Writer: Joss Whedon

Artist: John Cassaday

Colorist: Laura Martin

Letterer: Chris Eliopoulos

Editor: Mike Marts

Marvel Comics

Λίγο πριν κρατήσω το πρώτο τεύχος στα χέρια μου ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι οι X-Men δεν μπορούν πλέον να συγκινήσουν, τουλάχιστον όχι τους παλιούς αναγνώστες που έχουν μέτρο σύγκρισης με τα masterpieces του παρελθόντος. Μετά τον Morrison που χρειάστηκε να ισοπεδώσει τα πάντα για να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον του κόσμου, δεν πίστευα ούτε ότι υπήρχε συγγραφέας που θα μπορούσε να το ξανακάνει με τα ίδια αποτελέσματα, ούτε και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ευτυχώς όμως διαψεύστηκα.

O Whedon αποδείχθηκε και στο έντυπο πόνημά του, master στο χτίσιμο των διαλόγων. Καμία φράση σε αυτούς δεν είναι περιττή, κανένα element δεν μοιάζει ξένο σε σχέση με τους χαρακτήρες. Κι ας ακούω τον τελευταίο καιρό συνέχεια για το ότι ο Cyclops είναι 100% off-character. Για οποιονδήποτε έχει παρακολουθήσει αδιάλειπτα τον τίτλο από την (πρώτη) εποχή του Claremont, είναι προφανές ότι ο Whedon έχει κάνει άριστο homework πάνω σε όλους τους ήρωες και τις εξελικτικές πορείες τους. Από την κόντρα Logan-Scott για τη μνήμη της Jean, μέχρι τη λογική απώθηση της Kitty για την Emma, ο συγγραφέας στέκεται με θράσος απέναντι στον Grant Morrison και αντιπαραθέτει τον ρεαλισμό απέναντι στο μεγαλομανές camp του προκατόχου του.

Η άφιξη της Shadowcat στη σχολή ανασύρει από τις μνήμες των παλαιότερων ένα αίσθημα οικειότητας που κάποτε χαρακτήριζε τη σχέση χαρακτήρων-αναγνωστών και εδώ και αρκετά χρόνια έχει εκλείψει από τα X-books. Στο αυτό μοτίβο κινούνται και τα έξι τεύχη αυτού του storyline, με κορυφαίες στιγμές την επιστροφή του Colossus (Quesada lies again, but who cares), το interaction του Peter με την πρώην αγαπημένη του Kitty Pryde, το fastball move που μας θυμίζει γιατί ο Colossus με τον Wolvie αποτελούσαν τόσο αγαπημένο, κλασικό fighting duo και φυσικά την τελευταία σελίδα του storyline που μας αφήνει κάποια hints για εμπλοκή της White Queen σε ένα ύποπτο παιχνίδι με στόχο την Shadowcat.

Με τη σειρά του ο Cassaday αξίζει εύσημα για το γεγονός ότι χάρη στο φωτό-ρεαλιστικό σχέδιό του, ενδυναμώνει την αμεσότητα των κειμένων του Whedon, χωρίς να κλέβει την παράσταση από αυτά. Για πρώτη φορά στην ιστορία του μέσου, φαίνονται τόσο αληθινά τα spandex πάνω στους ήρωες, ενώ είναι μία από τις σπάνιες εκείνες φορές σε υπερηρωικό comic που οι χαρακτήρες έχουν διαφορετικά και άμεσα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά.

Εκεί όμως που και οι δυο τους δείχνουν να στέκονται αμήχανοι, είναι στις σκηνές δράσης. Σαφώς κατώτεροι των προσδοκιών που θέτουν με τις άλλες πτυχές της συνεργασίας τους, οι Whedon και Cassaday δεν καταφέρνουν να πιάσουν την ένταση που απαιτείται. Φταιει το γεγονός ότι ο Whedon προέρχεται από χώρους που κυριαρχεί η εικόνα και η δράση εναπόκειται στη ματιά του σκηνοθέτη ή μήπως ο Cassaday παραείναι στατικός για την adrenaline full πραγματικότητα των X-Men;
Όποια κι αν είναι η απάντηση και παρά το προαναφερθέν τρωτό της σύμπραξής τους, οι δυο τους μαζί με την Laura Martin και τα εξαιρετικά χρώματά της, συνιστούν μία εκπληκτική ομάδα.

Είμαι X-fan εδώ και καμία εικοσαριά χρόνια και ομολογώ ότι τα σενάρια τριών μόνο ανθρώπων κατόρθωσαν από τα 90's και μετά να με ξανακάνουν να αδημονώ για το επόμενο τεύχος ενός X-Book: αυτά των Grant Morrison, Peter Milligan και πρόσφατα του Josh Whedon. I rest my case!