Writer/Artist: Hakase Mizuki

Translation: Tomoko Kamimoto

Adaptation: Joshua Dysart

TokyoPop

Οι άνθρωποι, διαρκώς, ψάχνουν ευκαιρία να χωρίζουν τα πάντα, ακόμη και τους εαυτούς τους, σε κατηγορίες, οι οποίες έχουν τη "χάρη" να μην ορίζονται επαρκώς, ή ο ορισμός τους να αλλάζει κατά περίπτωση, κάτι που δημιουργεί σύγχυση, και σε μένα, προσωπικά, ατελείωτη διασκέδαση. Όπως κι αν το δεις, ένα ακροδεξιό αναρχοκουμούνι δεν μπορεί να υφίσταται σε αυτό τον πλανήτη, όμως δεν είναι καθόλου απίθανο, σας διαβεβαιώ, κατατάσσοντας κάποιον σε διάφορες κατηγορίες, τελικά να προκύψει κάτι τέτοιο.

Είναι σαφές ότι η 14η Φεβρουαρίου δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση από την τάση αυτή. Έτσι, οι άνθρωποι χωρίζονται και πάλι σε, δυο κυρίως, κατηγορίες: αυτούς που γιορτάζουν και αυτούς που δεν γιορτάζουν του Αγ. Βαλεντίνου, ενώ αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να εμποδίσει την ύπαρξη και άλλων κατηγοριών, με αποτέλεσμα να έχουμε ακροδεξιά αναρχοκουμούνια που γιορτάζουν του Αγ. Βαλεντίνου, που τους αρέσει η Βανδή και ακούνε grind core.

Επειδή η 14η Φεβρουαρίου ήταν σχετικά πρόσφατα και είμαι σίγουρος ότι όλοι εσείς ανήκετε σε κάποια από τις δυο βασικές κατηγορίες -δεν λαμβάνω υπόψη τις υποκατηγορίες, γιατί σε τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να γράψω πραγματεία και όχι review- είμαι υποχρεωμένος να σας ικανοποιήσω όλους, έχοντας κάτι για τον καθένα σας. Όσοι, δε, εκτός από τις δυο προαναφερθείσες κατηγορίες, ανήκετε και στην κατηγορία αυτών που τους αρέσει η Ιαπωνία, θα έχετε έξτρα μπόνους. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, οι αρχαίοι Έλληνες, κάπου στα μέσα Φεβρουαρίου, γιόρταζαν το γάμο του Δία με την Ήρα και οι Ρωμαίοι, την ίδια περίοδο, γιόρταζαν τα Λουπερκάλια - και οι δυο γιορτές ήταν αφιερωμένες στη γονιμότητα. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που η χριστιανοσύνη, ως συνηθίζει, ήρθε να καπελώσει αυτά τα έθιμα/γιορτές, αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι καθυστέρησε λιγάκι, μιας και η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου υπάρχει επίσημα μόλις από το 1969, ενώ μέχρι τότε υπήρχαν 11 (έντεκα) Βαλεντίνοι που γιορτάζονταν. (Όσοι από εσάς σιχαίνεστε αυτή τη μέρα, πρέπει να αισθάνεστε πολύ τυχεροί που την έχετε μια φορά το χρόνο και όχι 11...)

Αυτό που βρήκα εγώ πολύ ενδιαφέρον με την συγκεκριμένη ημέρα, είναι το πώς έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται στην Ιαπωνία, μια χώρα που αρέσκεται να τα κάνει όλα περίεργα. Στην Ιαπωνία, λοιπόν, την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, τα κοριτσάκια είτε αγοράζουν είτε φτιάχνουν σοκολατάκια και τα προσφέρουν στον καλό τους (ή σε αυτόν που θα ήθελαν, τέλος πάντων, να του κρατάνε το χέρι ενώ περπατάνε κάτω από τις κερασιές), αλλά τα αγοράκια δεν δίνουν δώρα. Ένα μήνα αργότερα, στις 14 Μαρτίου για όσους βαριούνται να κάνουν υπολογισμούς, γιορτάζεται η White Day, όπου τα παραπάνω αγοράκια πρέπει να δείξουν την εκτίμησή τους για την ευγενική χειρονομία των κοριτσιών και είναι η δική τους σειρά να κάνουν δώρα. (Editor's Note: Σοκολατάκια υποχρεωτικώς, ή μπορεί να είναι και κάτι άλλο;)

Οι Κορεάτες, από την άλλη, αποφάσισαν ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν οι Ιάπωνες μονίμως την πρωτιά στην κουλαμάρα και στις 14 Μαρτίου, όλοι όσοι στάθηκαν άτυχοι και ούτε πήραν ούτε έδωσαν δώρα στις παραπάνω γιορτές (a.k.a. μπακούρια), μαζεύονται και τρώνε noodles με μαύρη σάλτσα από φασόλια, από την οποία παίρνει και το όνομά της η ημέρα και είναι γνωστή ως Black Day.

Στο δια ταύτα, λοιπόν, για να έχει και κάποιο νόημα το προηγούμενο παραλήρημα, όσοι ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων, οι οποίοι γιορτάζουν του Αγ. Βαλεντίνου, στο έτερο ήμισυ αρέσουν τα manga, ξέχασαν να πάρουν δώρο και ψάχνουν κάτι πρωτότυπο, είστε πολύ μα πολύ τυχεροί, γιατί η TokyoPop αποφάσισε να εκδώσει τους τέσσερεις τόμους του DEMON ORORON σε ένα πολύ ωραίο hardcover. Όσοι, πάλι, ανήκετε σε κάποια άλλη κατηγορία, με βασική προϋπόθεση όμως να μην έχετε διαβάσει το DEMON ORORON, κάτι που ισχύει, φυσικά, και για το έτερο ήμισυ της πιο πάνω κατηγορίας, επίσης είστε τυχεροί, για τον ίδιο λόγο. Όσοι, τώρα, το έχετε διαβάσει, ή ακόμα χειρότερα, το έχετε αγοράσει, δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεστε άσχημα. Kι εσείς τυχεροί είστε, γιατί μάθατε όλα αυτά τα ωραία πράγματα σήμερα, εκτός βέβαια και τα γνωρίζατε ήδη, αλλά και πάλι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να αισθάνεστε άσχημα, καθώς μπορείτε να μου στείλετε ένα mail, εξηγώντας μου αναλυτικά την κατηγορία στην οποία ανήκετε και θα προσπαθήσω να γράψω ένα review αποκλειστικά για εσάς, όπως είναι άλλωστε το σωστό. (Editor's Note: Εγώ που ανήκω στην κατηγορία του "ταλαίπωρου editor που περιμένει κάποια στιγμή να αρχίσει το review", τί δώρο θα πάρω; Πρόσεξε τι θα πεις!)

Η ιστορία του DEMON ORORON είναι άκρως ενδιαφέρουσα και περιπλέκεται κυρίως, γύρω από δυο παροιμίες, το "παπά παιδί, διαβόλου εγγόνι" και το "δουλειά δεν είχε ο διάολος ________ τα παιδιά του" (insert your favorite fornication word), αν και, για να λέμε την αλήθεια, δεν ήταν ακριβώς ο διάολος, αλλά ο αρχάγγελος Μιχαήλ, ο οποίος αποφάσισε να κάνει παιδιά, όχι με μια αγγελίνα, αλλά με μια θνητή. Η Chiaki, λοιπόν, είναι η κόρη του Μιχαήλ και μιας τυχαίας γυναίκας (μα καλά, δεν υπάρχει θεός;) και ο Ororon είναι ένας τυχαίος βασιλιάς της κόλασης, ο οποίος, αντί να κάτσει στο θρόνο του, ως όφειλε, αποφάσισε να κάνει διακοπές στη Γη. Η τύχη τα έφερε έτσι, που η Chiaki -ήταν και λίγο κωλοπαιδάκι, αλλά δεν την αδικώ, κι εγώ δεν θα το έπαιρνα πολύ καλά αν μάθαινα ότι ο πατέρας μου μπερμπάντευε με θνητές- έπεσε πάνω στον Ororon και του ζήτησε να μείνουν για πάντα φίλοι (αν ποτέ κυκλοφορήσει και το uncut version θα δείτε και τη σκηνή που του δίνει μια σοκολάτα) και φυσικά, γιατί αλλιώς το manga θα τελείωνε πολύ γρήγορα, εκείνος δέχτηκε με μεγάλη χαρά - τόσο μεγάλη που ξέχασε να ειδοποιήσει ότι θα αργήσει να γυρίσει για φαγητό.

Τα αδέλφια του, μάλλον, δεν εκτίμησαν πολύ την απόφασή του αυτή - δε φτάνει που ήταν ο μικρότερος, δε φτάνει που επιλέχθηκε εκείνος να κυβερνήσει την κόλαση, τους έριξε και μια χυλόπιτα να, με το συμπάθιο, σήκωσαν στο πόδι όλο τον κάτω κόσμο και οργάνωσαν ένα κυνήγι πρώτης τάξης, για να τον φέρουν πίσω. Αν προσθέσετε στην όλη ιστορία, σαδιστές αγγέλους, κυνηγούς επικηρυγμένων, δαίμονες και ένα σωρό άλλους χαρακτήρες, οι οποίοι, κυρίως, θέλουν τον Ororon νεκρό, καθώς και το γεγονός ότι η Chiaki είναι πασιφίστρια και υποχρεώνει τον Ororon να προσέχει και να καταπιέζει την έμφυτη δίψα του για αίμα, ε, κακός χαμός γίνεται και όλα αυτά για τη δική σας διασκέδαση...

Πέρα από την ιστορία, που, στην τελική, είναι το παλιό καλό και κάργα κλασικό καταδικασμένο ειδύλλιο (γιατί να είσαι ένας Καπουλέτος, ρε γαμώτο), χωρίς όμως να έχει κάτι ιδιαίτερα αρνητικό, αυτό που θα σας κάνει να διαβάσετε ή να απορρίψετε το DEMON ORORON είναι το σχέδιο. Η Mizuki χρησιμοποιεί μια περίεργη τεχνοτροπία - επιμένει στο στυλιζάρισμα των χαρακτήρων της, οι οποίοι εμφανίζονται με περίεργα επιμηκυμένα άκρα, προφανώς για να δοθεί μια αίσθηση υπερφυσικού. Ομολογώ ότι η πρώτη αίσθηση που μου προκάλεσε, ήταν απογοήτευση, αλλά μετά από 850 σελίδες, είχε σταματήσει να με ενοχλεί τόσο. Δεν κάνει κακό, πάντως, να πάρετε μια γεύση πριν το αγοράσετε.

Αν είναι να πω κάτι για το ORORON, ως κλείσιμο, είναι ότι μου άρεσε και αξίζει τον κόπο να το έχετε, αν φυσικά δεν έχετε ήδη αγοράσει τους τόμους ξεχωριστά. Δεν είναι κάτι ιδιοφυές, δεν είναι κάτι που θα λατρέψετε, αλλά η συγκεκριμένη πρόταση, του complete hardcover είναι αρκετά συμφέρουσα.