Writer/Artist: Kanako Inuki

Translation & Adaptation: Sheldon Drzka

Lettering: Saida Temofonte

Editor: Jim Chadwick

DC Comics (CMX)

Σήμερα, στα πλαίσια του μαθήματος ψυχολογίας, θα εξετάσουμε μια συνήθεια του ανθρώπινου είδους. Μια συνήθεια γύρω από την οποία έχουν χτιστεί πολλές πτυχές της κοινωνίας μας: το να δίνεις και να παίρνεις δώρα. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να πω ότι δεν είναι αποκλειστικά δικό μας προνόμιο, καθώς υπάρχουν και πολλά ζώα που επιδίδονται σε αυτό το άθλημα, αλλά λόγω των περιορισμένων γνώσεών μου στη ζωολογία (με εξαίρεση τους πωλητές εταιρειών και πολλών οδηγών), θα ασχοληθώ μονάχα με το δικό μας είδος.

Κάνοντας ένα μίνι γκάλοπ (ή δημοσκόπηση, επί το ελληνικότερον), νομίζω πως θα βρεθούν πολύ λίγοι, οι οποίοι θα υποστηρίξουν ότι δεν τους αρέσει να παίρνουν δώρα και προσωπική μου άποψη είναι ότι όλοι αυτοί, απλά, δεν θέλουν να ανταποδίδουν την χειρονομία. Αντίθετα, θα βρεθούν αρκετοί, που θα πουν ότι το να κάνουν δώρα δεν είναι και ότι καλύτερο, γιατί θεωρούν μεγάλο πρόβλημα την αναζήτηση και επιλογή ενός δώρου, άσε που τους παίρνει πάρα πολύ χρόνο -τον οποίο δεν διαθέτουν- και αρχίζουν να μιλούν για την άτιμη την κοινωνία, που έχει κάνει τους ανθρώπους σκλάβους της δουλειάς, και που δεν προλαβαίνει κανείς να κάνει τίποτα και στο κάτω-κάτω, έχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουν από το να ψάχνουν για ένα χαζό δώρο, άσχετα, βέβαια, με το γεγονός ότι τους αρέσει να τα λαμβάνουν.

Μία κατηγορία που παρουσιάζει αρκετά μεγάλο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα δώρα πρέπει να είναι "πρακτικά", ότι κανείς δεν έχει ανάγκη ένα φανταχτερό μπιχλιμπίδι, ένα πράγμα που απλά κάθεται σε ένα ράφι χωρίς να κάνει τίποτα χρήσιμο, και προτιμούν να δωρίσουν έναν ολοκαίνουριο αποχυμωτή, ώστε ο παραλήπτης να απολαμβάνει φρέσκο χυμούλη με όλες τις βιταμίνες του, ή ένα ολόμαλλο ζευγάρι κάλτσες, για εκείνες τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Σε μερικές εξεζητημένες περιπτώσεις, η μπάλα παίρνει και παντός είδους αντικείμενα που προορίζονται για την ψυχαγωγία του κατόχου τους, όπως CD, βιβλία, DVD κ.λπ., γιατί ακόμη κι αυτά δεν είναι "χρήσιμα", ή η χρησιμότητά τους είναι βραχύβια, καθώς μια πιατέλα είναι κάτι που θα μείνει στο σπίτι και μια γραβάτα είναι κάτι που ο κάτοχός της, πανευτυχής, θα φορά σε πολλές περιστάσεις, στη σπάνια περίπτωση που το γούστο ενός ανθρώπου που επιμένει να κάνει δώρο γραβάτες, βρίσκεται σε κάποιο επίπεδο.

Μια άλλη κατηγορία, όμως, παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν και σχεδόν κανείς δεν ασχολείται μαζί της (εδώ είναι που μπορώ να ανοίξω μια τεράστια κουβέντα για την αποξένωση της σύγχρονης κοινωνίας, την αδιαφορία που μας εμποδίζει να δούμε το πρόβλημα του διπλανού μας και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που σίγουρα θα μου εξασφάλιζαν ένα οργισμένο editor's note και το χαρτί της απόλυσης) (Editor's Note: Don't worry, dude. Μήπως νομίζεις πως διαβάζω σοβαρά τις εισαγωγές σου; Απλά, πετάω ένα-δυο κόμματα κάθε 10-15 λέξεις, ίσα-ίσα για να δικαιολογώ τον παχυλό μισθό μου...), είναι οι άνθρωποι που ενώ τρελαίνονται (μεταφορικά) να παίρνουν δώρα, δεν υπάρχει κανείς να τους τα δώσει, ή ενώ υπάρχει, επιλέγει να μην το κάνει. Η πιο ήπια μορφή αυτού του φαινόμενου, και η πιο συνηθισμένη, είναι πολλά παιδιά, τα οποία σταματούν να παίρνουν δώρα, με το που μαθαίνουν ότι ο Αϊ Βασίλης, δεν υπάρχει (ουπς! Μόλις μπορεί να έκανα τρελό spoiler) και όταν οι γονείς ξεμπερδέψουν και με αυτό, κόβουν τα δώρα και απλά δίνουν λεφτά στα παιδιά τους, με την ελπίδα ότι θα τα ξεφορτωθούν για λίγο.

Μπορεί τώρα να γελάτε, είμαι σχεδόν σίγουρος, αλλά δεν θα το κάνατε εάν γνωρίζατε τις συνέπειες που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο - πώς μπορεί να αλλάξει ένα παιδί το οποίο περιμένει πώς και πώς να πάρει το δώρο των γενεθλίων του, μόνο και μόνο για να μείνει με την προσμονή και την απογοήτευση που ακολουθεί. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, όμως, ότι αν σας πω την ιστορία της μικρής Kurumi, θα δείτε το όλο πάρε-δώσε των δώρων με άλλο μάτι, ενώ θα το σκεφτείτε πολύ σοβαρά την επόμενη φορά που θα βαριέστε να πάτε να πάρετε δώρο για κάποιον φίλο σας. (Editor's Note: Και κάπου εδώ αρχίζει το review. Get back, dear readers...)

Η μικρή Kurumi, που λέτε, ήταν ένα πολύ όμορφο δεκάχρονο κοριτσάκι. Τόσο όμορφο, που οι συμμαθήτριές της τη ζήλευαν και αποφάσισαν να εκφράσουν τη ζήλια τους με το χειρότερο (πάντα κατά την Kanako Inuki) τρόπο: να μη της δώσουν ούτε ένα μικρό δωράκι για τα γενέθλιά της. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι και οι ίδιοι της οι γονείς είχαν ξεχάσει να της πάρουν δώρο, τραυμάτισε τόσο πολύ την παιδική ψυχή της Kurumi, που από εκείνη τη μέρα το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν να βρει το χαμένο της δώρο, μια αναζήτηση για την οποία θυσίασε ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό. Τώρα, η Kurumi συνεχίζει να περιπλανιέται, ψάχνοντας και μοιράζοντας, παράλληλα, δώρα τρόμου και θανάτου, σε διάφορους που το αξίζουν, ενώ μετά από όλα αυτά τα χρόνια, συνεχίζει να παραμένει ένα δεκάχρονο και χαριτωμένο (αν και λίγο spooky) κοριτσάκι.

Το PRESENTS απαρτίζεται από μικρές αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες, εκτός της πρωταγωνίστριας και των δώρων τα οποία αυτή μοιράζει, δεν έχουν τίποτε άλλο κοινό μεταξύ τους. Αυτό, γενικά, είναι κάτι που μου αρέσει, καθώς μου επιτρέπει να το διαβάζω λίγο-λίγο, χωρίς να αγχώνομαι αν περάσει μεγάλο διάστημα μεταξύ των αναγνώσεων και δε θυμάμαι τι ακριβώς έχει συμβεί. Αυτό που με προβλημάτισε, όμως, είναι το γεγονός ότι η Kanako Inuki χαρακτηρίζεται από διάφορα sites ως η "βασίλισσα του τρόμου". Μάλιστα, σε ψηφοφορία που διεξήγαγε το about.com, το PRESENTS επιλέχθηκε ως ένα από τα καλύτερα josei manga της χρονιάς που πέρασε, αλλά εγώ δεν κατάφερα μάλλον να το αντιληφθώ αυτό. Το σενάριο μου φάνηκε ρηχό, μάλλον απλοϊκό θα έλεγα, αλλά αυτό που με ενόχλησε περισσότερο, ήταν το γεγονός ότι επειδή οι ιστορίες είναι μικρές και κάποια πράγματα πρέπει να εξηγούνται, αυτό γίνεται με μια "Φωσκολική" τακτική. Ανούσιοι διάλογοι, που μας πληροφορούν για τα τεκταινόμενα, ενώ αυτό θα μπορούσε να γίνει με ένα μόνο καλοσχεδιασμένο καρέ.

Το σχέδιο, από την άλλη, είναι λιτό, σαφώς περίεργο, με τα μάτια των ανθρώπων να μοιάζουν με πιατάκια του καφέ, ενώ δεν κρύβω ότι μπήκα στον πειρασμό να το χαρακτηρίσω ερασιτεχνικό, αλλά η αλήθεια είναι πως εξυπηρετεί το σκοπό του, ακριβώς επειδή και το σενάριο δεν είναι τόσο καλό. Μοναδική εξαίρεση είναι μία από τις ιστορίες, η οποία μιλάει για ένα παιδί που οι γονείς του πιστεύουν ότι με το να του κάνουν δώρα, εκπληρώνουν όλες τους τις υποχρεώσεις, αλλά ανακαλύπτουν ότι η στάση τους αυτή μπορεί να γυρίσει εναντίον τους.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θάβω το συγκεκριμένο manga, και αν δεν υπήρχαν οι προαναφερθέντες "βαρυσήμαντοι χαρακτηρισμοί", ίσως να ήμουν πιο επιεικής. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, ή δεν το διάβασα ευχάριστα, απλά δεν πιστεύω ότι είναι τόσο καλό όσο λέγεται. Το προτείνω σε όσους θέλουν κάτι απλά για να περάσουν την ώρα τους, και σε όσους θα το έπαιρναν μόνο και μόνο για τη μία πραγματικά καλή (αλλά πραγματικά καλή) ιστορία που είχε.