Writers: Joe R. Lansdale, Steve Niles, Kim Krizan

Artists: Eduardo Barreto, Daniel Lafrance, Jon Reed

Lettering: Marshal Dillon

Boom! Studios

*Advance review. Μην το αναζητήσετε ακόμα στο comic shop της γειτονιάς σας!

Ξυπνάς στο νοσοκομείο... Tα πάντα είναι σκοτεινά... Στο μυαλό σου είναι καρφωμένη η αίσθηση πως δεν μπορείς να θυμηθείς από πότε έχεις να πιεις νερό, οπότε χτυπάς το κουδούνι, να έρθει μια νοσοκόμα. Η ώρα περνάει, αλλά δεν έρχεται κανείς, επομένως αποφασίζεις να σηκωθείς από το κρεβάτι και παρά τους πόνους σου, να πας να δεις τι γίνεται.

Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη, αλλά μόλις είχες την χειρότερη ιδέα της ζωής σου. Γιατί; Μα επειδή, φυσικά, το νοσοκομείο έχει γεμίσει ζόμπι. Ζόμπι που τρώνε κρέας και όχι πρώην μέλη της GreenPeace, και το μόνο κρέας που φαίνεται να έχει μείνει στο νοσοκομείο είναι το δικό σου και η κατάστασή σου δεν σου επιτρέπει ούτε να κατουρήσεις χωρίς να κάνεις τον κόσμο χάλια, πόσο μάλλον να τρέξεις να σωθείς. Πάλι καλά, που εμφανίζεται μια βυζαρού νοσοκόμα, που έχει μεταπτυχιακό στην εξόντωση ζόμπι με χρήση πυροσβεστήρα, σε σώζει από την, ομολογουμένως, δύσκολη θέση και οι πιθανότητες να μην πεθάνεις παρθένος, αυξάνονται δραματικά...

Δεν σε έπεισα ε; Φαντάσου, τότε, να έχεις τσακωθεί με την κοπέλα σου (ή τη γυναίκα σου - same thing) (Editor's Note: Same thing???), αλλά πολύ άσχημα και η τελευταία κουβέντα που σου είπε ήταν "αν ποτέ σε ξαναδώ μπροστά μου θα σε σκοτώσω". Επειδή είσαι πολύ άντρας, βάζεις τα γέλια (από μέσα σου πάντα) και σκέφτεσαι ότι ακόμη και στην αστρονομική περίπτωση που, περίπου, εννοεί αυτά που λέει, δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι "την έχεις" και μάλιστα χωρίς καν να ιδρώσεις. Έλα, όμως, που τυχαίνει να σε ξαναπετύχει -μικρός ο κόσμος, βλέπεις- αλλά η τύχη σου έχει πάει διακοπές (χωρίς πολλές πιθανότητες να επιστρέψει σύντομα) και η κοπέλα/γυναίκα σου έχει γίνει ένα αηδιαστικό ζόμπι. Τί κάνεις τότε, άντρακλα; Ε;

(Editor's Note: Ερώτηση αδαούς. Τα ζόμπι έχουν, by default, αυξημένη σωματική δύναμη; Υπάρχει κάποιος "κανόνας" για αυτό; Ποιός έχει θεσπίσει αυτόν τον κανόνα και τι ακριβώς λέει; Αλήθεια, για ποιο λόγο κάνουμε πάλι review σε zombie comic; I'm just rambling. Proceed...)

Ακόμη δεν πείστηκες, έτσι δεν είναι; Ωραία λοιπόν, θα παίξω το τελευταίο μου χαρτί, και θα σου μιλήσω για ένα μέλλον, όπου το zombie infestation έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που το να δεις κανονικό άνθρωπο είναι πλέον σπάνιο, αλλά αυτό που είναι πραγματικά ανησυχητικό, είναι ότι αυτά δεν είναι σαν τα ζόμπι που ξέρεις, χαζά και βραδυκίνητα, ούτε σαν τα άλλα που νομίζεις ότι ξέρεις, γρήγορα και πονηρά. Μιλάμε για ζόμπι με δείκτη ευφυΐας πιο ψηλό από παρουσιάστριας μεσημεριανής εκπομπής, που έχουν οργανωθεί σε κοινωνίες και (έπρεπε να το περιμένεις) έχουν υποδουλώσει τους ανθρώπους, μετατρέποντας τους αφενός σε φαγητό, αφετέρου σε πηγή διασκέδασης. Τα σκηνικά του στυλ "τί φαΐ έχουμε σήμερα;" "παιδάκι γιαχνί!", είναι η καθημερινότητα, και εσύ είσαι από τους "τυχερούς", που αντί να καταλήξεις σε κάποια κατσαρόλα, είσαι μέλος της αντίστασης (πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει και μια τέτοια, αλλιώς δεν γίνεται) και θέλω να μου πεις αν και τώρα δεν πείστηκες.

Εντάξει, εντάξει, λογική η απορία που μπορεί να έχεις, κάθομαι τόση ώρα και σε ρωτάω αν πείστηκες, χωρίς να σου πω για ποιο πράγμα και το μυαλό σου μπορεί να πήγε σε ένα σωρό υποθέσεις, αλλά σίγουρα, προκειμένου να μου δώσεις μια απάντηση, θα ήθελες να ξέρεις σε τι αναφέρομαι, σωστά; Κάπου στο 2005, οι Ross Richie και Andrew Cosby, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βιομηχανία των comics (και οι δυο τους εργάζονταν στη Malibu μέχρι το 1995), μετά από σχεδόν δέκα χρόνια απουσίας, και ιδρύουν την Boom! Studios. Ο πρώτος τίτλος που εκδόθηκε ήταν το ZOMBIE TALES, το οποίο γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. Τρία χρόνια μετά, λοιπόν, τα ζόμπι επιστρέφουν, αυτή τη φορά σε μηνιαία βάση, με το ίδιο ύφος που είχαν τότε, δηλαδή μικρές και συμπαγείς ιστορίες και με την αξίωση να μπουν σε κάθε σπίτι όποιου διαβάζει comics.

Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει την πρώτη σειρά, επομένως δεν μπορώ να μιλήσω συγκριτικά, όπως επίσης πρέπει να ομολογήσω ότι με ενοχλεί σε μεγάλο βαθμό το zombie-mania. Δεν κρύβω ότι, ξεκινώντας να διαβάσω το πρώτο τεύχος του ZOMBIE TALES THE SERIES, αισθανόμουν κάπως σαν τον Πολύδωρα, ότι κι εγώ εκτίω ποινή. Τελικά το διάβασα -όπως βλέπετε γράφω και review γι' αυτό- και παρ' όλο που δεν είμαι σίγουρος για το πόσο μου άρεσε, πρέπει να πω ότι ήταν σαφώς καλύτερο από ότι περίμενα. Το γεγονός, δε, ότι πριν δοθεί για advance review όλοι μιλούσαν με πολύ καλά λόγια και το περίμεναν πώς και πώς, αλλά και όταν η Boom! το έδωσε για preview, κανείς δεν είπε κάτι άσχημο, με υποχρεώνει να το δω κι εγώ με λίγο διαφορετική οπτική.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, αν γενικά σας αρέσουν τα zombies, μην το χάσετε. Οι υπόλοιποι, που πιθανότατα είστε σαν εμένα, προσπεράστε το.

Ευχαριστούμε την Boom! Studios που μας παραχώρησε το τεύχος σε ηλεκτρονική μορφή.