Director: David Slade

Writers: Steve Niles, Stuart Beattie, Brian Nelson

Cast: Josh Hartnett, Melissa George, Danny Huston, Ben Foster, Mark Boone Junior, Mark Rendall

Ghost House Pictures

Την παρούσα κινηματογραφική μεταφορά, την εξετάζω ως ιδιάζουσα περίπτωση. Το ομώνυμο comic των Steve Niles και Ben Templesmith, στο οποίο βασίστηκε, έπασχε σε ένα βασικό σημείο. Το concept του ήταν εξαιρετικό (vampire πανηγύρι σε πόλη στην Alaska, με πλήρη απουσία του ήλιου για 30 μέρες), η τελική εκτέλεση του, όμως, ήταν απλά απογοητευτική.

O Niles, κυριολεκτικά, δεν ήξερε πώς να δομήσει σωστά μια ιστορία! Έτσι, λοιπόν, ενώ από τη μία, αναρωτιόμουν "πως δεν το σκέφτηκε κανείς άλλος αυτό νωρίτερα;" (ή το πιο κυνικό "μα καλά, από πού την έκλεψε την ιδέα ο τύπος;"), από την άλλη, δεν πίστευα στα μάτια μου πόσο άκομψα αποτυπώθηκε στο χαρτί. Μια χαμένη ευκαιρία, λοιπόν, που παρ' όλα αυτά, κατάφερε να βάλει τα θεμέλια στις καριέρες των δημιουργών και να δημιουργήσει ένα επιτυχημένο franchise για τη νεοσύστατη, τότε, εκδοτική, IDW. Oh, well...

Είχα την ελπίδα ότι η ταινία θα ξεπερνούσε τις αδυναμίες του comic, οδηγώντας σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. (Δηλαδή, πόσο πιο χαμηλά θα μπορούσε να πάει;) Ευτυχώς, είναι πράγματι ανώτερη της "πρώτης ύλης", έχει όμως τα δικά της προβλήματα και αδυναμίες, που την οδηγούν με σιγουριά στο πάνθεον της μετριότητας.

Προτού προχωρήσω, πιστεύω ότι είναι απαραίτητα λίγα λόγια για την πλοκή, για όσους δεν έχει τύχει να διαβάσουν το comic. Στην πόλη Barrow της Alaska, μια φορά το χρόνο, ο ήλιος δύει για 30 μέρες. Οι περισσότεροι κάτοικοι "την κάνουν" για άλλα, πιο ηλιόλουστα, μέρη, αφήνοντας, όμως, πίσω αρκετούς που πρέπει να περάσουν αυτή την ατελείωτη νύχτα. O Sheriff Eben είναι ένας από τους παραμένοντες, και μαζί με το συνεργάτη του, λίγο πριν ο ήλιος δύσει, εξετάζουν μια σειρά αλλόκοτων εγκληματικών πράξεων (καμένα κινητά και σφαγμένα σκυλιά). Για κακή της τύχη, η Stella, η απομακρυσμένη σύζυγος του Eben (ναι, εδώ είναι χωρισμένοι, σε αντίθεση με το comic), ξεμένει, παρά τη θέληση της, στην πόλη. Κανείς τους δεν γνωρίζει ότι μια ομάδα από vampires, ετοιμάζεται να αποκόψει με κάθε τρόπο το Barrow από τον έξω κόσμο, προκειμένου να το... γλεντήσουν, όπως μόνο αυτοί ξέρουν.

Όχι κι άσχημα, έτσι; Κλειστοφοβική και παγωμένη ατμόσφαιρα (που λοξοκοιτάει προς το THE THING του John "έχω-να-βγάλω-ταινία-της-προκοπής-εδώ-και-χρόνια" Carpenter), βαμπίρια που διψάνε για αχνιστό αίμα και αθώοι που τρέχουν πανικόβλητοι - what could go wrong?

Δυστυχώς, αρκετά! Καταρχάς, δεν μπορώ να πω ότι, κατά τη διάρκεια της ταινίας, ένιωσα έστω και λίγο τρόμο (είναι το ζητούμενο εδώ, θυμάστε;). Η ατμόσφαιρα υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει η δεξιοτεχνική σκηνοθετική ματιά, ικανή να της δώσει μια πιο απειλητική χροιά. Για να είμαι ειλικρινής, πιο πολύ τρόμαξα με το γέλιο απόλυτης ικανοποίησης, που έβγαλε ένας τυπίσκουλας που καθόταν δυο θέσεις δίπλα από μένα, κατά την διάρκεια μιας σκηνής αιματηρού αποκεφαλισμού, παρά με οτιδήποτε λάμβανε χώρα στην κινηματογραφική οθόνη! Οπότε, από αυτή τη διαπίστωση μου, θα συμπεράνατε -λογικά- ότι κυκλοφορούν πολλοί "κουνημένοι" ανάμεσα μας (what else is new?), καθώς και ότι στην splatter-ια του θέματος (ψηφιακή και μη), το 30 DAYS OF NIGHT δε δείχνει να τσιγκουνεύεται. Άλλο, όμως, η αηδία που σου προκαλεί το gore και άλλο ο καλός, πατροπαράδοτος τρόμος. Σε αυτόν, η ταινία κινείται σε flat ρυθμούς, για τους οποίους ευθύνονται και οι ανεπαρκείς ερμηνείες των περισσοτέρων μελών του cast. Με τόση έλλειψη ταλέντου και σχηματικό characterization, πώς να νοιαστώ για τις τύχες των χαρακτήρων;

Εκεί, όμως, που το έργο βαλτώνει και σταματά να κινείται, είναι κάπου στην μέση, όταν αρχίζει να πατάει στο χιλιοπαιγμένο riff του NIGHT OF THE LIVING DEAD του George Romero. Δηλαδή, μια μικρή ομάδα ανθρώπων, κλεισμένοι (ή μάλλον, καλύτερα, παγιδευμένοι) σε ένα σπίτι, σε ένα "όλοι μαζί ενωμένοι, απέναντι στον κοινό εχθρό" κλίμα, ενώ έξω κάποιοι λιγουρεύονται το λαιμουδάκι τους. How much more cliché can you be? Πλήξη και ανία, μέχρι να γίνει κάτι, που θα δώσει ώθηση στην πλοκή.

Στα παράδοξα της ταινίας, συγκαταλέγω και την απουσία μουσικής, σχεδόν σε όλη τη διάρκειά της, ενώ όμως συχνά κάνουν την εμφάνιση τους απροσδιορίστου φύσεως ήχοι, με σκοπό την "ενίσχυση" της σκηνής που συνοδεύουν. Επίσης, στο Barrow, όσο κι αν χιονίζει με αέρα που λυσσομανάει, οι δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ, εκτός και αν οι "απρόσκλητοι μουσαφίριδες", σε μια κρίση νοικοκυροσύνης, αποφάσισαν να τους καθαρίσουν!

Αυτό που εγκρίνω, είναι η αισθητική άποψη που εφαρμόστηκε στα vampires. Δεν έχουν τους κλασσικούς κυνόδοντες, αλλά ούτε και είναι high-tech goths, σύμφωνα με τις BLADE/UNDERWORLD επιταγές. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά τους είναι πιο ζωώδης, με ενδυμασία που παραπέμπει κάπου ανάμεσα σε κυριλέ goth και... σκύλα! Επίσης, δεν μιλούν γρι Αγγλικά και ένας από αυτούς έφερνε λίγο στον Marilyn Manson - of all people. Μπορώ να πω ότι αυτή η άποψη περί βαμπιρισμού, ήταν το μόνο unsettling στοιχείο σε όλη την ταινία. Από το τίποτα, κάτι είναι και αυτό... Προς απογοήτευση, ίσως, των φίλων του comic, το back-story τους, δεν προσεγγίζεται.

Είμαι τρομολάγνος, έχοντας παρακολουθήσει πολλές ταινίες του είδους, αλλά δεν βρήκα κάτι που να μπορεί να κάνει αυτό το film να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα. Ανήκει στην κατηγορία αυτών, που όταν τα βλέπω, το κάνω μόνο για να περνάει η ώρα, επειδή κάνουν χρήση των βασικών στοιχειών ενός genre που είναι του γούστου μου, ακόμη κι αν δεν βρίσκω κάτι που να με εξιτάρει. Χρυσή μετριότητα, με δυο λέξεις.

Έχω την εντύπωση ότι το 30 DAYS OF NIGHT θα έχει ανάλογη τύχη με αυτή ταινιών όπως το SILENT HILL. Θα κάνει το πέρασμα του από τις αίθουσες, θα μεταφερθεί στα ράφια των video clubs και πολύ σύντομα θα καταλήξει στη λήθη. Wasted potential, είναι η καλύτερη περιγραφή που μπορώ να του δώσω. Όπως ακριβώς και comic. Από αυτή την άποψη, είναι μάλλον αρκετά πιστή μεταφορά...