Writers: Various

Arists: Various

Editor: Mark D. Beazley

Marvel Comics

Συνειδητοποιώ πως το μόνο που μπορεί να με κάνει να αγοράσω ένα comic της Marvel, είναι η παρουσία κάποιου ονόματος ανάμεσα στους δημιουργούς. Στα προηγούμενα Christmas Specials, υπήρχε ο Langridge, στο OMEGA THE UNKNOWN, ο Hornschemeier, στο DAREDEVIL και το CAPTAIN AMERICA, ο Brubaker. Σε αυτή την περίπτωση, το όνομα-κλειδί δεν ήταν αυτό του J.M. Straczynski (η άποψη μου για τον οποίο δεν είναι καθόλου καλή, τα τελευταία δυο-τρία χρόνια) αλλά αυτό του "τεράστιου" Basil Wolverton.

Το τεύχος αυτό είναι, ουσιαστικά, ένα teaser για το νέο limited series (δώδεκα τευχών... duh!) των Straczynski και Chris Weston, οι οποίοι ξαναφέρνουν στο προσκήνιο δώδεκα (duh!) "ξεχασμένους" χαρακτήρες, από το Golden Age των αμερικάνικων comics. Το όλο concept μοιάζει (και δεν είναι η πρώτη φορά για τον Straczynski) λίγο με "WATCHMEN wannabe", αλλά δίνει και κάποια περιθώρια ελπίδας για κάτι καλό (κυρίως, αν βασιστούμε στο πάντα καλό artwork του Weston και αν κάνουμε πως ξεχνάμε τα "κατορθώματα" του συγγραφέα στο AMAZING SPIDER-MAN). Στο τεύχος #0, που κρατάμε στα χέρια μας, πέρα από ένα σύντομο preview και κάποιες σημειώσεις και σκίτσα του Weston για τους χαρακτήρες, βρίσκουμε και ορισμένες από τις περιπέτειες τριών από τους δώδεκα, οι οποίες είχαν δημοσιευτεί πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του '40. Ας τις δούμε αναλυτικά...

Rockman: Underground Secret Agent
From USA COMICS (August 1941)
Artists: Basil Wolverton, Charles Nicholas
(H Marvel σημειώνει ότι τον καιρό εκείνο δεν υπήρχαν detailed credits σε κάθε comic, αφού οι καλλιτέχνες εργάζονταν σε στούντιο, με ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο ρόστερ βοηθών - κάτι που εμένα μου ακούγεται ως το understatement της δεκαετίας!)

Το artwork είναι εντυπωσιακό, με εξαιρετικές εικόνες, θαυμάσιο στήσιμο των καρέ και έντονο δυναμισμό (αναμενόμενο, αφού "παίζει" το όνομα του Wolverton). Το σενάριο, με τον πρωταγωνιστή, Rockman, να βρίσκεται σε έναν υπόγειο κόσμο και να προσπαθεί να καταστρέψει τους "διαβόλους που απειλούν τους επίγειους γείτονες του", έχει το ενδιαφέρον του, παρ' όλο που, κάποιες στιγμές, οι σχεδόν ρατσιστικές ιδέες και αντιλήψεις μπορούν να γίνουν ενοχλητικές, αν δεν αντιμετωπιστούν με την δέουσα ιλαρότητα.

The Laughing Mask
From DARING MYSTERY COMICS #2 (February 1940)
Writer: Will Harr
Artist: Maurice Gutwirth
Editor: Joe Simon

Είπαμε Golden Age, αλλά μη φαντάζεστε ότι όλα τα comics που δημοσιεύονταν τότε είχαν κάτι το εξαιρετικό. Η συγκεκριμένη ιστορία το επιβεβαιώνει. Το artwork δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ενώ και το σενάριο δε μοιάζει ιδιαίτερα εμπνευσμένο. Ο βοηθός εισαγγελέα, Dennis Burton, απελπίστηκε από τη διαφθορά και τον τρόπο που οι πολιτικοί καλύπτουν τους εγκληματίες, οπότε βάζει μια γελαστή μάσκα και όποιον πάρει ο Χάρος. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, παίρνει στα χέρια του δυο πιστόλια και βγαίνει σε ένα killing spree, το οποίο θα ζήλευε και ο Punisher. Το "shock value" ενός Golden Age χαρακτήρα, που ξελαφρώνει τον κόσμο από μοχθηρούς εγκληματίες, είναι αυτό που μου έμεινε περισσότερο από αυτή την ιστορία. (Editor's Note: Πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις το "Murder, Morphine, And Me" του Jack Cole, από το TRUE CRIME COMICS, για να καταλάβεις τι θα πει "shock value"! This is kid stuff!!!)

The Phantom Reporter
From DARING MYSTERY COMICS #3 (February 1940)
Writer: Mike Robard
Artist: Sam Cooper
Editor: Joe Simon

Αυτή η ιστορία ήταν και η αναπάντεχη έκπληξη για μένα. Ένας δημοσιογράφος που τα βράδια βάζει κόκκινη μπέρτα και κυνηγάει τους κακούς. Σας θυμίζει κάτι; Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Phantom Reporter έχει και μια τρίτη ταυτότητα, αυτή ενός πολυεκατομμυριούχου playboy(!!!). Το artwork θυμίζει και αυτό λίγο από golden age Superman και μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. (Editor's Note: Just goes to show you... Η Marvel ποτέ δεν ντρεπόταν να αντιγράψει τις ιδέες της DC - ενίοτε, με εντελώς ξεδιάντροπο τρόπο...)

Μετά από τις τρεις ιστορίες, ακολουθούν Character (re-)designs του Chris Weston, μαζί με λίγα σχόλια, ένα δισέλιδο έγχρωμο preview από το πρώτο τεύχος του limited series (με το μπούγιο των δώδεκα χαρακτήρων να πέφτει σε μια παγίδα) καθώς και ένα ασπρόμαυρο τετρασέλιδο, που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ξέραμε (ότι ο Weston είναι εξαιρετικός artist) και προσφέρει κάποια hints για το πως βλέπει ο Straczynski τους χαρακτήρες και τι σκέφτεται να κάνει με αυτούς.

Όλα αυτά καλά και άγια, και ποτέ δεν παραπονιέμαι για επανεκδόσεις παλιών και δυσεύρετων comics, αλλά ειλικρινά δε βλέπω το λόγο για τον οποίο το παρόν υλικό (χωρίς τα previews), δε θα μπορούσε να βρίσκεται στο πρώτο τεύχος του νέου comic, ως έξτρα υλικό, χωρίς να χρειαζόταν μια ξεχωριστή έκδοση για αυτό.

Όσο για το νέο limited series, η άποψη μου δεν έχει αλλάξει. Τον Straczynski, πλέον, τον βλέπω με μισό μάτι, αλλά νομίζω πως ακόμη υπάρχει η περίπτωση να δημιουργήσει ξανά κάτι πραγματικά καλό, αρκεί να μην καταφύγει σε πομπώδη over-written σενάρια και δεν του προκύψει ξανά ένα ατέλειωτο build-up, που, τελικά, δεν οδηγεί πουθενά.