Writer: Mark Millar

Penciller: Bryan Hitch

Inker: Paul Neary

Colorist: Paul Mounts

Letterer: Rus Wooton

Editor: Tom Brevoort

Marvel Comics

Πρόκειται περί κατάρας... Ο Mark Millar έχει γράψει, τα τελευταία χρόνια, ένα εν γένει εξαιρετικό comic (ULTIMATES) και μερικά από τα χειρότερα που υπάρχουν εκεί έξω (οτιδήποτε πλην του ULTIMATES). Και εγώ, με κάποιον τρόπο, κατάφερα να βρεθώ να γράφω review για το μοναδικό comic του Millar που στέκεται άβολα μες στη μέση. Ούτε πνιγμένο μέσα στον ποζεράδικο κυνισμό, που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του Σκοτσέζου, αλλά και δίχως να πλησιάζει σε όραμα, μέγεθος ή εκτέλεση το προαναφερθέν magnum opus του. Το FANTASTIC FOUR #554 περνάει και δεν πολυαγγίζει, ούτε όμως και ενοχλεί...

Αυτό που οφείλω να παραδεχτώ στον Millar είναι ότι ακολούθησε τις υποσχέσεις του. Αυτό εδώ δεν είναι ένα ακόμη αχρείαστα σκοτεινό comic, με χαρακτήρες που πάνε για "ώριμοι", αλλά προκύπτουν καθάρματα. Είναι η Πρώτη Οικογένεια του Marvel Universe, σε περιπέτειες που κοιτούν πίσω στην παράδοσή τους ως εξερευνητές, αντί να αλληθωρίζουν προς το ευρύτερο BendisVerse, ρίχνοντας τους χαρακτήρες σε ιστορίες που δεν έχουν καμιά δουλειά να πρωταγωνιστούν. Στην πραγματικότητα, είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός και μόνο ότι αυτή εδώ η ελαφρά και PG-Rated εκδοχή του Reed Richards, έρχεται από τον ίδιο άνθρωπο που μόλις το περασμένο καλοκαίρι τον έγραφε σαν παρανοϊκή ιδιοφυία, δημιουργό του ναζί κλώνου του Thor και απομακρυσμένο σύζυγο της Sue Storm.

Τίποτε από αυτά τα φαιδρά δεν έχουν βρει διέξοδο σε αυτή την ιστορία, καθώς οι Richards μαζί με τον νονό Ben Grimm, περνούν την ώρα τους, ταξιδεύοντας στο χρόνο και ζώντας ξέφρενες περιπέτειες, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, time-jumping τρένα, εισιτήρια του '55 για την Disneyland και ενδυμασίες γαλλικού τύπου του 17ου Αιώνα. Όλα αυτά μοιάζουν ιδιαίτερα διασκεδαστικά, και καταλαμβάνουν το σωστό χώρο στις σελίδες της ιστορίας, δίχως να κάνουν τον αναγνώστη να νιώθει πως δεν διαβάζει απολύτως τίποτα. Ο Bryan Hitch αποδίδει αυτές τις σελίδες με το κέφι που απαιτείται, αποδεικνύοντας (μαζί με την αλάνθαστη ομάδα των συνεργατών του, Paul Neary και Paul Mounts, που τον ακολουθούν από το ULTIMATES) ότι μπορεί να δουλέψει εξίσου αποτελεσματικά, ακόμη και χωρίς όλα να έρχονται σε σκοτεινές αποχρώσεις του κόκκινου. Αυτά είναι τα καλά, με τον Millar να έχει βρει ξανά το δρόμο του προς μια πιο ανάλαφρη πλευρά του, απολύτως συνεπή με αυτό που απαιτεί ο συγκεκριμένος τίτλος.

Τα άσχημα νέα, όμως, εντοπίζονται στην ευρύτερη αίσθηση πως ό,τι κάνει εδώ ο Σκοτσέζος, τον έχουμε δει στο παρελθόν να το κάνει καλύτερα. Η απλοϊκή, αλλά διασκεδαστική περιπέτεια, του ταιριάζει πολύ καλύτερα από τον τσάμπα κυνισμό, όμως, ταυτόχρονα, μας θυμίζει και μερικές από τις καλύτερες δουλειές του, όπως το SUPERMAN ADVENTURES, ή αυτό που αποτελεί το best of both worlds, δηλαδή το AUTHORITY του. (Editor's Note: Φοβάμαι πως όσο κι αν ξεχειλώσουμε τους όρους, το AUTHORITY του Millar δεν μπορεί με τίποτα να χαρακτηριστεί "απλοϊκή και διασκεδαστική περιπέτεια". But it's your call...) Αυτό που κάνει εκείνες τις ιστορίες να φαίνονται καλύτερες, δεν είναι, απαραιτήτως, η απουσία ιδεών από το FANTASTIC FOUR (αν μη τι άλλο, η αποκάλυψη του φινάλε ανοίγει πολύ ενδιαφέροντες και ταιριαστά larger-than-life δρόμους για τη συνέχεια), αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτές παρουσιάζονταν και αναπτύσσονταν. Λες και ο Millar έχει ολοκληρωτικά πιστέψει το ίδιο του το hype, εδώ και μερικά χρόνια, δεν ξεχνάει ποτέ σε κάθε του δείγμα γραφής να προσθέτει πινελιές με μοναδικό στόχο τον αυτοερωτικό θαυμασμό της ύπαρξής τους. Οι μισές γραμμές διαλόγου του είναι εκεί για να θαυμάζουν τις άλλες μισές, και το ίδιο ισχύει και για τις συμπεριφορές των χαρακτήρων, σχετικά με την εκάστοτε πλοκή. Αυτό που καταστρέφει τις συχνά έξυπνες ιδέες του συγγραφέα, είναι η επιμονή του στο να υπογραμμίζει το πόσο γαμάτες είναι, για την περίπτωση που ο αναγνώστης δεν θέλει να αναπτύξει δική του γνώμη αλλά περιμένει να του την ταΐσουν. (Editor's Note: Funny. Αυτό ακριβώς πιστεύω πως είναι το πρόβλημα και με τους "αγαπημένους κοινού και κριτικών", Brian Vaughan και Joss Whedon. But what do I know?)

Ενώ, λοιπόν, πολλά ενοχλητικά τικς του συγγραφέα απουσιάζουν από εδώ, κάνοντας το αποτέλεσμα, τουλάχιστον, υποφερτό (μην πω μεγαλύτερη κουβέντα και βρεθώ να τη μαζεύω σε καναδυό μήνες), αυτό το συγκεκριμένο είναι πάντα παρόν, αχρηστεύοντας αστεία και υπονομεύοντας την, κατά τα άλλα, συμπαθή δουλειά στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Εντάξει, όταν λέμε σκιαγράφηση, μη φανταστείτε "Whedon-Γράφει-Cyclops" μεγαλεία, (Editor's Note: I swear to God, δεν είχα δει την αναφορά στον Whedon, όταν έγραψα την προηγούμενη μπηχτή!), αλλά τουλάχιστον οι τέσσερις φανταστικοί δεν είναι απλώς περιφερόμενα Millar-άκια. Υπάρχει μια υποτυπώδης φροντίδα στην παρουσίαση του καθενός, κάνοντάς τους, με το καλημέρα, ξεχωριστούς, όχι μόνο στις μεταξύ τους συμπεριφορές, αλλά και ως προς το γενικότερο πάνθεον χαρακτήρων του Millar. Κάποιοι έρχονται κάπως χοντροκομμένοι: ο Johnny, στο μηδαμινό χρόνο εμφάνισης του, γράφεται ως αρσενική Paris Hilton - με τον Millar να χαλάει, κλασικά, το αστείο, βάζοντας αυτήν ακριβώς την παρατήρηση στο στόμα της Sue. Kάποιοι έρχονται πιο στερεοτυπικοί από όσο θα μου άρεσε: η Sue επανέρχεται στις μέρες δοξασμένης αχρηστίας, ανοίγοντας φιλανθρωπική ομάδα, την ώρα που οι άντρες κάνουν τα αντρικά πράγματα. (Πλέξιμο παίζει;)

Όμως, τίποτα δεν είναι χαμένο με το καλημέρα, ακόμη και αυτές οι ενστάσεις μου, μπορούν πολύ εύκολα να διορθωθούν - ο ρυθμός είναι ικανοποιητικός, η ατμόσφαιρα ταιριαστή, και η ιστορία υποσχόμενη. Αν μπορέσει να συγκρατήσει και λίγο περισσότερο το φωνακλάδικο alter ego του ο συγγραφέας, μπορεί και να προκύψει κάτι άξιο λόγου. Ω, θεοί, το τέλος του κόσμου πράγματι καταφτάνει: μου (ψιλο)άρεσε comic του Mark Millar.