Writer/Artist: Ivan Brunetti

Fantagraphics Books

Τελικά, δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι καλή ιδέα να παρουσιάσω αυτή την έκδοση. Ανήκω σ' αυτούς που πρόσφατα ανακάλυψαν το σπουδαίο αυτό δημιουργό, και τα κύματα του ενθουσιασμού στο μυαλό μου δεν λένε να καταλαγιάσουν εδώ και καιρό. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα κάτι τόσο πολυσύνθετο, απεγνωσμένο, υπαρξιακό, μισανθρωπικό και ταυτόχρονα απόλυτα νιχιλιστικό. Σας ακούγεται βαρύ;

Είναι αλήθεια πως η δουλειά του Ivan Brunetti, δεν είναι και το πλέον εύπεπτο και απροβλημάτιστο ανάγνωσμα. Δεν θα μπορούσε, εξάλλου, όταν ο ίδιος σου ανοίγει την πόρτα για να κάνεις μια κατάδυση στην ψυχή του, και να σκαλίσεις λίγο τους πιο σκοτεινούς του δαίμονες. Επιπλέον, το comic αυτό δεν είναι για όλους. Απαιτεί από τον αναγνώστη μια ψιλοάρρωστη αίσθηση του χιούμορ, καθώς και άφθονη διάθεση ανοχής στην έμμονη σκατολογική βία και τη βλασφημία. Ο όρος "in your face" θα μπορούσε να έχει εφευρεθεί προκειμένου να περιγράψει τη δουλειά του Brunetti.

Στο MISERY LOVES COMEDY, η Fantagraphics Books συγκεντρώνει σε μια εντυπωσιακή hardcover έκδοση, τα τρία πρώτα τεύχη του SCHIZO (τα οποία, μαζί με το τέταρτο τεύχος, το οποίο δεν περιλαμβάνεται σε αυτή τη συλλογή, πήραν στον Brunetti δώδεκα χρόνια για να ολοκληρωθούν!), καθώς και άφθονο extra υλικό που καταγράφει την πορεία του δημιουργού ως contributor σε διάφορα έντυπα.

Την εισαγωγή αυτής της έκδοσης, έχει αναλάβει η ψυχοθεραπεύτριά του, γεγονός το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, σίγουρα θα φάνταζε ρηχό και φαντασμένο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί, αν υπήρχε και στα comics αντίστοιχος όρος για τους καταραμένους ποιητές (καταραμένοι καρτουνίστες; Shoot me!), τότε σίγουρα ο Brunetti θα ανήκε σε αυτούς.

Ξεχάστε τον ναρκισσευόμενο δημιουργό comics που θα κάνει ότι μπορεί για να εξωραΐσει "διακριτικά" την εξωτερική και εσωτερική εικόνα του. Ο Brunetti θα τις παραμορφώσει και τις δύο, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ σε ανθρώπινα και Θεία (αυνανιζόμενος Ιησούς, παιδεραστής Θεός), εκφράζοντας παράλληλα την απέχθειά του για τη συλλογική ευθύνη που φέρει η υποκριτική κοινωνία των ανθρώπων.

Οι ιστορίες του Brunetti, με το βίαιο κυνισμό και τη σεξουαλική και ηθική εξαχρείωσή τους, διακρίνονται από εξαιρετικά αιχμηρή σκέψη, αμεσότητα και δηκτικότητα. Ίσως, όπως λέει και ο ίδιος, το πραγματικό του ταλέντο να είναι η με σαφήνεια διατύπωση, όσων οι άλλοι δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να πουν...

Αλλάζοντας σχεδιαστική γραμμή, ανάλογα με το στυλ της ιστορίας που θέλει να διηγηθεί, ο Brunetti έβαλε τον εαυτό του σε μια διαδικασία, η οποία τον βοήθησε στο να εξελιχθεί σήμερα σε έναν άκρως ευέλικτο και ευπροσάρμοστο σχεδιαστή, με τον ίδιο τρόπο που η δημιουργία comics υπήρξε για αυτόν μια λυτρωτική ενασχόληση, το δύσκολο καιρό της βαθιάς κατάθλιψής του.

Ο Brunetti έχει δηλώσει ότι βρίσκεται σε ένα "καλύτερο μέρος" όταν δημιουργεί comics. Αυτό, εξάλλου, φαίνεται κι από το τελευταίο τεύχος του SCHIZO και το σημερινό state of mind του δημιουργού του. Με το πέρασμα των χρόνων, έφτασε να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του, όχι μόνο για τις ικανότητές του στη δημιουργία comics, αλλά και για το ρόλο του ως επιμελητή στην έκθεση "The Cartoonist's Eye", καθώς και το πρόσφατο bestseller AN ANTHOLOGY OF GRAPHIC FICTION, CARTOONS, & TRUE STORIES από τη Yale University Press, μια ανθολογία την οποία επιμελήθηκε ο Brunetti, και συλλέγει τα καλύτερα alternative και underground comics! Ακόμη κι αν το παρόν review δεν σας έψησε να τρέξετε αμέσως στα comic shops, αναζητώντας το MISERY LOVES COMEDY, φροντίστε τουλάχιστον να κρατήσετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας, το όνομα του Ivan Brunetti. Ποτέ δεν ξέρεις που θα σε πάει το αναγνωστικό σου κριτήριο...

Y.Γ.: Στη σελίδα αλληλογραφίας του SCHIZO #2, που περιλαμβάνεται σε αυτή την έκδοση, υπάρχουν οι απαντήσεις διασήμων δημιουργών, όπως οι Robert Crumb, Daniel Clowes και Chris Ware, στους οποίους ο Brunetti έστειλε το #1 του, με στόχο να ακούσει τη γνώμη τους. Τα highlights των απαντήσεων περιλαμβάνουν τον Crumb να προτείνει στον Brunetti να αρχίσει τα Prozac, τον Chris Ware να τον συγχαίρει για το γεγονός ότι κοινοποιεί μέσα από την τέχνη του τόσο προσωπικά πράγματα, και τον Art Spiegelman να του λέει ότι απόλαυσε το βασαναστήριο του, και ότι τον προτρέπει να συνεχίσει την κλάψα.

Υ.Γ.2: Συχνά διαμαρτύρομαι για τις σκατολογικές εμμονές των δημιουργών και ίσως κάποιος ο οποίος παρακολουθεί τα κείμενά μου, να δει εδώ μια ασυνέπεια. Η αλήθεια είναι πως, στην περίπτωση του Brunetti, η εμμονή του με τα κόπρανα και την αφόδευση, περνούσε πάντα πίσω από το μήνυμα. Γιατί, όταν υπάρχει μήνυμα, όσο αρρωστημένη κι αν είναι η έκφρασή του, ξέρεις ότι εδώ δεν έχεις απέναντί σου τον τύπο "dude that looks gross, let's do it", αλλά έναν δημιουργό που βρίσκει αυτόν τον εκκεντρικό (και για πολλούς αντιαισθητικό) τρόπο για να περάσει το μήνυμά του.