Writer: Mike Carey

Artist: Jock

Colorist: Lee Loughridge

Letterer: Clem Robbins

Editor: Shelly Bond

DC Comics (Vertigo)

Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του FAKER, είναι πολύ πιθανό να αναρωτηθεί κάποιος αναγνώστης τι δουλειά έχει αυτή η ιστορία υπό τη σημαία της Vertigo. Φαινομενικά, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ματιά στην κολεγιακή ζωή τεσσάρων, όχι ιδιαίτερα συμπαθών, περίπου-φίλων, υλικό που, φυσικά, προσφέρεται για ενδιαφέρουσες ιστορίες, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενες από τον άνθρωπο που έγραφε για χρόνια HELLBLAZER και LUCIFER, στο ίδιο imprint. Κάπου προς το τέλος του πρώτου τεύχους, όμως, όταν οι επανενωμένοι και μεθυσμένοι φίλοι αρχίζουν να ξερνάνε ακατάπαυστα και από αυτό το υλικό παίρνει σάρκα και οστά ένας ολοκαίνουριος άνθρωπος (δεν σας κάνω καθόλου πλάκα), αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως το FAKER δεν είναι αυτό που φαινόταν αρχικά.

Βρίσκω απόλυτα θεμιτή τη χρήση sci-fi στοιχείων σε, κατά τα άλλα, εντελώς προσγειωμένες ιστορίες, προκειμένου ο συγγραφέας να βρει πάτημα για τους όποιους παραλληλισμούς θέλει να πλέξει. Και όχι μόνο δεν έχω την απαίτηση εξήγησης για τα όσα συμβαίνουν, αλλά μπορώ να πω ότι προτιμώ κιόλας την απουσία αυτής. (Με πρόσφατο παράδειγμα το Y: THE LAST MAN.) Ο λόγος είναι πολύ απλός, και αφορά τη καρδιά της ιστορίας. Αν ένας συγγραφέας θέλει να χρησιμοποιήσει το τέλος του Υ χρωμοσώματος για να αναπτύξει την κοσμοθεωρία του, τότε θέλω να κάνει ακριβώς αυτό, και να μην επιδοθεί σε περίπλοκες εξηγήσεις για το πώς επήλθε αυτή η εξαφάνιση, γιατί εκείνη θα ήταν μια άλλη ιστορία. Πού δένει όλο αυτό με το FAKER;

O Mike Carey, τον οποίο αγαπώ και λατρεύω, διαπράττει εδώ ένα μεγάλο λάθος στην ανάπτυξη της ιστορίας του, με την παράβαση της παραπάνω λογικής. Το FAKER είναι, στην ουσία του, μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αναζήτηση προσωπικής ταυτότητας, σε ένα περιβάλλον όπου το ψέμα και οι μάσκες διαρκώς ανταμείβονται, έναντι της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας. Κυνικοί χαρακτήρες ξεγελούν τους εαυτούς τους, σκοτώνοντας μέρες της ζωής τους, λέγοντας ψέματα στους γύρω τους και πείθοντας τους εαυτούς τους πως αυτό είναι όλο. Φοβερό set-up, και το μόνο που λείπει, σε αυτό το σημείο, είναι το στοιχείο που θα προκαλέσει τους τέσσερις φίλους να αναθεωρήσουν την κοσμοθεωρία τους. Το στοιχείο αυτό είναι ο παραπάνω ξερατο-Frankenstein που λέγαμε.

Καθρέφτης ψυχών και επιθυμιών, ο μυστηριώδης Nick εισβάλει στις ζωές των κατά λάθος δημιουργών του, υποχρεώνοντάς τους να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να ανακαλύψουν πάλι ποιοι είναι, και γιατί είναι αυτοί που είναι. Και καθώς οι less-than-fantastic four αρχίζουν να βαδίζουν σε ένα μονοπάτι που κανείς τους δεν έχει ξαναπάρει, ο Carey κλωτσάει τα πάντα με μια κίνηση: στρέφει την εστίαση της ιστορίας του στον Nick και τη λεπτομερή φύση της δημιουργίας του. Ξαφνικά, ξεχνάμε τους 20άρηδες στη φάση της προσγειωμένης επανεξέτασης του εαυτού τους, και ασχολούμαστε με μυστικές υπηρεσίες, στρατιωτικές επιχειρήσεις, καταδιώξεις, αποδράσεις και εν ψυχρώ δολοφονίες. Θα μπορούσε, κάλλιστα, να πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική ιστορία (την οποία θα έπρεπε, βέβαια, να σχεδιάζει και πάλι ο Jock, γιατί σκίζει σε blockbuster-type δράση), ή απλά, θα μπορούσε ο Carey να το έχει σκεφτεί λίγο παραπάνω, πριν αφήσει ένα τόσο προσωπικό πορτρέτο να εκφυλιστεί σε μια άνευρη sci-fi περιπέτεια.

Για να είμαι δίκαιος, στο φινάλε (αλλά αφού έχουν σπαταληθεί περίπου δυόμιση τεύχη), το focus επιστρέφει εκεί όπου όφειλε να είναι σε όλη τη διάρκεια της σειράς, δηλαδή στον πυρήνα των φίλων. Η σκιαγράφησή τους, από νωρίτερα, είναι αρκετή, για να έχει επίδραση πάνω μας το ανοιχτό και αρκετά ανατριχιαστικό φινάλε, όμως, καθώς κοίταγα την υπέροχη τελευταία σελίδα, δε μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι. Σε τι επίπεδο αρτιότητας θα μπορούσε να έχει φτάσει αυτή η σειρά αν ο Carey παρέμενε, σε όλη τη διάρκεια της, επικεντρωμένος στο σωστό κομμάτι της ιστορίας, αναπτύσσοντας, ακόμη πιο αποτελεσματικά, όλες τις πτυχές των βαθιά προβληματικών χαρακτήρων του. Ήδη, μέχρι να γράψω αυτό το review, έχω ξεχάσει τι ήταν το McGuffin που επέτρεψε τη δημιουργία της ένσαρκης συλλογικής συνείδησης των τεσσάρων φίλων, ακριβώς επειδή ήταν απολύτως besides the point. Όμως, οι τελευταίες, character-driven σκηνές, είμαι βέβαιος πως θα χρειαστώ πολύ καιρό για να τις ξεχάσω.

Τα μέγιστα σε αυτό, φυσικά, συμβάλει και ο Jock, ο οποίος, όταν ξεκίνησα το FAKER, δε μου άρεσε όσο στο LOSERS, αλλά καθώς συνέχισα να ξεφυλλίζω, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο λάθος έκανα. Ο Jock είναι το είδος του καλλιτέχνη που μεταδίδει το συναίσθημα των χαρακτήρων μέσω της ατμόσφαιρας μιας σκηνής, παρά χρησιμοποιώντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Χάρισμα ιδανικό, για μια ιστορία που βασίζεται περισσότερο στην αλληλεπίδραση, παρά στη λεπτή και εσωτερική ανάπτυξη ενός SHORTCOMINGS. Επιπλέον, η δουλειά του Jock είναι ο μόνος λόγος που τα τεύχη με τους στρατιώτες, τα ελικόπτερα και της φυλακής τα σίδερα, δεν είναι εντελώς για πέταμα, ενώ πρέπει να γίνει και ξεχωριστή αναφορά στα φανταστικά του εξώφυλλα. So, there: Τα εξώφυλλα του Jock είναι λόγος για να αγοράσετε αυτό το comic!

Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, έστω κι αν δεν είναι συνεπείς σε όλη τη διάρκειά του. Ακόμη κι έτσι, όμως, πρέπει κανείς πρωτίστως να εκτιμήσει το γεγονός ότι η καρδιά του Mike Carey βρισκόταν στο σωστό σημείο. Τί να πω, ίσως θα του έκανε καλό αν άφηνε για λίγο τους X-Men...