Writer/Artist: Shiro Ihara

Translation: Christine Schilling

Yen Press

Κακό πράγμα οι προθεσμίες, ειδικά αυτές που σου έχει επιβάλλει άλλος, ακόμα πιο ειδικά όταν οι εν λόγω προθεσμίες αφορούν στην απομάκρυνση σεβαστού χρηματικού ποσού από την ζεστασιά του πορτοφολιού σου, ενώ η άρνηση συμμόρφωσης με αυτές, σημαίνει αντικατάσταση του ρουχισμού σου από υψηλής αισθητικής, ριγέ συνολάκι.

Υπάρχουν βέβαια και προθεσμίες οι οποίες είναι ανώδυνες, έως και ανύπαρκτες. Προθεσμίες του τύπου "από Δευτέρα αρχίζω δίαιτα (αυτή τη φορά το εννοώ)" ή "μέχρι την Πέμπτη θέλω τα reviews, οπωσδήποτε" (Editor's Note: Hey!!!), προθεσμίες τις οποίες θέτουμε, ή μας θέτουν, μόνο και μόνο για να είναι όλα εντάξει με την ανώτατη διαγαλαξιακή επιτροπή ανάθεσης προθεσμιών (η γραφειοκρατία δεν έχει όρια), που πρακτικά δεν τηρούνται ποτέ, ή αν τηρούνται, αυτό είναι εντελώς συμπτωματικό. Εξαιρετικό ενδιαφέρον, δε, αλλά και άφθονο υλικό για συζήτηση, παρουσιάζουν οι απροσδιόριστες προθεσμίες, αυτές που ξέρεις ότι υπάρχουν, δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τις αλλάξεις, αλλά από εκεί και πέρα, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα πότε λήγουν, με τρανότατο παράδειγμα το ότι έχεις πολύ συγκεκριμένο χρόνο να κάνεις διάφορα πράγματα μέχρι να "κοιμηθείς" (είναι της μόδας η έκφραση), αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξέρεις πόσος είναι αυτός. Ειδικά αυτό το τελευταίο που είπα, μου άρεσε τόσο πολύ, που θα συνεχίσω τον ανούσιο συλλογισμό μου και θα αναρωτηθώ για την ετυμολογία της αγγλικής λέξης "deadlines", που επί λέξει θα μεταφραζόταν σε νεκρογραμμές, στα ελληνικά, και τη σχέση που μπορεί να έχει αυτό με την ανθρώπινη ζωή και τον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουμε επάνω σε αυτόν τον πλανήτη, μέχρι να πάμε σε ένα άλλο μέρος, όπου τα βουνά θα είναι φτιαγμένα από πιλάφι και το φεγγάρι από cheddar... (Editor's Note: Το ήξερα ότι θα αρχίσουν να τρελαίνονται ένας-ένας. Πρέπει να τους αφαιρέσω μερικές δουλειές, σύντομα...)

Μιας και (τυχαία) το έφερε η κουβέντα, φανταστείτε να είστε manga ka, να έχετε στείλει δείγματα δουλειάς σε μια μεγάλη εταιρία (όπως και να το κάνεις, η Square Enix είναι μεγάλη εταιρία), με τα πολλά, να δεχτούν να τα δουν και τελικά να σου αναθέσουν να κάνεις το manga που από επτά χρονών (ή από όταν είδες το DEATH NOTE και το BLEACH) σχεδίαζες στο μυαλό σου. Είναι σαφές ότι πακετάκι με την αποδοχή της δουλειάς σου, θα έρθει και μια ωραία προθεσμία, πράγμα απόλυτα λογικό, καθώς πρέπει να προγραμματίσει και η εταιρία ένα σωρό πράγματα, μέχρι εσύ να δεις το ονοματάκι σου τυπωμένο σε κάποιο εξώφυλλο. Αν είσαι, βέβαια, από τους καλούς manga ka, θα έχεις έτοιμη την ιστορία σου από πριν και μόλις σου ανακοινώσουν την προθεσμία, θα γελάσεις ευγενικά, θα τους διαβεβαιώσεις ότι τα πάντα θα είναι έτοιμα μέχρι τότε και θα περάσεις τον υπόλοιπο καιρό σου πίνοντας μπύρες. Επειδή, όμως, δεν είναι όλοι καλοί manga ka, τόσο σε θέμα οργάνωσης χρόνου όσο και σε ταλέντο, μπορεί να τύχει να πιεστείς χρονικά και να πρέπει να θυσιάσεις την ποιότητα της δουλειάς σου, εκτός βέβαια κι αν αυτή είναι ανύπαρκτη, οπότε, ότι και να κάνεις, δεν σώζεσαι. Μάλλον -με κάθε επιφύλαξη να κάνω λάθος, φυσικά- αυτή είναι και η παρούσα περίπτωση και ο κυρ-Ishiro θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει άλλη καριέρα και να αφήσει τα manga για άλλους και αυτό θα το ανακαλέσω μόνο αν μάθω ότι κάποιος CEO της Square Enix τον είχε επισκεφθεί και με ένα όπλο στον κρόταφό του, τον ανάγκασε να ζωγραφίσει.

Είναι, νομίζω, φανερό, ποιες είναι οι προθέσεις μου για τον συγκεκριμένο τίτλο και για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να έχω κόψει το review εδώ και πολλή ώρα, να σας πω "ούτε που να το σκέφτεστε" και να πάω για μπύρες (και πολύ ασχολήθηκα), αλλά έχω δείξει καλή διαγωγή μέχρι τώρα και ο editor δεν θα το πάρει και τόσο καλά (πλησιάζει και ο καιρός των αυξήσεων, άσε να γράψω καμιά βλακεία ακόμα να γεμίσει η σελίδα). (Editor's Note: Μπράβο, Κώστα μου. Πάντα το έλεγα πως είσαι υπεύθυνο παιδί.)

Ο Lapan είναι ένα αποτυχημένο και μάλλον στερημένο shinigami -φανταστείτε τα shinigami του BLEACH και όχι αυτά του DEATHNOTE- ο οποίος πρέπει να είναι η ντροπή όλων των shinigami, ώσπου μια μέρα, καθαρά από λύπηση, αποφασίζουν να του αναθέσουν μια αποστολή, να έρθει στην Γη, προκειμένου να μαζέψει μια χαμένη ψυχή. Το πρόβλημα που υπάρχει, όμως, είναι ότι τα shinigami δεν μπορούν να έρθουν στη δική μας διάσταση με το σώμα τους, επομένως, πρέπει να βρουν ένα άλλο, για όσο καιρό θα είναι εδώ, και μάλιστα ένα που να μην έχει ψυχή, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν μονάχα δυο επιλογές: είτε κάποιο πτώμα, είτε κάποιον editor, όποιο από τα δυο είναι πιο πρόχειρο. Ο βλάκας ο Lapan αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ένα σκελετό, μόνο που από κάποιο μπέρδεμα, το οποίο κανείς δεν ασχολείται να μας εξηγήσει, καταλήγει στο σώμα μιας μαθήτριας και αυτή, με τη σειρά της, καταλήγει στο "σώμα" του σκελετού. Εντελώς τυχαία, η κοπελιά πηγαίνει σε ένα σχολείο θηλέων, ενώ ο ΜαLapan είναι εντελώς, μα εντελώς, ανώμαλος, και επίσης εντελώς τυχαία, κάποια στιγμή αργότερα, εμφανίζεται και ένα άλλο shinigami (αρσενικό), που είναι ερωτευμένος με τον Lapan και αποφασίζει να κατοικήσει στο σώμα μιας άλλης μαθήτριας, προκειμένου να είναι κοντά στον αγαπημένο του. (Άσχετο, αλλά πάλι κανείς δεν μας λέει τι απέγινε η ψυχή της άλλης μαθήτριας).

Για να είμαι εντελώς αντικειμενικός, η ιδέα θα μπορούσε να είναι πολύ καλή και να έχουμε μια φοβερή κωμωδία, μα αυτό απέχει από την πραγματικότητα όσο η Έφη "Σταυρώστε Με" Σαρρή από την πολιτική. Το σχέδιο, ειλικρινά, είναι από τα χειρότερα που έχω δει ποτέ - ακόμη και τα panty shots (που είναι μπόλικα) ήταν απαίσια και δεν υπερβάλλω. Το σενάριο, αν εξαιρέσουμε την ιδέα, είναι γεμάτο τρύπες, ενώ μοιάζει σα να έχει γραφτεί από δεκάχρονο (πονηρό δεκάχρονο είναι η αλήθεια).

Γενικά, είναι απαίσιο! Μακριά!