Writer: Mark Millar

Penciller: Greg Land

Inker: Matt Ryan

Colorist: Justin Ponsor

Letterer: Chris Eliopoulos

Editor: Ralph Macchio

Marvel Comics

Δύο σημαντικά events σηματοδοτούνται με την κυκλοφορία αυτού του τεύχους: Το ένα αφορά στην επιστροφή του Mark Millar στον τίτλο και το δεύτερο έχει να κάνει με το πολυαναμενόμενο merge -ή έστω crossover- των δύο universes της Marvel: Tou Ultimate και του "κλασικού" Marvel Universe.

H ιδέα ακουγόταν εξαρχής συναρπαστική τόσο για τα "φανμπόγια", όσο και για το πιο "σκεπτόμενο" κοινό. Οι κίνδυνοι ήταν -επίσης- πασιφανείς: To Ultimate Universe δημιουργήθηκε με στόχο να υπάρξει μία νέα, δυναμική και μοντέρνα ματιά πάνω σε γνωστούς, καταξιωμένους στη συνείδηση του κοινού ήρωες. Μπλέκοντάς το όμως με το άλλο σύμπαν, το Ultimate θα ήταν εξίσου εκτεθειμένο σε προβλήματα continuity. Αυτοί όμως είναι οι φόβοι των θεωρητικών του Μέσου και ενδεχομένως να παραμείνουν αυτό ακριβώς: θεωρητικοί φόβοι.

Πρακτικά τώρα, έχουμε στα χέρια μας μία ιστορία όπου ο Ultimate Richards, "τα λέει" με τον Marvel Richards, οι Ultimate FF απολαμβάνουν τη χαρά του media celebrity και γενικότερα υποβόσκει μία φιλότιμη προσπάθεια characterization εκ μέρους του συγγραφέα που δείχνει να έχει πολλά και ενδιαφέροντα σχέδια για τον τίτλο.

Ομολογώ βέβαια πως με ξένισε λίγο το αποσπασματικό set-up που προσπαθεί να κάνει ο Millar, με τις αλλεπάληλες αλλαγές στις ασύνδετες σεκάνς, μην ξεχνάμε όμως ότι το εγχείρημα δεν είναι one issue άρα ο συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να αποκαλύπτει τις εμπνεύσεις του με τους δικούς του χρόνους και ρυθμούς. Κι από τη στιγμή που το αποτέλεσμα δεν είναι κακό, αυτή είναι μία ακόμη απόδειξη του ότι δεν υπάρχει ενδεδειγμένος ή απευκταίος τρόπος να πεις μία ιστορία.

Επιπλέον η ιδέα των θαμπωμένων από τη λάμψη των media, Fantastic Four, ταιρίαζει γάντι με τη φωτορεαλιστική τεχνική του επίσης newcomer στον τίτλο Greg Land. H ματαιοδοξία που προσπαθεί να προσδώσει ο Millar στους ήρωές του, αποτυπώνεται άψογα από τους τέλειους ανθρώπους που ζωγραφίζει ο Land: Τα αδέλφια Storm μοιάζουν με αστέρια της show-biz. Η Sue είναι ένα sex bomb με fighting skills, ενώ το trendy κουρεματάκι του Johnny και τα non stop χαμόγελα στις κάμερες φωνάζουν από χιλιόμετρο πως το θέμα της spandex φήμης θα χρειαστεί περαιτέρω ανάλυση σε μία εποχή που η εικόνα καθιστά την ουσία -και εν προκειμένω τον ηρωισμό- δευτερεύουσας σημασίας αξίας. Τέλος ο Land δείχνει να παλεύει ξανά με τον μεγαλύτερο σχεδιαστικό εφιάλτη του (τη στατικότητα) κι αυτή τη φορά να βγαίνει σχεδόν νικητής.

Συνοψίζοντας, το ULTIMATE FANTASTIC FOUR #21 είναι ένα καλό ξεκίνημα τόσο για το run των Millar και Land, όσο και για την προσπάθεια να δούμε τα δύο Universes να αλληλεπιδρούν. Δεν τρελλάθηκα κιόλας, αλλά αποτιμώ ότι αξίζει να παρακολουθήσει κανείς τη συνέχειά του.