Writer/Artist: Rob Schrab

Image Comics

Για όλα φταίνε οι γυναίκες...

Σκεφτείτε το λίγο, πριν καταλήξετε στο εύκολο συμπέρασμα ότι είμαι σωβινιστής, ή ότι με παράτησαν πρόσφατα και βγάζω τη χολή μου σε αυτό το review. Στο κάτω-κάτω, μια γυναίκα φταίει για το γεγονός ότι ο Rob Schrab ξεκίνησε το SCUD, μια (άλλη) γυναίκα, για το ότι σταμάτησε, πριν ολοκληρωθεί, και άλλη μία, για το storyline που εξελίσσεται, δέκα χρόνια μετά, και θέλει το συμπαθές ρομπότ να ανατινάζει τον πλανήτη Γη, για χάρη της. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή...

Αρχικά, ο Αδάμ ήταν ευτυχισμένος στον παράδεισο, μέχρι που η Εύα τον έπεισε να φάει το μήλο... (Εντάξει, τώρα γίνομαι κακός. Ας μην τα πάρουμε τόσο από την αρχή...)

Το 1993, ο Schrab πληγώθηκε από μια γυναίκα και αποφάσισε να κυκλοφορήσει το comic του για να την εντυπωσιάσει. Το comic αυτό ήταν το SCUD THE DISPOSABLE ASSASSIN και εξελισσόταν στο μέλλον. Εκεί, ο καθένας μπορούσε να πάει σε ένα vending machine και να πληρώσει ένα ρομπότ, προκειμένου να δολοφονήσει κάποιον. Όταν το ρομπότ αυτό εκπλήρωνε την αποστολή του, αυτοκαταστρεφόταν. Ο Scud, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, αρνούμενος να πεθάνει, δεν σκότωσε το στόχο του (την Jeff, ένα τέρας που μιλούσε μόνο με pop culture quotes), οπότε την έστειλε στο νοσοκομείο και αναλάμβανε freelance αποστολές, για να πληρώνει τους λογαριασμούς και να την κρατάει στη ζωή.

Το 1998, μετά από 20 τεύχη και αρκετές σουρεαλιστικές περιπέτειες, το SCUD σταμάτησε. Σύμφωνα με το σημείωμα του Schrab στο νέο issue, και για αυτή την εξέλιξη φταίει μια γυναίκα, η οποία τον πλήγωσε. Δέκα χρονιά μετά, όμως, και αφού δοκίμασε την τύχη του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ο Schrab επαναφέρει τον Scud, προκειμένου να κυκλοφορήσει τα τέσσερα τελευταία τεύχη. Σε αυτά, ο Scud, πληγωμένος, λόγω του ότι κάποιοι σατανικοί άγγελοι σκότωσαν τον έρωτα της ζωής του, αναλαμβάνει την τελευταία του αποστολή: να καταστρέψει τη Γη!

Είδατε; Πάλι γυναίκα φταίει.

Όσοι από εσάς είστε καινούργιοι στο κόσμο του SCUD και μπερδευτήκατε, καλώς ήρθατε! Αυτός, άλλωστε, μοιάζει να είναι και ο βασικός στόχος της σουρεαλιστικής αυτής σειράς. Για τα δεδομένα αυτά, πάντως, το #21 είναι αρκετά φιλικό προς τους νέους αναγνώστες, αφού κάνει ένα μικρό recap της σειράς. Όλο το issue χρησιμεύει ως μια γέφυρα, ανάμεσα στα παλαιότερα και τα νέα. Σε αυτό, ο Scud επιστρέφει στη Γη, μετά από δέκα χρόνια (με αρκετές μπηχτές για την απουσία του δημιουργού του), και ξανασυναντιέται με τους φίλους του, οι οποίοι τον ενημερώνουν για τα όσα έγιναν κατά την απουσία του.

Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, λοιπόν, ξέσπασε ο Zombie Zoo War, ανάμεσα στις δυνάμεις του Voodoo Ben και του Spidergod. Νικητής αναδείχθηκε ο πρώτος, ο οποίος πλέον κάνει κουμάντο, ακόμη και στην εταιρία παραγωγής των Scuds. Με λίγα λόγια, ο Scud θα πρέπει να αντιμετωπίσει πρώτα ορδές ρομπότ και zombies, προτού ανατινάξει τον πλανήτη και επαναφέρει στη ζωή την καλή του.

Η γενικότερη ιδέα πίσω από το #21, λοιπόν, είναι η επιστροφή παλιών φίλων και το catching up the good ol' times. Είμαι σίγουρος ότι οι fans της σειράς θα πλημμυρίσουν από νοσταλγία, διαβάζοντας το SCUD, μετά από τόσα χρόνια. Εγώ, όμως, δε βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτούς, καθώς το διάβασα αρκετά χρόνια αργότερα. Έτσι, μπορώ να είμαι και πιο αντικειμενικός.

Όπως, λοιπόν, έχω εξηγήσει σε αρκετούς αντιφρονούντες (με μπροστάρηδες τους Σακαρίδη και Χατζηκωστή), το SCUD είναι και γαμώ τα comics, όταν μπορείς να ξεχωρίσεις τι γίνεται στις σελίδες του. Λίγο οι σουρεαλιστικές καταστάσεις, λίγο το lettering, που αλλάζει δέκα φορές σε κάθε πάνελ και λίγο (για να είμαι ειλικρινής, πολύ) το σχέδιο, ο πονοκέφαλος δε βρίσκεται παρά λίγες σελίδες μακριά.

Ειδικά το σχέδιο είναι το πιο ενοχλητικό στοιχείο απ' όλα. Τα ασπρόμαυρα panels αποτελούνται από δεκάδες γραμμές, που μπλέκονται μεταξύ τους. Αν υπολογίσουμε και τις σκιές, αλλά και τα όσα εξελίσσονται μέσα σε αυτά, το αποτέλεσμα είναι ένα: σχεδιαστικός πανικός. Χρειάζεσαι αρκετά δευτερόλεπτα (στα λεπτά, έχεις ήδη χάσει το παιχνίδι) για να καταλάβεις τι γίνεται σε κάθε panel και κατά συνέπεια, σε κάθε σελίδα. Αν και έμεινα με την εντύπωση ότι, τουλάχιστον στο #21, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα σε αυτόν τον τομέα.

Όσο για την υπόθεση, αυτή μιλάει από μόνη της, απλά με σουρεαλιστικό και στα όρια του παρανοϊκού, τρόπο. Σίγουρα δεν αποτελεί το everyday storyline, ωστόσο, τόση αφαιρετικότητα, τόσος παραλογισμός και τόση ηλιθιότητα δεν μπορεί παρά να έχουν ένα αποτέλεσμα: Να σε κάνουν είτε να το λατρέψεις, είτε να το μισήσεις. Πάντα αντιμετώπιζα με σεβασμό αυτού του είδους τα comics, ακόμη κι όταν βρισκόμουν στη δεύτερη κατηγορία.

Η επιστροφή του SCUD THE DISPOSABLE ASSASSIN, λοιπόν, είναι συνεπής, τουλάχιστον στη φιλοσοφία της σειράς, και οπωσδήποτε θα σηματοδοτήσει την εισροή νέων αναγνωστών στον κόσμο του. Επιπλέον, θα τραβήξει και τους παλιότερους αναγνώστες (όσους, δηλαδή, άντεξαν στα πρώτα 20 τεύχη) και θα σημάνει το τέλος (αν και δεν παίρνω όρκο) μιας σειράς που αποτελεί, σίγουρα, κάτι το διαφορετικό. Και αυτό σε υποχρεώνει να το παραδεχτείς - είτε το λατρεύεις είτε το μισείς.