Writer: Pierre Christin

Artist: Alain Mounier

Colorist: JJ. Chagnaud

Dargaud

Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές πέρασα μπροστά από το συγκεκριμένο comic, το κοίταζα και σκεφτόμουν αν και κατά πόσο άξιζε να "επενδύσω" σε αυτό. Τώρα που πλέον το έχω διαβάσει, ακόμη αναρωτιέμαι. Δεν έχω την πρόθεση να το χαντακώσω, γιατί από καθαρά τεχνικής άποψης είναι ένα πολύ καλό comic, αλλά πραγματικά δεν νομίζω πως μπορώ να γράψω θετική για αυτό.

Ο αναφερόμενος "παράδεισος" του τίτλου, είναι μια κλειστή κοινότητα (κάπου στις ΗΠΑ), η οποία φιλοξενεί μια ομάδα πλουσίων και ισχυρών ατόμων. Μέσα σε αυτή την κοινότητα υπάρχει και μία παρέα νεαρών. Μια Γαλλίδα, η οποία ήρθε να ζήσει λίγο καιρό ήρεμα στην Αμερική, η κόρη Γιαπωνέζων μεγαλοβιομήχανων, ένας νεαρός Αμερικανός, γιος επιχειρηματία, που ζει σαν cowboy, ένας λάτρης του Χιτλερικού τρόπου ζωής, ένας λάτρης του... Γαργαντουικού τρόπου ζωής, και τρία μικρά, θα αποτελέσουν την παρέα που θα φέρει την κόλαση στον παράδεισο.

Εξ αρχής, το κλίμα είναι φορτισμένο μεταξύ τους και οι διαπληκτισμοί με τους γονείς τους αρκετά έντονοι, αλλά παρ' όλα αυτά, τα πράγματα δε βγαίνουν εκτός ελέγχου, παρά μόνο όταν μέσα σε ένα σκηνοθετημένο παιχνίδι, ένας από αυτούς θα γνωρίσει τον πραγματικό παράδεισο και όλα θα ανατραπούν. Πανικός ξεσπά στην κοινότητα οπού ο σερίφης και ο μορμόνος πάστορας της θα προσπαθήσουν να κατευνάσουν τα πνεύματα και θα φτάσουν στο σημείο να δημιουργήσουν μια σταυροφορία ενάντια στους Μεξικανούς εργάτες που ζουν στη γύρω περιοχή.

Όπως ίσως καταλάβατε, η ιστορία πραγματεύεται το "βαρύ" θέμα των παντός είδους ρατσιστικών ιδεολογιών, και οι δημιουργοί έχουν πρόθεση να κατακρίνουν τέτοιες αντιλήψεις. Δυστυχώς, όμως, βασίζονται σε ένα σενάριο που έχουμε δει άπειρες φορές, σε σημείο να καταντά κουραστικό. Μοναδικά "καλά" σημεία της υπόθεσης είναι το ψυχολογικό προφίλ που χτίζεται γύρο από κάθε χαρακτήρα, κάνοντας τον λίγο πιο ενδιαφέροντα. Το σχέδιο δεν βελτιώνει τα πράγματα, διότι ακόμη και αυτό κινείται σε πολύ κλασσικές φόρμες.

Κοινώς, πρωτοτυπία μηδέν! Συνηθισμένο στόρι, γεμάτο με κλασσικά διδάγματα, που έχουμε ξαναδεί και σε καμία περίπτωση δε μας κεντρίζουν πλέον το ενδιαφέρον. Δεν θέλω να φανώ κακός, αλλά πολύ φοβάμαι ότι ήταν χάσιμο χρόνου.