Writer/Artist: Yuki Fujisawa

Translation: Stephen Paul

Adaptation: Alien Lujo

Editor: Gayle Tan

Dr. Master Publications Inc.

Η Dr. Master είναι μια από τις εταιρείες που συμπαθώ ιδιαίτερα, χωρίς να έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο -όπως, για παράδειγμα, κάποιον τίτλο τους που να παρακολουθώ φανατικά- απλά όταν ακούω για κάποια καινούρια κυκλοφορία από αυτούς, χαίρομαι και τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα δεν με απογοητεύει.

Έτσι, όταν είδα στο ράφι το METRO SURVIVE, πολύ απλά, έπρεπε να το πάρω για review και αν χρειαστεί, να τσακωθώ με τους συναδέλφους... (καλά, καλά, σταματάω τις παπάρες, γιατί το κόβω να έρχεται το note).

Είναι αλήθεια ότι συμπαθώ την Dr. Master, γιατί κάνει προσεγμένες δουλειές, αλλά μέχρι εκεί - δεν έχω μετοχές στην εταιρία, ούτε κάποιον άλλο λόγο για να προτιμώ τα manga τους και ειδικά το συγκεκριμένο, το οποίο, ναι, ομολογώ, για άλλη μια φορά, το επέλεξα μόνο και μόνο από το εξώφυλλο, χωρίς να μπω στον κόπο να διαβάσω την περίληψη.

Δεν ξέρω για σας, αλλά ο τίτλος μου έκανε κάτι σε post-apocalyptic φάση -είπαμε, δεν είχα διαβάσει την περίληψη- με το βασικό θέμα να περιστρέφεται γύρω από την επιβίωση σε μια μητρόπολη, μετά από κάποια ολοκληρωτική καταστροφή, ή κάτι τέτοιο. Προφανώς, ήμουν επηρεασμένος από το RESIDENT EVIL: EXTINCTION, που έβλεπα το προηγούμενο βράδυ, αλλά τελικά έπεσα έξω - όχι εντελώς, βέβαια, γιατί το βασικό θέμα είναι η επιβίωση.

Αν και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, οι Έλληνες, σαν λαός (το "σαν" δεν είναι γραμματικό λάθος, παρακαλώ) δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με τους σεισμούς, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σεισμογενής περιοχή. Κάθε φορά που κάνει ότι κουνάει, ακόμη κι αν είναι 2,4 ρίχτερ, με επίκεντρο 147 χλμ. βάθος, κάπου στη μέση του Αιγαίου, τα δελτία ειδήσεων ξεθάβουν τα πλάνα που έχουν με τους σεισμογράφους να έχουν πάρει φωτιά, ειδικοί και όχι τόσο ειδικοί, βγαίνουν να πουν τη γνώμη τους, πάντα -μα πάντα- θα αναφερθεί ο Βαρώτσος, ενώ η κυρά-Σούλα τρέχει να πάρει εμφιαλωμένα νερά και κονσέρβες. Αντίθετα, οι Ιάπωνες, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξοικειωμένοι με το όλο θέμα και σημειώνεται ότι η Ιαπωνία, είναι πολύ πιο σεισμογενής περιοχή από την Ελλάδα, ενώ, από όσο ξέρω, τον σεισμό τον θεωρούν απλά ένα φυσικό φαινόμενο - δηλαδή αυτό που είναι.

Από την άλλη, βέβαια, οι Έλληνες είναι σαφώς λιγότερο καταπιεσμένος λαός από τους Ιάπωνες -μην ακούσω τώρα καμιά βλακεία για την τουρκοκρατία- ενώ πολλές ιαπωνικές συμπεριφορές, λόγω ακριβώς αυτής της καταπίεσης, μας φαίνονται τόσο περίεργες, που απορούμε πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να φέρεται με αυτό τον τρόπο (μεταξύ μας, αν είχαμε φάει κι εμείς 2 πυρηνικές στο κεφάλι, κάπως έτσι θα είμαστε). Αυτή η καταπίεση και η συγκαταβατικότητα, πολλές φορές, βρίσκει άσχημη διέξοδο και αυτό αποτελεί αντικείμενο ταινιών, βιβλίων και φυσικά manga, με αποτέλεσμα να βλέπουμε τον κακομοίρη υπάλληλο εταιρείας να μεταμορφώνεται σε τρομοκράτη (λέγε με BLACK LAGOON) και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Στο METRO SURVIVE, παρακολουθούμε άλλον έναν τέτοιο κακομοίρη (OK, εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι όλοι μας κάνουμε το μαλάκα μπροστά σε αυτόν που μας πληρώνει, αλλά οι φίλοι μας οι Ιάπωνες έχουν ανάγει την ιεραρχία σε κάτι ιερό), ο οποίος είναι τεχνικός στο Μετρό και όπως όλοι οι χαμηλόμισθοι, αντιμετωπίζει καθημερινά τα κομπλεξιλίκια των ανώτερων του. Το να σε κρατήσει κάποιος παραπάνω στη δουλειά, όχι γιατί υπάρχει ανάγκη να μείνεις, αλλά έτσι, για να ικανοποιήσει την ψευδαίσθηση εξουσίας που έχει, είναι κάτι που συμβαίνει κι εδώ, με τη διαφορά ότι όταν είναι τα γενέθλια του γιου σου, και το ξέρει ο άλλος, και παρ' όλα αυτά, σου πει ότι πρέπει να μείνεις παραπάνω, η απάντηση που θα έπαιρνε στην Ελλάδα, μάλλον θα ήταν "άντε να υπογράψεις κανένα συμφωνητικό συμβίωσης, απόγονε του Αυνάν", μα ο Mishima, απλά, σκύβει το κεφάλι. Όταν δε, ανέβηκε στο πολυκατάστημα πάνω από το σταθμό (για όσους δεν γνωρίζουν, πολλά καταστήματα, ακόμη και σπίτια, στην Ιαπωνία, είναι χτισμένα ακριβώς πάνω από σταθμούς Μετρό) για να αγοράσει δώρο στο γιο του, κάτι που θεωρείται ανεπίτρεπτο από τους ίδιους του τους συναδέλφους (ε, δεν έχετε το Βούδα σας), με αποτέλεσμα να δεχτεί και παρατήρηση από τον αρχικομπλεξικό προϊστάμενο, τότε είναι που λες ότι θα κάνει μια έκρηξη και θα αρχίσει να σκοτώνει κόσμο αδιακρίτως.

Αντί του Mishima, έκρηξη κάνει το σύμπαν, με αποτέλεσμα να γίνει ένας τρομακτικός σεισμός στο Τόκυο (όπου "τρομακτικός", βλέπε "πάνω από 7 ρίχτερ", όχι σαν τους δικούς μας "τρομακτικούς") και να καταρρεύσει ο σταθμός που εργαζόταν ο Mishima, καταπλακώνοντας χιλιάδες ανθρώπους. Μοναδικοί επιζώντες, ο Mishima (ε, αν πέθαινε δεν θα ήταν ο πρωταγωνιστής, άρα δεν θα είχα αναφέρει το όνομά του) και καμιά δεκαριά άλλα άτομα, που βρίσκονταν στο τελευταίο τρένο για τα σπίτια τους. Το πρόβλημα που έχουν όλοι αυτοί να αντιμετωπίσουν είναι προφανές: βρίσκονται πολλά μέτρα κάτω από τη Γη, με εκατοντάδες τόνους τσιμέντου να φράζουν οποιαδήποτε διέξοδο προς την επιφάνεια, χωρίς προμήθειες και με την απορία, αν τελικά είναι τυχεροί που έζησαν, ή απλά πιο άτυχοι, που θα πεθάνουν αργά και βασανιστικά.

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Mishima αλλάζει προσωπικότητα και από κακομοίρης υπαλληλίσκος, μεταμορφώνεται σε ήρωα, έστω κι αν για να συμβεί αυτό, χρειάστηκε να πεθάνουν μερικές χιλιάδες κόσμου και να υπάρξει η προοπτική να πεθάνει κι ο ίδιος. Επίσης, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το σχέδιο του Fujisawa, το οποίο είναι πάρα πολύ καλό και μου θύμισε πιο παλιά τεχνοτροπία και πιο "σοβαρά" manga.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα, παρά το γεγονός ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταινίες με σεισμούς, γιατί είναι ένα καλό θρίλερ, με ενδιαφέροντα κοινωνιολογικά στοιχεία.