Writer: Brian Michael Bendis

Pencillers: Dave Finch, Alex Maleev, Steve Epting, Lee Weeks, Michael Gaydos, Mike Mayhew, David Mack, Gary Frank, Mike Avon Oeming, Jim Cheung, Steve McNiven, George Perez, Darrick Robertson

Inkers: Danny Miki, Mark Morales, Mike Perkins

Colorists: Frank D'Armata, Brian Reber, Morry Hollowell, Andy Troy, Pete Pantazis, Justin Ponsor

Letterer: Albert Deschesne

Editor: Tom Brevoort

Marvel Comics

Το αν το τελευταίο ήταν αντάξιο του παρελθόντος και της δυναμικής του τίτλου, ειλικρινά δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου.

Το πρώτο τεύχος του Chaos storyline (#500) ομολογώ ότι με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Κοφτό, προσεγμένο από πλευράς shock value και πολλά υποσχόμενο για τη συνέχεια.

Στην πορεία όμως τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν. Κάτι το γεγονός ότι κανείς δεν πρόσεξε την αδικαιολόγητη απουσία ενός active member όπως η Scarlet Witch, κάτι το λογύδριο του Doctor Strange όπου αποκαλύπτει με εκπληκτικές λεπτομέρειες τον υπαίτιο του μακελειού για να καταλήξει στο ότι ενώ ξέρει τα πάντα, δεν ξέρει τα κίνητρά του (!), κάτι η πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια να στραφούν οι προβολείς στον Spidey... Η ιστορία άρχισε να θυμίζει περισσότερο editorial mayem, παρά fictional.

Κι επιπλέον; Από όποια πλευρά κι αν το δούμε δεν είναι πλέον πρωτότυπο (αγγίζει μάλιστα τα όρια της κακής αισθητικής) όταν εν έτει 2004 επιλέγεις για πολλοστή φορά στην ιστορία του μέσου μια από τις σημαντικότερες και δημοφιλέστερες ηρωίδες μίας σειράς για να είναι αυτή που θα χάσει τον έλεγχο και θα σκορπίσει την καταστροφή. Το έχουμε δει με τη Phoenix στο X-Men, το έχουμε δει με τη Raven στο Teen Titans, το έχουμε δει και με την ίδια τη Wanda στο Avengers West Coast του Byrne, καθώς και σε άλλες περιπτώσεις που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.

Κι όμως παρά τα όποια στραβοπατήματα και το cliche μοτίβο της ιστορίας, το Disassembled καταφέρνει να σε παρασύρει στο μύθο του με τρόπο που θυμίζει έντονα X-book και αποδεικνύει για άλλη μία φορά την "μεταλλαγμενοποίηση" ολόκληρου του Marvel Universe.

Αυτά σε ότι αφορά στο Avengers Disassembled, μία ιστορία που θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στις καλύτερες των Avengers, αν οι εμπλεκόμενοι είχαν ασχοληθεί λίγο πιο επαγγελματικά με τη συγγραφή της και το editing αυτής.

Και πάμε στο Avengers Finale, όπου είναι προφανές πως ό,τι δεν έκαναν στο Disassembled το έκαναν εδώ! (ή απλώς εν προκειμένω τους πέτυχε). Η μία και μοναδική τρύπα του Finale έχει την ατυχία να βρίσκεται στην αρχή, όπου αν και υποτίθεται ότι η ιστορία εκτυλίσσεται τρεις μήνες μετά την καταστροφή, το Avengers mansion είναι ακόμα περιτριγυρισμένο από... καπνούς! (ούτε το έρμο το WTC δεν "κάπνιζε" για τόσο καιρό)

Είτε το θέλεις όμως, είτε όχι, αυτό το ατόπημα ξεχνιέται γρήγορα μόλις αρχίζεις να διαβάζεις το comic. Κι αυτό γιατί ο κύριος Bendis, μπορεί να μην έγραψε το καλύτερο κύκνειο άσμα για την υπερ-ομάδα της Marvel, τους αφιέρωσε όμως έναν εκπληκτικό επικήδειο!

Νοσταλγικό χωρίς να γίνεται μελό, με τις απαραίτητες για ένα φινάλε ανασκοπήσεις, μετρημένο και χωρίς λυρικές κορώνες, το Finale μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με την ελεγεία του Uncanny X-Men#138.

H πληθώρα των σχεδιαστών λειτουργεί καλά, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα γούστων (προσωπικό favorite, είναι το δισέλιδο του David Mack), προσδίδει στις αναμνήσεις των ηρώων στίγμα και τονίζει άψογα τη διήγηση αυτού το καλοστημένου χρονικού ταξιδιού αναμνήσεων.

Εν αναμονή λοιπόν του New Avengers #1 για να δούμε αν τελικά αφήσαμε τα καλύτερα πίσω ή αν αυτά έπονται. Πάντως, μεταξύ μας η παρουσία του Wolverine και του Spider-man, περισσότερο μου θυμίζει τα αποτελέσματα από Top-10 favorite Marvel Heroes, παρά ομάδα Avengers. Ίδωμεν...