Writer/Artist: Keiko Takemiya

Translation: Dawn T. Laabs

Production: Hiroko Mizuno, Shinobu Sato

Vertical Inc.

Σήμερα, θα ξεκινήσουμε επιστημονικά τη μέρα μας, κάνοντας ένα μικρό πείραμα, και θα παρακαλέσω να το παρακολουθήσετε με μεγάλη προσοχή, καθώς έχει μεγάλη σχέση με το review που θα ακολουθήσει. (Εξάλλου, είναι γνωστό πως οτιδήποτε γράφω είναι σε απόλυτη αρμονία με τα reviews μου.)

Για το πείραμά μας, θα χρειαστούμε ένα δωμάτιο, κατά προτίμηση με πόρτα που να κλειδώνει καλά και χωρίς παράθυρα, έναν "εθελοντή" και ένα ποτήρι νερό. Τοποθετούμε το ποτήρι με το νερό και το πειραματόζωο μέσα στο δωμάτιο και αφού του καταστήσουμε σαφές ότι αυτό το νερό είναι το μόνο που έχει στη διάθεσή του, κλειδώνουμε την πόρτα και ασχολούμαστε με άλλα ευχάριστα πράγματα, όπως το Playstation. Είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι το νερό αφενός θα τελειώσει, αφετέρου δεν πρόκειται να αναπληρωθεί -δεδομένου ότι εμείς δεν θα το αντικαταστήσουμε- ενώ το υποκείμενο, μετά από μερικές μέρες, θα σταματήσει να είναι συνεργάσιμο.

Επαναλαμβάνουμε το πείραμα, τοποθετώντας, όμως, αυτή τη φορά, δυο υποκείμενα στο δωμάτιο, χωρίς να αυξήσουμε την ποσότητα του νερού. Τα αποτελέσματα θα είναι ακριβώς τα ίδια (σε ότι αφορά στα υποκείμενα και στο νερό, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα σε σχέση με την ανθρώπινη συμπεριφορά υπό τέτοιες συνθήκες, αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλου πειράματος και δεν θα ασχοληθώ παραπάνω εδώ), αλλά ο χρόνος στον οποίο το νερό θα τελειώσει, μειώνεται δραματικά. Σε περίπτωση που ακόμη δεν έχουμε πιάσει το νόημα, ή βρίσκουμε την όλη διαδικασία εξαιρετικά διασκεδαστική, μπορούμε να επαναλάβουμε το πείραμα, αλλάζοντας τον αριθμό των υποκειμένων, την ποσότητα του νερού, ή με όποια άλλη παραλλαγή μπορούμε να φανταστούμε.

Το συμπέρασμα που προκύπτει ευθέως από το πείραμά μας, είναι ότι όταν οι φυσικοί πόροι (το νερό, στη δική μας περίπτωση) είναι πεπερασμένοι (θυμηθείτε, βάλαμε ένα μόνο ποτήρι χωρίς να το αναπληρώνουμε), αυτός που εξαρτάται άμεσα από τους πόρους αυτούς (ο εθελοντής μας), οδηγείται σε βιολογικό θάνατο. Αν κάνουμε μια μικρή αναγωγή και όπου "δωμάτιο" βάλουμε τον πλανήτη μας, όπου "ποτήρι με νερό" τους φυσικούς πόρους στο σύνολό τους, όπου "εθελοντής" το σύνολο του πληθυσμού της Γης και όπου αυτόν που διενεργεί το πείραμα, ο καθένας την αγαπημένη του θεότητα, θα δούμε έναν ψηλό μαυροντυμένο και αδύνατο τύπο, ο οποίος κρατά ένα μεγάλο δρεπάνι, να χαμογελά και να μας γνέφει με νόημα - εκτός αν αποφασίσει να πάει διακοπές και κάποιος άλλος πάρει τη θέση του αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Είναι αλήθεια ότι σήμερα έχω αφήσει το σκήπτρο της πρωτοτυπίας μου, καθώς σας μιλάω για ένα θέμα που έχει απασχολήσει την ανθρωπότητα σε μεγάλο βαθμό, ενώ τη μόνη σοβαρή, αν και, κατά την γνώμη μου, όχι και τόσο υπεύθυνη, λύση, φαίνεται να έχει δώσει η επιστημονική φαντασία, λύση που δεν είναι άλλη από τη φυγή και την εύρεση άλλων πλανητών προς κανιβαλισμό, ή την κατασκευή αυτόνομων διαστημικών σταθμών, ή τέλος πάντων, κάτι μακριά από την Γη που αργοπεθαίνει. Αυτή τη φορά, όμως, δε θα παρακολουθήσουμε το ίδιο έργο, καθώς η Keiko Takemiya περνά στο επόμενο στάδιο του ζητήματος, όταν πια η ανθρωπότητα έχει ήδη εγκαταλείψει τον πλανήτη και έχει βρει το δρόμο της, κάτι που, φυσικά, σημαίνει ότι καλείται να αντιμετωπίσει καινούρια προβλήματα και προκλήσεις.

Το TO TERRA, μιλά για έναν κόσμο στο απώτερο μέλλον, όπου, όπως είπαμε, η ανθρωπότητα έχει εγκαταλείψει τη Γη και έχει αποικήσει άλλους πλανήτες και φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένη να επαναλάβει τα λάθη του μακρινού παρελθόντος και αυτό το επιδιώκει επιστρατεύοντας όλη της την τεχνολογία, η οποία -αναμενόμενα- έχει φτάσει σε τρομακτικά επίπεδα. Στον πρώτο τόμο, γνωρίζουμε μια από τις ανθρώπινες αποικίες, την Ataraxia (όνομα πολύ ταιριαστό, καθώς η ζωή εκεί πραγματικά φαίνεται να κυλά πιο ήρεμα κι από δεκαπενταύγουστο σε δημόσια υπηρεσία) και πιο συγκεκριμένα, γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή μας, τον Jomy Marcus Shin, μία μέρα πριν από το τεστ ενηλικίωσης (maturity check), μία διαδικασία από την οποία πρέπει να περάσει κάθε παιδί, όταν κλείσει τα 14, έτσι ώστε να είναι σίγουρη η κοινωνία ότι έχει στα χέρια της άλλον έναν "σωστό" πολίτη. Σας αφήνω να φανταστείτε ελεύθερα, τι μπορεί να σημαίνει αυτό και το μόνο που θα σας πω, είναι ότι υπάρχει και άλλος ένας, όχι και τόσο προφανής λόγος: η αντιμετώπιση ενός μεγάλου κινδύνου για την αγγελική κοινωνία της Ataraxia.

Ο κίνδυνος αυτός είναι οι Mu, όπως τους έχουν ονομάσει, στην ουσία μεταλλαγμένοι άνθρωποι, οι οποίοι εμφανίζουν έντονες ψυχικές ικανότητες, ενώ σωματικά υστερούν και όπως είναι φυσικό, η ανθρωπότητα έχει μάθει να τους μισεί και να θέλει την ολοκληρωτική εξόντωση τους. Οι ίδιοι οι Mu είναι γενικότερα φιλήσυχοι, έχουν καταφύγει σε ένα εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο στα έγκατα της Ataraxia και ζουν με την ελπίδα ότι μια μέρα θα επιστρέψουν στη Γη, εξ ου και ο τίτλος του manga. Στους συνολικά τρεις τόμους του TO TERRA, θα παρακολουθήσουμε όλη αυτή την διαδρομή, όχι απαραίτητα με στενή χρονολογική συνέχεια, και την προσπάθεια των Mu να πείσουν τους ανθρώπους ότι δεν αποτελούν απειλή, τόσο για τους ίδιους όσο και για την κοινωνία που έχουν φτιάξει, καθώς το μόνο που θέλουν είναι να επιστρέψουν στη Γη και να ζήσουν εκεί ήσυχα και ειρηνικά.

Εάν το όνομα Mu, σας θυμίζει κάτι και είστε έτοιμοι να φωνάξετε ότι η Takemiya δεν είναι κάτι άλλο από αναίσχυντη κλέφτρα, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι μάλλον θα γίνετε ρεζίλι, γιατί το TO TERRA εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1977, ενώ το RAHXEPHON (στο οποίο οι εξωγήινη απειλή ήταν μια φυλή που ονομαζόταν Mu), μόλις το 2001. Πριν από ένα χρόνο, τον Απρίλιο του 2007, η Square Enix αποφάσισε να επανεκδώσει τον κλασικό πια αυτόν τίτλο (και ναι, είναι κλασικός, ενώ η Keiko Takemiya θεωρείται από τις μεγάλες μορφές των manga), κάτι που έδωσε την ευκαιρία στην Vertical να πάρει τα δικαιώματα και να τον μεταφράσει.

Όσοι από εσάς, λοιπόν, διαβάσατε όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, σας κίνησαν το ενδιαφέρον και λέτε να ρίξετε μια ματιά στο comic, λάβετε υπόψη ότι έχει φτιαχτεί τριάντα χρόνια πριν, συνεπώς, τόσο η τεχνοτροπία όσο και οι διάλογοι, θα ανήκουν στην τότε εποχή και ενδεχομένως, εάν δεν έχει τύχει να διαβάσετε τόσο παλιό manga, να σας ξενίσει λιγάκι. Προσωπικά, με έκανε να αισθανθώ μια νοσταλγία, καθώς μου θύμισε παλιά anime που έβλεπα όταν ήμουν μικρός -σε βιντεοκασέτα τότε- πριν ακόμη μάθω ότι λέγονται έτσι (τότε τα λέγαμε απλά, "κινούμενα σχέδια"). Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το θέμα του TO TERRA, μιλώντας πέρα από την sci-fi προσέγγιση, για τη διαφορετικότητα και πώς αυτή προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στα πλαίσια ενός εχθρικού συνόλου, πώς μπορεί να εκλαμβάνεται ως απειλή, ή πώς τα μέλη της μικρής περιθωριακής ομάδας, μπορούν, από την πίεση και τον διωγμό που υφίστανται, να μεταμορφωθούν όντως σε απειλή, ενώ, σε κάθε περίπτωση, το θεωρώ πιο σύγχρονο από πολλά άλλα.

Δεν μπορώ να φανταστώ έναν λόγο για να μην το προτείνω.