Μικρα, σύντομα reviews, για comics τα οποία δεν "δικαιολογούν" ολοκληρωμένη κριτική.

Βασικά, ένας απλός τρόπος για να είμαστε όλοι up-to-date σε τίτλους και storylines που "τρέχουν".

Αυτή την εβδομάδα, έγραψαν οι: Αριστείδης Κώτσης, Νίκος Λάμπρης, Θωμάς Παπαδημητρόπουλος, Δημήτρης Σακαρίδης και Γιώργος Χατζηκωστής.

Προσοχή! Τα περισσότερα Snapshots δεν είναι εντελώς "spoiler-free".

Various Publishers

Τα σχέδια του Red Skull για την καταστροφή των ΗΠΑ συνεχίζονται. Ο Captain America/Bucky αντιμετωπίζει τη Serpent Society και τον Crossbones. Η εμφάνιση του νέου Cap γίνεται πλέον γνωστή στα media, ενώ η Sharon Carter προσπαθεί να ξεφύγει και βρίσκεται μπροστά σε μια συνταρακτική έκπληξη. Έχει περάσει ένας χρόνος από το θάνατο του Steve Rogers και η εξέλιξη της ιστορίας αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον. (8.0)
Νίκος Λάμπρης

Είναι πραγματικά υπέροχο συναίσθημα να παρακολουθείς την εξέλιξη ενός σπουδαίου ταλέντου τη στιγμή που συμβαίνει. Και δε νομίζω πως πλέον υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πόσο σπουδαίο ταλέντο είναι ο Kevin Huizenga. Η φορμαλιστική του προσέγγιση στην Τέχνη των comics είναι απλά μοναδική. Eίναι προφανές πως, για τον Huizenga, το "Μέσο" και το "Μήνυμα" έχουν εξίσου μεγάλη σημασία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να "συγκρούονται" κατά τη δημιουργική διαδικασία. Στο πρόσωπο του mild-mannered προγραμματιστή, Glenn Ganges, νομίζω πως συναντάμε τον πρώτο σημαντικό recurring comic character του νέου Millenium και, ευτυχώς για όλους μας, φαίνεται πως ο δημιουργός του μοιάζει εξίσου αποφασισμένος να μας ξεναγεί τακτικά στον κόσμο του, αλλά και να εξερευνά της ξεχωριστές δυνατότητες του Μέσου των comics. Νομίζω πως η τελευταία φορά που είχα πει κάτι αντίστοιχο ήταν για το DAVID BORING του Dan Clowes, αλλά μοιάζει ιδιαίτερα ταιριαστό και εδώ: Αν υπήρχε αυτό που λέμε "συμπαντική δικαιοσύνη", τα comics του Kevin Huizenga θα τα διάβαζαν, σε καθημερινή βάση, εκατομμύρια άνθρωποι, και ο δημιουργός θα ήταν πασίγνωστος ανά την υφήλιο! (10.0)
Δημήτρης Σακαρίδης

Το "Capital Cities Of Heaven" πλησιάζει στο τέλος του. Ο Danny Rand αντιμετωπίζει τον ηγέτη του K'un-Lun, τον πληροφορεί ότι γνωρίζει για την ύπαρξη της διαστατικής πύλης που του επέτρεπε πρόσβαση όποτε ήθελε, και τον προτρέπει να παραιτηθεί. Ταυτόχρονα, η προετοιμασία της επανάστασης για την ανατροπή του, προχωράει, όπως και τα σχέδια της Hydra για την καταστροφή του K'un-Lun. Τέλος, βλέπουμε σε flashbacks τον Wendell Rand να αναζητά τον Orson Randall, μετά την αποτυχία του να γίνει Iron Fist. H ιστορία εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον, έχοντας αποκαλύψει πολλά από το παρελθόν, αλλά θα πρέπει να τελειώσει σύντομα, γιατί έχει αρχίσει να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. Το artwork από τους David Aja και Kano είναι, όπως πάντα, πολύ καλό. (7.0)
Νίκος Λάμπρης

Το πρώτο τεύχος μου άρεσε, αν και διατήρησα κάποιες επιφυλάξεις. Το δεύτερο, επίσης μου άρεσε, αλλά δεν κατάφερε να μου σκορπίσει τις όποιες αμφιβολίες σχετικά με το πού το πάνε τα δύο "χρυσά αγόρια" της Marvel. Το KICK-ASS #2 παραμένει η δικαίωση του fanboy, με extra features την μπόλικη και καλοσχεδιασμένη βία και τους κουβάδες αίματος! Επιπλέον, διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ. Κάτι, όμως, μου λέει ότι το comic παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, περισσότερο απ' όσο φαίνεται. Και αυτό με ανησυχεί και με κάνει να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. (6.5)
Θωμάς Παπαδημητρόπουλος

Η δράση έχει επιστρέψει για τα καλά στο νέο run του SCUD και μετά από δύο issues, κορυφώνεται ο μεγάλος πανικός. Μαζί του, όμως, κορυφώνεται και το σχέδιο-σήμα κατατεθέν του Schrab, το οποίο δε σου επιτρέπει να καταλάβεις τι στο διάολο γίνεται μέσα στα panels, ειδικά όταν μιλάμε για σκηνές μάχης, των οποίων την έκβαση μπορείς να καταλάβεις μόνο από τα συμφραζόμενα. Για να μην πω, μετά από δεύτερη ανάγνωση! Παρ' όλα αυτά, επιμένω (όπως και στο review μου για το #21) ότι το σχέδιο είναι πολύ καλό, όταν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται στα panels του... (7.0)
Θωμάς Παπαδημητρόπουλος

H σειρά αυτή ακολουθεί δυο από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γραφής του Straczynski, για τα οποία βρίσκεται συχνά "κατηγορούμενος". Η εξέλιξη της πλοκής γίνεται με χαλαρούς ρυθμούς, ενώ άφθονη είναι και η γενναιοδωρία με τον αριθμό λέξεων στους διαλόγους και τα captions. Και όμως, παραμένει ότι πιο ενδιαφέρον έχω διαβάσει από τα χέρια του συγκεκριμένου συγγραφέα, εδώ και αρκετά χρόνια, χάρη στην πολύ καλή δουλεία στους χαρακτήρες, τόσο στην διαμόρφωση τους, όσο και στο μεταξύ τους interaction. Επίσης, ο JMS, εδώ, πατάει πάνω στις δικά του πόδια, μη στηριζόμενος σε δαιδαλώδες continuity δεκαετιών, με κίνδυνο να τον κράξουν, για οποιαδήποτε απόπειρα "βεβήλωσης" του παρελθόντος. Ακόμη και αν το κάνει, θα το προσέξει κανείς; Όχι όταν πρόκειται για άγνωστους χαρακτήρες της Golden Age περιόδου, που επανέρχονται στο σήμερα, απευθυνόμενοι προς ένα κοινό που μόλις τώρα τους γνωρίζει... (8.0)
Γιώργος Χατζηκωστής

Ένα τεύχος πραγματική κλωτσιά στα γεννητικά όργανα των πιστών αναγνωστών! Πραγματικά, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έμεινα άφωνος με τα όσα διάβασα σε ένα comic. Ένα σοκ που δεν προέρχεται από το υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά είναι μια καθαρά συναισθηματική αντίδραση, αναγκαία ίσως, προκειμένου να δεχτώ την τραγική κατάληξη μεγάλου μέρους του cast της σειράς, ειδικά όταν, ως αναγνώστης, είχα δεθεί με αυτούς τους χαρακτήρες. No one is safe and nothing is sacred! Συγνώμη, αλλά αυτό είναι το μόνο spoiler που προτίθεμαι να προσφέρω. Πόσες φορές έχετε βρει μπροστά σας την έκφραση "...and nothing will ever be the same again!"; Σίγουρα αρκετές, ώστε τώρα πλέον να την αντιμετωπίζετε με απόλυτη στωικότητα. Εδώ, όμως, η φράση ισχύει 100%, με τον δρόμο που θα ακολουθήσει το σενάριο, να διαφαίνεται εξαιρετικά ομιχλώδης. (9.0)
Γιώργος Χατζηκωστής

Το WAR IS HELL είναι ένα limited series που αφηγείται την ιστορία ενός σμήνους αμερικανών πιλότων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που εξορμούσε από αγγλικό έδαφος και με την καθοδήγηση Άγγλων αξιωματικών. Βρισκόμαστε προς το τέλος του πολέμου, του οποίου η έκβαση δεν έχει κριθεί, και στο σμήνος καταφτάνει ένας νέος πιλότος. Στην πρώτη άσκηση που συμμετέχει με το σμήνος, καταρρίπτει το πρώτο του εχθρικό αεροσκάφος, όμως οι υπόλοιποι πιλότοι του σμήνους σκοτώνονται. Ο Garth Ennis έχει γράψει πολύ καλύτερα war stories, ενώ και το σχέδιο του Chaykin δεν είναι και από τα καλύτερά του. Αν τα war comics δεν σας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, μάλλον θα έπρεπε να προτιμήσετε να διαβάσετε κάτι άλλο. (5.0)
Νίκος Λάμπρης

Οι ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα και ενδιαφέροντα ελληνικά comics που έχω διαβάσει. Ο Αβραάμ Κάουα παίρνει τα καλύτερα στοιχεία από διάφορα είδη λογοτεχνίας (επιστημονική φαντασία, τρόμος, αστυνομικό) και τα αναμειγνύει, σε ένα νέο περιβάλλον, που μοιάζει με το TWIN PEAKS στο χείλος του Αρμαγεδώνα. Στα θετικά περνάει και η σαφώς βελτιωμένη εικόνα του δεύτερου τεύχους (σε σχέση με το πρώτο), τόσο στη σύνθεση του πολύ όμορφου εξωφύλλου, όσο και στην ποιότητα του χαρτιού. Το βασικό πρόβλημα έγκειται στο ότι το πλήθος των χαρακτήρων εύκολα μπορεί να δυσκολέψει τον αναγνώστη. Το πρόβλημα μεγαλώνει με τους σχεδιαστικούς πειραματισμούς του Καμπουρίδη, που αν και βελτιωμένος, μοιάζει να μην έχει κατασταλάξει ακόμη στο ύφος και τις τεχνικές που θέλει να ακολουθήσει. Η αλλαγή ύφους πάντως στο κομμάτι της "ιστορίας μέσα στην ιστορία" δούλεψε αρκετά καλά. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα από τα comics που ερεθίζει τη φαντασία και που περιμένω σύντομα τη συνέχεια του. (7.5)
Αριστείδης Κώτσης

Νομίζω πως γκρίνιαξα αρκετά για το πόσο μεγάλο με έκαναν να νιώθω τα προηγούμενα τεύχη του COMMON COMICS και το πόσο δεν κατάφερνα να τα καταλάβω. Ένα ολοκληρωμένο έργο, όμως, δεν πρέπει να προαπαιτεί τη γνώση μιας εποχής (ή μιας κοινότητας - ή μιας γενιάς), αλλά να την περιέχει. Έτσι, αν και στο τρίτο τεύχος του COMMON COMICS, η απόσταση μου αυτή από χαρακτήρες και καταστάσεις συνεχίζει να υπάρχει, δεν αποτελεί πλέον ανασταλτικό παράγοντα για να εκτιμήσω και να απολαύσω το comic. Και αυτή είναι μια από τις ενδείξεις ότι ο Παναγιώτης Πανταζής έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα βελτίωσης. Αν και νομίζω πως υπάρχουν ένα-δυο μικρά προβληματάκια από τεχνικής άποψης, το COMMON COMICS #3 είναι, κατά την άποψη μου, η καλύτερη νέα κυκλοφορία που είδα στο Comicdom Con και ένα ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο comic εν γένει. Πραγματικά, ελπίζω τα άλματα προόδου του καλλιτέχνη να συνεχιστούν, καθώς υπάρχουν σαφώς περιθώρια μεγαλύτερης βελτίωσης. (8.5)
Αριστείδης Κώτσης

Το ΚΡΑΚ ΚΟΜΙΚΣ #2 ξεκινά με το δεύτερο μέρος του "Hard Rock", το οποίο φέρνει τον Μάρκο στο σημείο που έχουμε βρεθεί κάποτε όλοι μας: "Με κερατώνει, δε με κερατώνει;" Μέσα στην εξίσωση, μπαίνουν και τα διαφόρων ειδών τσιγαριλίκια και, φυσικά, αυτό που οι μαμάδες μας πάντα λάτρευαν να αποκαλούν "κακές παρέες". Ειδικής μνείας αξίζει και το cover, το οποίο συγκεντρώνει όλη την ουσία του πρώτου μισού μέρους. Το δεύτερο μέρος του KRAK, από την άλλη, το "Γαμάτα Κόμιξ", δε με ενθουσίασε όσο αυτό στο #1, με εξαίρεση το... φαρμακερό δισέλιδο με τίτλο GREEK COMICS WONDERWORLD. (Υ.Γ.: Είμαι ο μοναδικός στον οποίο το σχέδιο του HARD ROCK θυμίζει κάτι από Edika;) (7.5)
Θωμάς Παπαδημητρόπουλος