Writer: Mark Verheiden

Artist: John Bolton

Letterer: Steve Dutro

Editors: Philip Ray Simon & Michael Carriglitto

Dark Horse

Κάθε μήνα, ανάμεσα στις εκατοντάδες των κυκλοφοριών, είναι γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλές, οι οποίες έχουν να κάνουν με zombies ή απέθαντα πλάσματα, γενικότερα. Οι αντιφρονούντες (να σε δω, Σακαρίδη, τι θα κάνεις, όταν η Z-Day πλανηθεί πάνω από τα κεφάλια μας!) κατηγορούν για αυτό κυρίως τον Robert Kirkman, ο οποίος έχει μεγάλη ευθύνη για την επαναφορά του είδους στα comics, χάρη στα υπερ-επιτυχημένα MARVEL ZOMBIES και THE WALKING DEAD. Έμμεσα, έχει βάλει και αυτός το χεράκι του στο να λουζόμαστε από μια θάλασσα κυκλοφοριών με πρωταγωνιστές zombies. (Editor's Note: Έμμεσα;;;)

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι περισσότερες από αυτές είναι, επιεικώς, σκατά. Η κατάσταση δεν είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που επικρατούσε, μερικές δεκαετίες πριν, στον κινηματογράφο, όταν για κάθε καλό zombie flick, λουζόμασταν άλλα πέντε άθλια. Κάπου στο 1981, λοιπόν, υπεύθυνη για τη σαβούρα που ακολούθησε ήταν μια ταινία του Sam Raimi, με τον τίτλο ΤΗΕ EVIL DEAD (αναφέρομαι στην πρώτη μόνο ταινία και όχι στην τριλογία, γιατί ως γνωστόν, το EVIL DEAD είναι ένα, το ALIEN επίσης, και τα STAR WARS τρία. Τα υπόλοιπα απλά δε μας χρειάζονται!). Αν και πρωταγωνιστές δεν ήταν τα κλασικά zombies αλλά ένα είδος... σατανισμένων ξαδερφών τους, η συγκεκριμένη ταινία είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά "κουλών" μιμητών της.

Σε αυτή την ταινία, έρχεται να βασιστεί το νέο mini series της Dark Horse, η οποία δεν είναι πρωτάρα στις μεταφορές ταινιών σε comics. Στην περίπτωση του EVIL DEAD, μάλιστα, οι δημιουργοί επιχειρούν όχι μόνο adaptation αλλά και expansion, με νέες σκηνές και περισσότερους κουβάδες αίματος και σωθικών κάθε είδους, με την άδεια του Sam Raimi, φυσικά.

Η υπόθεση, πάντως, μένει πιστή στην ταινία. Μια παρέα νεαρών περνά τη νύχτα σε μια ερημική καλύβα, με σκοπό να βγάλουν τα μάτια τους και άλλα τέτοια ωραία, νεανικά και απροβλημάτιστα σχέδια. Ωστόσο, ένα αποκρυφιστικό βιβλίο και μια κασέτα που θα βρουν εκεί, θα ξεκινήσουν τον εφιάλτη, καθώς σύντομα οι πρωταγωνιστές θα περικυκλωθούν από τις δυνάμεις των ζωντανών-νεκρών και του σκότους, γενικότερα. Την κατάσταση θα πάρει στα χέρια του ο... πανμέγιστος Ash J. Williams (τον οποίο, στην ταινία, ενσαρκώνει ο επίσης κορυφαίος, Bruce Campbell), με αποτέλεσμα να βαφτούν με αίμα ολόκληρα μέτρα σελιλόιντ και, στην περίπτωσή μας, πολλές σελίδες.

Η πρώτη διαφορά ανάμεσα στην ταινία και το comic, είναι ότι δε βλέπουμε τα γεγονότα την ώρα που συμβαίνουν, αλλά μέσα από την αφήγηση του Ash. Επιπλέον, ο Mark Verheiden (γνωστός για τα σενάριά του στο τηλεοπτικό BATTLESTAR GALACTICA και για comics της Dark Horse, όπως THE AMERICAN και ALIENS) έχει προσθέσει επιπλέον διαλόγους αλλά και σκηνές, προσθήκες που έχουν εγκριθεί από τον ίδιο τον Raimi, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμη και σε αυτούς που έχουν λιώσει δεκάδες φορές μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης με την ταινία, να βρουν κάτι νέο και ενδιαφέρον στο comic.

Παρά τις προσθήκες αυτές, η ατμόσφαιρα δεν ξεφεύγει από τα όρια που έχει θέσει η ταινία. Ο τρόμος, το ξεκοίλιασμα, οι χαρακτήρες και το μαύρο χιούμορ, παραμένουν πιστά σε αυτό που γενιές κινηματογραφόφιλων έχουν λατρέψει. Η γραφή του Verheiden παραμένει πιστή στο αρχικό έργο και σε ελάχιστα σημεία τολμά να τραβήξει το δικό της δρόμο. Τώρα, αν πρόκειται περί σεβασμού ή έλλειψης θάρρους ή ιδεών, αυτό επαφίεται στην προσωπική εκτίμηση του καθενός.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, πάντως, σε αντιπαράθεση με την ταινία, είναι η αισθητική του comic. Ο John Bolton (BOOKS OF MAGIC, FABLES: 1001 NIGHTS OF SNOWFALL, BATMAN/JOKER: SWITCH) δημιούργησε ένα εξαιρετικό κολάζ, από επεξεργασμένες φωτογραφίες, ψηφιακά background και σχέδια με πινέλο, το οποίο διαφοροποιείται σε τεράστιο βαθμό από τα περισσότερα έργα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Ακόμη και αν οι πρώτες σελίδες ξενίσουν τον αναγνώστη, εξαιτίας της χρήσης φωτογραφιών σε στιλ φωτορομάντζου, από το σημείο που οι πρωταγωνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με τους απέθαντους και μετά, το σχέδιο γίνεται εκπληκτικά ατμοσφαιρικό και επιβλητικό, χάρη στα πινέλα του καλλιτέχνη, ο οποίος μοιάζει να έχει προσθέσει χρώμα πάνω στα frames της ταινίας.

Άξια αναφοράς, τέλος, είναι και η απόφασή του να παραμείνει πιστός σε κάθε έκφραση του Bruce Cambpell, αποδεικνύοντάς μας ότι αυτές είναι ικανές να σε κάνουν να ξεκαρδιστείς, ακόμη και όταν τις βλέπεις σχεδιασμένες στις σελίδες ενός comic.

Τί μπορεί, λοιπόν, να προσφέρει το comic στον ήδη cult μύθο μιας από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών; Πρώτα απ' όλα, κατά τη γνώμη μου, είναι αρκετά ενδιαφέρον να δει κανείς τη μεταφορά ενός αγαπημένου του έργου, ακόμη και, στην χειρότερη περίπτωση, για να επιβεβαιώσει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια μεταφοράς ή remake θα αποτύχει παταγωδώς. Το EVIL DEAD #1, όμως, δε φαίνεται να αποτυγχάνει. Ακόμη και αν δεν προσφέρει κάτι παραπάνω, αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Ακόμη και αν, στο κάτω-κάτω, το μόνο που καταφέρει είναι να κάνει τους παλιότερους να νοσταλγήσουν την ταινία και τους νεότερους να ψάξουν να τη βρουν, το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι θετικό.

Προς το παρόν, πάντως, το πρώτο τεύχος στέκεται πολύ καλά και, προσωπικά, το ευχαριστήθηκα, παρά τα κόμπλεξ που με διακατέχουν για την αξία του, σε αντιπαραβολή πάντα με την ταινία του Raimi. Όσο για το αν προσφέρει κάτι παραπάνω από την ταινία, εδώ θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω.