Writers: Various

Artists: Various

Translation: Erin Subramanian

ALC Publishing

Published by AniLesboCon... Hum...

Πριν αρχίσετε να βαράτε, όλοι εσείς οι political correct, να πω ότι δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον των lesbian comics (get real, why would I?) και ένα από τα webcomics που παρακολουθώ δίνει ιδιαίτερη βάση στο όλο συναισθηματικό κομμάτι των λεσβιακών σχέσεων, για να μην εξάπτονται και οι φεμινίστριες (YU+ME: dream).

Ωστόσο, το παρόν πόνημα, ανθολογία 15 ιστοριών από Γιαπωνέζες και μη, δημιουργούς, είναι μια παταγώδης αποτυχία, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι έχει γραφτεί από λεσβίες για λεσβίες και ανοιχτόμυαλους (το λέει ο πρόλογος, όχι εγώ), άρα ο στόχος είναι να κάνει appeal σε αυτό το κοινό.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την κάθε ιστορία, για δύο λόγους: πρώτον, πλην μίας, δεν αξίζει τον κόπο, διότι τα σενάρια είναι brain-dead και δεύτερον, το σχέδιο, πλην μίας, ή το πολύ, δύο, Ιαπωνικών συμμετοχών, είναι από μέτριο ως άθλιο. Μια ζωή ακούμε για την ισότητα και την ελευθερία των επιλογών, την κατακριτέα συμπεριφορά του "straight στρατοπέδου" και έχουμε λάβει mail για το gay parade festival, όπου διακηρύττεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Ως εκεί, δεν έχω ιδιαίτερες αντιρρήσεις, για να μην μπούμε σε αυτή τη συζήτηση.

Εξηγήστε μου, όμως, τότε, γιατί τα ίδια αυτά άτομα επιλέγουν, στο συγκεκριμένο art medium, πόσο μάλλον, δε, με πλατφόρμα τα manga (τα οποία βρίθουν από shoujo ai - girls' love και yuri - lesbian), να αυτοπαρουσιαστούν ως θλιβερές, μίζερες φιγούρες, των οποίων όλα τα προβλήματα δεν άπτονται πουθενά, πλην της εφηβείας. Είναι λες και μαζεύτηκε το (υποθετικό, δεν ξέρω αν υπάρχει) Otaku Lesbian Association και να είπε: "ωραία, πώς μπορούμε να χειροτερέψουμε την εικόνα μας και να δείξουμε ότι δεν μας κατατρέχει κανείς ιδιαίτερα, αλλά λατρεύουμε την αυτολύπηση;" Αυτό, με μοναδικές εξαίρεσεις το "Last Day" της Taki Sakuraike και το "On The Road Where The White Flowers Bloom", της Kana Sakuraike (Γιαπωνέζες και οι δύο, για δες), που θα έπρεπε να είναι τα παραδείγματα προς μίμηση της ανθολογίας, παρά οι εξαιρέσεις της. (Καθώς και αυτά με το αξιοπρεπές σχέδιο που ανέφερα παραπάνω.)

Τέλος, να πω ότι η publisher (Erica Friedman) και η συγκεκριμένη εκδοτική, δεν ξέρουν την τύφλα τους από manga, καθότι το 95% του περιεχομένου δεν είναι yuri (υποκατηγορία του hentai, βλέπε explicit SEX), αλλά shoujo-ai, κοινώς, ιστορίες των οποίων το focus είναι το συναίσθημα μεταξύ γυναικών. Εν γένει, don't buy it, ειδικά αν είστε στο target group. It's depressing.