Writer: Brian K. Vaughan

Penciller: Pia Guerra

Inker: José Marzán Jr.

Colorist: Lee Loughridge

Letterer: Clem Robins

Editor: Will Dennis

DC Comics (Vertigo)

Στο παρακάτω κείμενο υπονοούνται (δίχως ευθεία αναφορά) ορισμένες σημαντικές εξελίξεις αυτού του τεύχους. Επειδή έτσι κι αλλιώς κανείς δεν περίμενε την κριτική ενός τυχαίου τύπου στο Comicdom.gr για να αποφασίσει αν θα αγοράσει το τελευταίο τεύχος μιας σειράς 60 τευχών/10 τόμων, καλύτερα θα ήταν να προχωρούσατε στην ανάγνωση του review, μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης της σειράς. Αν παρ' όλα αυτά, είναι για εσάς τόσο σημαντική η άποψη του εν λόγω τυχαίου τύπου στο Comicdom.gr, τότε... εμμ... αριστούργημα το βγάζω, οπότε... εμμ... go buy. Και μετά επιστρέψτε για τα υπόλοιπα.

Τί είναι αυτό που διακρίνει έναν καλό συγγραφέα από έναν σπουδαίο συγγραφέα; Duh, πολλά πράγματα, εντάξει, αλλά στο μυαλό μου, πολύ κοντά στην κορυφή της σχετικής λίστας, είναι η ικανότητά του να γνωρίζει το ιδανικό τέλος κάθε ιστορίας του. Η ανάλυση κάθε ιστορίας ξεκινά από το τέλος της, καθώς αυτό οφείλει να αναδεικνύει και να οδηγεί σε κορύφωση τις θεματικές που την διατρέχουν. Όσο μεγαλύτερη είναι μια σειρά, τόσο δυσκολότερο, λοιπόν, του έργο του συγγραφέα. Δε μιλάω εδώ για πλοκές και το πώς, εν τέλει, θα λάβουν όλες το κατάλληλο closure. Οι πλοκές είναι μια άλλη υπόθεση - υπόθεση προσεκτικού σχεδιασμού και ρυθμού. Αυτό στο οποίο αναφέρομαι, εξαρτάται αποκλειστικά από το αν ο συγγραφέας θυμάται τι ιστορία ξεκίνησε να λέει και αν μπορέσει, σε αυτές τις τελευταίες στιγμές, να το υπογραμμίσει.

Ο Brian K. Vaughan είναι ένας από αυτούς τους συγγραφείς. Το σκληρό κλείσιμο του PRIDE OF BAGHDAD, μιας αλληγορικής περισυλλογής για την ελευθερία, το κόστος της, την εφήμερη φύση της, δεν είχε δικαίωμα να είναι διαφορετικό. Η ηθική του επιστήμονα Strange δοκιμάστηκε στο DOCTOR STRANGE: THE OATH και το θαρραλέο φινάλε τον αφήνει σε μια γκρίζα περιοχή, γιατί τέτοια ζητήματα δεν σηκώνουν απόλυτες αλήθειες. Καλύτερο όλων, η κενή σελίδα-μέσα-στη-σελίδα του ESCAPISTS, μετέφερε όλη την ουσία του αριστουργηματικού mini-series, χωρίς να χρειαστεί τίποτα παραπάνω από τέσσερις λέξεις. Ο Brian K. Vaughan ξέρει να πει μια ιστορία και, κυριότερα, ξέρει να την τελειώσει.

Το Y: THE LAST MAN, ως πλοκή, ολοκληρώθηκε στο τεύχος #59, με τον Υorick να φτάνει στον -κυριολεκτικό, έστω- προορισμό του και το ανθρώπινο γένος να ζει για να δει άλλη μια μέρα. Όμως, υπήρχε η αίσθηση πως κάτι δεν είχε ειπωθεί, και τώρα είναι σαφές τι ακριβώς ήταν αυτό. Το ταξίδι του Yorick δεν ήταν προς την Αυστραλία, ή το Παρίσι, ή την Ιαπωνία, ή τη Beth, ή τον Ampersand, ή γενικά, προς οτιδήποτε του φόρτωνε ο Vaughan, κάθε δέκα (or so) τεύχη. Ο Yorick ήταν ένα αγόρι που ωρίμασε ταξιδεύοντας, και μια τέτοια διαδρομή δε σταματάει ποτέ. Πώς αλλιώς θα μπορούσε, λοιπόν, να τελειώσει η σειρά, αν όχι με τον Yorick σε βαθιά γεράματα, με μια αφηρημένη αίσθηση κενού να τον κατατρέχει μέχρι την τελευταία στιγμή;

Σε αυτό το μέλλον, η ανθρωπότητα έχει βρει τους ρυθμούς της - διαφορετικούς, μεν, αλλά πάντα γνώριμους, δε. Η ζωή συνεχίζεται, όλα είναι υπέροχα, τίποτα δεν είναι τέλειο. Πώς αλλιώς; Σε αυτό ακριβώς το μέλλον, η Beth (η κόρη του Yorick) κρατάει τον πατέρα της σε κρυφή απομόνωση, προκειμένου να τον αποτρέψει από το να δώσει τέλος στη ζωή του, γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Οι αυτοκτονικές τάσεις είναι πάντα εκεί, γιατί ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει. Οι μαζικής κατανάλωσης Χολιγουντιανές ιστορίες μας έχουν σχεδόν πείσει ότι η αυτο-διάγνωση είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, και η αυτο-διόρθωση επιτυγχάνεται εντός 40λέπτου με μουσικό χαλί ένα τραγούδι του James Blunt. Kοιτάς γύρω σου, καταλαβαίνεις τι πρέπει να αλλάξεις στον εαυτό σου και το επόμενο πρωί... voila! Σωστά; Aηδίες! Ο Vaughan γυρνάει με χάρη την πλάτη του σε αυτού του είδους τη συμβατική δραματουργία, και επιμένει πως ο ήρωάς του μπορεί να ωριμάσει χωρίς να αλλάξει την ουσία του εαυτού του.

Η Beth στέλνει στον Yorick έναν κλώνο του, με την ελπίδα πως, βλέποντας τον εαυτό του όπως ήταν έφηβος, θα εγκατέλειπε τις προσπάθειές του να δώσει τέλος στη ζωή του. Αντ' αυτού, στη θέα του 20χρονου, ανώριμου, άβγαλτου εαυτού του, εκείνου που ξεκίνησε, πριν από δεκαετίες, αυτό το μεγαλειώδες ταξίδι, απελευθερώνεται οριστικά (και σχεδόν κυριολεκτικά), αποδεχόμενος όλα όσα ήταν, όλα όσα είναι, όλα όσα δε θα μπορούσε παρά να είναι. Πάντα. Το ταξίδι έχει ολοκληρωθεί. Η σιωπηλή τελευταία σελίδα θα στείλει κύματα ανατριχίλας στο κορμί σας, καθώς κλείνει ένα τεύχος λυπημένο και μελαγχολικό, που όμως, σαν τον ήρωά του, δε μετανιώνει για τίποτα.

Στην μελλοντική αφήγηση, παρεμβάλλονται μικροί επίλογοι για τη μοίρα κάθε σημαντικού χαρακτήρα της σειράς, που ταυτόχρονα είναι μικρά στιγμιότυπα από τη ζωή του Yorick, μετά το "Oh, man" του τεύχους #59 - σαν μια αστραπιαία υπενθύμιση του πώς οδηγήθηκε εκεί που είναι τώρα. Σαν τη ζωή που περνάει μπροστά από τα μάτια του. Ένα από αυτά τα στιγμιότυπα, δε χρειάζεται καν να πω ποιο (όποιος διαβάσει το τεύχος θα ξέρει πολύ καλά), είναι μια από τις 2 ή 3 φορές που έχω κλάψει διαβάζοντας comics, ένας αποχαιρετισμός που δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Εξίσου στις λεπτομέρειές του, όσο και στη μεγάλη εικόνα του, το "Alas" είναι το φινάλε που όλες οι σειρές ονειρεύονται ότι θα έχουν. Χαμηλών τόνων, συναισθηματικό και πικρό, δεν επιχειρεί φτηνούς εντυπωσιασμούς, φωνακλάδικες ανατροπές, ή απογοητευτικές υπεραπλουστεύσεις, παρά υπογραμμίζει, ανανεώνει, ολοκληρώνει το υπέροχο ταξίδι που ξεκινήσαμε, πριν 5 χρόνια, δίπλα στον Yorick, αποχαιρετώντας μας, την τέλεια στιγμή, με τον τέλειο τρόπο, καθώς ένα τελευταίο δάκρυ συναντά το γλυκό ημισχηματισμένο μας χαμόγελο. Όπως και κάθε άλλο σπουδαίο φινάλε, δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί αλλιώς.