Writer/Artist: Jiro Suzuki

Translation: Nan Rymer

Adaptation: Ed Chavez

Lettering: Roland Amago

Retouch: Cheese/Roland Amago

Cover Design: Nicky Lim

Layout: Bambi Eloriaga

Editor: Adam Arnold

Seven Seas Entertainment

Όλοι μας, φαντάζομαι, κάποια στιγμή, θα βρεθήκαμε σε κάποιο περιβάλλον, στο οποίο δεν θα θέλαμε να αποκαλύψουμε συγκεκριμένα στοιχεία της προσωπικότητάς μας. Για παράδειγμα, κάποιος που εργάζεται στη λέσχη αξιωματικών των Ναζί, μάλλον θα θέλει να αποκρύψει το γεγονός ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, ενώ όταν οι Ρωμαίοι χτυπούν την πόρτα σου, πιθανότατα θα αρνηθείς ότι είσαι μαθητής του "μεγάλου" και άσε το κωλόπουλο να σκούζει απέξω, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν είσαι πειρατής, δεν θα ήθελες το πλήρωμά σου να μάθει ότι που και που σου αρέσει να φοράς γόβες.

Αυτό ισχύει και για τα hobby μας, τα οποία τείνουμε να αποσιωπούμε, όταν πιστεύουμε ότι δεν κολλάνε με το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε - άντε να πεις στο λοχαγό σου, τώρα, ότι σου αρέσει το πλέξιμο γιατί σε χαλαρώνει. Το ίδιο πρόβλημα (γιατί όταν "αναγκάζεσαι" να υποδυθείς κάποιον άλλο από αυτόν που πραγματικά είσαι, δεν είναι πρόβλημα;), φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν και στην Ιαπωνία, όπου πολλοί "συνάδελφοι", αναγκάζονται να κρύβουν την πραγματική τους αγάπη, και να ασχολούνται με τα αγαπημένα τους anime και manga, μόνο όταν είναι σίγουροι ότι κανείς δεν είναι τριγύρω. Το όνομα που έχει δοθεί σε αυτούς τους ανθρώπους, είναι το πολύ ταιριαστό "closet otaku" και σύμφωνα με μια έρευνα του 2005, αυτοί αποτελούν το 25% των otaku, ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο. Δεν έμενε, λοιπόν, παρά να γίνει και ένα manga που να ασχολείται με το θέμα, στα γενικότερα πλαίσια του κάνω-manga-τα-πάντα, ένα πόνημα που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Jiro Suzuki, ο οποίος είχε κάνει ένα πέρασμα από τα SAIYUKI και SAIYUKI: RELOAD, ως assistant, ενώ τώρα ετοιμάζει το HIGURASHI NO NAKU KORO NI (εδώ θα είμαστε να το κάνουμε review, xo-xo).

Ο Sota είναι ένας φυσιολογικός έφηβος, ασχολείται με τα σπορ, είναι καλός στα μαθήματά του, μέχρι και κοπέλα έχει, αλλά κρύβει ένα ένοχο μυστικό: Είναι otaku. Η αγάπη του για την Papico, μια χαρακτήρα από ένα anime -τη φύση του οποίου αγνοώ, αλλά ο Suzuki υπόσχεται να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες στο επόμενο volume- με χαριτωμένα σκυλοαυτάκια και το πιο άθλιο character design που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά όπως λέει και η Έλλη, "de gustibus e di coloribus..." (περί ορέξεως...). Το πάθος του αυτό, φροντίζει να το κρύβει πολύ καλά, εδώ η κοπέλα του και δεν έχει πάρει πρέφα -ακόμη και για Ιαπωνία μου φαίνεται περίεργο- και όλοι πιστεύουν ότι είναι ένας υγιέστατος νέος, με λαμπρό μέλλον μπροστά του.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μείνουν έτσι για πολύ, γιατί τότε θα ήταν ένα πολύ πολύ βαρετό manga. Μια ωραία ημέρα, λοιπόν, όταν ο φίλος μας ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μια υπερσυλλεκτική φιγούρα της Papico, σε όλη την Akihabara, πέφτει πάνω σε ένα μαγαζί, το οποίο δεν είχε τύχει να παρατηρήσει ξανά. Με την απογοήτευση καρφωμένη στο πρόσωπό του, μπαίνει μέσα, πιστεύοντας ότι ούτε κι εκεί θα βρει αυτό που ψάχνει, αλλά τελικά δεν πρόκειται για τυχαίο μαγαζί, και φυσικά το βρίσκει! Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου μαγαζιού δεν είναι ούτε κι αυτός τυχαίος, αλλά ένας θεοπάλαβος otaku, ο οποίος έχει βάλει σκοπό της ζωής του, να πείσει όλους τους closet otaku να βγουν από την ντουλάπα τους και να παραδεχτούν ανοιχτά το πάθος τους, να απελευθερωθούν από τη μυστικοπάθεια που τους διακατέχει και να ζήσουν ελεύθεροι, μακριά από τρισδιάστατες γυναίκες! Όπως είναι αναμενόμενο, ο επόμενος στόχος του δεν είναι άλλος από τον Sota, ο οποίος, σύμφωνα με το μαγαζάτορα, χρίζει άμεσης βοήθειας.

Στο πρώτο τομάκι, λοιπόν, παρακολουθούμε τον Sota, ως άλλο Πανταζή, να λέει "από δω η γυναίκα μου, κι από δω το αίσθημά μου" και να προσπαθεί να κρατήσει τις, ομολογουμένως, λεπτές ισορροπίες, προκειμένου να μην χάσει την σχέση του, αλλά και να μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει την λατρεμένη του Papico. Η προσπάθειά του αυτή μας υπόσχεται άφθονο γέλιο, μια υπόσχεση που τηρείται, σε γενικές γραμμές, αν και μερικές φορές με έκανε να βαρεθώ. Προσωπικά, δεν βρήκα το όλο θέμα εξαιρετικά πρωτότυπο -οι otaku και όλα τα παλαβά που μπορεί να κάνουν, είναι ένα concept που έχει θιχτεί σε άπειρα manga, anime, και ταινίες- ενώ η όλη παρουσίαση του θέματος μου έφερε στο νου, έφηβο, που τον πιέζουν οι φίλοι του να ομολογήσει ότι αυνανίζεται... Είναι αλήθεια ότι δε γνωρίζω από πρώτο χέρι πώς είναι τα πράγματα στην Ιαπωνία σχετικά με τους otaku και την αποδοχή, ή μη, που έχουν από τους υπόλοιπους -αν και με μερικά πράγματα που έχω δει, υπάρχουν πολλοί για δέσιμο εκεί έξω- αλλά δεν θεωρώ ότι είναι τόσο απεχθές, ώστε να το κρύβεις.

Το σχέδιο του Suzuki, αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ασχημο, κάπου με απογοήτευσε και μάλλον αυτό οφείλεται στην εκτεταμένη χρήση chibi σκίτσου, κάτι που ενδεχομένως είναι δικό μου πρόβλημα και δεν θα πρέπει να σας απασχολεί. Στα θετικά του στοιχεία, θα προσθέσω και το γεγονός ότι κάθε κεφάλαιο είναι σχεδόν αυτόνομο, κάτι που επιτρέπει την τμηματική ανάγνωση, χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να ανατρέχεις πίσω, να θυμηθείς τι είχε γίνει, πράγμα πολύ ευχάριστο για ένα manga τέτοιου είδους.

Σίγουρα όχι η καλύτερη κυκλοφορία, αλλά αξίζει να του αφιερώσετε λίγο χρόνο.