Writer: Makoto Matsumoto

Artist: Maika Netsu

Translator: Satsuki Yamashita

Adaptation: Elizabeth Hanel

Touch Up & Lettering: Erikat

Editor: Dietrich Seto, Samantha Yamanaka

Broccoli Books

Πραγματικά, θα εκπλαγώ πάρα πολύ, εάν κάποιος από εσάς δε γνωρίζει την ιστορία του Αλαντίν, έστω από την ταινία της Disney -εντάξει δεν έχω απαιτήσεις να ξέρετε όλοι ότι είναι ένα από τα παραμύθια στις χίλιες και μια νύχτες- και θα αρχίσω να καίω κουκλάκια Power Rangers στην Ομόνοια. Η ιστορία του Αλαντίν, λοιπόν, του φτωχού νέου που δεν είχε λεφτά για να πάρει σπρέι για τους ψύλλους, αλλά βρήκε ένα λυχνάρι από το οποίο βγήκε ένας μπλε τύπος, που τον έκανε άρχοντα, είχε παραδόξως μεγάλη απήχηση στη Δύση, και ουσιαστικά ευθύνεται για την επαφή των δυτικών κοινωνιών με τα djinni (ή jinni ή djini), λέξη η οποία έγινε génie (από το λατινικό genius), από τους Γάλλους, στην πρώτη μετάφραση των 1000 και μιας νυχτών και υιοθετήθηκε αργότερα, ως genie πλέον, από τους Άγγλους.

Είναι ευρέως γνωστό, ότι και να λέει ο Θείος Walt, πως τα djinni δεν είναι και τόσο καλά -έχουμε δει και το WISHMASTER στα νιάτα μας- και είναι επίσης γνωστό (απευθύνομαι αποκλειστικά στις αναγνώστριες, τώρα) ότι αν κάποιος σας πει "έλα χάιδεψε το, πρέπει να απελευθερώσουμε το τζίνι", ή κάτι παρόμοιο και εξίσου cheesy, τότε, πρώτον, δεν έχει λυχνάρι, δεύτερον, εάν πραγματικά πιστεύει ότι έχει λυχνάρι, έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από εσάς (ε, συγγνώμη, αλλά θα έπρεπε να το έχετε καταλάβει, πριν φτάσετε σε αυτό το κομμάτι του διαλόγου, ότι κάτι δεν πάει πολύ καλά) και τρίτον, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μου στείλετε ένα mail, (αν γίνεται, με φωτογραφία του "Αλαντίν") και θα φροντίσω να το "μοιραστώ" με τους υπόλοιπους εδώ πέρα.

Από ξανθιά μέχρι κερατάς, τα djinn έρχονται σε πολλές παραλλαγές, για όλα τα γούστα, ώστε να μπορεί όποιος θέλει να εκπληρώνει τις ευχές του, άσχετα αν όλοι ξέρουμε ότι δεν παίρνεις πάντα αυτό που εύχεσαι. Ειδικά αυτό το τελευταίο, δεν αφορά μονάχα στα djinn, καθώς τέτοιες συμφωνίες, κατά μια περίεργη σύμπτωση, κάνουν και οι δαίμονες της δύσης -ε μην μας πάρουν φαλάγγι οι ανατολίτες- και είναι τόσο χιλιοπαιγμένο που πραγματικά έχει γίνει τόσο κλισέ όσο και ο μοναχικός ήρωας που φεύγει στο ηλιοβασίλεμα.

Η αλήθεια είναι ότι αυτά σκεφτόμουν μόλις ξεκίνησα να διαβάζω το DEVIL PRINCESS, γιατί ναι, περί αυτού πρόκειται, και αυτό δεν αποτελεί spoiler, εκτός κι αν είστε από αυτούς που δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για αυτό που πρόκειται να διαβάσουν, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να διαβάζετε reviews, γενικώς.

Ο Keita θέλει να γίνει δρομέας, θα ήθελε να τα πήγαινε καλύτερα με τα μαθήματά του, θα ήθελε (φαντάζομαι) να είχε κοπέλα. Γενικά, θα ήθελε πολλά πράγματα, αλλά τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από μια χρυσή μετριότητα και όσο καλός κι ευγενικός κι να είναι, αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει. Τί πιο φυσικό, λοιπόν, από το να βρεθεί στο δρόμο του η Maki -η διαβολίτσα του εξώφυλλου- και σαν άλλος Dickinson, να του πει: "I'll make you an offer you can't refuse - You only got your soul to lose". Κοινώς, να προσφερθεί να του πραγματοποιήσει τρεις ευχές, με αντάλλαγμα, φυσικά, την ψυχή του. Ο Keita μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι έτοιμος να πεθάνει, οπότε αποφασίζει να μην της κάνει τη χάρη και να μην ευχηθεί τίποτα, ελπίζοντας ότι αυτό θα την κάνει να φύγει, αλλά δεν έχει υπολογίσει σωστά τα πράγματα, καθώς η Maki φοβάται ότι ο Keita μπορεί να πεθάνει από κάποιο ατύχημα, πριν του εκπληρώσει τις ευχές, κάτι που σημαίνει ότι η ψυχή του θα πήγαινε χαμένη, γι' αυτό και αποφασίζει να τον ακολουθεί παντού και πάντα. Δεν χρειάζεται να σας πω πως ακολουθούν σκηνές άπειρου γέλιου, δεδομένου ότι η Maki δεν έχει ξαναέρθει ποτέ στον κόσμο των ανθρώπων, ο Keita μάλλον δεν έχει έρθει ποτέ στον "γυναικείο κόσμο" -ακόμη και οι διαβολοπριγκίπισσες, γυναίκες είναι- και σα να μην έφταναν αυτά, η Maki έχει ένα "προβληματάκι" με το να κρατάει τα ρούχα της επάνω της. Τα πράγματα μπλέκουν ακόμη περισσότερο, όταν οι δυο τους αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι μεταξύ τους υπάρχει "κάτι" (λίγο κρασί, λίγο η κόλαση και τ' αγόρι μου) και το βιβλίο της μαμάς δεν αναφέρει κάτι σχετικά, όταν εμφανίζεται από το πουθενά ένας άγγελος και όταν ο προπονητής του Keita παίρνει χαμπάρι την όλη φάση και αποφασίζει να τον σώσει από το κακό που τον βρήκε.

Το σενάριο του DEVIL PRINCESS, σίγουρα, δεν είναι πρωτότυπο, και για να είμαι ειλικρινής, έχοντας διαβάσει κάμποσο, δεν είχα καμία ελπίδα για κάποια ανατροπή, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, εάν δει κανείς το όλο πράγμα ως παρωδία. Υπό αυτή την οπτική, έχουμε την κλασική σου-κάνω-τις-ευχές-πραγματικότητα-αλλά-δεν-είμαι-η-Ρούλα ιστορία, με έναν άλλο αέρα, όμως, και με πολύ, μα πολύ, γέλιο. Το σχέδιο είναι σε πάρα πολύ καλά επίπεδα, και ενισχύει την ιστορία, ενώ ειδικά τα αγοράκια θα χαρείτε πολύ, καθώς έχει μπόλικες δόσεις fan service - αλλά μην κρατήσετε μόνο αυτό στο μυαλό σας. Ομολογουμένως, εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια, και έχω διαβάσει άλλα κι άλλα, μόνο για αυτό το λόγο, αλλά θα ήταν αδικία να το απορρίψετε χωρίς άλλη σκέψη.

Ίσως να είμαι λίγο γενναιόδωρος με τη βαθμολογία, αλλά μπορώ να πω με ασφάλεια ότι εάν ψάχνετε να διαβάσετε κάτι κωμικό με καλό σχέδιο, το DEVIL PRINCESS θα σας ικανοποιήσει.