Writer: Chris Ryall

Artist: Ashley Wood

IDW Publishing

Ναι, ΟΚ, έχει μπει η άνοιξη, τα πουλάκια τιτιβίζουν και όλα τα σχετικά. Ο ήλιος λάμπει και ο κόσμος είναι χαρούμενος και περπατά χαμογελαστός στο δρόμο - ειδικά όταν μιλάμε για ζευγαράκια, πιασμένα χέρι-χέρι. Εμένα, όμως, δε με συγκινούν αυτά. Είμαι μόνος μου, παρά το γεγονός ότι πλησιάζει η εποχή ζευγαρώματος, και αντί να φωτοσυνθέτω στον ήλιο, τρέχω από 'δώ και από 'κει για έξτρα δουλειές, που θα μου εξασφαλίσουν τις καλοκαιρινές διακοπές και τα comics που θέλω να πάρω μέχρι τότε.

Αυτό σημαίνει πως, την εποχή τούτη, λίγες είναι οι μικρές χαρές που δίνουν νόημα στη ζωή μου. Μία από αυτές ήταν και η άφιξη του hardcover ZOMBIES VS ROBOTS VS AMAZONS (ZvRvA, από εδώ και πέρα, για συντομία). Ναι, το ξέρω, είμαι αξιοθρήνητος - αλλά έχω κόλλημα (αν δεν το έχετε παρατηρήσει μέχρι τώρα) με τον τρισμέγιστο Ashley Wood (POPBOT, AUTOMATIC KAFKA, TANK GIRL: THE GIFTING), τον άνθρωπο που σχεδιάζει καλύτερα απ' όλους αρματωμένα robots και ημίγυμνες κοπέλες (και zombies, σε κάποιες περιπτώσεις). Επιπλέον, ελάτε για λίγο στη θέση μου - μιλάμε για ένα comic με πεινασμένα zombies. Και robots, που έχουν ήδη (στο ZOMBIES VS ROBOTS) εξαφανίσει (σχεδόν) κάθε μορφή ζωής στη γη με ατομικές βόμβες. Και, στο καπάκι, ημίγυμνες κα λάγνες αμαζόνες, που μπαίνουν ανάμεσα στις δυο αντικρουόμενες πλευρές. Τρία σε ένα! Life just can't get better...

Εντάξει, το ξέρω ότι πολλοί δε συμφωνούν μαζί μου (με μπροστάρη τον ever-loving editor, Σακαρίδη) αλλά για μένα, το ZvRvA αποτελεί μια διασκεδαστική extravaganza με σκληρό εξώφυλλο. Ωστόσο, θα συνεχίσω το review, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, πνίγοντας το εσωτερικό μου fanboy στα τρίσβαθα της ψυχής μου. (Editor's Note: Drown, fanboy! Drown! Χμμ... Αυτός θα μπορούσε να είναι ωραίος τίτλος για το βιβλίο που πάντα ήθελα να γράψω...)

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το προηγούμενο ZvR, αναφέρω ότι η ιστορία έχει ως εξής: Τρεις επιστήμονες εφηύραν ένα είδος inter-dimensional πύλης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την είσοδο μιας ορδής σαπισμένων zombies. Αρκετά χρόνια αργότερα, το μόνο που έχει μείνει πάνω στη γη είναι οι απέθαντοι και τα robots, τα οποία μένουν πιστά στις εντολές του προγραμματισμού τους και εξακολουθούν να προσπαθούν να σώσουν το ανθρώπινο είδος. Μοναδική τους ελπίδα είναι το τελευταίο μη μολυσμένο μωρό, το οποίο, ωστόσο, μολύνεται επίσης, καταδικάζοντας το μέλλον της ανθρωπότητας. Μετά από αυτό, το τελευταίο robot αποφασίζει να ξεκινήσει το πυρηνικό ολοκαύτωμα, ώστε ο πλανήτης να κάνει reboot.

Το πυρηνικό ολοκαύτωμα, όμως, άφησε κάποιους επιζώντες. Το ίδιο το robot, μερικά zombies, αλλά και μια φυλή αμαζόνων, τη σκαπουλάρανε και έδωσαν τροφή για το sequel. Στο ZvRvA, μετά από μια εξαιρετική σεκάνς που αφορά στις ιεροτελεστίες των αμαζόνων (γυμνές αμαζόνες, φρούτα και τελετές ενηλικίωσης - do the math!), τα zombies επιτίθενται και αφήνουν ελάχιστες ζωντανές. Κάπου εκεί, εμφανίζεται και το προαναφερθέν τελευταίο robot, ο Bertie, και δίνει το έναυσμα για αμέτρητες σελίδες ξεκοιλιάσματος, αίματος και ανατιναγμένων κεφαλιών zombie. Σε κάποιο σημείο, μάλιστα, εμφανίζεται και ο Zombietaur, ο μινώταυρος της καταπακτής, ο οποίος έχει μεταμορφωθεί σε zombie. (Κάπου εδώ, έχω την εντύπωση ότι ο Σακαρίδης νιώθει το εγκεφαλικό να έρχεται!) (Editor's Note: Ack... Aaargh... Why are you torturing me so?)

ΟΚ, δεκτό, μιλάμε για mindless action και carnage αλλά δε βρίσκω τίποτε κακό σε αυτό! Το όλο story είναι υπερβολικό και ξεχειλίζει χαβαλέ. Και το σημαντικότερο είναι ότι ο Ryall δε φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά ούτε τον εαυτό του, ούτε το comic του.

Στην ίδια λογική κινείται και το σχέδιο του Wood. Φαινομενικά πρόχειρες γραμμές, λιτό και "κομπιουτερίσιο" coloring στα μισά panels και χρώματα από πινέλο στα υπόλοιπα, συνθέτουν ένα σκηνικό που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του παραλογισμού και του χαβαλέ της ιστορίας. Θα αποφύγω να αναλύσω περισσότερο το σχέδιο του Αυστραλού, καθώς θα ξυπνήσει και πάλι το fanboy μέσα μου και θα χάσω κάθε είδος αντικειμενικότητας. Ανέφερα ότι ο Wood είναι ο αγαπημένος μου; (Editor's Note: Drown, fanboy! Drown!!!)

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, έχουμε ένα comic που, από κάθε άποψη, αρνείται να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά. Η πλοκή δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο και στηρίζεται σε σκηνές δράσης, βία, χαβαλέ και κάθε ευκαιρία που μπορεί να δείξει ημίγυμνες ή γυμνές κοπέλες. Προσωπικά, πάντως, θεωρώ ότι αυτού του είδος τα έργα (αυτά που δεν προβάλουν σοβαροφάνεια) είναι σχεδόν ό,τι καλύτερο για μια διασκεδαστική ανάγνωση, αρκεί να σε ενδιαφέρει το θέμα και να είσαι διατεθειμένος κι εσύ να το ρίξεις στο χαβαλέ.