Writer/Artist: Masashi Tanaka

Editorial Director: Jim Lee

DC Comics (CMX)

Την παλιά, καλή εποχή, ο ήχος ήταν μια λέξη η οποία είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα, ο μόνος ήχος που συνόδευε μια ταινία, ήταν αυτός του πιάνου, το οποίο έπαιζε ο Σαμ (ή ένας άλλος generic πιανίστας).

Για να ξεπεράσουν οι σκηνοθέτες εκείνης τη εποχής την έλλειψη διαλόγων, είχαν βρει διάφορες τεχνικές για να διηγηθούν την ιστορία τους, όπως αυτές οι κάρτες που έμπαιναν σφήνα, που και που, αλλά κυρίως βασίζονταν στην έκφραση και την κίνηση των ηθοποιών.

Στον χώρο τον comics, πάλι, δεν τίθεται θέμα εξέλιξης, εκτός κι αν υπάρχει κάποιο τεχνολογικό ζήτημα (το οποίο φυσικά και αγνοώ), που να μην επέτρεπε στους δημιουργούς να σχεδιάσουν μπαλονάκια. Παρ' όλα αυτά, αν και δεν είναι συνηθισμένο, υπάρχουν έργα από τα οποία απουσιάζουν οι διάλογοι και η ιστορία εξελίσσεται μόνο μέσα από την εικονογράφηση. Μια πολύ καλή τέτοια προσπάθεια, αποτελεί και το THE SYSTEM του Peter Kuper, το οποίο είχε μάλιστα εκδώσει και στα ελληνικά η Modern Times.

Ο Masashi Tanaka είπε να προχωρήσει ένα ακόμη βήμα και να βάλει ένα πολύ ριψοκίνδυνο στοίχημα με τον εαυτό του. Να προσπαθήσει, δηλαδή, να πει μια ιστορία στην οποία, όχι μόνο θα απουσιάζουν οι διάλογοι, αλλά και κάθε ηχοποιητή λέξη, όπως για παράδειγμα τα ηχητικά εφέ. Για αυτό τον λόγο, τα credits είναι τόσο φτωχά, αφού δεν υπάρχει ούτε translator ούτε letterer, καθώς δεν υπάρχει ούτε μια υποψία κειμένου. Βέβαια, ο Tanaka, ως γνήσιος απόγονος του γνωστού βαρόνου, δεν ήταν ικανοποιημένος με τον εαυτό του, πιστεύοντας πολύ στις δυνατότητές του, και αποφάσισε όχι μόνο να προχωρήσει με το εγχείρημα αυτό, αλλά να το κάνει και υπό μορφή κανονικής σειράς manga. Αν ακόμη αμφιβάλετε για τις μαζοχιστικές τάσεις αυτού του τύπου, μένει να σας πω -σε περίπτωση που το εξώφυλλο δεν το έχει ήδη κάνει αντιληπτό- ότι μιλάμε για τις περιπέτειες ενός μίνι δεινόσαυρου και τη συναναστροφή του με άλλα ζώα. Όταν ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να μη χρησιμοποιήσει διαλόγους, ο Tanaka απάντησε ότι το θεωρεί περίεργο να βλέπει ζώα με ανθρώπινη ομιλία, ενώ θέλησε να δημιουργήσει κάτι που να μην χρειάζεται τη γλώσσα για να γίνει κατανοητό.

Η απουσία γλώσσας βοήθησε το GON να γίνει αγαπητό σε πολλές χώρες, ενώ το 1998 κέρδισε βραβείο στο Japan Media Arts Festival, και δεν είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται στην Αμερική. Στη δεκαετία του '90, η Paradox Press (επίσης θυγατρική της DC Comics) γνώρισε στο αμερικάνικο κοινό το μικρό δεινοσαυράκι, με σχετικά μεγάλη επιτυχία. Τώρα που τα manga έχουν γίνει σε τρομακτικό βαθμό αγαπητά, η CMX αποφάσισε να κάνει "σωστή" δουλειά και να εκδώσει το GON με το γνωστό manga format, χωρίς να πετσοκόψει τις σελίδες και φυσικά με τους αυθεντικούς τίτλους των ιστοριών, δίνοντας και σε μας την ευκαιρία να "διαβάσουμε" τις περιπέτειες του GON, στην προσπάθειά του να κατακτήσει την προϊστορική εποχή. Επειδή τόση ώρα θα σπάτε το κεφάλι σας, γιατί κάπου το έχετε ξαναδεί αυτό το πράμα, και κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπος, ο GON, ήταν ένας από τους κρυφούς χαρακτήρες στο TEKKEN 3 και μάλιστα ο μοναδικός ο οποίος δεν επηρεαζόταν από την επίθεση με φωτιά του True Ogre (τί σας λέω τώρα), ενώ -και αυτό ομολογώ ούτε κι εγώ το γνώριζα- είχε κάνει το ντεμπούτο του στα video games αρκετά νωρίτερα, στο SNES, σε ένα παιχνίδι σε στυλ Super Mario. (Editor's Note: Dude, what the fuck are you talking about?)

Ο GON είναι μικρός, δυνατός, με εντελώς ξερό κεφάλι -άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε- και έχει απίστευτα νεύρα, ειδικά όταν τον ξυπνάνε ή τον διακόπτουν την ώρα που τρώει. Με την πρώτη ματιά, φαίνεται εντελώς... μπάσταρδος, όμως η προσωπικότητά του είναι λίγο πιο σύνθετη, κάτι σαν προϊστορικός Dirty Harry, ας πούμε, και δεν θα διστάσει να τιμωρήσει αυτούς που καταπιέζουν τους μικρούς και αδύναμους - κάπου εδώ πρέπει να βρεθεί κάποιος να μου εξηγήσει τι είναι αυτή η ιστορία με τους Ιάπωνες mangaka που σχεδιάζουν συνέχεια μικροκαμωμένους χαρακτήρες που έχουν κόμπλεξ με το ύψος τους, αλλά εννοείται και την δυνατότητα να "πείθουν ευγενικά" τους υπόλοιπους να μην τους κοροϊδεύουν. Η σειρά αποτελείται από μικρές αυτοτελείς ιστορίες, στις οποίες ο GON έρχεται σε επαφή με διάφορα ζώα, σε διαφορετικά περιβάλλοντα, επαφή η οποία σπάνια είναι ευχάριστη πρέπει να πω.

Το σχέδιο του Tanaka είναι ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό και ότι κι αν πω θα είναι λίγο. Ακόμη και αν δεν σας αρέσει τελικά το GON, αξίζει να το αποκτήσετε, μόνο και μόνο για να χαζεύετε τα σχέδια, τα οποία χαρακτηρίζονται από απίστευτη λεπτομέρεια, ενώ η τεχνική του θυμίζει κάτι μεταξύ χαρακτικής και παλαιότερης τεχνοτροπίας σχεδίου, με πολλές μικρές γραμμές, ρεαλιστική απεικόνιση και αληθοφανείς φωτοσκιάσεις. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι το σχέδιό του Tanaka είναι reference material, τόσο για αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με τα manga, όσο και για αυτούς που θα ήθελαν να ασχοληθούν με πιο κλασικές φόρμες. Στα ζώα που σχεδιάζει, υπάρχουν κάποια στοιχεία ανθρωπομορφισμού, τα οποία όμως περιορίζονται μόνο στις εκφράσεις του προσώπου τους, και πιστεύω ότι αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να προάγει τα συναισθήματα της κάθε σκηνής, ενώ με μοναδική εξαίρεση τον ίδιο τον GON, η απεικόνιση και η κίνησή τους είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική.

Δεν θα πω τίποτε άλλο, μόνο ότι αξίζει να υπάρχει στη συλλογή σας, έστω και απλά σαν κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.