Συγγραφείς: Tiziano Sclavi (Dylan Dog), Mauro Boselli και Maurizio Colombo (Dampyr)

Σχεδιαστές: Giampiero Casertano (Dylan Dog), Mario Rossi (Dampyr)

Μετάφραση: Νίκος Βρυώνης

Lettering: Γιάννης Κουρουμπακάλης

Jemma Press

Μετά την έκδοση του ΤΕΞ - Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ, η Jemma Press περνά στο επόμενο στάδιο συνεργασίας της με την ιταλική εκδοτική Bonelli, με την κυκλοφορία στα ελληνικά, ενός τόμου που περιλαμβάνει δύο από τους πλέον δημοφιλής ήρωες της εταιρίας, τους Dylan Dog και Dampyr.

Η έκδοση έχει ένα ηθελημένα ρετρό look (ναι, "ηλικιωμένοι" φίλοι μου, πλέον τα 80's θεωρούνται ρετρό), ενώ ο τόμος περιλαμβάνει δύο ιστορίες, φτάνοντας συνολικά τις 200 ασπρόμαυρες σελίδες. Από την αρίθμηση, αλλά και την αναγγελία του επόμενου τεύχους, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένη έκδοση, αλλά ότι με το τεύχος αυτό γνωρίζουμε τους κόσμους των δύο χαρακτήρων, που ανάλογα με την ανταπόκριση του κοινού, θα μας δοθεί και η ευκαιρία να δούμε και άλλες περιπέτειές τους στο μέλλον.

Το 1986, o συγγραφέας Tiziano Sclavi δημιούργησε το χαρακτήρα που έμελλε να κερδίσει τον τίτλο του πιο διάσημου horror πρωταγωνιστή, στο χώρο των ιταλικών comics. Όπως μας ενημερώνει το Δελτίο Τύπου, ο "Dylan Dog είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, που ασχολείται αποκλειστικά με ασυνήθιστες υποθέσεις. Άγγλος, λίγο πάνω απ' τα τριάντα, ζει στο Λονδίνο, σ' ένα σπίτι γεμάτο από horror gadgets και μ' ένα κουδούνι που αντί να χτυπάει, ουρλιάζει ανατριχιαστικά. Είναι πρώην όργανο της Σκότλαντ Γιαρντ, έχει ένα μυστηριώδες παρελθόν, για το οποίο λίγα είναι γνωστά, κι αυτά τα λίγα είναι τυλιγμένα σε μια ονειρική και σουρεαλιστική διάσταση".

Ομολογώ ότι η δική μου άποψη για το συγκεκριμένο comic περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ανάγνωση της ιστορίας που φιλοξενείται σε αυτό το τεύχος. Συνεπώς, τα συμπεράσματα που εξάγω, αντιστοιχούν σε εκείνα ενός αναγνώστη που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του Dylan Dog.

Η ιστορία με τίτλο "Ο εγκέφαλος του Κίλλεξ", αντιστοιχεί στο #80 της σειράς του DYLAN DOG. Βλέποντας, λοιπόν, ότι η αναδημοσίευση δεν ξεκινά από την αρχή, πίστευα ότι η επιλογή θα είχε γίνει για προφανείς λόγους, όπως το ότι αυτή η ιστορία αποτελεί ένα καλό jump-in point για νέους αναγνώστες, είτε γιατί δίνει στοιχεία για το παρελθόν του ήρωα, είτε γιατί είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες του. Το πρώτο δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση. Μάλιστα, τελειώνοντας την ανάγνωση, είχα μάθει περισσότερα για τον ήρωα διαβάζοντας το εισαγωγικό κείμενο του μεταφραστή, παρά από την ίδια την ιστορία.

Δυστυχώς, όμως, ούτε και η ίδια η ιστορία ήταν αυτό που θα έλεγε κανείς αξέχαστη, ή έστω αρκούντως πρωτότυπη. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, είχα την αίσθηση ότι διάβαζα ένα retelling της ταινίας SILENCE OF THE LAMBS. Η ανθρωποφαγία του λαμπρού μυαλού, και η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει με τη δικηγόρο του (μικρή απόσταση από την αστυνομικίνα της ΣΙΩΠΗΣ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ), έτειναν προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ ο ίδιος ο Dylan Dog, μοιάζει περισσότερο με Από Μηχανής Θεό στην πλοκή, παρά με πραγματικό πρωταγωνιστή. Αν δεν διατηρούσε και ερωτική σχέση με τη δικηγόρο, θα ήταν ακόμη πιο διακοσμητικός...

Μέσα σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης, άρχισαν να με ενοχλούν και χαζολεπτομέρειες... Όπως, για παράδειγμα, το μότο του πρωταγωνιστή, "Ιούδα Χορευταρά!", κάθε φορά που νιώθει έκπληξη, το οποίο μου φάνηκε μάλλον αστείο και εκτός κλίματος για horror ιστορία.

Όμως, κάτι τα όσα διάβασα για τη σειρά, και κάτι το γεγονός ότι η Jemma Press δεν μας έχει συνηθίσει σε επιπόλαιες επιλογές, με κάνουν να πιστεύω ότι ίσως η κατάσταση να βελτιωθεί αισθητά από το #2 και μετά. Ίσως μια καλή κίνηση θα ήταν να αναζητήσω τα τεύχη DYLAN DOG που είχε εκδώσει η Μαμούθ Κόμιξ στα ελληνικά. Για να το κάνω, όμως, αυτό, θα πρέπει προηγουμένως κάποιος να με πείσει ότι τα άλλα τεύχη της σειράς ήταν ασύγκριτα καλύτερα από αυτό που διάβασα. (Editor's Note: Αν δε σου άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία, το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο να βρεις κάτι που να σε συγκινήσει σε άλλες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Dylan Dog. Just saying...)

Αντίθετα με το DYLAN DOG, η ιστορία του DAMPYR ξεκινά από το πρώτο τεύχος, κι αυτό βοηθάει στο να μη χρειάζεται καν να ανατρέξεις στην εισαγωγή, για να καταλάβεις τον ήρωα και τον κόσμο του.

Σύμφωνα με τους παλιούς σλαβικούς θρύλους, Dampyr είναι το παιδί που γεννιέται από την ένωση μιας γυναίκας και ενός βρικόλακα. Ο Χάρλαν Ντράκα ξέρει πως γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου Παγκοσμίου Πολέμου και πως, για λόγους άγνωστους στην ιατρική επιστήμη, το σώμα του γερνά με πολύ αργούς ρυθμούς. Βγάζει τα προς το ζειν, κοροϊδεύοντας αφελείς χωρικούς, λέγοντας πως είναι κυνηγός βρικολάκων, αγνοώντας ότι, ως Dampyr, είναι ο μόνος που μπορεί να σκοτώσει τους αρχιβρικόλακες και τα λοιπά πλάσματα του σκότους. Ο ήρωας ανακαλύπτει την πραγματική φύση του, όταν στη μέση ενός ανελέητου εμφυλίου, στρατολογείται δια της βίας από μια μονάδα της πολιτοφυλακής, για να πολεμήσει έναν υπερφυσικό αντίπαλο.

Ομολογώ ότι η συγκεκριμένη ιστορία ήταν εξαιρετική. Πολύ καλή ατμόσφαιρα, έξυπνη αφηγηματική ισορροπία ανάμεσα στο δικό μας, φυσικό κόσμο και τον άλλο, που δεν βλέπουμε, τρόμος που δεν έχει στόχο να σοκάρει, και πολύ καλό characterization, τόσο του ίδιου του πρωταγωνιστή, όσο και των χαρακτήρων που τον πλαισιώνουν.

Τόσο στη μια, όσο και στην άλλη ιστορία οι σχεδιαστικές τεχνικές των καλλιτεχνών, είναι αυτό που ένας σύγχρονος αναγνώστης comics θα αποκαλούσε "old school". Θετικό είναι ότι και οι δύο σχεδιαστές είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους, και παρότι το ύφος τους δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ονόμαζε κανείς μοναδικό στο είδος του, εν τούτοις, ανασύρει ευχάριστες μνήμες από κλασσικούς σχεδιαστές, όπως ο Joe Kubert.

Για λόγους δεοντολογίας, θα μου επιτρέψετε να μη γράψω κάτι για το lettering του φίλου και συνεργάτη στο Comicdom.gr, Γιάννη Κουρουμπακάλη, ενώ τέλος, σε επίπεδο μετάφρασης, η ροή του Νίκου Βρυώνη ήταν πολύ καλή, με εξαίρεση κάποιες στιγμές, όπου θα προτιμούσα ως αναγνώστης να διαβάσω π.χ. "διάολε" και όχι το... λογοτεχνίζον, "διάβολε", που κανείς πλέον δεν χρησιμοποιεί στην καθομιλουμένη. Επίσης, όσο κι αν σκέφτηκα, δε βρήκα κάποιο λόγο για να παραμείνουν αμετάφραστες ατάκες όπως "God... damn... it" και "no..."

Με την ελπίδα ότι η επόμενη ιστορία του Dylan Dog θα έχει να μας πει περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα, τόσο για τον ήρωα όσο και για τον κόσμο του, αναμένουμε το επόμενο τεύχος. Μέχρι τότε, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον εκδοτικό οίκο Bonelli, που επηρέασε όσο κανείς άλλος τα ιταλικά comics, μην παραλείψετε να διαβάσετε το αφιέρωμα του πρώην συνεργάτη του Comicdom.gr, Γιάννη Αγάπιου, ο οποίος επιχείρησε, πριν από καιρό, να καταγράψει την ιστορία της μεγαλύτερης και δημοφιλέστερης Ιταλικής εταιρίας comics.