Writers: Denny Williams & Christian Beranek

Artist: Josh Medors

Letterer: Justin Stewart

Editor: Thomas Mauer

Zenescope Entertainment

Άγνωστη εταιρία, άγνωστοι δημιουργοί (σε μένα, τουλάχιστον), πολύ ενδιαφέρον σχέδιο. Αυτό, πάνω-κάτω, συνοψίζει τη σχέση μου με το WILLOW CREEK, το οποίο πήρα στην πρόσφατη αναζήτησή μου για "κάτι άλλο".

Στο τεύχος #0, ακολουθείται ένα έξυπνο (πλην, γνωστό) μοτίβο για την εισαγωγή ενός -προφανώς- comic τρόμου, όπου εξιστορείται η εξέλιξη της έρευνας μιας επιστημονικής ομάδας, για ένα μέλος της εκτενούς λογοτεχνικής οικογένειας των Yeti. Βεβαίως, το εξώφυλλο, ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο κατά τη γνώμη μου, με μια μουσούδα να στάζει μπόλικο αίμα και το στόμα γεμάτο από τερατώδεις κυνόδοντες, παραπέμπει μάλλον σε κάτι χειρότερο. Αυτό και ανακαλύπτουν με πολύ... άμεσο τρόπο οι ερευνητές, που επισκέπτονται το Willow Creek (επίσης ένα πολύ κλασικού τύπου τοπωνύμιο για την εξέλιξη μιας ιστορίας τρόμου), το 1974, αναζωπυρώνοντας τις τοπικές δεισιδαιμονίες.

Στο τεύχος #1, η ιστορία κάνει το άνοιγμα, με το πρώτο θύμα, μια τυχαία κοπέλα που έκανε ωτοστόπ, δέχτηκε την "προβλεπόμενη" απόπειρα βιασμού από τον βλάχο Αμερικάνο με 4x4 και καρότσα και βρέθηκε να τρέχει μέσα σε μια χιονοθύελλα. Ελάτε που δεν το περιμένατε. Κυνηγοί από το Willow Creek τη βρίσκουν φρικτά κομματιασμένη και φωνάζουν τη Σερίφη Varden και τον νέο της συνεργάτη, άρτι αφιχθέντα από τη Νέα Υόρκη, Deacon McCay. Ο φρικιαστικός φόνος ακολουθείται από έναν δεύτερο, αυτή τη φορά ντόπιου, και ο McCay αρχίζει να μετανιώνει που ήρθε στην αμερικανική επαρχία. Από την άλλη, οι δύο Ινδιάνοι της φυλής Hoopa, οι οποίοι έχουν το μαγαζί με τα εργαλεία στην πόλη, ο Honaw και ο Chunta, συζητούν για την έλευση του καθαρόαιμου", με φοβισμένες φωνές και τρεμάμενα χέρια.

Εντωμεταξύ, ο επίδοξος βιαστής παραδίνεται στο γραφείο του Σερίφη, ως υπεύθυνος για τον πρώτο φόνο, με στόχο να τον κλείσουν στο κελί, όπου νιώθει πιο ασφαλής, διότι έχει δει τι πραγματικά σκότωσε την κοπέλα - κάτι πολύ χειρότερο από Yeti...

Όχι, το comic δεν παίρνει πόντους για πρωτοτυπία, αλλά παίρνει αρκετούς για την παρουσίαση, με τα περισσότερα καρέ της αφήγησης να θυμίζουν Steve Niles και τις εικόνες των φόνων να φέρνουν στο μυαλό τη "Δαιμονική Αρκούδα" (αθάνατη Μαμούθ) του Sienkewicz. Η παλέτα είναι Grendel-οειδής, με τα μαύρα, άσπρα και γκρι να κυριαρχούν, ενώ το κόκκινο επιτελεί το συνήθη ρόλο του. Το comic πάει γραμμή για isolation horror, με τη χιονοθύελλα και την όλη ατμόσφαιρα "της μέσης του πουθενά" να κυριαρχούν, τόσο αφηγηματικά, όσο και σχεδιαστικά.

Ακούστε και μια θεωρία: πρώτον, η χιονοθύελλα αναφέρεται αρκετά συχνά ως "freak blizzard", δηλαδή απρόβλεπτη, ενώ, από την άλλη, οι Ινδιάνοι ψιθυρίζουν τρομαγμένα και το "τέρας" είναι ολοφάνερα "λυκανθρωποειδές", άρα μπορεί το comic να πατά στους ινδιάνικους μύθους του Wendigo (στους οποίους εμπίπτουν όλα τα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένης της ξαφνικής χιονοθύελλας που προκαλεί η παρουσία αυτών των πλασμάτων) και τελικά να υπάρχει λίγη περισσότερη πρωτοτυπία από όση πίστευα.

Δεν νομίζω να ξετρελαθείτε, αλλά είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για όσους ασχολούνται ευρύτερα με το horror και θέλουν ένα διάλειμμα από Τights 'n' Goths.