Writer/Artist: Nanae Chrono

Translator: Michelle Kobayashi

English Adaptation: Christine Boylan

Retouch & Lettering: Star Print Brokers

Editor: Hope Donovan

TokyoPop

Δεν ξέρω αν με έχουν επηρεάσει οι εκλογές, αν φταίει ότι έχω ξεχάσει να πάρω τα χάπια μου, ή αν στον ύπνο μου με απήγαγαν εξωγήινοι και με τρέλαναν στα anal probes, αλλά -αλήθεια σας λέω- αισθάνομαι πολύ, μα πολύ, μπερδεμένος.

Πριν από αρκετό καιρό, έτυχε να διαβάσω ένα manga το οποίο λεγόταν PEACE MAKER KUROGANE και το εξέδιδε η ADV. Για λόγους τους οποίους δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω (διότι αν ήμουν -αντί να γράφω reviews στο Comicdom.gr- θα δούλευα στην ADV) η κυκλοφορία του διακόπηκε βιαίως -αν θυμάμαι καλά σταμάτησε στο τρίτο volume- και δεν υπήρξε καμία απολύτως ανακοίνωση για το αν θα το πάρει κάποιος άλλος, αν σταμάτησε να βγαίνει γενικά, τέλος πάντων, κάτι, βρε παιδί μου, να δούμε κι εμείς τι θα κάνουμε. Επειδή μου άρεσε, και είχα την περιέργεια να δω τι θα γίνει στο τέλος, αναζήτησα το anime, το οποίο κατά -ίσως όχι και τόσο- σύμπτωση, έβγαζε επίσης η ADV, αλλά εγώ, για καθαρά ιδεολογικούς λόγους (εχμ), επέλεξα τα fansubs και έκατσα να δω 24 επεισόδια υπό τον τίτλο -σημειώστε παρακαλώ- PEACE MAKER KUROGANE 1 έως 24. Μια χαρά όλα... Τα είδα, έμαθα τι γίνεται μετά, ξενέρωσα με το τελείωμα, το οποίο αν ήταν λίγο πιο απότομο θα λεγόταν cliff-hanger και γενικά, πίστευα ότι είχα ξεμπερδέψει με αυτή την υπόθεση.

Όχι, όμως, αγαπητέ αναγνώστη, καθώς έμελλε να ασχοληθώ και πάλι με το συγκεκριμένο τίτλο, γιατί η TokyoPop ανακοίνωσε ότι πήρε τα δικαιώματα και πρόσφατα είχαμε την (επανα)κυκλoφορία του πρώτου τόμου. Με τη χαρά στα ούλα, λοιπόν, ανακοινώνω στον σατράπη editor, πως αυτό το review θα αφορά σε μια επανακυκλοφορία και ότι πρόκειται για σημαντικό γεγονός, γιατί επιτέλους θα συνεχιστεί η σειρά και όλοι αυτοί που το είχαν αγοράσει τότε, θα χαρούν και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Επειδή έχει περάσει και καιρός από τότε που το είχα διαβάσει, είπα να κάνω άλλη μια ανάγνωση, για να φρεσκάρω τη μνήμη μου κι επειδή δεν έχω το παλιό, πήρα αυτό της TokyoPop. Από τις πρώτες σελίδες, κάτι δεν μου πήγαινε και πολύ καλά - μια απροσδιόριστη ανησυχία, αλλά δεν έδωσα σημασία. Μόνο όταν έψαξα στο internet να βρω καμιά έξτρα πληροφορία, διαπίστωσα το λόγο της ανησυχίας μου και ήταν μία από τις φορές που αναφώνησα τη φράση: "ignorance is bliss!"

Μια φορά κι έναν καιρό, που λέτε, ήταν μια καλή κι ωραία εταιρία, η Mad Garden, η οποία, κάποια στιγμή, απέκτησε τα δικαιώματα για το PEACE MAKER KUROGANE, αλλά καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι, τα παραχώρησε στην ADV, η οποία, έχοντας πάρει και τα δικαιώματα για το anime, ξεκίνησε να εκδίδει το manga. Όπως είπαμε και στην αρχή, όμως, για ανεξήγητους λόγους, το έκοψε και τα δικαιώματα παραχωρήθηκαν στην TokyoPop, η οποία μόλις πρόσφατα, αποφάσισε να εκδώσει το PEACE MAKER και όχι το PEACE MAKER KUROGANE, τα οποία είναι δυο διαφορετικά πράγματα, με το KUROGANE να είναι το follow up series, με τον κανονικό τίτλο της πρώτης σειράς να είναι SHINSENGUMI IMON PEACEMAKER (που για ευνόητους λόγους άλλαξε στην Αμερική).

Μετά από 493 λέξεις, μπορούμε, χωρίς άλλα εμπόδια, να περάσουμε στο καθ' εαυτού review.

Βρισκόμαστε στην Ιαπωνία (αλήθεια;), στην περίοδο Meiji (που επί λέξει μεταφράζεται σε Period of Enlightened Rule, ενώ πήρε το όνομά της από τον αυτοκράτορα Meiji, ο οποίος βρισκόταν στο θρόνο από το 1868 έως το 1912), μια περίοδο που σήμανε την αρχή του εκμοντερνισμού για τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και τα πρώτα ανοίγματα προς τη δύση. Η μετάβαση αυτή διαδέχτηκε 256 χρόνια φεουδαρχίας (που είναι γνωστή ως Tokugawa shogunate), κάτι που σημαίνει ότι κάθε άλλο παρά ομαλή ήταν. Όσοι από εσάς έχετε διαβάσει το RUROUNI KENSHIN, έχετε μια πρώτη γνώση για το τι συνέβαινε τότε, ενώ οι υπόλοιποι έχετε ένα πολύ καλό κίνητρο να το διαβάσετε. Σε εκείνη την ταραγμένη περίοδο, λοιπόν, όπου οι ρόλοι και οι αξίες έδειχναν να αλλάζουν, η κάποτε θαυμαστή ειδική ομάδα κρούσης (κάτι μεταξύ στρατού και αστυνομίας) του Σογκουνάτου, Shinsengumi (σε ελεύθερη μετάφραση νέο-επιλεγμένοι μπάτσοι), είχε ξεπέσει στα μάτια του απλού λαού και ήταν πλέον αντικείμενο φόβου (θυμηθείτε το KENSHIN). Υπήρχαν, βέβαια, και αυτοί που εξακολουθούσαν να το θεωρούν τιμή να ανήκουν σε αυτή την ομάδα, όπως και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι το έβλεπαν σαν μια καλή ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης, αφενός γιατί αν ήταν κάποτε σαμουράι, τώρα είχαν μείνει χωρίς δουλειά, και αφετέρου γιατί τώρα προσελάμβαναν και ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με το ξίφος, όπως για παράδειγμα, γραφείς.

Η ιστορία μας περιστρέφεται γύρω από δυο αδέρφια, τον δεκαπεντάχρονο Ichimura Tetsunosuke και τον μεγαλύτερο αδερφό του Ichimura Tatsunosuke, με τον δεύτερο να γίνεται δεκτός από το Shinsengumi, ως γραφέας, και τον πρώτο να προσπαθεί πάση θυσία να γίνει δεκτός ως ξιφομάχος. Πρέπει να πω ότι τα ονόματα δεν είναι τυχαία, αλλά πρόκειται για δυο πραγματικά μέλη του Shinsengumi, όπως άλλωστε και πολλοί από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται, και όντως ο Tetsunosuke, επειδή έδειχνε πολύ νεότερος και πιο αδύναμος από ότι ήταν, συνάντησε μεγάλη δυσκολία στο να γίνει δεκτός. Τα κίνητρά του, όμως, δεν ήταν ούτε τα χρήματα ούτε η δόξα, αλλά η εκδίκηση για το θάνατο των γονιών τους και αυτό τον κάνει να θέλει "να γίνει δαίμονας", όπως λέει ο ίδιος στον αρχηγό του Shinsengumi, προκειμένου αυτός να δεχτεί να του δώσει μια ευκαιρία. Δεν διστάζει, μάλιστα, να προκαλέσει σε μονομαχία τον Okita Soji, έναν ευδιάθετο και ασθενικό νεαρό -ο οποίος είναι δεύτερος στη ιεραρχία- που όμως όταν μάχεται δείχνει ένα άλλο πρόσωπο.

Εκτός από την ιστορική αξία που έχει ο συγκεκριμένος τίτλος, δεδομένου ότι μιλάει για υπαρκτά πρόσωπα, άξια λόγου είναι η σχέση μεταξύ των δυο αδερφών, το πώς ο μεγαλύτερος, αφότου πέθαναν οι γονείς τους, ανέλαβε το ρόλο του πατέρα και είναι υπερπροστατευτικός, ενώ ο μικρότερος είναι συχνά παρορμητικός και ξεροκέφαλος. Ενδιαφέρον έχει, επίσης, η εικόνα του Shinsengumi, από την δική τους όμως οπτική, και αυτός είναι ο λόγος που ανέφερα το KENSHIN προηγουμένως, καθώς εκεί είχαμε την αντίθετη μεριά, την εικόνα δηλαδή που είχε ο λαός για το Shinsengumi. Στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, πολύ βασικό ρόλο παίζει και το σχέδιο, καθώς μερικά καρέ είναι αρκετά για να καταλάβεις τόσο την προσωπικότητα όσο και το συναίσθημα του ήρωα, κάτι που είχα αρκετό καιρό να δω σε manga. Οι γραμμές είναι καθαρές, χωρίς αυτό να είναι σε βάρος της λεπτομέρειας, τα καρέ είναι σωστά στημένα, κάτι που κάνει και ανάγνωση σαφώς ευκολότερη, ενώ οι σκηνές μάχης, αν και δεν είναι οι πιο ρεαλιστικές που έχω δει, είναι άκρως ικανοποιητικές, ενώ παράγουν και τα επιθυμητά επίπεδα αδρεναλίνης. Διάχυτο, σε όλα τα επίπεδα, είναι και το χιούμορ, τόσο στο σχέδιο όσο και στο διάλογο, διατηρώντας ωστόσο πλήρη συνοχή με με την υπόλοιπη ιστορία. Σε μερικές σκηνές, μάλιστα, ο Tetsunosuke μου θύμισε τον Edward από το FULL METAL ALCHEMIST, στον τρόπο που τσαντιζόταν όταν κάποιος τον έλεγε κοντό. Γενικά, το προτείνω χωρίς καμία επιφύλαξη και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να του ρίξετε παραπάνω από μια ματιά.

Η μόνη ένσταση/απορία/παρατήρηση που έχω να κάνω -χωρίς αυτό να επηρεάσει την βαθμολογία μου- είναι μια "σκιά" σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη με τον συγκεκριμένο τίτλο. Όπως είπα και πιο πάνω, το PEACE MAKER KUROGANE το είχα διαβάσει πριν πολύ καιρό και δεν θυμάμαι ακριβώς τι γινόταν. Διαβάζοντας όμως αυτό, είδα ότι πολλά πράγματα και καταστάσεις ήταν ίδια με αυτά που είχα διαβάσει και παλιότερα, κάτι που, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, αφού το παλιό ήταν το sequel, τουλάχιστον με βάση την πληροφόρηση που έχω τώρα. Θα πίστευα ότι μπερδεύομαι με το anime και γι' αυτό θυμάμαι πολλά πράγματα, όμως την ίδια άποψη έχουν κι άλλη που έχουν διαβάσει και τα δυο και δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποιο από τα παλιά αντίτυπα να το διαπιστώσω. Όταν -και αν- μάθω κάτι παραπάνω, θα ενημερώσω...