Writer: Chris Staros

Artists: Bo Hampton, Rich Tommaso

Top Shelf

Τον Chris Staros, πιθανότατα, τον γνωρίζετε. Είναι ο ένας εκ των δυο εκδοτών την Top Shelf, μιας από τις σημαντικότερες εκδοτικές εταιρίες του ανεξάρτητου χώρου, με πλούσια προσφορά στο χώρο, τόσο ποσοτική, όσο και ποιοτική. Πού άλλου, λοιπόν, θα μπορούσε να βρει καταφύγιο μια επανέκδοση των "συγγραφικών ανησυχιών" του εκδότη της;

Το YEARBOOK STORIES επαναφέρει στο προσκήνιο δυο short stories, γραμμένα από τον Staros, τα οποία είχαν δημοσιευθεί αρχικά στα SMALL EXPO PRESS ANTHOLOGY, τα έτη 1999 και 2001. Κεντρικό θέμα και των δυο ιστοριών, είναι τα μαθητικά χρόνια που έζησε ο συγγραφέας, εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε δυο γεγονότα της τότε ζωής του, με ένα από αυτά να παίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του ως άνθρωπο.

Η πρώτη ιστορία έχει τίτλο "The Willful Death Of A Stereotype" και το πρώτο που πρόσεξα, ανοίγοντας το comic, ήταν το υπέροχο black & white σχέδιο του Bo Hampton. Παραδομένος λοιπόν στη γοητεία της ατμόσφαιρας των greytones και των εκφραστικών χαρακτήρων, που αποκτούν ζωή με τα μολύβια του σχεδιαστή, αρχίζω να διαβάζω, έχοντας ήδη αποκτήσει μια θετική διάθεση, την οποία ο Staros φρόντισε να διατηρήσει.

Το βασικό προτέρημα της ιστορίας αυτής, είναι το πόσο εύκολη είναι η ταύτιση με τον πρωταγωνιστή/συγγραφέα, εξαιτίας του πάθους που εκείνος ανάπτυξε σε νεαρή ηλικία με κάτι, το οποίο δεν θεωρείται cool από τους περισσοτέρους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν. Sound familiar? Βλέπετε, στα σχολικά του χρόνια, ο Staros δεν ήταν από τους αθλητικούς τύπους - αντιθέτως ήταν ένα απομονωμένο ντροπαλό αγόρι, κρυμμένο πίσω από τα γυαλιά και τα βιβλία του, έχοντας μετατρέψει αυτά στο προσωπικό του καταφύγιο. Όταν αλλάζει σχολείο, βάζει στόχο να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του και αποφασίζει να πολιτικοποιηθεί, με σκοπό να γίνει ο πρόεδρος του σχολείου! An unpopular, nerdy guy, gets into the greatest popularity contest, τη γελοιότητα του οποίο την συνειδητοποιεί και ο ίδιος ο συγγραφέας, κοιτώντας με νοσταλγία το πώς φερόταν ο ίδιος πριν από 30 χρόνια.

Το "The Worst Gig I Ever Had", μας μεταφέρει μερικά χρόνια αργότερα, με τον Staros να είναι πλέον μέλος ενός τοπικού rock group. Δίνεται σε αυτόν και στους υπόλοιπους bandmates του, η ευκαιρία να προσφέρουν ψυχαγωγία σε ένα get-together, στη μέση του πουθενά. Αυτοί που το οργανώνουν, είναι bikers που δεν μασάνε, μια πληροφορία που δεν γνωστοποιείται στους φιλόδοξους νεαρούς! Κοινώς, εδώ υπάρχει ένα κλασσικό set-up: μια μικρή ομάδα "πολιτισμένων", κάνει "τουρισμό" σε αχαρτογράφητες περιοχές, με "απολίτιστους" κατοίκους. Άραγε, θα βγουν ζωντανοί;

Το σχέδιο του Rich Tommaso δε δημιουργεί κάποια νοσταλγική ατμόσφαιρα, παρόμοια με αυτή της προηγούμενης ιστορίας, αλλά για τις wild-partying στιγμές που καλείται να περιγράψει, τα καταφέρνει εξαίρετα. Ο σχεδιαστής αντιλήφθηκε ότι αυτή η εμπειρία του Staros ζητούσε αγχωτική ατμόσφαιρας, με μια τζούρα χιούμορ, και αυτό κατάφερε να το αποδώσει.

Δεν μπορώ να πω ότι ο Staros με αυτά τα δυο αυτοβιογραφικά short stories, ανακάλυψε -ή έστω επαναπροσδιόρισε- τον τροχό. Δεν βουτάει μέσα στην άβυσσο της ψυχής του, προκειμένου να φανερώσει στο κοινό τα εσώψυχα του και μαζί με αυτά κάποια Μεγάλη Αλήθεια (ή "Αλήθεια"). Αντιθέτως, επέλεξε να διασκεδάσει το κοινό, με την ανάλαφρη απόδοση από δυο "fun to read about" στιγμιότυπων της ζωής του. High art it ain't, but it's good!

Α, και κάτι άλλο! Αν αποκτήσετε αυτό το comic, να προσέχετε που το αφήνετε. Μπορεί κάποιος (ή κάποια), να το περάσει για ένα παλιό ταλαιπωρημένο σημειωματάριο και να αποφασίσει να σας απαλλάξει από την παρουσία του. Παραλίγο να μου συμβεί!