέσεις της δημιουργού, Atsushi Suzumi, δεν ήταν αυτές, καθώς φαίνεται να το πήγαινε για κάτι πιο σοβαρό, αν και δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός, ότι ενώ το manga δεν είναι "yuri" (girl on girl action), έχει διάσπαρτα τέτοια στοιχεία. Η Lucia συνεχώς αγγίζει την Sumire, της μιλάει με έναν τρόπο αυταρχικό και ταυτόχρονα ναζιάρικο, ενώ αργότερα, υπάρχουν και σκηνικά που τις μπερδεύουν για ζευγαράκι.

Το σχέδιο του VENUS VERSUS VIRUS είναι από τα πιο καλά που έχω δει τελευταία, με άκρως ικανοποιητικά επίπεδα λεπτομέρειας, ενώ η κίνηση αποδίδεται πολύ φυσικά, χωρίς ούτε ένα καρέ να φαίνεται παράταιρο, τόσο από άποψη σκίτσου, όσο και από άποψη σκηνοθεσίας. Ιδιαίτερα καλή δουλειά έχει γίνει στα ρούχα των χαρακτήρων, όπου φυσικά την παράσταση κλέβει η Lucia με τα γκοθοσυνολάκια της, αλλά και στα backgrounds, η δουλειά είναι πάρα πολύ καλή, όπως και στο character design.

Δεν μπορώ να πω πως δεν απογοητεύτηκα λιγάκι από το συγκεκριμένο, καθώς περίμενα αρκετά παραπάνω, αλλά σίγουρα το διάβασμά του ήταν ευχάριστη εμπειρία. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να το αφήσω στην άκρη για αργότερα, το διάβασα με τη μία και σε καμία περίπτωση δεν το είδα σαν αγγαρεία, μόνο και μόνο για να γράψω το review, ενώ μόλις βγουν και οι υπόλοιποι τόμοι θα τους διαβάσω και αυτούς. Απλά, θα πω ξανά, περίμενα κάτι παραπάνω, μια νότα πρωτοτυπίας στο σενάριο, κρατώντας πάντοτε και το ενδεχόμενο να ακολουθήσει σε κάποιον επόμενο τόμο μια ανατροπή ή μια περιπλοκή. Θα προτιμούσα, πάντως, να είχε χρησιμοποιηθεί κάποια άλλη ορολογία αντί για "ιούς" -βέβαια τότε θα έπρεπε να αλλάξει και ο τίτλος και τα τρία V είναι εμπνευσμένα- ή να τους είχε δοθεί μια άλλη ιδιότητα, που να παραπέμπει περισσότερο σε ιούς. Το να έχεις δαίμονες που απλά τους ονομάζεις αλλιώς, δεν κάνει τη δουλειά σου πρωτότυπη. Κλείνοντας, να πω ότι έμπνευση για την συγκεκριμένη σειρά, αποτέλεσε μια μικρή ιστορία που είχε γράψει η Suzumi παλιότερα και η οποία παρατίθεται σαν παράρτημα στον πρώτο τόμο.