Writer: Matt Wagner

Artist: Amy Reeder Hadley

Colorist: Guy Major

Editor: Bob Schreck

DC Comics (Vertigo)

Αν υπάρχει για το οποίο χαίρομαι, όσον αφορά στη μέχρι τώρα "σταδιοδρομία" μου ως αναγνώστης, είναι ότι πριν από περίπου 15 χρόνια, είχα ζήσει από κοντά τη γέννηση της Vertigo. Σε αντίθεση με τις απαιτήσεις της μόδας των early/mid 90's, δεν μπορούσα με τίποτα να δεχθώ τις προστάσεις της, επίσης νεοσύστατης τότε, Image, προτιμώντας την αισθητική της Vertigo, όπως αυτή διαμορφώθηκε υπό το editorial guidance της Karen Berger. Μπορεί τα comics της να ανέγραφαν περήφανα στο εξώφυλλο, "suggested for mature readers", αλλά στην πραγματικότητα, τα δεκαέξι χρόνια που είχα μέχρι τότε στην πλάτη μου, ήταν, ενδεχομένως, η καλύτερη ηλικία για να προσεγγίσει κανείς αυτό το παρακλάδι της DC Comics.

Τα χρόνια πέρασαν και η Vertigo, από καταφύγιο έξυπνων fantasy/horror/superhero comics (τα μπάσταρδα τέκνα της Βρετανικής εισβολής στην DC των 80's, με λίγα λόγια), έγινε το imprint υπό το οποίο εκδίδονται όσα comic δεν χωράνε σε κάποια άλλη γωνιά της εταιρίας. Η κατεύθυνση χάθηκε, η γραμμή ήταν πλέον ανύπαρκτη, και μόνο το αριστουργηματικό FABLES μένει να θυμίζει τις παλιές καλές μέρες, σε κάτι που μοιάζει με την "Ομελέτα της Απελπισίας". (Συνταγή απλή: ότι έχει το ψυγείο, αρκεί να μην έχει λήξει. Sometimes it works.)

Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίζεται η έκπληξη που ακούει στο όνομα HOUSE OF MYSTERY, το οποίο, με μια λέξη, μπορώ να περιγράψω ως "σωστό"! Κάτι άρχισε να κινείται, η φωτιά της έμπνευσης έμοιαζε να είχε αναζωπυρωθεί και είχα την ελπίδα ότι το MADAME XANADU θα ακολουθούσε αυτά τα back-to-basics βήματα. Τα συστατικά ήταν εδώ: obscure character, fantasy/magic themes και, φυσικά, ο Matt Wagner, ο άνθρωπος που είχε δώσει το παρόν και τότε, με το SANDMAN MYSTERY THEATER. Αν και, προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι το όνομα του στα writing credits ήταν ο μόνος "κράχτης" που χρειαζόμουν.

Έμεινα όμως, μόνο με την ελπίδα, αφού, δυστυχώς, το MADAME XANADU, δίχως να είναι κακό, δεν είναι στα επίπεδα που θα το ήθελα, και δεν καταφέρνει να ρίξει αρκετό λάδι στη φλόγα της έμπνευσης και της δημιουργικότητας, ώστε αυτή να μετατραπεί σε φωτιά, που θα κάψει την στειρότητα στο πέρασμα της. (Editor's Note: Whoa, dude! That's very poetic...)

Έχω την υποχρέωση να σας εξομολογηθώ ότι η συγκεκριμένη μανταμίτσα, μου είναι σχεδόν άγνωστη. Το όνομα της το έχω ακουστά, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένα στοιχεία για αυτή και την ιστορία της, αγνοώντας ταυτόχρονα το σημερινό της status στο DC Universe, ή ακόμη και αν αν αυτό υπάρχει έστω. Οπότε, αν τυχαίνει να είσαστε fans της ηρωίδας, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να σας πληροφορήσει, ή να γκρινιάξει για τίποτα continuity ή character conflicts, που μπορεί να σας φαίνονται κραυγαλέα.

Κάπως έτσι, λοιπόν, γίνονται οι πρώτες συστάσεις με την πρωταγωνίστρια, η οποία είναι μια Nymph, που κυκλοφορεί με το όνομα Nimue. Όλα αυτά διαδραματίζονται στον ομιχλώδη Μεσαίωνα και, μάλιστα, στο απόλυτο "hotspot" του Camelot. Η Nimue εξασκεί τις ικανότητες της, που ανήκουν στην σφαίρα της μαγείας (η οποία περιλαμβάνει ξόρκια, μαντεία, ανάγνωση ασυνήθιστων σημαδιών - the works), ανακαλύπτοντας ότι το μέλλον φαίνεται ιδιαιτέρα ζοφερό. Όπως κάθε καλή ηρωίδα, η Nimue θα προσπαθήσει να αποτρέψει ένα τέτοιο μέλλον από το να πραγματοποιηθεί, έχοντας ανιδιοτελείς σκοπούς. Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, εμπλέκονται celebrities σχετικές με την μυθολογία, καθώς και ένας Άγνωστος (hint!) του DC Universe.

Πιθανώς, οι αναγνώστες με γνώσεις γύρω από το Camelot να στραβομουτσουνιάσουν με τις "ελευθερίες" που παίρνει ο Wagner στην παρουσίαση κάποιον προσώπων, αλλά εγώ προτιμώ να παραπονεθώ για το characterization της Nimue. Απλά, δεν έχει το "μεγαλείο" που απαιτεί αυτός ο ρόλος και η προσωπικότητα της αδυνατεί να μου ελκύσει το ενδιαφέρον, τουλάχιστον στο πρώτο τεύχος. Ελίσσεται μέσα στο σενάριο και τα γεγονότα που τρέχουν, χωρίς να τα επηρεάζει, με το cliffhanger της τελευταίας σελίδας να δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μια πιο ενδιαφέρουσα μελλοντική προσέγγιση. Το απαραίτητο set-up πραγματοποιείται, λείπει, όμως, η ουσία που θα με κάνει να ανυπομονώ για το δεύτερο τεύχος. Μήπως απλά περίμενα περισσότερα; Οπωσδήποτε!

Έκπληξη, από εκείνες που είναι σπάνιες και ευχάριστες, αποτελεί το σχέδιο της Amy Reeder Hadley. Ισορροπώντας ανάμεσα στην Ιαπωνική και την Αμερικάνική mainstream σχολή, δανείζεται στοιχεία και από τις δύο, με το τελικό αποτέλεσμα να έχει μια αιθέρια γοητεία. Διαθέτει λεπτότητα και φινέτσα (και με το παραπάνω), κρατώντας αποστάσεις από εύκολες, κλασικές, fantasy oriented λύσεις, Δένει απόλυτα με το ύφος του comic και κλέβει την παράσταση από το σενάριο, αποτελώντας το αδιαμφισβήτητο highlight. Μπορώ με άνεση να πω ότι η Ms. Hadley μόλις κέρδισε έναν ακόμη fan!

Καθότι κυνικός άνθρωπος, αν το MADAME XANADU ξεκινά με αυτό τον μη-εντυπωσιακό τρόπο και συνεχίσει αναλόγως την πορεία του, το βλέπω να μην μπορεί να ξεφύγει από το cancellation, όσα ξόρκια και αν ρίξει η πρωταγωνίστρια του. Για να κάνω μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη, του δίνω 20 με 25 τεύχη ζωής! Ελάτε κύριε Wagner, μπορείτε και καλύτερα...