Writer: Jonathan Hickman

Artist: J.M. Ringuet

Image Comics

Αν και, αρχικά, ήθελα να αποφύγω ένα ακόμη review σε comic του Jonathan Hickman (THE NIGHTLY NEWS, PAX ROMANA), καθώς, πλέον, μου φαίνεται ότι τον έχω πάρει εργολαβία, το TRANSHUMAN ήταν το "most reviewable item" που είχα στην κατοχή μου αυτόν τον καιρό. Αυτό, με τη δική μου λογική, σημαίνει, όχι απαραίτητα ότι είναι εκπληκτικό αλλά, τουλάχιστον, δεν είναι αδιάφορο. Όπως συνηθίζω να λέω, είναι προτιμότερο να γράφει κανείς review σε ένα άθλιο comic, παρά σε ένα αδιάφορα μέτριο, γιατί έχει περισσότερα πράγματα να γράψει.

Όχι ότι το TRANSHUMAN είναι άθλιο - αλλά δεν είναι και κορυφαίο. Είναι απλά διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει, κατά την προσφιλή συνήθεια του Hickman (τελικά, το πήρε το βραβείο του "Breakout Talent" στα Comicdom Awards, ή επικράτησε το "emo λόμπι";). (Editor's Note: As you all nkow, οι Emo είναι ανίκητοι...) Επιπλέον, είναι διαφορετικό και από ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα από τον Hickman, κυρίως, χάρη στην απόφασή του να παραχωρήσει το artwork στον J.M. Ringuet (WARHAMMER 40K) αλλά και να υιοθετήσει ένα νέο, αμφιλεγόμενο format.

Το TRANSHUMAN, λοιπόν, ξεκινά στο πρώτο issue ως ένα ντοκιμαντέρ. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο panel, μας παρουσιάζεται η ιστορία της τροποποίησης των ανθρώπων, μέσω της γενετικής ή της τεχνολογικής οδού. Μαθαίνουμε για τις δύο αντίπαλες εταιρίες, οι οποίες συναγωνίζονται, με κάθε τρόπο, η μία την άλλη, και τους δύο πρωτοπόρους επιστήμονες, οι οποίοι χωρίστηκαν αργότερα σε δύο στρατόπεδα, λόγω της διαφοράς απόψεων.

Με λίγα λόγια, παρακολουθούμε το χρονικό ενός βιομηχανικού και επιχειρηματικού πολέμου. Το πρώτο comic του Hickman, το οποίο υπαινίσσεται την ύπαρξη υπερανθρώπων στις σελίδες του, δεν έχει να κάνει (ακόμη τουλάχιστον) με superheroes και men in tights, αλλά με έναν αδυσώπητο πόλεμο συμφερόντων. Το real life superhero genre (ξέρετε, αυτό που βάζει τους superheroes σε αληθινές καταστάσεις και ξεκίνησε από το WATCHMEN) αποκτά σίγουρα νέα διάσταση, χάρη στον τρόπο που το αντιμετωπίζει ο Hickman. Και έρχομαι εγώ, ο αφελής reviewer, να ρωτήσω: είναι τυχαίο που ο συγγραφέας δίνει καθαρά οικονομική διάσταση στο θέμα των superheroes;

It's all about the money, λοιπόν. Δύο εταιρίες-κολοσσοί στον τομέα της κατασκευής υπερανθρώπων, συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσης. Η μία φτάνει στο στόχο της μέσω της γενετικής βελτίωσης και η άλλη μέσω των τεχνητών προσθηκών. Επικεφαλής είναι δύο πρώην σύζυγοι (αντίπαλοι πλέον) και δύο πρώην συνεργάτες επιστήμονες (δε μιλιούνται καν). Και, θυμίζω, όλα αυτά τα μαθαίνουμε, μέσω ενός ντοκιμαντέρ.

Ο τρόπος που επέλεξε ο Hickman να μας παρουσιάσει τα γεγονότα είναι σίγουρα πρωτότυπος. Συνεντεύξεις και δηλώσεις από τους πρωταγωνιστές, με ενδιάμεσες παρεμβάσεις από τον παρουσιαστή του ντοκιμαντέρ, μας δίνουν όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για την ιστορία. Σαν αλλαγή, σαν κάτι που δε βλέπουμε συχνά, ο τρόπος εξιστόρησης είναι αρκετά ενδιαφέρων. Ωστόσο, αποτυπωμένος στις σελίδες ενός comic, ίσως χάνει λίγο. Τα panels είναι στατικά και η κίνηση και δράση των ηρώων, σχεδόν ανύπαρκτη. Σε αυτό, βέβαια, δε φταίει το σχέδιο του Ringuet, το οποίο είναι αρκετά ζωντανό, αν και επιτηδευμένα "άκομψο", αλλά ο τρόπος της αφήγησης. Αν, μάλιστα, υπολογίσουμε και την προσφιλή συνήθεια του Hickman να χρησιμοποιεί τεράστια αποθέματα κειμένου στις σελίδες του, ο ρυθμός της ιστορίας του είναι εξαιρετικά αργός.

Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν επιλογή του συγγραφέα και όχι αδυναμία του. Προσωπικά, θα θεωρήσω πετυχημένο το συγκεκριμένο πείραμα, αν στα επόμενα τεύχη δούμε κάτι διαφορετικό. Ειδάλλως, δε νομίζω ότι ένα ντοκιμαντέρ θα κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών για τέσσερα ολόκληρα issues.

Τέλος, όπως είναι φυσικό, το χιούμορ δε λείπει ούτε από το TRANSHUMAN. Στο δισέλιδο, κατά το οποίο βλέπουμε την εξέλιξη των πειραμάτων για τη γενετική και τεχνολογική τροποποίηση, βλέπουμε, μεταξύ άλλων, μία μαϊμού με τα νύχια του Wolverine, μία με την όραση του Cyclops και μία με τις τηλεπαθητικές ικανότητες του Charles Xavier!

Με επιφύλαξη για τα επόμενα τεύχη, λοιπόν...