Writers: Mike & Louise Carey

Artist: Aaron Alexovich

Letterer: John J. Hill

Editor: Shelly Bond

DC Comics (Minx)

To RE-GIFTERS το λάτρεψα, το PLAIN JANES το είχα βρει αρκετά καλό παρά τις αδυναμίες του, το CLUBBING το απέφυγα διακριτικά... So far, η Minx πήγαινε αρκετά καλά στα κατάστιχά μου. Και ο Mike Carey ήταν εδώ και πολύ καιρό στην λίστα με τους αγαπημένους μου σεναριογράφους.

Όλα αυτά, μέχρι την στιγμή που διάβασα το CONFESSIONS OF A BLABBERMOUTH. Ελάχιστες φορές έχω νιώσει τις προσδοκίες μου να συντρίβονται έτσι. Ένα comic το οποίο άνετα θα μπορούσε να είναι, το λιγότερο, συμπαθητικό, είναι απλά ανόητο.

Πριν το κράξιμο, ας δώσουμε τη βασική πληροφόρηση. Το σενάριο το συνυπογράφουν ο Mike Carey παρεούλα με την 15χρονη κόρη του, Louise. Ίσως αν αυτό το αίσχος έφερε μόνο την υπογραφή της τελευταίας, να ήμουν πιο επιεικής, αλλά όχι, είχε και την βοήθεια του μπαμπάκα, από τον οποίο χρειάζεται επειγόντως μαθήματα storytelling, πριν ξαναπιάσει πένα στα αφράτα χεράκια της, σε περίπτωση που ο τελευταίος δεν έχει πάθει ανία που να δικαιολογεί ότι δέχτηκε να βγει αυτό το έκτρωμα με την υπογραφή του.

Το σχέδιο αναλαμβάνει ο Aaron Alexovich, δημιουργός του ανεκδιήγητου SERENITY ROSE, που είχε κυκλοφορήσει από τη Slave Labor Graphics, και με είχε κάνει να αναφωνήσω "Αυτή η εταιρεία εκδίδει ότι σκουπίδι βρει, αρκεί να είναι goth/emo". Αν κάνατε κι εσείς το ίδιο λάθος, συμπάσχω - ακόμα κλαίω τα λεφτά μου.

Η υπόθεση τώρα. Η Tasha είναι μια έφηβη blogger. Στο blog της, όπως και τόσα άλλα μιλιούνια κόσμου, περιγράφει την ζωή της. Η μάνα της, χωρισμένη, βγαίνει με ένα σωρό λουζεροειδείς γκόμενους. Το τελευταίο μπουμπούκι που πήρε δώρο με τα τυρογαριδάκια της, είναι ο συγγραφέας Jed Hazell, μαλακοπίτουρας ολυμπιακών διαστάσεων, ο οποίος έρχεται πακέτο με τη δική του κόρη. Έστω, ένα ενδιαφέρον αν και όχι τρελά πρωτότυπο setting δυσλειτουργικής οικογένειας. Θα θέλαμε...

Heavy spoilers ahead...

Το στόρυ προσπαθεί να λειτουργήσει σε δύο επίπεδα. Αυτό της σχέσης της Tasha με τον κόσμο που την περιβάλει και των καταστάσεων με της οποίες έρχεται αντιμέτωπη και αυτό της αλήθειας, όπως μεταφέρεται από τα μέσα, είτε αυτά είναι στήλη σε εφημερίδα, είτε blog, είτε κουτσομπολιό στους διαδρόμους του σχολείου. Και αποτυγχάνει απίστευτα και στα δύο.

Το BLABBERMOUTH, εκτός από το καραπροβλέψιμο σενάριο, πάσχει κυρίως από πλευράς χαρακτήρων - και αυτό γιατί είναι ανύπαρκτοι! Εκτός της Tasha, που ο αναγνώστης όχι μόνο δεν ταυτίζεται μαζί της, αλλά επιθυμεί να τη δείρει μπας και στρώσει, όλοι οι υπόλοιποι είναι απίστευτα μονοδιάστατοι. Η μάνα είναι ανύπαρκτη, ο πατέρας κακιασμένος μαλάκας και η κόρη του, πιόνι. Και θα έλεγα πως κάτι πάει και έρχεται, αν όλοι αυτοί όμως δεν είχαν αντιδράσεις εντελώς αψυχολόγητες. Σοβαρά τώρα, ο πατέρας προσπαθεί να κάνει την σχέση του και την οικογένεια να δουλέψει, ενώ ταυτόχρονα κράζει την Tasha μέσω της στήλης που υποτίθεται ότι γράφει η κόρη του στην εφημερίδα. Και μετά αναρωτιέται γιατί δεν έχουν τα κορίτσια καλή σχέση μεταξύ τους - πάμε διακοπούλες όλοι μαζί να φτιάξει! Έλεος!!!

Όταν υπάρχει τόση αδυναμία να λειτουργήσει μια ιστορία σε πρώτο επίπεδο, γάμα και τα υπόλοιπα. Η νίκη του blog (και κατά συνέπεια, της Tasha) ακυρώνεται από το link που δίνει η στήλη (άρα αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα υπήρχε και η νίκη), το κουτσομπολιό στους διαδρόμους ξεχνιέται πολύ πιο γρήγορα και αναίτια από κάθε πραγματικό κουτσομπολιό (οποιοσδήποτε είχε εισπράξει κάποιο nickname - χαρακτηρισμό στο σχολείο, γνωρίζει ότι είναι μια ρετσινιά που δεν φεύγει τόσο εύκολα). Το υπο-θέμα "νέες τεχνολογίες vs παλιές τεχνολογίες" (και κατά αναγωγή, "έφηβοι vs ενήλικοι") μένουν εξίσου ανεκμετάλλευτα με τον πιο προβλέψιμα δυνατό τρόπο, το "πατέρας με συγγραφικό ταλέντο vs κόρη που δεν το κληρονόμησε" μοιάζει απλά με κακό ανέκδοτο, αν σκεφτεί κανείς ποιο είναι το συγγραφικό δίδυμο του comic, ο συγγραφικός "βιασμός", ενώ θα μπορούσε να είναι πολύ δυνατός, εξαντλείται στο gags, και τόσα άλλα άστοχα και κακά πραγματούδια. Το όλο τσίρκουλο θα μπορούσε ίσως να σωθεί κάπως με ένα εκφραστικό σχέδιο που να δίνει λίγη παραπάνω υπόσταση στους χαρακτήρες, αλλά let's face it, ο Alexovich έχει πολύ δρόμο για να φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο. Και μερικά καρέ κραυγάζουν "ξεπέτα", all over the place.

Στην τελική, αυτό δεν είναι απλά ένα κακό comic. Είναι ένα χαζό, ανόητο, βλακώδες comic, που σε κάνει να κλαις, όχι μόνο τα λεφτά σου, αλλά και το χρόνο που δαπάνησες για να το διαβάσεις. Και μερικές εκλάμψεις witty διαλόγων δεν είναι αρκετές για να το βοηθήσουν.