Writer: Andi Watson

Artist: Josh Howard

Letterer: Travis Lanham

Editor: Shelly Bond

DC Comics (Minx)

Κλασική εισαγωγή, πρέπει να μπορείτε να την απαγγέλετε απ' έξω, μέχρι τώρα: έχουμε το Minx, νεό imprint της DC, με επιθυμητό target audience νεαρά κορίτσια (αλλά συγγραφείς σχεδόν αποκλειστικά άντρες), μέσω του οποίου εκδίδεται ένα αυτοτελές digest-sized comic κάθε μήνα.

Τρίτος μήνας, τρίτη έκδοση, κι αυτή τη φορά έρχεται η σειρά του διδύμου Andi Watson/Josh Howard να μεταφέρει το indie έργο του στις σελίδες της DC. Οι δυο τους αφηγούνται την ιστορία της Lottie, μιας στιλάτης γκοθούς που είναι soooo arty, η οποία στην προσπάθειά της να χωθεί παράνομα σε ένα κλαμπ για να διασκεδάσει με τους -εξίσου στιλάτους και αεράτους και γκοθάτους- φίλους της, συλλαμβάνεται από τον φουσκωτό για κατοχή πλαστής ταυτότητας. Οι γονείς της συνειδητοποιούν τι κακομαθημένή σνομπαρία έχουν μεγαλώσει, και στέλνουν τη Lottie στην περήφανη εγγλέζικη βλαχιά, να καθαρίζει αφοδεύματα αγελάδων μαζί με τη γιαγιά της στο κτήμα του παππού. Στην πορεία, φυσικά, θα δει τα λάθη του σκεπτικού της, θα καταλάβει πώς δεν πρέπει να κρίνει τους ανθρώπους πριν τους γνωρίσει πραγματικά, θα εκτιμήσει νέες αξίες στη ζωή της - ή και όχι. Γιατί ο συγγραφέας πράττει κάτι ειλικρινά αδιανόητο στην τελευταία πράξη αυτής της αβέβαιης και unfocused ιστορίας.

Ο Watson έχει να επιδείξει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό στις Oni Press και Slave Labor, με ένα σύνολο δουλειάς που φανερώνει την ωρίμανσή του ως ανθρώπου και ως καλλιτέχνη. Κάθε έργο του, και μια διαφορετική περίοδος της ζωής του - κάθε έκδοση, ένα διαφορετικό σετ προβληματισμών. Τη θαυμαστή πορεία του διακόπτουν περιστασιακές work for hire, όπως το φρικτό NAMOR για τη Marvel του Bill Jemas, ή το συμπαθές run του στον παλιό τίτλο BUFFY της Dark Horse, και τώρα το CLUBBING. Όχι ότι βάζω όλα αυτά στην ίδια σακούλα, αλλά πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για περιπτώσεις όπου ο Watson δεν αντλεί εμπειρίες από τη ζωή του για να τις μεταπλάσει σε storytelling με καρδιά και χαρακτήρα, παρά γράφει αυτό που του έχει ζητηθεί, κάτι για το οποίο, συνήθως, δεν έχει καμία, μα καμία, δουλειά να γράφει.

Το CLUBBING αποτελεί, λοιπόν, ξεκάθαρα, μια παρένθεση στο canon έργο του Watson, αλλά έστω κι έτσι, κάνει για μια ευχάριστη ανάγνωση; Όχι, όχι, όχι. Με πονάει, γιατί αγαπώ πολύ τον δημιουργό, αλλά πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω να απαριθμώ τους τρόπους με τους οποίους αυτή τη τρίτη Minx έκδοση αποτυγχάνει σε οτιδήποτε δοκιμάζει να κάνει. (Και ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη που θα είμαι τόσο αυστηρός, αλλά ο Watson είναι πράγματι ένας δημιουργός του οποίου έχω λατρέψει σχεδόν κάθε δουλειά με original χαρακτήρες, και στην οποία συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να επιστρέφει και να εκτιμά ακόμη περισσότερο, όσο περνούν τα χρόνια. Συνεπώς, αυτό εδώ μου ήρθε ως υπερβολικά αρνητική έκπληξη.)

Ας πιάσω λίγο τον έτερο δημιουργό, γιατί άπαξ και ακουμπήσω το σενάριο, μετά δε θα σταματάω. Ο Josh Howard είναι ο δημιουργός του fun αναγνώσματος DEAD@17 που στα παλαιά τα χρόνια είχε ανακηρυχθεί "Κάτι Quotable από Κάποιο Έντυπο™", αλλά ας σοβαρευτούμε λιγάκι τώρα, στην πραγματικότητα ήταν μια σαχλαμάρα και μισή. Για να είμαι δίκαιος, οι ζωγραφιές του Howard είναι ευχάριστες και σέξι και δροσερές και όλα αυτά το όμορφα, αλλά ο άνθρωπος είναι μια indie βερσιόν του Michael Turner. Ζωγραφίζει ακριβώς μία κοπέλα, την κοπέλα των ονείρων του, που έχει διαρκώς την ίδια ακριβώς έκφραση (bland cuteness; Κάτι τέτοιο), έχει ανύπαρκτη μέση, στρατηγικού σχήματος και τοποθέτησης καμπύλες, και γενικά είναι το ιδανικό μοντέλο για να δοκιμάζει κανείς απάνω της ό,τι στιλάτη ιδέα για ρούχα του έρχεται στο κεφάλι. Αυτό κάνει εδώ ο Howard, ζωγραφίζει την κεντρική ηρωίδα με υπέροχα outfits αλλά κενές εκφράσεις - και δε νομίζω να ανέφερα την παντελή έλλειψη αίσθησης κίνησης, ε; Κλασική περίπτωση αστραφτερής επιφάνειας, παντελώς κενού περιεχομένου.

Περίπου σαν την ίδια την ηρωίδα, δηλαδή, όσο κι αν ο Watson της γεμίζει το στόμα με προβλέψιμα arty αναφορές, οι οποίες πρέπει να πω ότι μου είχαν σπάσει τα νεύρα με τη συχνότητα που εμφανίζονταν εδώ. Ούτε εγώ δε μιλάω έτσι! H Lottie λοιπόν δεν είναι και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Δεν έχει καλή γνώμη για τους διαφορετικούς γύρω της ανθρώπους, μέχρι που αρχίζει να τους γνωρίζει και να συνειδητοποιεί ότι "Hey! Δεν είναι όλα ασπρόμαυρα στη ζωή!" και να γίνεται σταδιακά όλο και πιο ανεκτική προς αυτό το ριζικά διαφορετικό lifestyle. Τώρα, δεν είμαι ακριβώς το επιθυμητό αναγνωστικό κοινό αυτής της έκδοσης (ούτε goth είμαι, ούτε κορίτσι, και σίγουρα δε "χτυπάω" την party scene, όπως μοιάζει να το κάνει η Lottie στην ακριβώς μία σκηνή της "νορμάλ" ζωής της που μας παραθέτει η ιστορία) αλλά εκτίμησα το PLAIN JANES, παρά τις ενστάσεις μου, και λάτρεψα το RE-GIFTERS. Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι σε εμένα όταν νιώθω πως το πρώτο μισό αυτού του comic είναι αργό, βαρετό, και όχι όσο έξυπνο ή ασυνήθιστο νομίζει ότι είναι. Θέλω να πω... "Consult my Lexicon";! Ώπα ρε Andi, που είδαμε τρεις αργκό εκφράσεις στο comic και πανικοβληθήκαμε οτι θα χάσουμε την πλοκή! Το "coppers" και το "bogged off", πραγματικά, δεν είναι όσο περίεργες εκφράσεις νομίζει ο συγγραφέας ότι μας φαίνονται, απλώς αυτό το 4σέλιδο αγγλο-αμερικάνικο λεξικό στο πίσω μέρος του τόμου είναι μια ένδειξη υπερβολικής προσπάθειας. Τα διάσπαρτα "OMG" είναι απλώς η επιβεβαίωση. Ugh.

Στο πρώτο μισό, λοιπόν, εκτός του οτι από τη βαρεμάρα αναγκαζόμουν να διαβάζω μερικά captions δύο και τρεις φορές μέχρι να κάνουν register στο μυαλό μου (τόσο generic voice-over, ούτε η Meredith Grey να ήσουν, Lottie μου!), παρακολουθούμε μια σειρά από κλισαρισμένες καταστάσεις να γίνονται set-up, υποθέτει κανείς ώστε να φτάσουν με κάποιον έξυπνο και γλυκό τρόπο στο αναπόφευκτο resolution τους. Αυτό έκανε ο Carey με το RE-GIFTERS, απλά ήταν τόσο αβίαστο και γοητευτικό το όλο πακέτο, που τα κλισέ δε με πείραξαν στο ελάχιστο. Δεν έχω τρομακτικές απαιτήσεις, απλά ένα συγγραφέα που να κατανοεί βασικούς κανόνες της αφήγησης. Όταν κάνεις το set-up, οφείλεις να φτάσεις στο αντίστοιχο pay-off. Αντιθέτως, κόντρα σε κάθε λογική, και κυρίως κόντρα στις αποδεδειγμένα σπουδαίες του συγγραφικές ικανότητες, ο Watson αποφασίζει ξαφνικά να πει μια ολότελα διαφορετική ιστορία.

Φαντάζομαι δεν είναι spoiler αν αποκαλύψω οτι η Lottie ανακαλύπτει ένα πτώμα και αναλαμβάνει να διαλευκάνει το φόνο, εξάλλου αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο. Δε με πείραξε τόσο η ύπαρξη ενός whodunnit στα μισά της ιστορίας, όσο η παντελής έλλειψη προετοιμασίας για αυτό. Και έστω κι έτσι, αν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όχημα για την ανάπτυξη του χαρακτήρα της Lottie, τότε fair enough. Αλλά ο μόνος τρόπος με τον οποίο η σνομπ πρωταγωνίστρια εξελίσσεται, είναι στο να της τρέχουν τα σάλια για τον βαρετό σαν κούτσουρο, τοπικό παίδαρο του αγροκτήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι η ίδια αρχίζει και βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Από εκεί και μετά, ωραία, εισάγεται ένα μυστήριο. Προσπερνάω την πλήρη ασυνδετότητά του με την μέχρι τότε ιστορία, για να σχολιάσω απλώς ένα πράγμα: είναι καρα-προβλέψιμο. Τουλάχιστον ως προς το κύριο πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τη δολοφονία, γιατί κατά τα άλλα... Ωιμέ!

Λοιπόν, εδώ νομίζω πως είναι απαραίτητο να μπω σε spoiler territory. Μου είναι αδύνατο να αφήσω ασχολίαστο αυτό το φινάλε, αν μη τι άλλο, γιατί ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη χαμηλή βαθμολογία. Όποιος αναγνώστης δεν έχει πειστεί ακόμα, και εξακολουθεί να θέλει να διαβάσει αυτή την ιστορία, ας πάει να το κάνει. Αλλά μετά μη μου γυρίσει κλαίγοντας να διαμαρτύρεται ότι έπρεπε να έχει διαβάσει την τελευταία μου παράγραφο! Spoilers, λοιπόν: (Mark the text to read)

Η Lottie σκοτώνει έναν δαίμονα με ένα μπαστούνι του γκολφ, λίγο πριν η σπηλιά, με το δαίμονα, και τη σατανική κάστα γιαγιάδων της Oprah χωνευτούν όλοι μαζί από τα έγκατα της γης. What. The. Fuck! Τί σκεφτόταν ο Watson;!; Δεν υπάρχει απολύτως κανένα fore-shadowing ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί η εισαγωγή φανταστικών στοιχείων στην ιστορία, κι αυτά με τη σειρά τους, δεν εξυπηρετούν με κανέναν τρόπο το storytelling. Μια κλασική ιστορία "Χαρακτήρα Σε Ξένο Περιβάλλον Που Παίρνει Αναπάντεχα Μαθήματα Ζωής", μετατρέπεται στη μέση σε μυστήριο επιπέδου DESPERATE HOUSEWIVES (η Lottie δεν είναι καν καλή ντετέκτιβ - απλά κόβει βόλτες και πληροφορείται πράγματα χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι της) και σα να μην έφτανε αυτό, στο τέλος ο Watson κολλάει και ένα ξεκάρφωτο φινάλε, που μοιάζει να έχει δραπετεύσει από κάποιο από τα campy επεισόδια της τηλεοπτικής BUFFY.

Τί σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Δεν έχω ιδέα. Είναι εμφανές ότι ο Watson στόχευε σε ένα genre-defying μυστήριο, που όμως προκύπτει εξυπνακίστικο αντί απλώς έξυπνο. Ένας ατσούμπαλος Φρανκενστάιν ειδών και ιδεών, που όχι μόνο καταλήγει σε μια κορύφωση που δεν είχε στηθεί σε κανένα απολύτως επίπεδο, αλλά πετάει στα σκουπίδια κι όλο το χτίσιμο του πρώτου μισού. Τελευταία φορά που ένιωσα έτσι -πρόσφατα, actually- ήταν όταν παρακολούθησα το DEATH PROOF του Quentin Tarantino, μόνο που, βλέπετε, εκεί η ταινία υποτίθεται πως ήταν όντως σκουπίδι, και πως η πλοκή δεν έπρεπε να βγάζει κανένα απολύτως νόημα! Δεν είμαι σίγουρος αν αληθεύουν τα περί ανακοίνωσης sequel, από την DC, αλλά ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα δουν τα μάτια μας, με την ιστορία να μεταφέρεται πλέον στο Tokyo. The horror. Oh, the horror.