Writer: Peter David

Artists: Bart Sears, Randy Elliot

Colorist: Lucas Marangon

Letterer: Michael David Thomas

Editor: Dave Land

Dark Horse

Νομίζω πως το SCREAM είναι μάλλον η πιο απροσδόκητα αθόρυβη κυκλοφορία της χρονιάς. Θα στοιχημάτιζα πως ένα comic στο οποίο συμμετέχουν δημιουργοί σαν τους Peter David και Bart Sears, θα θεωρούνταν πολύ πιο "σημαντικό" και σίγουρα θα είχε καλύτερο promotion από τη Dark Horse. Φαίνεται πως έκανα λάθος, αφού τον καιρό που θα μπορούσε να προωθεί το νέο limited series, εταιρία ήταν προφανώς πολύ απασχολημένη με το να καταμετρά τα κέρδη από τη σειρά της BUFFY, και έτσι η αντίδραση των περισσότερων που είδαν το τεύχος συνοψίζεται σε αντιδράσεις τύπου: "Τί είναι αυτό; Καινούριο είναι; Πως και δεν έχω ακούσει τίποτε για αυτό;"

Ο Danny Duncan υποφέρει από εφιάλτες (και όχι μόνο). Πρόσφατα βγήκε από το ψυχιατρείο όπου νοσηλευόταν και προσπαθεί να ανταπεξέλθει στη νέα του ζωή και στη σχέση με τον ιδιαίτερα παράξενο πατέρα του. Γύρω του συμβαίνουν πράγματα περίεργα, ενώ ο ίδιος δείχνει να έχει μια δυσκολία να ξεχωρίσει τι είναι πραγματικότητα και τι όχι. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, όταν θα παραβρεθεί σε μια ένοπλη ληστεία, όπου και θα αντιδράσει κάπως... "περίεργα".

Ψάχνοντας στο site της Dark Horse, ανακάλυψα ότι (αν και κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται στο τεύχος) δημιουργός του SCREAM λογίζεται ο publisher της εταιρίας, Mike Richardson, ο οποίος και δήλωσε ότι πρόκειται για ένα superhero comic, μακριά από τους grim 'n' gritty τόνους που έχουν κυριαρχήσει στο είδος και πιο κοντά σε κάτι σαν το SPIDER-MAN που έκανε ο Steve Ditko. Προσωπικά, αναρωτιέμαι για το αν ο κύριος Richardson μιλάει για το ίδιο comic που έχω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου.

Δε λέω, το να προσπαθήσει κανείς να πιάσει το ύφος και τον τόνο του Ditko, είναι ευγενής στόχος και δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον αν απέτυχε σε αυτό, αλλά η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα δεν θυμίζει σε τίποτε κάτι τέτοιο. Αυτό που θυμίζει σε εμένα το SCREAM είναι ένα "early nineties superhero comic". Εκεί παραπέμπει, τόσο το ύφος του Bart Sears (κάτι από πρώιμο Erik Larsen, κάποιες φορές στο πιο αποτυχημένο του και κάποιες φορές σε μια ελαφρώς βελτιωμένη εκδοχή), όσο και το γράψιμο του Peter David (ένα πυκνογραμμένο -για τα μέτρα του σήμερα- comic, με πρώην τροφίμους ψυχιατρείου, τέρατα και εφιάλτες που πετάγονται από το πουθενά). Ακόμη και ο τίτλος του τεύχους, "Scream A Little Scream Of Me", είναι στο ίδιο "ύφος και ήθος". (Το επόμενο τεύχος έχει τίτλο "I Have No Scream And I Must Mouth" - Nice, isn't it?)

Αυτά δεν είναι από μόνα τους τόσο άσχημα, όσο μπορεί να ακούγονται αρχικά. Το σενάριο είναι ψιλοαξιοπρεπές και με ορισμένες ανατροπές, ενώ και το artwork έχει κάποιες αρκετά καλές στιγμές, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν για να ενθουσιαστώ.

Το SCREAM ήταν για μένα σαν να διαβάζω ένα ξεχασμένο, ψιλομέτριο, early 90's comic, της Valiant, της Malibu, ή ακόμη και της Marvel εκείνης της εποχής - που όμως δεν εκδόθηκε ποτέ. Αν στην περίοδο εκείνη βρίσκονται κάποιες από τις πιο όμορφες αναγνωστικές αναμνήσεις σας, ίσως έχει νόημα να το αναζητήσετε και είναι εξαιρετικά πιθανό να το εκτιμήσετε περισσότερο απ' ότι εγώ.

Για όλους τους υπόλοιπους, δεν βλέπω να υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος να το αναζητήσουν. (Εκτός και αν τους έχει βάλει κάποιος να διαλέξουν ανάμεσα σε αυτό και το SALVATION RUN, οπότε και θα ψήφιζα SCREAM δαγκωτό!)