Writer: Grant Morrison

Penciller: Andy Kubert

Inker: Jesse Delperdang

Colorist: Guy Major

Letterer: Jared K. Fletcher

Editors: Mike Marts, Jeanine Schaefer

DC Comics

Με τα BATMAN και ALL-STAR SUPERMAN να κυκλοφορούν ανά όχι ακριβώς τακτά διαστήματα, τη "δουλειά" του στην Wildstorm να είναι ένα κακό αστείο, την αποστασιοποίησή του από τη Vertigo, το σχεδόν τυχαίο namedropping του σε revamps τριτοτέταρτων χαρακτήρων του DC Universe, και τη σπατάλη του ταλέντου του επί ένα χρόνο στο 52 (το οποίο έκανε μόνο ως leverage, ώστε η DC να εκδώσει ό,τι τους ζήταγε μέσω της Vertigo), ομολογώ πως είχα σχεδόν ξεχάσει ότι ο Grant Morrison είναι μια συγγραφική δύναμη της φύσης.

Θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, ότι κάθε τεύχος του ALL-STAR SUPERMAN θα έπρεπε να μου το υπενθυμίζει, αλλά αυτό τον τίτλο προτιμώ να περιμένω να τον διαβάσω όταν ολοκληρωθεί, για διάφορους λόγους. ΒΑΤΜΑΝ, λοιπόν. Αυτές οι 22 σελίδες δεν κρύβουν το πιο μεγαλειώδες σενάριο που έχει γράψει ο Σκοτσέζος, ούτε καν το καλύτερο σενάριο που έχει γράψει για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Αρκούν, όμως, για να θυμίσουν σε όποιον το είχε ξεχάσει, ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ο Morrison είναι ιδιοφυία, και το BATMAN #666 θα μπορούσε να το έχει γράψει αυτός και μόνο αυτός.

Αρκετά με τις σάλτσες, βαρέθηκα κι εγώ. Το "σατανικό" αυτό τεύχος, όπως ίσως θυμάστε, είχε περιγραφεί στα solicitations της DC ως ένα ιδιαίτερο και επετειακό (με αφορμή τον αριθμό 666) τεύχος, με μια one-off μελλοντική ιστορία του Batman που έμοιαζε επικίνδυνα με Elseworlds. Στην πραγματικότητα, το "Batman In Bethlehem" έρχεται να κλείσει το story arc των δύο προηγούμενων τευχών... κάνοντας ένα άλμα πολλών δεκαετιών στο μέλλον ή σε κάτι που ενδέχεται να είναι το μέλλον. Ταυτόχρονα, ως ξεχωριστή ιστορία, είναι πράγματι αυτοτελής. Και ακόμη πιο ταυτόχρονα, πρόκειται για ένα κεφάλαιο που, πιθανότατα, θα δώσει καύσιμα για το υπόλοιπο run του Morrison στον τίτλο. Και είναι όλα αυτά μαζί! Μάλλον ο φίλος μου ο Grant γούσταρε τόσο πολύ το πείραμα της δομής των SEVEN SOLDIERS που σχεδόν το επαναλαμβάνει εδώ, με ένα -βασικά- τυχαίο τεύχος του ongoing run του.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια πολύ διαφορετική, πολύ πιο σκοτεινή (κι όμως!) Gotham City. Ο Morrison, βοηθούμενος τα μέγιστα από τον colorist Guy Major, απεικονίζει τη Gotham του μέλλοντος ως μια, λίγο-πολύ, κυριολεκτική κόλαση, πλήρη, με τον Αντίχριστό της και με απ' όλα. Κι όπου έχουμε το γιο του διαβόλου, θα πρέπει να υπάρχει και ο αντίστοιχος Μεσσίας, μόνο που εδώ δεν είναι διόλου ξεκάθαρο ποιος είναι τι. Ο Damien, γιος του Batman, όπως μας συστήθηκε στα δύο περασμένα story arcs, φοράει πλέον ο ίδιος το μανδύα του πατέρα του, αλλά όταν διαπιστώνουμε πως υπάρχουν δύο τέτοιοι, πώς είμαστε σίγουροι ότι υπηρετεί τη δικαιοσύνη και όχι το Κακό;

Ο Morrison αφήνει επίτηδες αυτή τη λεπτομέρεια να πλανάται ως ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μας, συνεχίζοντας το παιχνίδι του με τις αρχετυπικές έννοιες του καλού και του κακού, που "τρέχει" σε όλη τη διάρκεια του run του ως τώρα. Στα 6 τευχή που είχαν προηγηθεί (εξαιρώ την κακογραμμένη πρόζα του τεύχους 663), δύο διαφορετικοί Batmen είχαν κάνει την εμφάνισή τους στη Gotham, ένας εν ψυχρώ δολοφόνος κι ένας ζωώδης, που χρησιμοποιούσε φίλτρα προκειμένου να αυξηθεί η δύναμή του. Μαζί με το όραμα ενός τρίτου, που είχε πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο, αυτές οι τρεις διαστρεβλωμένες βερσιόν του ανθρώπου-νυχτερίδα έρχονται σαν πιθανές κατευθύνσεις που θα μπορούσε να έχει πάρει ο χαρακτήρας, αν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές.

Eίναι ο Damien αυτός ο τρίτος Batman-Εφιάλτης, με τον Tim Drake ως πιθανότερο συνεχιστή του αληθινού Batman; Ή μήπως αυτός ο μικρός διάβολος (no pun intended) μπήκε στον ίσιο δρόμο στα χρόνια που μεσολάβησαν, παραλαμβάνοντας αυτός το μανδύα που φορούσε ο Bruce Wayne πριν πεθάνει; Πολλά τα ερωτήματα που δημιουργεί αυτό το περίεργο τεύχος, το οποίο, καθώς διάβαζα, ένιωθα διαρκώς πως κάπου υπάρχει ένα επικό run του Morrison στο ενδιάμεσο, το οποίο έχω χάσει. Υπό μία έννοια, το BATMAN #666 λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο με το story arc "Here Comes Tomorrow", που έκλεισε το run του δημιουργού στο NEW X-MEN: έχουμε και πάλι ένα σπασμένο μέλλον, ατάκα-κλειδί, καθώς τη στιγμή που ένας χαρακτήρας θα αναφερθεί στο δικό του παρόν ως "χαλασμένο", ξέρουμε πολύ καλά πως κάτι θα συμβεί στο παρελθόν του (άρα στο δικό μας παρόν) για να το αποτρέψει. Τί θα είναι αυτό, και ποιος ο ρόλος που θα παίξει ο Damien;

Κοιτώντας, πλέον, το ως τώρα run του Morrison στο τίτλο, διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει ένα γενικότερο theme, που αρχικά ίσως δεν ήταν τόσο εμφανές, συνοδευόμενο από ένα arch plot που μόνο με αυτό το, φαινομενικά one-shot, τεύχος, παίρνει οριστικά μπροστά. Αυτό που ενώνει τη Gotham του παρόντος με εκείνη του χαλασμένου μέλλοντος είναι ότι, παρά τις διαφορές τους, τα ονόματα παραμένουν ίδια. Και αυτό εξερευνά ο Morrison με αυτό το έπος, που πολύ προσεκτικά είχε αρχίσει να χτίζει δίχως να το αντιληφθούμε: την κληρονομιά. Το βάρος ενός ονόματος. Την επιρροή ενός θρύλου. Είχε δεν είχε, κατάφερε πάλι να κοιτάξει με διαφορετικό τρόπο έναν χαρακτήρα που αμέτρητοι δημιουργοί δεν έχουν σταματήσει να κοιτάζουν για δεκαετίες ολόκληρες. Μετά και από αυτό το τεύχος, δε βλέπω την ώρα για να δω το όραμά του ολοκληρωμένο.