Writer/Artist: Kei Kusunoki

Translation: Christopher North

Adaptation: Daniel Mishkin

Layout & Lettering: Star Print Brokers

Cover Layout & Design: Louis Csontos

Editor: Paul Morrissey

TokyoPop

Πάει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του πρώτου τόμου του INNOCENT W και -εντελώς μεταξύ μας αυτό- δεν πολυθυμόμουν τι είχε γίνει, ποιος το είχε κάνει, που ήταν ο μπάτλερ την ώρα του φόνου, σε ποιον ανήκαν τα κίτρινα γάντια και άλλα τέτοια, οπότε, πιάνοντας το τρίτο και τελευταίο τομάκι στα χέρια μου έπαθα μια μικρή σύγχυση.

Σε αυτό συνέβαλλε αποφασιστικά το γεγονός ότι το πρώτο τομάκι το είχα διαβάσει, όπως είπαμε, καιρό πριν, αλλά το δεύτερο πρέπει να το είχα περάσει πολύ αδιάφορα, μάλλον σκεπτόμενος ότι όταν βγει το τρίτο θα τα διαβάσω όλα μαζί, πράγμα το οποίο αναγκάστηκα να κάνω και για άλλη μια φορά, να με συγχαρώ για τις καταπληκτικές μου ιδέες.

Έχοντας, λοιπόν, φρεσκάρει τη μνήμη μου, μπορώ να γράψω αυτό το review, αφού πρώτα σας προειδοποιήσω ότι επειδή σιχαίνομαι τα spoilers, μην περιμένετε να διαβάσατε κάτι ειδικά για το τρίτο τομάκι, αλλά μάλλον ένα γενικότερο recap της σειράς, με αφορμή τον τρίτο τόμο με τον οποίο αυτή τελειώνει. Να προειδοποιήσω, επίσης, ότι αν και κατά τον εκδότη, η σειρά απευθύνεται σε παιδιά 16 και άνω, κατά τη δική μου άποψη, θα έπρεπε να απευθύνεται μόνο σε ενηλίκους, και έχοντας προειδοποιήσει σχετικά, μπορώ να έχω την συνείδησή μου ήσυχη. (Editor's Note: Hfff! Prude!)

Ο Makoto Hirasaka είναι ένας νεαρός ιδιωτικός ντέντεκτιβ, ο οποίος ειδικεύεται στα εξαφανισμένα πρόσωπα και καυχιέται ότι μπορεί να βρει οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωινό (μπορεί να είναι και καλοκαιρινό, δεν είμαι σίγουρος - πάντως ο καιρός ήταν καλός και νομίζω έχω το δικαίωμα να κάνω αυθαίρετες υποθέσεις για να προάγω τη φιλολογική πλευρά του άρθρου μου), στο γραφείο το οποίο διατηρεί ο Makoto μαζί με τη γιαγιά του (!!!), μπαίνει μια αιθέρια ύπαρξη, με όψη γραμματέως ή μάλλον πρωταγωνίστριας σε αισθησιακή ταινία που υποδύεται την γραμματέα -ναι, κανείς σας δεν έχει δει ποτέ κάτι τέτοιο- η οποία αραδιάζει μπροστά του ένα σκασμό λεφτά και του αναθέτει μια αποστολή, να εντοπίσει ένα άτομο, χωρίς όμως να γνωρίζει το όνομά του, την περιγραφή του, και γενικά τίποτε πέρα από το ότι θα είναι σε ένα συγκεκριμένο λεωφορείο μια συγκεκριμένη ώρα. "Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη - εεε, γιαγιά ήθελα να πω", αναφώνησε ο Ma(λα)koto και χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε να προλάβει το λεωφορείο, που δευτερόλεπτα πριν του είχε υποδείξει μια παντελώς άγνωστη, προκειμένου να βρει ένα μυστηριώδες άτομο, για το οποίο τίποτε μα τίποτε δεν ήταν γνωστό, εκτός από το πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμά του. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι -λέμε τώρα, ρε παιδί μου- μπορεί να πρόκειται για παγίδα ή έστω για κάτι ύποπτο.

Η μικρή φωνούλα μέσα σας που φώναζε, καθώς διαβάζετε, "Ρε Μα...koto, μην μπεις στο λεωφορείο, είναι παγίδα", είχε απόλυτο δίκιο, γιατί πολύ σύντομα ο μικρός εξερευνητής διαπιστώνει ότι το λεωφορείο πήρε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τη συνηθισμένη, αλλά μέχρι να κάνει τις απαραίτητες εγκεφαλικές διεργασίες για να καταχωρήσει το γεγονός ως "παγίδα", το λεωφορείο κάνει μια πανέμορφη βουτιά -με τριπλό άξελ και περιστροφή- σε ένα γκρεμό και όλοι του οι επιβάτες βρίσκονται σε ένα δάσος, προσπαθώντας να καταλάβουν τι έχει συμβεί.

Μέσα από ένα πολύ δραματικό διάλογο, αποκαλύπτεται ότι κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν που όλοι τους βρέθηκαν στο ίδιο λεωφορείο, καθώς όλοι έχουν κάτι κοινό, τη μαγεία (δε μιλάω για την μαγεία της νεότητας που μεταμορφώνει ένα βουνό από σκατά σε ποίημα) και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι τους εξασκούν κάποια μορφή της. Δεν θα αργήσουν να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους εκεί έξω (όταν τα έλεγε ο Mulder, κανείς σας δεν τον πίστευε), και πως υπάρχουν και άλλα παιδάκια που θέλουν να παίξουν μαζί τους, μόνο που το παιχνίδι θα περιλαμβάνει όπλα, μαχαίρια και δεκάδες μέτρα έντερα. Ένα παιχνίδι όπου τα μικρά μαγόπουλα είναι το θήραμα και οι "άλλοι" οι κυνηγοί. Οι "άλλοι" δεν μπήκαν τυχαία σε εισαγωγικά, καθώς πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα (για κοινωνιολογικές μελέτες), τα μέλη της οποίας δεν έχουν κανένα, μα κανένα απολύτως, κοινό στοιχείο μεταξύ τους - το ότι όλοι θέλουν να σκοτώσουν δεν πιάνεται, ο μισός πλανήτης ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Η επιβίωση, λοιπόν, είναι πρώτη-πρώτη στην ατζέντα της ημέρας, ακολουθεί το να μάθουν ποιος και γιατί έχει οργανώσει όλο αυτό το παιχνίδι θανάτου, ενώ τρίτη και καταϊδρωμένη έρχεται η εσωτερική πάλη κάθε πρωταγωνιστή με τον εαυτό του, αυτό που είναι, η καταραμένη μέρα που ανακάλυψαν ότι είναι κάπως "ιδιαίτεροι" κ.λ.π. Αυτό που μένει, επομένως, είναι να δούμε πώς εξελίσσεται η ιστορία σε αυτούς τους τρεις τόμους, αν τελικά τα καταφέρνουν και πάνω απ' όλα, πώς αντιμετωπίζουν τον εγκέφαλο αυτής της -όχι και τόσο σατανικής- πλεκτάνης.

Κακά τα ψέματα, όταν έχεις να γράψεις μια ιστορία τρόμου, δίνεις περισσότερη έμφαση στο αίμα και τα ξεκοιλιάσματα, παρά στην εις βάθος ανάπτυξη των χαρακτήρων σου. Θέλεις περισσότερη δράση και λιγότερες στάσιμες σκηνές, γιατί κινδυνεύεις να χάσεις το ακροατήριό σου, και σε αυτόν τον τομέα, το INNOCENT W δεν πέφτει και πολύ μακριά από το μέσο horror flick. Οι χαρακτήρες αναπτύσσονται μόνο όσο χρειάζεται για να δικαιολογηθούν οι πράξεις τους, αν και αυτό κάποιες φορές δεν ισχύει και έχουμε πράξεις χωρίς υπόβαθρο και συμπεριφορές που διαφέρουν από το προφίλ που είχε χτιστεί μέχρι εκείνη την ώρα. Κάτι τέτοιο δεν είναι κατ' ανάγκη ενοχλητικό, αν κανείς το αντιμετωπίσει όπως θα αντιμετώπιζε ένα horror movie, με ελαφριά διάθεση δηλαδή, και λάβει υπόψη του ότι η ιστορία καταλαμβάνει μόνο τρεις τόμους - ένα μέγεθος το οποίο δεν προλαβαίνει να "κουράσει". Όσο και αν προσπάθησα, όμως, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από ένα BATTLE ROYALE αίσθημα, και να κάνω την αναπόφευκτη σύγκριση, όσο κι αν ο δημιουργός ήθελε να μας πείσει για την πρωτοτυπία του έργου του.

Για να μην γίνομαι κακός, πρέπει να πω ότι, για αυτό που είναι, το INNOCENT W είναι πολύ καλό. Το σχέδιο του είναι ίσως καλύτερο από ότι θα του άξιζε, κάτι που σαφώς ανεβάζει το μέσο όρο. Τα καρέ είναι τόσο καλοδουλεμένα, που η βία ξεχειλίζει από τις σελίδες και πραγματικά σε ωθεί να συνεχίσεις να διαβάζεις (το σχέδιο, όχι η βία!). Όπως σε κάθε τέτοιο δημιούργημα -είτε είναι ταινία είτε comic- που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εδώ, δεν λείπουν οι "εικόνες έμμεσου αισθησιασμού": ένα βρακάκι από δω, ένα στήθος από κει - έτσι για να έχουμε μια ποικιλία (άλλωστε, μιλάμε για manga - θα μπορούσε να λείπει το γνωστό panty flash;), χωρίς όμως να γίνεται τόσο έντονο, ώστε να αναρωτιέσαι τι διαφορά θα μπορούσε να έχει αυτό που μόλις αγόρασες από ένα hentai.

Σίγουρα, δεν θα πάθετε κάτι αν δεν το διαβάσετε. Η βιβλιοθήκη σας (ή όπου αλλού φυλάτε τα manga σας) δεν θα νιώθει μοναξιά χωρίς αυτό και το πορτοφόλι σας μπορεί και να αισθάνεται καλύτερα, αν δεν το αγοράσετε, αλλά παρ' όλα αυτά, μπορείτε να του ρίξετε μια ματιά. Συστήνεται για ανάλαφρο διάβασμα, για περιόδους που δεν θέλετε να απασχολήσετε πολύ το μυαλό σας με βαριές ιστορίες γεμάτες νοήματα, αλλά θα θέλατε παράλληλα να κάνετε και ένα διάλειμμα από το τυπικό "school life romance". (Εντάξει, δε μιλάμε απλά για διάλειμμα, με τόσα αίματα και έντερα να περιφέρονται, αλλά το πιάσατε.)