|
25-07-08 ASTONISHING X-MEN #25 του Γιώργου Χατζηκωστή Writer: Warren Ellis Marvel Comics |
|
Η ιδιαιτερότητες που τους διέκριναν, αλλά και η αίσθηση μιας συγκεκριμένης "κατεύθυνσης" που είχαν, χάθηκαν, και σύντομα, από εκεί που υπήρχε ένα UNCANNY X-MEN (σε ρόλο ναυαρχίδας), με δυο-τρεις περιφερειακούς τίτλους να του κρατούν παρέα, επήλθε ένας καταιγισμός τίτλων και events, που προσπαθούσαν να πείσουν για τη σοβαρότητα και την "αναγκαιότητα" τους, καθώς και διαρκείς αλλαγές στα creative teams, τα οποία καταφέρνουν να με απογοητεύσουν, με σταθερή αξιοπιστία. Εξαιρέσεις υπάρχουν, με τα runs των Joe Kelly, Steve Seagle και, κυρίως, του "αιρετικού", Grant Morrison (με διαφορά, τα πιο ενδιαφέροντα X-MEN των τελευταίων δεκαετιών, βουτηγμένα στα καπρίτσια του συγγραφέα τους), να χαίρουν της εκτιμήσεως μου. Όμως, παρά την πάροδο των ετών, δεν μπορώ ακόμη να δεχθώ κάποιον άλλο συγγραφέα πέρα από τον γερό-Chris, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων που ανέφερα παραπάνω. Δεν "αναγνωρίζω" τους χαρακτήρες, δεν τους θεωρώ "δικούς μου", τους βλέπω ως γνώριμους στην εμφάνιση, αλλά με διαστρεβλωμένες προσωπικότητες, που θυμίζουν μόνο κάτι από το παρελθόν τους. Έχοντας αυτή την στάση απέναντι στα σύγχρονα δρώμενα του X-branch της Marvel, αναγνώριζα το γεγονός, ότι, για ακόμη μια φορά, επιφανειακά πάντα, τα πάντα θα άλλαζαν, με την ανάληψη των συγγραφικών καθηκόντων από τον Warren Ellis. Παραμένω φίλος της γραφής του Βρετανού, παρ' όλο που αυτή δεν είναι στο επίπεδο σταθερότητας που ήταν κάποτε, και εξακολουθώ να τη βρίσκω ενδιαφέρουσα. Ή, για να το θέσω κάπως πιο ξεκάθαρα, προτιμώ ένα μέτριο Warren Ellis, από την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του, ακόμη και αν αυτοί βρίσκονται στο απόγειο της δημιουργικότητας τους. Kinky, ain't it? Όπως ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, οι merry bunch of mutants, για ακόμη μια φορά, "μιλούν διαφορετικά". Στο παρελθόν, ο Ellis είχε αποτελέσει μέλος του X-office, έχοντας στις πλάτες του run στο EXCALIBUR, το οποίο πλέει ανάμεσα στο cult και το classic, αβέβαιο για το που θέλει να προσαράξει. Πρώτη φορά, όμως, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, έχοντας αναλάβει τον πιο high profile x-title των τελευταίων ετών, και παρ' όλα αυτά, δεν αργεί να προσαρμόσει τους χαρακτήρες στα δικά του μέτρα. Οι διάλογοι σε αυτό το talking heads τεύχος, έχουν τους διάσπαρτους Ellis-ισμούς τους, καθώς ο συγγραφέας προσπαθεί να μάθει να παίζει με τα καινούρια του παιχνιδάκια, αυτά που του δάνεισε ο θείος Joe. Από πλευράς σεναρίου, βλέπουμε τους X-Men να περνούν μέρες μεγαλείου και χλίδας! Δεν θεωρούνται παράνομοι, έχουν τη χρηματοδότηση ενός οργανισμού, του Mutantes Sans Frontiers (πρώτη φορά τους ακούω, αναρωτιέμαι ποιους σκοπούς μπορεί να εξυπηρετεί ένας τέτοιος οργανισμός, τώρα που με τα Marvel-ομαθηματικά, έχει μείνει μια χούφτα από δαύτους), ενώ είναι και αποδεκτοί από την αστυνομία του San Francisco, που αποτελεί τη νέα τους έδρα. Μάλιστα, η αποδοχή αυτή βρίσκεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχουν αναλάβει συμβουλευτικό ρόλο, όπου αυτός ζητηθεί - κάτι σαν mutant CSI. Μην σας φαίνεται περίεργο - αυτό το "outcast riff" έχει κουραστεί (και κουράσει) εδώ και πολύ καιρό, και εξάλλου, από τα γεννοφάσκια τους, οι superheroes συνεργάζονται με τον νόμο. Είναι παράδοση - τόσο απλό! Με ένα νέο ρόλο (παλιό, όμως, σε superhero context, στην πραγματικότητα), για την ομάδα, με την αφαίρεση του Colossus και την προσθήκη της Storm στο roster και την ανανέωση του ρόλου της νεαρής Armor, οι Χ-Men του Warren Ellis είναι, πάνω-κάτω, όπως θα τους περίμενε κανείς. Ιδιαιτέρες εκπλήξεις δεν υπάρχουν, και το τεύχος είναι καθαρά "γραμμένο για το trade", κλείνοντας απότομα και άκομψα, στη μέση ενός διαλόγου, σαν να είχε χαθεί η αρίθμηση των σελίδων - ή, αν αυτή υπήρχε, τότε σίγουρα αγνοήθηκε. Όσοι δηλώνουν φίλοι του σχεδίου του John Cassaday, όπως τον γνώρισαν στα 24 πρώτα τεύχη της σειράς, ίσως να δυσκολευτούν να δεχθούν την πρόταση του Ιταλού Simone Bianchi. Σαφώς πιο τολμηρά layouts, αλλά δυστυχώς, η γενική γραμμή που που μοιάζει να έχει δοθεί, θέλει την "μουντίλα" να κυριαρχεί. Πολύ σκότος, βρε παιδί μου, στο χρώμα! Επίσης, ο ίδιος ο καλλιτέχνης μοιάζει να προσπαθεί να γίνει περισσότερο "fine artist", παρά comic book artist, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι φιλόδοξο, αλλά όχι και τόσο κατάλληλο, για αυτό που καλείται να αποδώσει: ένα superhero comic. Δεν μπορώ να πω ότι με δυσαρεστεί, μου λείπει, όμως, εκείνος ο πιο "fun" Bianchi του SEVEN SOLDIERS: SHINING KNIGHT. Μη έχοντας πλέον τη γκλαμουρία που προσδίδει ένας "Hollywood geek", στα συγγραφικά ηνία, το ASTONISHING X-MEN προσπαθεί να βρει το δρόμο του, στην νέα αυτή εποχή. Το αν και κατά πόσο, το πάντρεμα Βρετάνιας και Ιταλίας, με σκοπό την δημιουργία ενός Αμερικανικού comic, καταφέρει να σταθεί στα πόδια του, είναι κάτι που, από το πρώτο τεύχος, δεν είναι ξεκάθαρο. Οι φίλοι της γραφής του Ellis, πιθανώς, θα το εκτιμήσουν, όπως και όσοι χαζεύουν με τις σελίδες που βγαίνουν από τα μολύβια του Bianchi, με το πρώτο δείγμα να σκαγραφεί την προσωπικότητα του νέου creative team, χωρίς, όμως, να είναι κάτι παραπάνω από "απλά συμπαθητικό". Η ολοκλήρωση του πρώτου storyline θα φανερώσει περισσότερα, και η εξαγωγή συμπερασμάτων που θα ακολουθήσει, είναι κάτι που θα με απασχολήσει περισσότερο στο μέλλον. Προς το παρόν... | |
Grade | |
Average Grade | |
reviews archive | email the author | author's profile back to top | |
|home|about us|downloads|contact|oldies|events| The artwork cannot be reproduced in any form without the written consent of the artist and/or publisher. Trade Names and trademarks mentioned and/or displayed on this Web Site are the property of their respective owners. All Rights Reserved. This page is best viewed at 1024x768 or higher with Mozilla Firefox 2.0.0.4 Certified on Mozilla Firefox 2.0.0.4+ or IE 6+ Powered by vi |